zondag 23 maart 2014

BANG

BANG
BANG

De laatste drie weken is mijn leven weer heftig aan het veranderen.
Wat houd die verandering in?
Dat is nog niet zo gemakkelijk te vertellen.
Ik heb heel veel pijn, die door mijn enorme hoeveelheid pijnstillers niet of nauwelijks te verminderen valt.
Mijn schouderbladen kloppen als een gek, en mijn hart doet heftig mee. Alsof het eruit wil.
Alleen Diazepam helpt mijn spieren dan een beetje te ontspannen.
Verder ben ik zo ontzettend moe.
Vanmorgen was ik na het douchen en vooral het aankleden zo moe dat ik geen energie had om samen met Els en Jesse naar het Sterrebos te gaan.
Uiteindelijk wist Els me na een kop koffie uit mijn dip te halen en me te bewegen met de scootmobiel mee te gaan.
Dat was mijn eerste keer daar en achteraf was het lekker om Jesse even te zien rennen en er even uit te zijn, maar ik ben bang, zo bang dat ik steeds maar verder achteruit ga.
Ik heb nu na al mijn tijd op gesloten en na de laatste acht jaar op afdeling Detox gelukkig weer een plekje gevonden waar ik graag naar toe ga en me naast welkom ook nog nuttig kan maken, dus daar ligt het niet aan.
Ik ga lichamelijk steeds verder achteruit, en dat zint me niks.
Wat moet ik daar nu weer over vertellen naar mijn baas toe, als ik het voor mijzelf al niet eens weet.
Ik weet dat ik een spierziekte heb, heb een tijd min of meer gedaan of die niet bestond, maar ben het langzamerhand gaan accepteren, maar ik kan de huidige verschijnselen niet plaatsen, noch verklaren.
Het is ook per dag anders. Els denkt soms dat het hyperventilatie is en heeft het dan over meditatie en mindfulness, maar dat zijn allemaal zaken waar ik al cursussen voor heb gevolgd. Idem voor leren omgaan met pijn.
Ik weet het gewoon even niet meer, en heb geen zin om me er gek door te laten maken.
Gelukkig gaat het qua communicatie met Els wel goed. We knuffelen veel en zijn er meestentijds helemaal voor elkaar, we houden van elkaar verwennen en gelukkig hebben we ook momenten dat we zowel individueel als samen kunnen genieten. Toch is de dreigende onzekerheid over hoe verder fnuikend.
Ik ben het zat om steeds maar meer in te leveren. Uitgaan, auto rijden, collega’s, patiënten, vakanties, dansen, drinken, Roenjé, lange wandelingen maken, op fotoexcursie gaan, enz, enz.
De moeheid, de pijn en de beperkte energie zitten dwars, en zo meteen ook nog de steeds legere portemonnee.
Kijk ik om me heen dan valt het relatief gezien natuurlijk wel weer mee. Ik heb een toffe partner, we hebben een heerlijk huis, we kunnen nu alles wat we nodig hebben nog betalen, we hebben een toffe hond, drie katten, een computer, veel dingen om ons te helpen vermaken, etc.
Toch ben ik bang, wordt er wakker van, wil dan mijn pillen nemen, en heb dan gelukkig het vermogen om ze niet eerder dan ik mag te nemen, maar bijvoorbeeld die beheersing vreet al energie, en die energie kan ik nergens anders in stoppen.

Tussen dit schrijven door hebben we gebruncht en twee afleveringen gekeken van de Soprano’s, en daar bij ook hartelijk gelachen en kunnen relativeren wat er in hun levens allemaal gebeurd. Maar dat werkt maar tijdelijk.

Ik vind vandaag geen antwoord en ik moet zo meteen alweer plat, om vanavond weer een beetje mens te kunnen zijn, terwijl ik het gevoel heb dat de dag pas net begonnen is. Ja.


Ik laat het hier maar even bij. De groetjes.

Hot- Jeroen

Geen opmerkingen: