Citaat 1

'Goed' is wat de kudde samenhoudt. 'Slecht' wat haar ontbindt.

Friedrich Nietzsche 

Ontwaken.

De zon wekt me vandaag

Ze raakt mijn neusje met een warme kus

Een briesje streelt mijn wangen zo zacht

Mijn lief neemt me in zijn armen

Ik word omhelsd door zijn dromen, liefde en warmte

Ik draai me om

Het feest begint van voren af aan.

Verrassing!

Met oud kapsel

Er zijn grote verschillen tussen kat en hond. Je hebt de gewoonlijke verschillen. Ze zien er anders uit. Ze maken andere geluiden. Ze voelen anders aan. De ene mag op schoot de ander niet, tot haar groot verdriet. Met de ene ga je naar buiten en de ander niet. Die wil niet aan de lijn. Hun tafelmanieren zijn anders. Soms komt er bij de ingang het een en ander uit. Dan hebben ze iets verkeerds gegeten of zitten de haren in de weg. De kat is dan wat discreter en gaat in een of ander hoekje, onder de tafel of op het kattenplafond zitten te vomeren. Dan komt Jesse eraan om te snuffelen of het eetbaar is. Vandaag niet. Brrr. Roen en ik zitten elkaar dan met afgrijzen naar elkaar te kijken. Met een zucht pakt hij dan de keukenrol om alles op te ruimen. Dan is het noodzakelijk dat hij zich op slangachtige wijze  de tafelpoten omzeilt. Jesse is meer van dik hout zaagt zij planken. Soms eet zij graag houttakjes. Vooral plataanhout. Dit zal wel een of ander hars bevatten. Midden in de kamer komt er dan die smurrie er uit en dan ben ik aan de beurt.

Volksgericht

Moet Volkert van der Graaf gelyncht worden? Of anders openbaar gevierendeeld, nadat hij eerst gruwelijk gemarteld is, zoals eertijds Balthasar Gerards? Je zou het haast gaan denken. De fans en familie van Pim Fortuyn zijn er druk mee en Fred Teeven en Mark Rutte dragen bij aan de hetze door alles te doen wat in hun vermogen ligt om die onderbuikgevoelens te voeden.

In Nederland hebben we scheiding der machten. De regering en het parlement maken de wetten en de rechtelijke macht voert ze uit.

Het is goed dat dat zo georganiseerd is, zo blijft willekeur uit en de wetten worden toegepast door rechters die daarvoor geleerd hebben. Wie het niet eens is met een beslissing van de rechter kan in hoger beroep. Allemaal netjes geregeld en meestal gaat dat goed.

Maar dus niet als Pim Fortuyn vermoord wordt. Dan gaan parlementariërs en staatssecretarissen dingen roepen. Je zou zeggen dat juist diè mensen het voorbeeld moeten geven en de rechtspraak aan de rechtbank over laten. Als de rechter, die toch door de gemeenschap is aangesteld, ook in hoger beroep tot een bepaalde straf komt, zoals hij bij elke andere moordenaar zou komen en die straf wordt uitgevoerd op een manier die voor elke andere veroordeelde zou gelden heb je dat te accepteren. Aangezien niet besloten is hem ter dood te brengen en hij na intensief onderzoek door geleerden ook geen psychopaat  schijnt te zijn die in een longstay-afdeling de rest van zijn leven moet slijten, komt hij vrij en zal hij verder moeten met zijn leven.

Het is afschuwelijk dat Pim Fortuyn vermoord is maar laten we de rechtstaat alsjeblieft in leven laten.

Laaglander.

Klimmen

Klimmen

Zolang ik dit woord maar niet letterlijk neem is klimmen goed.

Het helpt bij het uit een dal komen,

Het verandert het zicht bij elke tree of stap,

Het kleurt je pijn,

Het verandert je ademhaling,

Het verdiept je gevoel,

Het tempert de verwachting,

Je komt dichter bij de realiteit,

Je slaapt weer rustiger.

Je blijft bij jezelf,

Neemt je leven serieus, en

De volgende dag is dichterbij,

Jesse.

Ik zat gisteren door Facebook te neuzen en daar las ik een stukje van een oude dierbare vriend die tegenwoordig een ingewikkelde naam heeft. Past bij hem. Dit is echter een ander verhaal. In ieder geval leerde ik van hem hoe een hond een vriendin kan worden en zijn verlangen naar een nieuwe viervoeter als vriend. Zo’n 8 jaar geleden zochten wij er ook eentje. Alleen, weinig ervaring hiermee zochten we een maatje, eentje waarbij we niet dominant zouden hoeven te zijn. We gingen langs een aantal asielen en ze hadden wel honden. Daar niet van. Maar, daar komt die. Allen hadden behoefte aan ferme bazen met haar op de tanden. Die hadden we toen nog niet. We kregen wel een mail van een collega van Roen die op het schone eiland in de Griekse wateren was. Amorgos genaamd. Daarin werd overal met klem gevraagd of er mensen waren die een pup wilden anders zouden ze verdronken worden. Het waren 4 meisjes want de broertjes waren al verdronken. Dit kwam goed uit, dat er alleen meisje waren want via horen zeggen had ik gehoord dat reutjes nogal dominant tegen andere reutjes kunnen reageren en die kom je wel eens tegen wanneer de hond je uitlaat. We keken elkaar aan en zeiden: “Die is het” en mailden haar terug. We lieten de keus aan haar want zodra een beessie in huis is maakt het uiterlijk na 2 weken niets meer uit. Ze koos toen Jesse uit en zoals we het aan haar toevertrouwden, ze koos de mooiste. Jesse kreeg haar shots, werd met haar zusjes in 2 kattenmanden gepropt en daar was ze dan. Onze mooie viervoeter. Ons Grieks Grietje of mooi meisje zoals we haar vaak noemen. Dus, oude vriend, zoek je een hond? Wij hebben een adres voor je van de petemoei van die van ons heeft nog meer viervoeters die een baasje zoeken. Een beter adres dan bij jullie ken ik niet. Maar om terug te komen op een maatje te zoeken. Die hebben we gevonden maar ook dat we dominant aanwezig moeten zijn anders loopt ze over ons heen. Dat willen we niet.     

Een hele gewone dag.

Vandaag is er niets bijzonders.

De zon en wij zijn opgestaan.

We hebben ontbeten en Roen is naar zijn werk

Jesse en ik hebben vandaag de lange wandeling

Naar onze meditatieplek

Op de ponton op de nieuwe Maas

We deinen op en neer wanneer er weer een schip langs ons glijdt

Elke druppel weerspiegelt de zon

Ik let op mijn ademhaling en Jesse droomt haar droom

Dit zijn de dagen waar ik naar verlang wanneer er weer iets dramatisch gebeurt.

Naar die hele gewone dag.

Gesprek

Mag ik even met u praten?

Ja. Waarover?

Ik ben van het bedrijf dat de glasvezelkabels aanlegt en we willen u en de rest van het appartementen op het net aansluiten.

Oh, ja. We hebben elkaar al eerder gesproken.

Ja, dat klopt.  U en de mede bewoners krijgen van ons een persoonlijke brief daarin staat wanneer we komen om jullie op het net aan te sluiten.

Dus kan ik daarna mijn provider mailen dat hij het knopje om kan zetten.

Nou, neen. Het netwerk is aangelegd door Caiway en wanneer u een abonnement neem dan heeft u hier profijt van.

Caiway? Die is duur.

Er is berekend dat het goedkoper is om heel Schiedam op het net aan te sluiten dan dit te doen per individuele aansluiting. U moet het gewoon zien als een soort NUT verbinding zoals het gas, elektro enz. Elk huis heeft het maar hoeft het niet te gebruiken. En duur? Caiway heeft veel klachten gehad over de slechte verbindingen. Dus heb je grote kans dat ze goedkoper worden.

Sjit! Het klonk zo mooi. Té mooi om waar te zijn.

Later bedacht ik me dat ik bij de NUT verbindingen ik kan kiezen welke provider ik wil hebben. Dit zal hierbij hier niet gelden. Als de gemeente het had aangelegd dan wel maar niet de provider zelf. Die gaat voor de klanten. 

Lekker Lummelen.

Ik lees de laatste tijd nogal veel kranten en tijdschriften. Soms word ik er een stukje wijzer van. De laatste tijd lees ik dat de mensheid zich te kort doet. Men moet zoveel. Vooral nuttige dingen. Werken, zorgen voor, cultuur opsnuiven, intellectueel bezig of sportief zijn. Beiden kan blijkbaar niet. Kortom, een nuttig en productief mens zijn. Vooral mijn lief kan dit sterk beamen. Hij moest veel, heel veel van zijn ouders, om het kort te schrijven. Mijn ouders hadden een eigen zaak dus was het hard werken geblazen. Echter. Wanneer alles was gedaan, konden ze heel goed tijd besteden aan zich zelf. Dat was toen in de 50ger jaren heel ongewoon. Want “ledigheid was des duivels oorkussen”. Maar, ze besteden de kinderen uit en gingen stappen. Wat wij ervan vonden, dat werd niet gevraagd. Ik zag ze regelmatig een boek openslaan. Of gewoon lekker in de tuin hangen en niets doen. Lekker lummelen, zogezegd. Er wordt dus door een aantal mensen die het kunnen weten steeds meer geschreven dat dit een zeer nuttige vrijetijdsbeoefening is. Bij alle ‘doe’ dingen leren we veel maar tijdens lummeltijd wordt alles een plekje gegeven. Verveling is dan goed want dan letten we op dingen waar we anders lukraak overheen lopen. We stellen vragen, denken eventjes niets. Alleen maar even op de stoel met mijn snuit in de zon, luisteren naar de vogels met een kop thee in mijn handen. Lummelen is heerlijk! http://youtu.be/uaznNaNggYo Mijn grote voorbeeld. 

Wat kan ik doen.

Ik zit hier naast mijn lief

Hij zit met een vertrokken bekkie

Van de pijn en verzuring

Ik denk dan van alles om maar iets te kunnen betekenen

Dit alles weg te toveren.

Ik zou de woorden willen vinden

Een plekkie zoeken

Helaas, de woorden en dat plekkie bestaan niet

Er blijft niets anders over dan hem in mijn armen te nemen

Vast te houden en samen te zijn.

BANG

BANG

BANG

De laatste drie weken is mijn leven weer heftig aan het veranderen.

Wat houd die verandering in?

Dat is nog niet zo gemakkelijk te vertellen.

Ik heb heel veel pijn, die door mijn enorme hoeveelheid pijnstillers niet of nauwelijks te verminderen valt.

Mijn schouderbladen kloppen als een gek, en mijn hart doet heftig mee. Alsof het eruit wil.

Alleen Diazepam helpt mijn spieren dan een beetje te ontspannen.

Verder ben ik zo ontzettend moe.

Vanmorgen was ik na het douchen en vooral het aankleden zo moe dat ik geen energie had om samen met Els en Jesse naar het Sterrebos te gaan.

Uiteindelijk wist Els me na een kop koffie uit mijn dip te halen en me te bewegen met de scootmobiel mee te gaan.

Dat was mijn eerste keer daar en achteraf was het lekker om Jesse even te zien rennen en er even uit te zijn, maar ik ben bang, zo bang dat ik steeds maar verder achteruit ga.

Ik heb nu na al mijn tijd op gesloten en na de laatste acht jaar op afdeling Detox gelukkig weer een plekje gevonden waar ik graag naar toe ga en me naast welkom ook nog nuttig kan maken, dus daar ligt het niet aan.

Ik ga lichamelijk steeds verder achteruit, en dat zint me niks.

Wat moet ik daar nu weer over vertellen naar mijn baas toe, als ik het voor mijzelf al niet eens weet.

Ik weet dat ik een spierziekte heb, heb een tijd min of meer gedaan of die niet bestond, maar ben het langzamerhand gaan accepteren, maar ik kan de huidige verschijnselen niet plaatsen, noch verklaren.

Het is ook per dag anders. Els denkt soms dat het hyperventilatie is en heeft het dan over meditatie en mindfulness, maar dat zijn allemaal zaken waar ik al cursussen voor heb gevolgd. Idem voor leren omgaan met pijn.

Ik weet het gewoon even niet meer, en heb geen zin om me er gek door te laten maken.

Gelukkig gaat het qua communicatie met Els wel goed. We knuffelen veel en zijn er meestentijds helemaal voor elkaar, we houden van elkaar verwennen en gelukkig hebben we ook momenten dat we zowel individueel als samen kunnen genieten. Toch is de dreigende onzekerheid over hoe verder fnuikend.

Ik ben het zat om steeds maar meer in te leveren. Uitgaan, auto rijden, collega’s, patiënten, vakanties, dansen, drinken, Roenjé, lange wandelingen maken, op fotoexcursie gaan, enz, enz.

De moeheid, de pijn en de beperkte energie zitten dwars, en zo meteen ook nog de steeds legere portemonnee.

Kijk ik om me heen dan valt het relatief gezien natuurlijk wel weer mee. Ik heb een toffe partner, we hebben een heerlijk huis, we kunnen nu alles wat we nodig hebben nog betalen, we hebben een toffe hond, drie katten, een computer, veel dingen om ons te helpen vermaken, etc.

Toch ben ik bang, wordt er wakker van, wil dan mijn pillen nemen, en heb dan gelukkig het vermogen om ze niet eerder dan ik mag te nemen, maar bijvoorbeeld die beheersing vreet al energie, en die energie kan ik nergens anders in stoppen.

Tussen dit schrijven door hebben we gebruncht en twee afleveringen gekeken van de Soprano’s, en daar bij ook hartelijk gelachen en kunnen relativeren wat er in hun levens allemaal gebeurd. Maar dat werkt maar tijdelijk.

Ik vind vandaag geen antwoord en ik moet zo meteen alweer plat, om vanavond weer een beetje mens te kunnen zijn, terwijl ik het gevoel heb dat de dag pas net begonnen is. Ja.

Ik laat het hier maar even bij. De groetjes.

Hot- Jeroen

Verkeerd Tijdstip

Ik sta wel eens bekend om dat ik liederen neurie terwijl het niet de juiste tijd van het jaar is. Mijn lief kan hier zich enorm aan ergeren. Maar wat wil je? Sommige van die liederen kan ik lekker galmen. Lekken mijn longen gebruiken en de muizen het huis uit jagen. Ik moet dan wel op tijd stoppen anders jaag ik mijn lief uit huis. Dit animatie filmpje. Ik weet het wel. Het is van het verkeerde tijdstip van het jaar. Maar hij is zó leuk. http://www.youtube.com/watch?v=xT3FBGzwBGY&list=PL366A7D5572D82C7B&feature=share&index=3

Agpo Ferolli 4

IK WORD HIER GEK VAN!

Ik had gedacht dat dit onderwerp afgesloten zou zijn. Niet dus. Op de laatste VvE vergadering hadden we een gast spreker van de installateur van onze nieuwe installaties. Hij was door ons uitgenodigd omdat er een aantal dingen anders waren gegaan dan we hadden afgesproken. Bij zijn antwoorden viel mijn mond open. We zijn alweer gefnuikt! Hier volgt de geschiedenis in het kort.

Onze installaties waren aan vervanging toe. Alle Firma’s bezworen ons dat we dit met zijn allen gelijktijdig moesten doen. Tenminste, bij alle bewoners die aan één kant van de flat wonen. Anders zou het gevolg waarschijnlijk zijn, dat onze buren vergiftigd zouden worden. Dát wilden ze niet op hun rekening nemen. Dus was het alles of niets. Hoop gekrakeel in de flat en dus we wachten af.

Later kwam er een externe adviseur en die vertelde dat we allen afzonderlijk een installatie zouden laten plaatsen, vermits de installateur bepaalde aanpassingen aan het rookkanaal zou toepassen en dat de er een afsluiting zou komen bij de mensen die geen nieuwe installatie wilden.

De laatste man bij de vergadering vertelde ons dat al die aanpassingen eigenlijk flauwe kul was en we eigenlijk al lang ieder onze eigen installatie hadden kunnen aanschaffen.

Ik heb dus alle moeite en 5 jaar tijd gespendeerd aan NIETS.  

Een fijne wandeling

Het zonnetje begint voorzichtig te schijnen.

Mijn lief is naar zijn werk

Jesse en ik kijken elkaar aan

Het is tijd om naar buiten te gaan.

We maken vandaag de lange wandeling

Hemelsbreed is het niet ver maar via allerlei wegen lijkt dat wel

Jesse heeft al haar plichtplegingen achter de rug

Het genieten is begonnen

Jesse snuffelt Wat zij ruikt? Ik weet het niet.

Ik kijk en zie bloesem, vogels met takjes, trompetnarcissen enz.

We lopen langs de bedrijven o.a. de HSM

Ik heb hiervan al aardig wat foto’s op mijn archief.

Maar telkens maken zij andere ingewikkelde toestellen

Dus gaat het goed met het bedrijf.

Jesse en ik gaan naar huis terug

Zij voor haar bakje water en ik mijn bakkie koffie.

Lekker

Tele 2

Ik heb hier een aantal blogjes aan gewijd. Tele 2, oftewel onze overstap naar hun internet providing. Het had toen in januari wel meer dan 3 weken geduurd totdat ze de tijd vonden om een knopje om te zetten. De klantenservice, niet kwaads over de mensen die hier bij zitten. Zij krijgen de sjit over hen heen als het niet gaat zoals de bedoeling is. Zij waren het er over eens met ons dat we eigenlijk die maand niet zouden hoeven te betalen. Maar de laag daarboven? Er komt nog steeds zwarte rook uit mijn oren wanneer ik hier aan denk. We hebben een protest brief gestuurd en we wachten nog steeds op antwoord. Ook is er nergens rekening mee gehouden en moesten we de volle mep betalen. Hoe ik er vandaag opkom? We krijgen van de gemeente Schiedam gratis glasvezelkabel. We zien dus allerlei mensen graven, kabels leggen enz. Dus wanneer alles klaar is moeten we weer contact opnemen met Tele 2 om weer een andere schakelaar om te zetten. Ik ben benieuwd hoelang dit gaat duren. Wanneer we weer die reclame van hen over de buis zien flitsen kan ik het soms niet laten om schampere opmerkingen te maken. Dus denken jullie erover om naar hun te gaan. Krab dan even achter de oren en slaap er een nachtje over. 

Bureaubladachtergrond

Zo eens in de zoveel tijd verander ik de foto op mijn bureaubladachtergrond. Dan struin ik in mijn archief en pik er een uit. Deze is genomen vanuit de huiskamer met mijn,  toen nieuw fototoestel. Het is het einde van een avondvierdaagse en de kinderen gaan naar huis met de bloemen in de hand. Het is een levendig tafereel vind ik. 

Laaglander’s vakantie

Hoewel de winter deze keer niet is doorgegaan gingen we toch in februari ontwinteren in Spanje.

Zaterdag, 15 februari 2014 om 04:00 ging de wekker. Op naar Rotterdam the Hague air port, voorheen Zestienhoven. Het was er best druk. Veel wintersporters die naar Salzburg gingen. We konden wachten in een lederen zithoek. Daarvoor waren we nog net op tijd. Voor menig reiziger was dat niet weggelegd, maar wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Een overspannen vader snauwde zijn kinderen af en maakte ruzie met iemand die zitplaatsen voor haar reisgenoten bezet probeerde te houden. In Malaga hadden we een auto gehuurd. Zuinig als we zijn, hadden we onze eigen tomtom meegenomen. Om één of andere reden deed die het niet (Twee dagen later deed ie het opeens weer wel, zeker een jetlag.) Voor zoeken in den vreemde hebben wij geen talent, maar na lang heen en weer rijden in Malaga vonden we de route naar Nerja. We stonden een tijd in de file door een brandende vrachtwagen. Het hotel hadden we snel gevonden. In het hotel zijn veel Spanjaarden en Britten, weinig andere nationaliteiten. Vooral ouderen. Het eten en de consumpties zijn top. Echte Eristoff wodka, Ballantines whisky, Martini, Fanta en Coca-Cola, geen fantasiemerken zoals in Turkije gebruikelijk is bij all inclusive. De wijn is voortreffelijk en komt uit gewone flessen, niet uit plastic containers, zoals elders. Het bier is ook goed, San Miguel, maar jongste dochter Tamar, sweet sixteen, vond het vreemd smaken en liet de helft staan. Zeker omdat ze niet elke dag mag drinken; dan telt deze niet. De maîtresse- en maître d’hôtel zijn niet mals. Je mag per maaltijd maar één keer binnenkomen. Dat houden ze bij op een lijst. Marjan kreeg geen koffie mee van het ontbijtbuffet om mee te nemen en de kinderen kregen een reprimande toen ze voor de tweede keer binnenkwamen voor een maaltijd, want dan moest de bediening twee maal

 een couvert verzorgen en dat gaat natuurlijk niet. Het was zonnig maar winderig, op het balkon was het prima toeven.

We zijn een flink stuk gaan joggen, Nerja in. Het was prachtig weer, vooral om hard te lopen. De zon scheen uitbundig en de wind was gaan liggen. Nerja is prachtig, heel netjes aangeharkt, een beetje zoals Noord Italië. Van de crisis is hier niets te merken. Volle winkelstraten en wandelende mensen. Leuke, volle terrassen. We zijn op het balkon van Europa geweest; een hoge, steile klif, midden in de stad, waarop een mooi pleintje is gesitueerd.

De volgende dag zijn we naar de grot van Nerja gegaan. De grot strekt zich uit over vijf kilometer, heeft een oppervlakte van 35484 m² en een volume van 64379 m³ Er is een stalactiet bij van 32 meter hoog.

Enorme onderaardse hallen, zo groot en hoog had ik ze nog nooit gezien. Daar worden echte concerten in gegeven. Er zijn in die grotten ook 321 rotstekeningen gevonden van 43000 jaar oud, die zijn niet door mensen maar door Neanderthalers gemaakt, die grot is niet toegankelijk voor publiek. Die is kort geleden ontdekt, daar komen alleen wetenschappers. Die twee schollen links moeten zeehonden voorstellen. Toen we de grot uit waren begon de zon uitbundig te schijnen en is daar heel de dag mee doorgegaan.

In de bar vond ik een Telegraaf. Daarin stond dat Els Borst gevonden is met ontvelde knokkels en een weggeslagen neus. Misschien heeft ze haar aanvaller(s) gestompt of misschien heeft ze slagen afgeweerd. Ik werd woedend en verdrietig van dit bericht. Wie en waarom slaat nu iemand een vrouw van 81 dood?

De volgende dag begonnen we met een lange duurloop. De loop voerde over het strand en de boulevard. Er zijn van de weg naar de boulevard en het strand twee wandel/fietspaden over een talud, langs de rivier, met aan weerszijde hekken. Ze zijn nieuw en netjes, Italiaans onderhouden, maar bezaaid met hondendrolletjes (Spanjaarden zijn dol op kleine hondjes, vooral Chihuahua’s,  Yorkies en kleine bastaardjes.) en troep van de nabijgelegen school. Er waren ook tientallen, terrasvormig aangelegde jeux-de-boules- parkoersen waar door vele bejaarden gebruik van werd gemaakt. Vanwege de ochtendsportactiviteiten hadden we een mythische eetlust en aten ’s middags het hotel bankroet. Toen naar Frigiliana. Dit zou het mooiste dorp van Andalusië zijn. Het is inderdaad mooi met fraaie, typische bouwstijl, mooi gelegen op een hoge heuvel. Het dorp is heel oud. Er zijn opgravingen vanuit het bronzen tijdperk.

We zijn ook naar Málaga gegaan en hebben het kasteel bezocht. Het is enorm groot en goed gerestaureerd, helaas ook o.a. met badkamertegels op de vloer. In het hotel hebben Tamar en ik de gym geprobeerd, zoals altijd weggestopt in de bezemkast met twee spiegelwanden om het nog wat te laten lijken en vlak bij de sauna zodat het er veel te warm, te benauwd en te laag was. Hotels hebben altijd een gym omdat dat een ster oplevert.

's Avonds hadden de dames behoefte aan horeca dus naar de bar. We troffen het want er was live music. Een topper in de Stef Meder-traditie. De ene evergreen na de andere schudde hij uit z'n mouw, een orkestband aangevuld met saxofoon, elektrische- en Spaanse gitaar als begeleiding. Het repertoire: Are you lonesome tonight, Sailing, You look wonderful tonight enz, teveel om op te noemen. Er werd een oud Brits echtpaar, waarschijnlijk van een casting bureau, in het zonnetje gezet, omdat ze 26 jaar getrouwd zijn. Zo schattig. Verder nog meer Britten die helemaal uit hun bol gingen op die topmuziek. Opvallend was dat alleen de (schaarse) dunne Britten zich op de dansvloer waagden, gehuld in trevira en terlenka. De dikke bleven zitten en consumeren.

In de toilet stootten Marjan de deur tegen het hoofd van een vrouw die daar staand(als een paard) stond te kakken. Ze kon het lichtknopje kennelijk niet vinden en moest de deur open laten om te zien waar en wat ze scheet. Geen wonder dat ze kwaad was.

Al snel was daar het moment van de waarheid en moesten we naar huis.

Om 06:00 uit de veren. Britten hebben onder ons balkon de halve nacht zitten lallen en zuipen, volgens mijn gezin. Ik heb daar niets van gemerkt. De auto terugbrengen ging vlot dus we waren ruim op tijd. Lang wachten hoefde alleen in de rij bij de Burger King. Op de terugweg veel gekwetter van oma's en kleinkinderen. Terug met het vliegtuig hadden we de wind mee, dus waren we een kwartier voor schema op Zestienhoven en was deze vakantie voorgoed voorbij.

Laaglander

Ken Uw Klassiekers

Ik wilde altijd al een stukje schrijven met deze titel. Eerst dacht ik dan aan MIEP MIEP. Dat is dan van de klassieke cartoon “Roadrunner” Kijk maar op You Tube eb dan weet je waar die kreet vandaan komt. Nu vroeg ik of mijn lief even wilde meedenken over een klassieker die past bij de Marx Brothers die in de jaren 30 en 40. Ze hadden dus ook een film gemaakt: “A night in the opera” en daar past de klassieker “Wanderer W250" bij. 

Marx Brothers Klik hierop en je ziet een andere klasieker

Verkiezingsretoriek.

We worden weer eens doodgegooid met allerlei debatten tussen de partijen. Er wordt gesmeten met one liners en hoe slecht de ander het ziet. De landelijke partijen bemoeien zich ermee terwijl het om de gemeentelijke verkiezingen gaat. Nog nooit zijn deze verkiezingen zo belangrijk geweest als nu. Door de grote bezuinigingen van het Rijk die door de gemeentes moet worden uitgevoerd. Die halen de hete kolen uit het vuur en de verschillen tussen de gemeentes worden groter. Er gaat dus een grote rechtsongelijkheid plaats vinden en dat vind ik griezelig. Ouder worden wordt eng want alleen de sterke en gewieksten zullen zich kunnen handhaven. Dus heb ik nieuwe leuzen voor de politieke partijen bedacht die de lading meer dekt.

CDA Ieder voor zich en God voor ons allen

PvdA Principes zijn mooi, als het geen geld kost

VVD Ons zorgt goed voor ons

PVV Nederlanders eerst en laatst

D66 Alleen de jeugd telt mee

Maart

Ik heb het soms ernstig druk. Standaard 2 x een vergadering in maart. Eentje van de VvE(vereniging van Eigenaren) en eentje van de WW(Wereldwinkel). Dan worden de jaarverslagen gelezen en beoordeeld. Eerst door de kascommissie en daarna door de leden. Bij de VvE ben ik de voorzitter oftewel eerste onder mijn gelijken en dat hebben sommige medebewoners niet door. Zij klagen soms over het een en ander en denken dat ik een toverstafje bezit en wanneer ik met deze ga zwaaien dat alles weer goed komt. Wanneer dit niet gebeurt dan is het mijn schuld. Geduldig vertel ik dat ik alles aan de beheerder doorgeef en dat hij alles afhandelt. Meer kan ik niet doen. Deze vrouw wist niet dat ik dit vrijwillig doe en dacht dat ik hiervoor betaald werd. Was dat maar zo. Na wat gesputter is alles weer goed gemaakt. De begroting is goedgekeurd. Ook is er besloten dat ons appartementen complex een fikse opknapbeurt nodig heeft. Het houtwerk wordt geverfd en ook de muren worden weer fris geel gemaakt. Alles wordt wel een tintje lichter gemaakt. De beheerder neemt dit alles onder zijn hoede. Dit gaat boven mijn pet. Een wijze vrouw kent haar beperkingen. Volgende week is de vergadering van de WW en wie weet schrijf ik hierover als ik het interessant genoeg vind. 

Buiten spelen

Spelende kinderen zijn altijd leuk om naar de kijken. Als ik de kans zie dan zet ik ze op de gevoelige plaat, zoals ze vroeger zeiden.

Nieuwe schoenen

Ik ben niet echt wat je noemt een vrouwelijk type. Maak me niet op. Voelt niet lekker op mijn huid. Geen kokerrokjes. Dat gedribbel bevalt me niet. Draag geen hakjes. Dan blijf ik zwikken. Bovendien is een van mijn enkels vastgezet dus insteeklaarzen, forget it baby. Sneakerachtig schoeisel, dat is het. Vorig jaar had ik eventjes last van schoenenkoorts. Zag ik ergens comfortabele schoenen met een goede prijs. Van mij! Helemaal van mij. Zo hebberig werd ik totdat mijn lief er gestoord van werd en een lopend stopsein werd. Tot zijn grote vreugde luisterde ik. Dus na de winter bekeek ik het paar dat ik tot de laatste draad had versleten en pakte met groot genoegen een van die nieuwe. Bleek dus dat dit echt een zomerse variant is dus pakte ik vandaag een ander paar dat er dikker uitziet. Haalde de zooltjes eruit en verving deze door de steun in bange dagen. Blijkt dat deze een ronde zool heeft en licht van kleur is. Licht grijs om precies te zijn. Na de lange wandeling was mijn lief thuis want hij voelt zich niet lekker. Vol trots liet ik hem ze zien en kreeg te horen; “Prachtige schoenen. Ben benieuwd hoelang?” Ik keek hem vuil aan want hij heeft de neiging nogal in de toekomst te kijken en dit sombertjes uit te leggen. Misschien, heel misschien gaan ze er later wat vervaald en verlopen uitzien MAAR NU NIET! 

Spring is in the air.

ontwakende treurwilg

Gisteren keken mijn lief en ik naar buiten. Naar ons balkon waar alle planten beschut op de vloer stonden. Beschut tegen de winter die maar niet wilde komen. De zon schijnt en we kregen de geest. Roen haalde de kettingen die tegen het plafond vastgemaakt waren los en kreeg ze weer naar beneden. Ze zagen er goed uit. We namen de schaar ter hand en knipten het dode spul uit de potten zodat de wortels wat lucht en water kunnen ontvangen. De leuning potten hangen nu op hun plek en we zagen alles met een tevreden blik. Vandaag zette ik de puntjes op de i door de stoelen te soppen en de vloer te schrobben. Later komt de rest wel want nog steeds weten we niet of de lente blijft of we nog een staartje winter zullen meemaken. We zullen wel zien. Nu nog een grappig gedicht over de lente uit halverwege 1850 schat ik en een heel oud liedje. “Spring is in the air” wat ik tijdens het schrobben aan het neuriën was. http://youtu.be/GfMMJziMHYw

 Lente

Een vogeltje, een vogeltje.  Hoort wat het meldt,
Wat het in zijn lieflijke liedren vertelt!
Het roept: 'komt kindren, komt lammetjes, eruit!
Het spel lokt het kind, 't lam 't grazige kruid.
En alles wat leeft en het luchtruim doorzweeft,
Dat juicht nu de lente haar bloemenkleed weeft,
Wat vinnen heeft zwemt en wie benen heeft springt,
Wat vleugels heeft vliegt en wie zingen kan zingt.'

A. van der Hoop Juniorsz. 1827-1863

Heerlijk naar HvH geweest

Vorig jaar geschoten in de duinen van HvH

We hadden een date met ons tweeën op de kalender gezet

Zondagochtend gaan we naar HvH

Ons oude strand adres

We lieten de gordijnen open zodat de zon ons wakker kon kussen

Ik was even de thuiskapper

De beesten werden gevoerd en een broodje gesmeerd

We liepen naar het station en knoopten een praatje aan met een andere zonneliefhebster

Namen de trein en later liepen we op de pier

We waren niet de enige die liepen te genieten

Jesse liep ook te kicken

Later wilden we via de duinen teruglopen, maar..

Alles was anders, we kenden de weg amper terug

We konden niet door de duinen maar over een fietspad

Waar we regelmatig werden belaagd door horden zondags racers

Niet leuk dus.

Voor we weer gaan vragen we aan Google om een map voor ons te maken waar we wel door de duinen kunnen struinen.

Komt wel goed.

Monday

Maandag is echt zo’n dag. Een dag dat je wekker gaat na het geweldige weekend dat je hebt gehad, een dag dat je weet dat je weer 5 dagen vroeg op moet staan voor school en/of werk. Dat je kleine oogjes zich openen in de tijden dat het weer langer donker is omdat het winter wordt en je warme bedje moet verlaten om door een koude lucht naar je kast te rennen om je vervolgens in een skinny jeans te wurmen met een wollige trui omdat je geen zin hebt vandaag.

Knotje in je haar en eventueel een brilletje op, tas in pakken en daar zit je dan vervolgens om 7u ‘s ochtends aan de keukentafel je bakje met cornflakes leeg te lepelen. Je komt erachter tijdens het tanden poetsen dat je te lang hebt zitten dromen pakt snel je spullen en vertrekt in een heftige sprint naar de bus. Nog snel controlerend of je alles hebt en je beseft je dan pas dat het weer kouder wordt en de warme zomer nachten langzaam verdwijnen en kerst en sinterklaas er weer aankomen. ‘s Ochtends vroeg zit ik dan altijd in de bus en kijk om me heen, mensen kijken dat is iets wat ik graag doe! Jongeren zitten nog bijkomend van hun weekend onderuit gezakt met de muziek die uit hun oortjes komt uit het raam te staren terwijl wat oudere mensen juist hun boekje opslaan en rustig gaan zitten lezen. Eigenlijk is elke maandag hetzelfde, stiekem is het wel leuk!

Maandag.. de dag waar niemand naar uit kijkt! Behalve ik misschien?

Posted on september 30, 2013

Vreemd

Deze foto is gemaakt in dierenpark Blijdorp. Ik hou van digitale fotografie. Ik knip dat het een lieve lust is. Thuis zie ik dan wel wat de buit is. Deze reeks is nog niet verwerkt maar dit is wel een vreemde foto. Als je goed kijkt zie je een vis. 

Dan hoor ik ze loeien.

Soms

Door een lach, geste en gebaar

Komen ze uit de sloot

Dan hoor ik ze loeien

Die oude koeien

Breaking Bad Remix

Soms krijg ik hele leuke onzin via de mail binnen.

 Wat kunnen we hiermee doen?

 Niks.

 Gaat het ergens over?

 Neen.

Kunnen we hier iets van leren?

Neen.

Maar het is wel leuke tijdverspilling en als we hierbij gaan dansen dan blijven we in beweging.

Nooit weg

Veel plezier.

http://youtu.be/WsqdmqRgrIc

Eén uur en 40 minuten.

Dit is ook plasma maar véél mooier.

Bijna elke 3de week geef ik plasma aan de mensheid. Dit doe ik al jaren. Alleen, eerst was het elke 6^de week. Om de zoveel tijd komen ze erachter dat er minder tijd tussen kan zonder dat het gevaarlijk wordt voor de donor. Dus tijdens de lunch drink ik een groot glas vruchtensap. Daarna stap ik op de Metro richting ziekenhuis. Daar word ik opgevangen door het dienstdoende ontvangstcomité. Alle paperassen worden gepakt, mijn geboorte datum wordt gecheckt. Ik vul de lijst in en wordt door een medewerkster opgehaald. Er wordt vandaag een stagiaire ingewerkt dus ze zijn met zijn tweeën. De lijst wordt gezamenlijk nagekeken en de medicijnen die in de computer staan overgeschreven op het formulier. Ik krijg een vingerprikje voor het HB gehalte en mijn bloeddruk wordt gemeten. Vandaag is alles goed. Daarna ga ik naar de stoel en settel me in. Het apparaat staat al klaar. De assistente pakt alles en verbind me met het apparaat. Het verwondert me telkens dat ze toch weer een prikplek weten te vinden. Door de tijd heen is er toch wel lidtekenvorming op een kleine plek. Er worden wat monsters afgetapt, een knijpzakje in mijn had gestopt en dan gaat het beginnen. Wanneer het zakje volloopt, is het de bedoeling dat ik hier zachtjes inknijpt zodat het bloed wat harder gaat stromen. Wanneer een bakje in het apparaat vol bloed is wordt deze gesplitst in; plasma dat in een zak wordt op gevangen en de rest dat weer aan mij wordt teruggegeven. Er volgend dan diverse rondes. Is de zak vol met 650 ml dan word ik losgekoppeld, afgeplakt en ik mag weer naar huis. Vandaag duurde het één uur en 40 minuten. In de zomer gaat het sneller. Tot de volgende keer!

Lijnenspel.

Een vast thema wanneer ik samen met mijn camera naar buiten ga is; ‘Lijnenspel’. Deze foto heb ik genomen van de etalage van Engering, een winkel met 1000 en 1 laatjes zoals mijn lief zegt. Ze verkopen hier spul wat ze ook in de Gamma, Praxis verkopen. Alleen naast het gewone ook specialistisch spul. Bovendien weten de verkopers waar ze waar ze het over hebben in tegendeel met het Personeel van bovengenoemde zaken. Ze zijn wat duurder maar je hebt wat. Ik zag hier in hun etalage een aantal lijnen en dit is een van die foto’s.  

Valse start

Hij was zó moe na het gevecht

Vlak voor we met vakantie zouden gaan en Mink naar het pension moest liet ik hem uit. We passeerden een veerooster in een wei. Ik had Mink aan de lijn vanaf de fiets. Op dat zelfde moment kwam er een loslopende American Staffort-bullterriër aan. Zonder inleidende waarschuwing greep hij Mink in één beet bij zijn hoofd en oor, hij beet door zijn oorschelp heen. Zo hield hij hem vast. Ik probeerde de hond los te krijgen want Mink kreeg duidelijk geen lucht. Ik zat nog op de fiets. Ik reed met de fiets hard tegen de terriër aan. Geen reactie. Ik sprong van mijn fiets af, de oortjes van mijn mp3speler sleepte over de grond. Ik vloekte en schold zo hard ik kon: ’Pleur op, tering hond’. Daar had ik een paar weken geleden een herdershond, die Mink fel aanviel, mee weggejaagd. Dit keer hielp het niet. Ik greep de Staffort bij zijn achterpoten en sleurde hem van Mink af. Dat ging niet zonder slag of stoot, hij sleepte Mink mee. Ik trok en draaide hem gedeeltelijk onder mijn liggende fiets door zodat hij Mink wel los moest laten. Dat lukte. Nu had ik echter een gevaarlijke hond als een kruiwagen bij zijn achterpoten. Ik durfde hem niet los te laten. Zó kon hij niets doen maar eenmaal weer los kon hij opnieuw Mink aanvallen, of  mij, natuurlijk. Zijn bazin was intussen gearriveerd. Ze had niet de tegenwoordigheid van geest om haar hond aan te lijnen. In plaats daarvan hield ze Mink bij zijn riem vast, alsof die kwaad zou kunnen, onderwijl jammeren en zuchten. Ik moest verschillende keren aandringen om haar hond van mij over te nemen:’Ik kan hem niet loslaten. Anders spring ik met hem de Rotte in en verzuip hem; ik zweer het, dus neem hem over’. Het was een dame van een jaar of 65-70. Niet iemand die je bij zo’n hond zou verwachten. Tijdens mijn worsteling sloeg ze haar hond met de riem op zijn rug, zonder enige reactie. Toen ze eindelijk Mink had losgelaten en haar eigen hond had vastgemaakt, zei ze dat ze het erg vond en dat ze de schade zou vergoeden. Ik kreeg haar telefoonnummer. Ze heet Stella Cobie, echt waar. Later kwam er een man bij met een Jack Russell-teefje. Hij vertelde dat de Staffort altijd heel lief was tegen zijn hondje. Het was een buurman. Ik heb gebeld met de dierenarts. Zij adviseerde mij langs te komen. Bijtwonden infecteren vaak. Ze heeft twee wonden geplakt. ‘Met houtlijm’, zei ze. ‘Houtlijm?’, vroeg ik. ‘Hij is toch niet van hout!’ Maar ze bedoelde huidlijm, ze is Russisch en kan geen ui zeggen, zoals veel buitenlanders, trouwens. Ze dacht, geloof ik, dat ik haar in de zeik probeerde te nemen, omdat ik moest lachen. Ze wilde eigenlijk hechten maar Mink moest naar het pension. En dan zou hij na een week terug moeten. Hij kreeg een penicilline-injectie en voor vijf dagen tabletten. Zo begon Mink’s en onze vakantie met een lelijke dissonant. Gelukkig heeft Mink er niets aan overgehouden, zelfs geen posttraumatische stressstoornis. Hooguit wat meer respect voor bullterriërs maar dat kan nooit kwaad. Ik heb nu zoveel geschreven dat ik aan de vakantie zelf niet toekom. Dat komt de volgende keer.