Straatfotografie

Begin van een reis

Deze is genomen in Rotterdam, Kop van Zuid. Vlak bij de plaats waar de Nederlanders naar het buitenland emigreerden. Ik stond daar ook eens met de rest van de familie. We gingen toen naar de US of A zoals ze daar zeggen. Deze foto behoeft geen tekst, hij is gewoon mooi.

Een Off Day

van Ellen de Meuter

Ik had gisteren mijn dag niet. Zodra ik opstond uit mijn warm bedje, rukte ik me ook los van zijn heerlijke lijf dat mij zo geruststellend vasthield. Ik struikelde over mijn lange tenen en vervolgde mijn ochtend ritueel, zoals we die allemaal hebben. Mijn lief probeerde te vertellen dat mijn houding achter de pc later tot problemen zou gaan leiden. Ik grauwde en snauwde terug dat dit niet zijn zaken waren. Wat was er aan de hand? Het duurde een tijdje voordat ik me realiseerde dat ik, in gedachte, moest teruggaan naar mijn heerlijke jeugdjaren. Ik krijg daar nog nachtmerries van. Maar ik kreeg last van spanningsklachten. Ik ging dus naar de psycholoog met de gedachte dat ze me een paar ontspanningsoefeningen zou leren, en klaar is Kees. Neen dus. Alleluja!  Maar niet heus. Ze zag meer dan ik had gedacht en vertelde me dat het tijd wordt om eens met mezelf aan de slag te gaan. Kortom, ik moest mijn rugzakje weer eens van mijn rug afhalen en alle troep dat daar ook in zit te verwijderen.   Ze bood aan dat ik in een biografie groep eens mijn historie zou gaan opschrijven. Daarna zouden we bekijken wat we vervolgens konden doen. Deze keer kreeg ik een opdracht! Zucht! School en loopbaan. Ik las de aanbevelingspunten over en eerst ga ik denken, meer broeien bedoel ik en daar kwam me weer een bagger uit mijn rugzak en die maakt dat die zak steeds zwaarder was geworden. Ik heb er geen zin in maar mijn gezonde verstand vertelde dat het tijd wordt. Dus kwamen die adviezen van mijn lief op een verkeerd tijdstip en was ik niet wat je noemt “redelijk”. Ik ga ermee aan de slag en misschien wordt mijn rugzak heel wat lichter en kan ik beter lucht halen.

Straatfotografie

Wauw!

Alweer dit thema. Kun je niet binnen fotograferen. Nee dus. Alhoewel ik in dit huis met de vele ramen gaat het goed. Voor de rest? Nada, niets dus. Ik heb altijd ruzie met de belichting. Het is te donker, het is te licht, werken met flits! Dat wordt niks. Ik zou het kunnen leren maar ik heb of neem daar eigenlijk de tijd niet voor. Misschien ga ik de cursus Fotografie doorneuzen die Roen en ik in ons bezit hebben. Ik heb het al geprobeerd en werkelijk de eerste 3 hoofdstukken begreep ik maar toen werd het technisch en wreekt het zich dat technisch lezen niet mijn ding is. Maar wie weet krijg ik Roen zover dat we dit hoofdstuk gezamenlijk doornemen en dan, als het goed gaat, krijgen mijn foto’s een andere dimensie. Deze foto is genomen op de rommelmarkt te Delft. Het is de trompet van een hele oude grammofoon waar je 45 toeren platen op kan draaien. Ik dook er letterlijk met mijn camera naar binnen na eerst de kraamhouder om toestemming te hebben gevraagd. Dat is netjes, vind ik.  

Rare Foto

werk van Anselm Reyle

We zijn een aantal maal meegegaan met de Vrienden van het Museum uit Schiedam. Was altijd leuk. We gingen dan samen met een aantal mensen die dezelfde liefde hebben voor de kunst. Zo zijn we naar België gegaan. Om precies te zeggen naar “ Museum Dhondt Dhaenen in Deurle.  http://www.museumdd.be/  Op deze site kun je hier meer over lezen. Het is een mooi museum. Deze keer was er een tentoonstelling van “Anselm Reyle” Het was echt bijzonder en had een hoog bling bling gehalte. Hij werkte met dik zilver of goud folie en hij werkt groots.  http://www.gagosian.com/artists/anselm-reyle/selected-works Hier kun je meer van hem zien. Maar om terug te komen op mijn verhaal. Toen wij daar kwamen stond er al een gids voor ons klaar. Hij kon het werk van deze kunstenaar erg beeldend beschrijven. Daarna slenterde Roen en ik rond en ik zag dat het werk een vreemd spiegelend effect had. Ik nam daar een aantal portret foto’s samen met mijn lief of andere mede reisgenoten. Erg leuk om te zien. Helaas is dit afgelopen omdat er te weinig mensen zich hiervoor opgaven. We zijn een paar keer meegegaan en ongetwijfeld zal ik nog wel eens een foto uit deze toch unieke tochten publicer

Agpo-Combifor en VvE

We hebben een mooi verwarmingssysteem in onze flat met de naam Agpo-Combifor. Hij is al 15 jaar oud en dat is knapjes oud voor een cv met ventilatie. Edoch, toen wij zo’n 3 jaar geleden hier kwamen wonen werden we door onze aankoopmakelaar hierop gewezen dus legden wij wat geld apart. Er was door de VvE in het verleden besloten dat dit individueel behandeld zou moeten worden. Dus, vroegen wij een offerte aan bij diverse installateurs en deze kwamen de zaak bekijken en beloofden dat zij zo spoedig mogelijk een offerte zouden sturen. Niet dus. Wij hoorden niets. Alleen werd er ons verteld dat dit alleen zou kunnen wanneer alle boven en beneden buren mee zouden doen want we hadden allen één aan- en afvoerpijp. We vroegen deze specialist dit  bij een VvE vergadering te komen vertellen. Het probleem is dan alle neuzen naar één kant te krijgen en een groot aantal mensen wilden er toch niet aan. Hun cv deed het toch goed? Wij wachten dus. Nu wordt het echt noodzakelijk om ze te vervangen en vroegen weer installateurs voor een offerte. Dus kwamen ze weer kijken, filmen enz. enz. Van een aantal kregen we een offerte en een aantal niet. Dus a.s. donderdag houden we een tussentijdse vergadering om dit te bespreken. Ik hoop dat we de mensen mee krijgen anders moeten de statuten worden vervangen en dat kost geld. Dat geld kan beter anders besteed worden. Iedereen die hier nieuw is willen toch het zelfde onderzoek laten doen want dat kan toch niet, heden te dagen, dat we samen voor de vervanging moeten zorgen? Verslag volgt.

STAP voor STAP

Ik ben door TNS NIPO gevraagd mee te doen met een onderzoek. Het onderzoek heet Stappenplan Onderzoek, en loopt tot de tweede helft van februari 2013.

Ik heb een zogenaamde Triprecorder toegestuurd gekregen met handleiding en moest het een en ander aan programma’s down-loaden. Het is dus een GPS Zender.

Ik moet hem waar ik ook ga bij me dragen en dan peilt het apparaat waar ik ben, waar ik stilsta, hoe snel ik loop, en een maal in de drie dagen moet ik die data downloaden naar mijn computer. Echter wel voorzien van bijbehorende agenda en gegevens en dan doorsturen naar waar ze de gegevens verzamelen.

Vorige week zondag begon ik, en dacht een fluitje van een cent, maar afgelopen donderdag was ik vrij en dacht ik ga de gegevens even invoeren en doorsturen en daar begonnen de problemen. Ik liep tijdens het downloaden v d gegevens even bij de LIDL waar ik boodschappen deed en TNS belde me even of ik problemen had. Die had ik toen nog niet. Thuisgekomen dacht ik, het duurt nu al drie uur en dat kan niet kloppen. Handleiding no maar eens gelezen en ik dacht dat ik misschien te lang had gewacht met downloaden en het geheugen te vol geladen had. Apparaat gewist en opnieuw ingesteld. Ik kwam er tijdens het herlezen achter dat ik alweer wat vergeten was. Dat gelijk herstelt. Toen tot half elf vanmorgen het apparaat bij me gedragen, behalve in de bioscoop gisteren want de piepjes die de zender maakt zouden wel erg irritant zijn gedurende de film.

Toen dacht ik dat zal nu wel soepel gaan, maar nog steeds kreeg ik niet de beloofde agenda te zien die ik moest invullen. Voor de “twintigste keer” de handleiding gelezen en een klein dingetje toch kennelijk over het hoofd gezien. Technisch lezen blijft een vak apart en nu is de eerste overdracht uiteindelijk toch gelukt. Het gaat letterlijk Stap voor Stap.

 

Aarde

Wraakzuchtig en gewelddadig springt de aarde uit de aarde tevoorschijn. En gaat vervolgens sierlijk en majestueus over de aarde rond. Uit aarde bouwt zij paleizen en richt zij torens en tempels op. Zij weeft over de aarde mythen, leerstellingen en wetten.

Dan is zij moe van haar zware arbeid en schept uit haar stralenkrans dromen en fantasieën.

Daarop verschalkt sluimer haar zware oogleden die zich sluiten in een kalme, diepe slaap.

En aarde roept de aarde toe: “Ik ben moederschoot en tombe en schoot en tombe zal ik voor immer zijn, tot de planeten niet meer bestaan en de zon is vergaan tot dode sintels.”

Uit het boek;  De mooiste verhalen van Kahlil Gibran.

Een kwestie van perceptie

De markt in Delft

We ontvingen een leuke foto van een trotse opa van zijn 1^ste kleinkind in de armen van zijn overgrootvader. Erg leuk maar er was een veel leukere foto van te maken. Hij had en heeft er de hand in om alle foto’s van kleine kinderen staande te maken. Je krijgt hierdoor een vertekende perceptie. Wanneer hij bij het maken van deze foto op zijn hurken had gaan zitten om ‘m te nemen was de opa ook beter in beeld. Wat we zagen was de achterkant van zijn hoofd. Bij mijn fotocursus liepen we op de markt rond en ik ging ook op mijn hurken zitten (toen kon ik dat nog)  en nam de foto op  kikvorsperceptie. Dit is wat een klein kind ziet aan de hand van een van de ouders. Je staat er vaak niet bij stil hoe anders een kind de wereld beziet en alles veel groter vindt.

Het regent, het zegent

Queen for a day.

Kennen jullie dit liedje nog? Het regent, het zegent. De daken worden nat. Verder dan deze 2 regels ben ik vergeten. Echter dankzij Google; http://youtu.be/z5zVKRKCWxc  Maar zo liepen we met z’n drieën naar de vrijdagse markt. Roen en ik hadden onze regenkleding aan maar het “slemiel” van dit gezelschap was toch Jesse. Alles valt naar beneden bij haar; haar staart, oren en haren waren kleddernat en zo sjokte ze naast ons. Zelfs de omstanders hadden het met haar te doen. Ze kreeg de nodige knuffels van diverse meelevende mensen. Zelfs dat fleurde haar niet op. Ze was aan de lijn en dan haat ze dit weer! Als ze los is, dan is ze een andere hond. We verdenken haar dat ze in een vorige leven acteur is geweest. Maar ik denk dat ze liever zo fier en dapper in het Sterrebos staat als in deze foto hierboven. Gelukkig voor haar, de zon komt weer terug.

Schrijfopdracht

Vorige week ben ik bij de SKVR begonnen met een schrijfcursus want ik schrijf dan wel maar het moet wel een beetje vakkundig zijn, toch?

Tijdens les 1 moesten de cursisten, ik dus, een flaptekst verzinnen van een niet bestaand boek. Ik gaf mijn fantasie en mijn pen een flinke douw en kwam met het volgende product:

 

Een man lijdt schipbreuk en wordt gered door dolfijnen. Hij gaat zich daarna inzetten tegen de dolfijnenjacht. Tot hij verliefd wordt op de dochter van de dolfijnenreder. Hij komt daardoor in een gevoelsconflict. Hij moet de onmogelijke keuze maken tussen zijn idealen en zijn hart.

Deze spannende, romantische en ontroerende geschiedenis opent vele onverwachte perspectieven. Er wordt een onmogelijke situatie beschreven waarin alleen verliezers zijn. In bloedstollende scènes wordt de lezer meegenomen in de harde wereld van de walvisvaart en de even harde wereld van de actievoerders.

Zo, dat was dat. Maar nu.

We kregen huiswerk, ik had het kunnen zien aankomen. Nu moesten we thuis het boek, althans een fragment,  schrijven waar we de flaptekst van verzonnen hadden. Dus moest ik een verhaal schrijven over een onderwerp waar ik de ballen verstand van heb.

Dit is het geworden.

 

Laaglander.

 

Fijne dolfijnen.

De vissen leken nep: een met ecoline gemaakte stomme tekenfilm. Hans had  weleens LSD gebruikt. Daar deden die vissen en het koraal hem aan denken. Toen zag alles er ook vreemd uit. Echter dan echt, te kleurig, scherp omlijnt en overbelicht.

Er kwam er water in zijn snorkel en moest hij zijn hoofd boven de waterspiegel uitsteken. Opeens was daar ook weer geluid en was de wereld - althans de zee - weer gewoon.

Hans was met zijn vriendin op vakantie in Egypte. Hij twijfelde aan de duurzaamheid van zijn relatie maar hij had nog geen zin gehad het uit te maken. Ze hadden de reis een tijdje geleden geboekt en hij had de moed nog niet.

Al met al was het toch wel gezellig, zolang ze maar leuke dingen deden.

Ze waren naar de koningsgraven geweest, hadden gequat in de Sahara, Luxor bezocht  en ’s avonds naar de disco.

En nu waren ze aan het snorkelen in de Rode zee.

Voor dag en dauw opgehaald van hun hotel.

Susan had zich geërgerd omdat het roestige busje te laat was:‘Ze zijn weer lekker op tijd, not. Wat een wrak. Valt mee dat er geen ezel voor staat.’ Hans reageerde laconiek:

‘Voor een Afrikaans land zijn ze behoorlijk stipt hoor.’

Susan had zich gestoord omdat er in het busje ook Egyptische arbeiders zaten die kennelijk naar een bouwplaats gebracht moesten worden. Niet bepaald een limousineservice, zoals het reisbureautje het had omschreven.

‘Zie je ‘m kijken, die met die arafat? Kijk voor je joh!’

‘Och ja, ’s lands wijs ’s lands eer. Zo zijn die gasten nu eenmaal. Ze zijn weinig gewent. Maak je niet dik’, reageerde Hans.

Wat later, toen haar ochtendhumeur geweken was, zat ze gezellig te babbelen met de mannen, raakte ze af en toe aan en keek hen uitdagend in de ogen. Want van mannelijke aandacht was ze niet vies. Ze spraken ‘Engels’ maar  of ze het zelfde gesprek voerde was niet zeker.

‘Are going to work, building hotels for tourists, yes?’

‘No we no stay in hotel’.

‘No, I mean: you make hotels, build them, yes?’

De boot was van de zelfde kwaliteit als de ‘limousine’. De bemanning bestond uit drie jonge mannen - type hangjongere, een dikke kok en een jongen van een jaar of elf, de koksmaat. Ze waren meer met elkaar aan het dollen dan dat ze aandacht hadden voor hun gasten. Een gespierde reus, die aan Patrick Kluivert deed denken tilde zijn kleinere collega met één arm op en dreigde hem van de steiger te gooien. Lachen.

Het gezelschap dat deelnam aan de snorkeltrip werd eerst bij een verkeerde boot afgeleverd. Toen dat bleek moest iedereen zijn reeds uitgereikte flippers en snorkel inleveren en begon de boardingsprocedure, onder ontevreden gemor, bij de juiste boot opnieuw.

Behalve buitenlandse toeristen waren er ook Egyptenaren onder het gezelschap. Onder anderen drie matroneachtige vrouwen met twee dikke, in Adidas-trainingspak gestoken jongetjes. Hoewel de reis inclusief eten en drinken was hadden ze een grote hoeveelheid proviand bij zich. Zodra het anker gelicht was en het schip de haven uitvoer kwam er een doos taartjes uit de tas en begonnen ze te smikkelen.

Hans en Susan hadden op het bovendek een plaatsje in de schaduw gezocht. Het zonnetje brandde lekker. Onder zich zagen ze het koksmaatje vissen onthoofden en de koppen overboord gooien, tot vreugde van een grote groep schreeuwende meeuwen. De kok was intussen in het piepkleine kombuisje aan het bereiden van de lunch begonnen. De Egyptische vrouwen hadden een cd-speler tevoorschijn gehaald en algauw klonk oriëntaalse popmuziek over het water. Ze danste met elkaar en hadden pret voor tien. Even later deed de bemanning ook mee en werden de toeristen uitgedaagd een dansje te proberen. Susan stond natuurlijk vooraan en Hans moest er ook aan geloven, tot hilariteit van de crew.  

Toen ze een tijdje gevaren hadden stopte de plotseling de motor. De roerganger wees en boven het water verschenen de koppen van twee dolfijnen. Ze maakte het bekende dolfijnengeluid, sprongen boven het water uit en leken bewust cotact met de mensen op de boot te maken. Even plotseling als ze gekomen waren, verdwenen ze weer. De mensen op de boot waren verrukt en enthousiast over de onverwachte voorstelling.

‘Wat schattig, hè?‘, zei Susan. Hans antwoordde niet. Hij had een brok in zijn keel; dit waren geen vissen, zelfs geen dieren. Dit waren bondgenoten, zoals ze naar hem gekeken hadden. Zo vriendelijk, aandachtig en persoonlijk.

‘Ja hoor’, piepte hij tenslotte schor. Hij schaamde zich voor zijn ontroering.

Na het snorkelen werd er geluncht. Het was ongelofelijk hoeveel verschillende gerechten de kok en zijn jonge assistent hadden weten te bereiden in dat poppenhuiskeukentje.

  Op de terugtocht was iedereen stil en moe van het snorkelen, behalve de Egyptische moekes. Die hadden niet gesnorkeld maar waren met ernstige toewijding doorgegaan met schranzen.

Het werd donker en er stak gelijkertijd een felle wind op. Het eerst blauwe, vlakke water werd ziedend antraciet met koppen schuim op de golven. De oude boot ging stampen en schudden. Sommige gasten werden onmiddellijk zeeziek en kotsten hun aandachtig bereide lunch overboord.

De boot werd heen en weer geslingerd. Nadat hij uit een diep golfdal ophoog gestuwd werd lag hij scheef op het water. De bemanning praatten en gesticuleerde druk met elkaar. Een matroos opende een kist en iedereen kreeg een reddingsvest. 

Er lag een soort sloepje aan de boot vastgemaakt. Daar werden de vrouwen en de kinderen met veel moeite in gemanoeuvreerd. Toen was het schuitje vol. Susan zat  in het reddingsbootje. Hans hoorde haar hysterisch gillen: ‘Where is my friend. I need my friend. De reddingsboot danste nog woester op het water dan het motorjacht. De vaartuigen raakte snel van elkaar verwijderd.

In een paar minuten kantelde de boot nog verder en begon te zinken. Even later lag Hans in het water. Muren van water om hem heen en over hem heen. Hij voelde zich in een bovenmaatse wasautomaat zitten.

Dankzij het reddingsvest kon hij af en toe ademhalen. Het was een worsteling.

Even onverwacht als de storm was opgestoken hield het op. De wind ging liggen, de zon ging weer aan. Daar dobberde hij op de  eindeloze watervlakte. De anderen zag hij nergens. Hij dacht aan Susan; zouden ze het gehaald hebben? Dat lieve koksmaatje, de dikke jongens, de vrolijke matrozen. Stel dat Susan verdronken was. Hoe zou hij haar ouders onder ogen kunnen komen? Hij was zelf trouwens ook nog in levensgevaar. Het begon stilaan te schemeren. Hij wist niet of er een S.O.S.-bericht was uitgegaan. Het ging allemaal zo razendsnel.  Hij spitste zijn oren, hopend op een helikopter of iets dergelijks. Maar nee. Wat hij wel hoorde was een geluid dat hij kende van een Amerikaanse tv-serie uit zijn jeugd: Flipper. Daar heb je Flipper, ging het vertaalde liedje. En ja, daar was Flipper, of in elk geval zijn dubbelganger. In dolfijnentaal zei hij dat Hans zijn rugvin moest pakken. Hans sprak dan wel geen dolfijns maar hij verstond het prima. Met een vaartje ging het toen door het water. Hij werd in Akaba, in de haven afgezet. Ver van Egypte en nog verder van huis, maar helemaal heel.  

 

Bruidsjurken in de Hofvijver

We hebben een aantal jaren in ’s Gravenhage gewoond. Ons huis was vlak bij het regeringsgebouw. Daar stroomt dus de Hofvijver langs en daar werd er elk jaar in of om allerlei kunstwerken vertoond. In 1996 waren dat een aantal bruidsjurken, die enorm waren met daaromheen verlichting. Dat was vooral een prachtig gezicht in de avond en nacht. We zijn er regelmatig langs gelopen om hiervan te genieten. Alleen ben ik niet zo’n goede fotograaf die dat goed kan pakken dus zat er niets anders op dan dit overdag te doen. Het heeft toch wel zijn eigen charme. Ik heb er een van uitgekozen en laten afdrukken in groot formaat. Deze hangt nu op onze gang nadat we deze grondig hebben opgeknapt en verstrakt. Het ziet er prachtig uit en opnieuw genieten we van dit zicht.

Straatfotografie

Soms neem ik het woord “straatfotografie” wel heel erg letterlijk. Hier zijn we op de markt in Delft.

Dit lied



Warmte, druppels die langzaam langs de huid hun weg naar beneden zoeken.
Ze vormen hun baan, die langzamerhand samen een beek vormend naar het diepste van de oceaan.

Knielend op een matje van sisal, knieën die verschralen, knikken, gloeien en alom aanwezig zijn.

Een klok die tikt, tikt en nog eens tikt.
Het tikt zo zacht zodat er naar het geluid gezocht wordt en soms zo luid dat de rust die wordt verwacht moeilijk vast gehouden wordt.

De deur piept, traag zo traag. Hartslag verhoging tot rock melodie. De drummer van binnen houdt de maat strak en onverbiddelijk. De ademhaling vormt de bas sectie die het hart begeleidt.

Voetstappen weerklinken in een holle ruimte. De eiken houten vloer kraakt. De stappen komen zo langzaam in de richting. Stilte is de solist van dit lied. Zucht je in vernedering het hoofd gebogen.  De ademhaling verdiept zich sidderend.

 



We gaan op pad

We gaan op pad.

Hebben we onze toestellen klaar?

We gaan naar de wadden!

Is het hier druk?

Neen, dus Jesse van de lijn.

Wat kunnen we hier ver zien

Schapen, weilanden, paarden en boerderijen.

En vogels, heel veel vogels

We denken ganzen

In de lucht zijn ze aan het zwieren en zwaaien

Vogels op de foto in de lucht en samen met het land.

Wat kunnen we ver zien in de duinen en op het strand

Dat is breed, héél breed

Alleen jammer dat er een grote blaar is ontsprongen op mijn hiel.

Zucht.

 

 

Lopend Buffet

En denk hier een vat bier bij.

Vroegere generaties columnisten schreven zonder uitzondering smalend over mannen in korte broeken in het algemeen en kortgebroekte hardlopers in het bijzonder. Ze vonden het onesthetisch, aanstellerig en ongezond.

Dat is nu wel anders en terecht. Lopen is salonfähig geworden, al doe je het buiten. Abdelkader Benali, Bram Bakker, Dirk van Weelden, Dolf Jansen, allemaal loopverslaafd.

Hardlopen is een groot goed, een zegen voor de mensheid. Dat kan niet genoeg geëvangeliseerd worden.

Ik zelf mag graag wat kilometertjes consumeren en ik zie alleen maar voordelen. Als je het samen met anderen doet is het gezellig, je komt ongedwongen in contact. Maar lopen kan ook heel goed solo, met de hond en de mp3-speler en haast overal. Zelfs op de wintersport heb ik gelopen op de loipe, het langlaufparkoers. Het was wel glad maar ik droeg crossspikes en de hond heeft z’n nageltjes. Met hardlopen ben je lekker buiten, het is goed voor je gezondheid en voor de lijn. En je wordt high van de endorfine. Als hardloopverslaafde oogst je  bewondering voor je verslaving. Vooral als je een marathon gelopen hebt, zelfs al is het in nog zo’n pruttijd. Kom er maar  om als heroïnejunkie of alcoholist.                                                             

Maar het grootste voordeel hangt samen met mijn andere, minder glamoreuze verslaving: je kan eten als Holle-bolle-Gijs en zuipen als een spons, zonder dik te worden. Eten en koken doe ik graag. Niet van die trutgerechtjes als amuses, tapas en sushi, nee, ècht eten.                                                            

Niets is zo heerlijk als na een looptraining in een warm bad te  liggen met een pilsje en je dan later helemaal vol te vreten. Wat de rest van het gezin laat staan eet ik ook op.                
De hond vindt de baas in de pot.

De Bourgondische hardloper moet echter wel waken voor adviezen van sportdiëtisten. Die proberen uit alle macht het plezier te bederven. Hydreren in plaats van drinken. Glycogeenvoorraad aanvullen, voeding met voldoende bouwstoffen, vitamines en mineralen tot je nemen in plaats van schranzen. Nee, niets voor mij.  Je reinste vitaminisme.                                                                              

Zonde van mijn eerlijk verdiende  honger en dorst.

Laaglander

Ameland

Het drama/Avontuur

We waren afgelopen week op AMELAND. Het was heerlijk. Wat een prachtig eiland en welk een variatie aan gezichten kom je er tegen. Zee, wad, openheid, bos, prachtige boerderijen, statige huizen, maar ook leuke minihuisjes, waarvan er veel als vakantiehuisje verhuurd worden, tal van lekkere en leuke eetgelegenheden, het is voor het merendeel laagbouw, geen hoogbouw zoals we in het westen gewend zijn. Heel veel schapen en nog veel meer vogels, met alle geluiden van dien. Wij hadden een gezellig hotel in Hollum, midden in het centrum van dit kleine dorp, met tal van eet en drinkgelegenheden. Jesse, onze hond was ook welkom en heeft zich buitengewoon in haar element gevoeld. Alle jachtinstinct kwam naar boven, en ze heeft zich op de tweede dag dat ze van ons regelmatig de vrijheid kreeg tussen een aantal wildroosters in op de dijk gestort in een race met een haas, en die race gewonnen. Wij hoorden voor het eerst het gekerm van deze haas toen Jesse na veel gezigzag van hem/haar won en vervolgens trots met het beest rondliep. Ze was volkomen verbouwereerd en alle gezag wat we normaliter hebben was foetsie. Gelukkig verloor ze na een half uur de interesse en stortte zich op een groep waterhoentjes. Het water langs de dijk was ondiep en ze kon daar eerst gewoon lopen, maar ook toen het dieper werd bleek ze buitengewoon goed te kunnen zwemmen, en heeft gedurende zeker een uur lang al die beestjes het leven zuur proberen te maken. We zijn tenminste blij dat we haar na dit avontuur wat zeker twee uur geduurd heeft weer hebben kunnen aanlijnen. Ze trilde nog helemaal van opwinding, en gelukkig ligt ze inmiddels weer lekker gewoon op haar matje in onze huiskamer. Voorlopig laten we haar nog niet los, want we merkten de tweede dag al dat ze steeds verder ging en wilder werd en dat moeten we hier in de stad niet hebben, anders speelt ze binnen de kortste keren weer met ons.

 

Hot.

Straatfotografie nr. 2

 

Hier is een andere foto die ik dezelfde Koninginnedag  heb genomen. Deze vrouw keek niet eens naar mij. Ik bestond niet en ik was dus “een stofje in de woestijn” in haar ogen. Dus, is dit een portretfoto?  Neen, maar dat hindert niet. Dit is het spannende van het op straat foto’s te maken. Het is altijd weer afwachten hoe de ander op mij reageert en ik op de ander. Het is altijd anders dan ik verwacht en zo is het goed.

 



Ik ben verliefd

Een blik op het wad.

We zijn net thuis gekomen en dan overval ik jullie met de mededeling dat ik verliefd ben geworden. Er is geen nieuwe man in mijn leven gekomen. Deze, die ik nu regelmatig in mijn armen hou voldoet mij in alle fases van mijn leven. Ik ben verliefd geworden op het schone eiland  “Ameland” . Het was wel een toer om er te komen. De trein had een vertraging van 10 minuten en prompt misten we de bus en moesten 4 uur wachten op de volgende. Dat stond dus niet op het bord. Dus na 1 uur stonden we er, geen bus. We vroegen het aan een medewerker van Connexxion, en die wist van niets. We vroegen het aan andere medewerkers en die wees op het bord waar de juiste tijden op stond. Dus stonden we er na 2 uur weer, geen bus. We vroegen het aan een buschauffeur en die was zo vriendelijk om in zijn bijbeltje te duiken en het bleek dat de bus na 4 uur pas zou komen. Er waren geen bagagekluizen in het station dus waren we gedwongen al onze bagage mee te schouwen, dus bleven wij op het station hangen. Saai dus. Dus gingen we per bus na Holwerd en daar pakten we de veerboot naar Ameland. Daar stond de bus klaar en die bracht ons naar Hollem en ons hotel, het knusse “Zeepaardje” waar we warm werden verwelkomd door de uitbaatster.  De reis duurde dus i.p.v. 5 uur en 14 minuten 10 uur en 14 minuten. Naar Engeland vliegen was een stuk sneller. We pakten alles snel uit en gingen eten bij de “Griffel” waar we ook leuk werden ontvangen. Het eten was goed want we waren uitgehongerd. We gingen snel naar bed waar we vervolgens geen oog dicht konden doen. Het matras was zacht en had in het midden een grote kuil waardoor we telkens tegen elkaar aan gedrukt lagen. Dit is alleen leuk wanneer we beiden er zin in hebben. Dit wordt nog vervolgd.



Ameland

Mijn liefje

We rennen van hot naar her. Maken lijstjes. Niet vergeten; medicijnen, eten en etensbakje voor Jesse, sleutels naar de bovenbuurman die voor de katten zorgt, kleding, baterijen voor de fototoestellen opladen, reispapieren verzamelen, overbodige pasjes verwijderen, reisplanner bezoeken, eten van te voren maken zodat we op de dag van terugkeer niet hoeven te koken, Manden voor de katten neerleggen, kattenbak verschonen, enz., enz.  Dan heb ik niet eens de andere dingen. Roen heeft de reisplanner geraadpleegd en de reis duurt  per OV 5uur en 14 minuten. Naar de maan gaat nog sneller, maar alla, fietsen gaat langzamer. We zijn er al eens geweest. We hebben het nageteld en dat is zo’n 25 jaar geleden. We huurden toen een caravan die tijdens een zware storm heen en weer ging. Ik was mijn nieuwe toestel aan het uitproberen en daar was Roen het slachtoffer van. Hier boven is een foto uit die tijd. Wat was hij toen nog jong! De toestellen van toen waren toch niet te vergelijken met die van nu. Maar toch, zucht. Nu gaan we er heen om nieuwe herinneringen te maken, dus jullie het even zonder ons moeten stellen. Ik neem mijn pc echt niet mee. Doei!!

Running therapie

silhouetten renners

Niets is zo fijn als met een paar kameraden een stukje hardlopen. Onder het lopen een beetje kletsen en dollen. Na afloop voel je je beter, meer ontspannen. Vaak zie achteraf pas dat je je niet goed voelde, geprikkeld, chagrijnig.

Daarna drinken we samen gezellig een glas fris en kletsen nog wat. Die kameraden mogen best patiënten zijn. We zijn allemaal kinderen van één vader.
Therapeutisch hardlopen is voor patiënten bedoeld maar de therapeut profiteert mee. Dat maakt dat ik soms in eigen tijd de met patiënten ga hardlopen. Enerzijds wil ik sowieso hardlopen- de hond moet er toch ook uit- anderzijds houd ik zo contact met mijn hardlopende patiënten.  
Het gunstige effect van hardlopen op depressiviteit is in een groot aantal studies aangetoond.
Nog voordat dit bij de wetenschap bekend was vermoede ik dat al. Ik ben op mijn vijfentwintigste, in 1976, serieus met hardlopen begonnen, bewust om mijn liefdesverdriet te bestrijden; ik voelde gewoon dat het zou helpen.
Toen ik in 1983 als verpleegkundige op een paaz (psychiatrische afdeling algemeen ziekenhuis) werkte, werd wetenschappelijk bekend dat hardlopen helpt tegen depressiviteit en ging ik met patiënten naar het Julianapark of het Sterrebos om hard te lopen.
In de psychiatrische kliniek waar ik nu werk is voor patiënten meestal een loopgroep, begeleid door de sportinstructeur, de bewegingstherapeut of een vrijwilliger. Soms is er een tijd helemaal geen loopgroep. Het probleem met de doelgroep, depressieve patiënten, is dat zij zich door aard van hun ziekte lusteloos, zwak en somber voelen en moeilijk kunnen geloven dat ze überhaupt tot iets anders in staat zijn dan in het donker op bed liggen, laat staan hardlopen.
Op dit moment hebben we een loopgroep die door mijn poli-collega en mijzelf begeleidt  wordt, vooral bestaande uit (ex)alcoholverslaafden. Verslaafden zijn vaak depressief en op verslaving heeft lopen ook een gunstig effect, al was het maar om een alternatief voor de  alcohol te krijgen. Door hardlopen ontstaat een marihuana-achtige stof, endocannabinoïden, in het lichaam van de hardloper, die mooi de functie van alcohol en drugs kan overnemen.
En al heb je het niet nodig, hardlopen met een clubje is voor iedereen gezond en gezellig.

Laaglander

 

Beslist geen blije foto.

Lotte en oma Els

Soms, staat er een ander achter het fototoestel. Dan kijk ik naar het resultaat en denk; wat gebeurt er daar? De kleine meid is Lotte, mijn kleinkind. We zien er absoluut niet blij of vrolijk uit. Maar waarom zouden we dit zijn? Wat is de verplichting daar toe? Is die pessimistische blik soms besmettelijk? Kijken we naar het verleden of naar de toekomst? Zien we hetzelfde? Soms wanneer Roen en ik een conflict hebben gooi ik de stelling in de groep van “We wonen weliswaar in hetzelfde huis, slapen in hetzelfde bed en meestal eten we dezelfde maaltijd! Maar we wonen toch in onze eigen wereld en maken vaak andere dingen mee. Dat wil dus zeggen dat ik beslist niet weet waar jij mee bezig bent of dat jij dat van mij weet!” Een lastig concept. Wij, Roen en ik, proberen in ieder geval om niet van elkaar weg te gaan wanneer we ruzie hebben.  Om elkaar een heerlijke gemeende kus te geven wanneer we ons buitenshuis begeven. Wie weet? Maar om op de foto terug te komen; beter eerlijk saggerijnig  dan onecht blij.

Straatfotografie





Ik hou ervan om met m’n grote vriend, mijn snelle fototoestel, buiten te lopen. Dit doe ik vooral tijdens landelijke feestdagen of zomaar. Met de feestdagen zijn de mensen die ik tegenkom losser, vriendelijker en een stuk spontaner. Meestal gaan ze na mijn vraag of ik ze mag fotograferen vriendelijk staan of zitten. Soms geven ze dan een email adres en dan stuur ik ze de foto toe. Mijn grote inspirator is Ed van der Elsken. Ik heb een aantal fotoboeken van hem. Het ligt me. Ik creëer het toeval. Dan maak ik een vel vochtig en spetter ik wat oost indisch inkt erop. Laat het drogen en accentueer ik datgene wat me opvalt. Dus met fotograferen ga ik op dezelfde wijze aan het werk. Ik schiet dan heel wat foto’s op straat en kijk thuis wat er op staat en maak daar iets moois van, hoop ik.  Ook heb ik een fotografiecursus gevolgd bij Jos Poeder te Delft. We hadden hele gesprekken over wat een portret is. Dat was toen een moeilijk iets om te vatten. Toch, gelukkig, heb ik het geleerd. Dit portret is gemaakt tijdens Koninginnedag in Rotterdam. Waarom wil je me fotograferen, vroeg ze me. Omdat je zo mooi bent, was mijn antwoord. Je ziet haar nagloeien van het compliment.  

De Overburen

Een hard werkend medemens

Ze zijn weer aan het verbouwen. De overburen. We wonen hier zo’n drie jaar en er wordt regelmatig verbouwd. De panden tegenover ons staan lang niet meer zo recht als in het verleden. Ze gaan plat, maar wanneer? Niemand die het weet. Dus alles is verwaarloosd.  Ook zo bij het pand van de kroeg “de Babbelaar”. Daar zijn al een aantal stalen lateien aangebracht, wegens instortingsgevaar.  Dus is de dakbedekking ook niet je van het. Vorig jaar werden de gaten gedicht en dat geeft leuk fotomateriaal. Vaak hoef ik geen stap naar buiten zetten om gratis fotomodellen te vinden.

Skyline Rotterdam

Rotterdam versus Schiedam

Soms, heel soms, staat de zon op een bepaalde manier aan de horizon. Daardoor krijgt de wereld een vreemde, prachtige, onrealistische kleur. Ik zat lekker thuis me met m’n eigen te bemoeien, keek naar buiten en zag HET. Ik rende naar buiten. Terwijl ik rende duwde ik de dieren opzij want deze kant van mij zien ze zelden. Het was zo vreemd dat ze pardoes voor mijn voeten liepen. Terwijl ik me haastte greep ik mijn toestel en begon als een razende Roeland in het ronde te schieten. Het interesseerde me niet dat een groot aantal foto’s direct onder de delete knop verdween. Het werd een vreemde reportage waarop de skyline van Rotterdam te zien was maar dan toch heel anders.   

I'm Back

Vlot en kort

Ik kijk in de spiegel en bekijk mezelf en zie mijn oude kapsel dat ik een aantal jaren fier heb gedragen. Daarnaast bekeek ik de foto’s als langharige. Ik wilde dat weer terug en liet mijn haren groeien. Dit ging goed en het werd alleen bijgepunt door mijn buurman, de kapper. Zijn zaak heet “de Babbelaar” en hij kan babbelen. Ik dacht dat hij goed kon knippen alhoewel ik toch altijd terug moest omdat mijn haar nog klitte. Maar nu! Hij stelde voor dat mijn pony korter zou moeten anders zou het niet goed vallen. Dus na mijn fiat knipte hij dat het een lievelust is. Wat zag ik toen alles was gedroogd! Dat de bovenkant van mijn haren totaal niet paste bij de rest. Dus had ik een soort helmpje en sluik haar eronder. Ik ging dus terug naar de kapper en vroeg aan hem hoe hij het eigenlijk vond zitten. “Het valt eigenlijk wel mee” was zijn commentaar. Ik draaide me om en vroeg aan mijn lief of hij de tondeuse ter hand wilde nemen. Dus sinds vanmorgen loop  ik dus weer met een kort koppie de wereld rond.   

SKVR

Een deel van het grote geheel

Ik heb een aantal jaren meegedaan bij de groep van Nico Kervezee als thema het experiment. Dit heb ik al ergens geschreven. Je kunt je per half jaar inschrijven en meedoen. Aan het einde van deze periode wordt er een afscheid gegeven met een feestje. De Cursisten nemen dan wijn en wat lekkers mee. Dan wordt er een gezamenlijk werkstuk gemaakt. Of er wordt een heel groot vel neergehangen of er worden diverse vellen papier op planken en ezels vastgeplakt. Daar wordt dan aan een verftekening begonnen en dan draaien we regelmatig om en gaan verder waar een ander eindigt. Hierboven is een deel van een heel groot schilderij. Iedereen mag erop schilderen, over schilderen. Wonderbaarlijk, door de wijn en hapjes wordt de sfeer steeds losser. Het is altijd al een groep geweest met allemaal einzelgängers. Er ontstaat dan toch iets moois, ongrijpbaars. Heel vreemd dat we allen dit tot stand weten te brengen.

Sanquin bezuinigt

Het is een mooi logo

Wie of wat is Sanquin? Dit is een bedrijf waar bloed of plasmadonoren worden afgetapt, om het kort door de bocht te schrijven. Ik ben al jaren bloeddonor en later is dit plasma geworden. Laatst kreeg ik een cadeau omdat ik al 100x bloed of plasma heb gegeven. Plasma is het bloedvloeistof dat overblijft nadat alle rode cellen en andere dingen zijn teruggestort in de donor. Hiervan worden allerlei medicijnen van gemaakt en is dus onmisbaar.  Ik las dus in de krant dat dit bedrijf ook moet bezuinigen. Waarom? Ik weet het niet. In ieder geval stond ik dus vandaag voor de balie om een afspraak te maken. Dit keer na 1 januari want mijn HB (ijzer) gehalte is te laag. Ik ga altijd op de maandagochtend. Daarop is mijn agenda gebaseerd. Alleen alles verandert en ze zijn alleen op de woensdag en vrijdagochtend open. Dus werd het woensdag. Ik werd lichtelijk korzelig want het verstoort toch mijn ritme en ze verdienen toch al aan mijn plasma en ze krijgen het gratis! Ik heb even dit bedrijf gegoogeld en inderdaad daar staat te lezen over de bezuiniging. Ook het zinnetje dat de donoren hier weinig van zullen merken. Ik moest ook langer wachten dan anders door minder personeel, dat speelt ook een rol. Ik zag ineens voor mijn ogen dat dit in het gevolg altijd zo zal zijn. Minder uren open en minder personeel. Ik schiet weer tot conclusies en eigenlijk moet ik afwachten of mijn vermoedens kloppen of niet. De tijd zal het wijzen

Mijn Nieuwe Braafheid

van Bas Dekker-Kunsten en Meer

Afgelopen februari had ik een onderzoek van ERGO.

 “ERGO is een langlopend bevolkingsonderzoek van het Erasmus MC onder 15.000 mensen van 45 jaar en ouder in de Rotterdamse wijk Ommoord. We onderzoeken gezondheidsproblemen die op oudere leeftijd veel voorkomen. Dankzij dit uitvoerige onderzoek komen we steeds meer te weten over het ontstaan en verloop van ziekte bij ouderen. Op deze manier kan ERGO een bijdrage leveren aan een samenleving waarin we gezond ouder kunnen worden.” (De tweede alinea heb ik gecopy-paste van de website.)

Dit keer bleek uit het onderzoek dat ik, naast een goed geheugen, sterke botten en beginnende staar, een beginnende levercirrose had. Levercirrose is een kwaal die je kan krijgen door leverontsteking maar meestal door teveel alcohol drinken.

Ik werd doorverwezen naar een leverspecialist. Leverontsteking werd uitgesloten, bleef over: te grote alcoholconsumptie. 

Daar sta je dan als verslavingsdeskundoloog.

Vroeger, ja, als jong volwassene dronk ik als een spons, met mijn maten. Na het trainen wilde er wel een stuk of wat pilsjes ingaan en als het dan erg gezellig werd, later op de avond, ook nog wel een whisky’tje of wat, maar nu, als brave huisvader viel het wel mee, toch?

Na streng zelfonderzoek moest ik toegeven dat er wel wat af kon. Het was geen uitzondering als ik op een gemiddelde dag, na het sporten twee biertjes dronk, bij het eten drie glaasjes wijn en in de loop van de avond de rest van de fles. Dat zijn bijna tien porties alcohol. Op geen moment was ik merkbaar onder invloed en het stoorde mijn andere bezigheden, mijn slaappatroon of mijn conditie niet. Steeds meer drinken is erin geslopen. Toen de kinderen nog klein waren moest ik er ’s nachts weleens uit voor een flesje of een luier. Toen dronk ik nauwelijks door de week. Nu kan het, dus deed ik het. Zo simpel is het voor een gulzigaard.

De behandeling was even voor de hand liggend als eenvoudig: stoppen met alcohol.

Dat heb ik toen maar gedaan. Wat moet je anders? Het viel mee en het viel tegen. De alcohol miste ik haast niet. Wat dat betreft heeft het mijn begrip voor alcoholverslaafden niet doen toenemen. ( De specialist raadde mij dringend aan hulp te zoeken voor mijn “verslaving”, bij een consultatiebureau voor alcohol en drugs, maar dat was mijn eer te na. Alsof je een sterrenkok naar de Mac stuurt.) Ik ben zonder alcohol, op feestjes, niet saai of geremd: ik heb haast nog meer pret en praatjes dan voorheen.  Alleen had ik gehoopt dat ik fitter en slanker zou worden,  dat is niet gebeurd, helaas.

Afgelopen week heeft de dokter mijn lever onderzocht, alle uitslagen zijn goed. Ik mag weer drinken, met mate, niet speciaal met mijn maten.

Ik heb whisky geprobeerd maar dat viel niet lekker, een biertje ging wel maar ik ben intussen gewent aan malt. (Al mag je dat niet lusten van Youp.) En goed wijntje, dat vind ik lekker. Ik lijk wel een wijf. Zo word je tot braafheid gedwongen.

Laaglander  

Een Computerlose Dag

Zo af en toe heb ik een dag waarop ik tegen mezelf zeg; “geen computer vandaag.” Net zoals vroeger, toen de pc nog niet uitgevonden was. Dan ging ik lezen, muziek luisteren, tekenen en deed van alles niet wetende dat dit ging veranderen. Toen de computer in ieders leven kwam hadden we geen flauw idee wat je ermee kon doen. We hielden het tegen met het idee dat we hebben het nu niet nodig totdat die wat persoonsvriendelijker is geworden en het nut heeft. Toen kwam Window XP in ons leven. We schaften een computer aan in een klein winkeltje, ook met de gedachte dat we het de kleine middenstander de klandizie gunden. Later bleek dat hij alleen illegale versies verkocht. Wisten wij veel! Zo kwam er een protocol in ons leven dat in ieder geval mij veel plezier heeft gebracht. Roen probeerde het uit en ontdekte de kinderziektes met vallen en opstaan en dan vertelde hij me hoe het ging. Ook dit ging bij tijd en wijle niet zoals we ons dit voorstelden. We maakten alle fouten die in de boeken staan maar gaandeweg leerden we hoe dit medium te werk gaat. Soms(nogal vaak) zag Roen het en zo af en toe zag ik het licht. Zo zitten we nu samen naast elkaar, allebei achter onze eigen pc. Roen zoekt afbeeldingen van bussen voor zijn eigen blog en ik schrijf dit stukje en ga straks verder met het afwerken van de foto’s die ik 2 dagen heb genomen van een waanzinnige mooie zonsondergang. Zo eentje waarvan ik later zeg van “stom, stom en nog eens stom” dat ik toen niet mijn toestel heb gepakt. Maar gisteren had ik iets van, vandaag niet, vandaag ga ik andere dingen doen. Dus heb ik daardoor ook weer een onderwerp voor mijn blog.

Het is Allerzielen vandaag en overal zie ik een affiche waarin wordt gevraagd voor wie ik een kaarsje aansteek. Ik doe dit voor m’n jochie Erwin. Slechts 5 jaar werd hij en alles wat hij achterliet waren foto’s en geliefde herinneringen die ik koester.  

Het einde

Het is tijd voor mij om te gaan, moeder! Ik ga heen.

Als je je armen uitstrekt, in de verblekende duisternis van de dageraad, naar je kindje in bed, dan zeg ik: "kindje is er niet!" Moeder ik ga heen.

Ik zal een zacht windvleugje worden en je liefkozen; ik zal de rimpels worden van het water als je baadt en je kussen en weer kussen.

In de winderige nacht, als de regen op de bladeren klettert, dan zul je mijn gefluister horen in je bed en mijn lach zal met het weerlicht door het open venster in je kamer flitsen. Als je wakker ligt en aan je kindje denkt, laat in de nacht, dan zal ik tot je zingen vanaf de sterren: "Slaap, moeder, slaap!"

Op de dwalende manenstralen zal ik over je bed sluipen en op je boezem liggen, terwijl je slaapt.

Ik zal een droom worden en door de smalle spleet van je oogleden zal ik in de diepten van je slaap glijden en als je ontwaakt en verschrikt rondkijkt, dan zal ik als een tintelende vuurvlieg in de duisternis wegzweven.

Als bij het grote Poejafeest de kinderen van de buren komen en in het huis spelen, dan zal ik versmelten in de fluitmuziek en de hele dag kloppen in je hart.

Tantelief zal met Poejageschenken komen en vragen: "Waar is ons kindje, zuster?"

Moeder, je zult maar zachtjes zeggen: "Kindje is in mijn oogappel, in mijn lijf en in mijn ziel."