Wraakzuchtig
en gewelddadig springt de aarde uit de aarde tevoorschijn. En gaat vervolgens
sierlijk en majestueus over de aarde rond. Uit aarde bouwt zij paleizen en
richt zij torens en tempels op. Zij weeft over de aarde mythen, leerstellingen
en wetten.
Dan is zij
moe van haar zware arbeid en schept uit haar stralenkrans dromen en fantasieën.
Daarop
verschalkt sluimer haar zware oogleden die zich sluiten in een kalme, diepe
slaap.
En aarde
roept de aarde toe: “Ik ben moederschoot en tombe en schoot en tombe zal ik
voor immer zijn, tot de planeten niet meer bestaan en de zon is vergaan tot
dode sintels.”
Uit het
boek; De mooiste verhalen van Kahlil
Gibran.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten