Afgelopen
vrijdagmorgen had ik mijn tweewekelijkse evaluatie met mijn baas. Dat is heel
gewoon geworden want dat hebben we sinds het begin van mijn ziektewet periode
eind september vorig jaar. We bepraten dan hoe het gaat, wat goed gaat, wat
slecht, of er uitbreiding van uren mogelijk is, hoe het bevalt op de plek waar
ik ben, zoals eerst op het Secretariaat en nu op het dagactiviteiten centrum.
Soms is er nog iemand bij bijvoorbeeld mijn direct leidinggevende aldaar of
zoals op vrijdagmorgen iemand van Personeelszaken die vanaf nu mijn
contactpersoon is omdat mijn oude contactpersoon ander werk is gaan doen. Ik
heb haar eerst op verzoek verteld waarom ik in de ziektewet zit, en in welke
fase, hoe het zit met de rapportage, de verslaglegging, de onderzoeken, welke
keuzes er gemaakt zijn en in welke fase van mijn re-integratie ik me bevind.
Vervolgens begon mijn leidinggevende over het feit dat het werk bij het
activiteitencentrum natuurlijk maar tijdelijk was. Ik wist dat ergens van
binnen wel maar dat was niet eerder hard op gezegd en inderdaad ergens wist ik
het wel. Ik ben ook vrijwel aan het einde van het werk wat ik op me genomen
heb, het in de computer stoppen van iedereen die op het activiteitencentrum
komt, zodat voor de verzekeringsmaatschappijen aan de eisen voldaan is en er
voor iedereen geld binnenkomt. Ik heb zelfs al dagen bewust wat anders gedaan
als dat uit kwam omdat ik anders mogelijk werk te kort zou komen. Nu vertelde
mijn leidinggevende dat er iemand weg gaat die de afgelopen jaren verantwoordelijk
was voor het aanvragen van CIZ verklaringen en de contacten tussen diverse
plaatsingsinstituten. De medewerker Patiënten Logistiek. En of ik interesse had
voor die open gekomen positie die precies is voor het aantal uren wat ik nu
werk, nl. 18 tot twintig uur per week.
Ik heb zonder twijfel
ja gezegd, zelfs zonder overleg met Rose, omdat het werken in deze functie
veiligheid met zich mee brengt, en helaas het werk op het activiteiten centrum
niet, en ik natuurlijk officieel nog 13 jaren door moet tot mijn pensioen. Dit
werk is heel belangrijk voor de financiering van de patiënt en dus ook voor het
ziekenhuis, waar inmiddels alles om geld draait.
Nu ondertussen zondag
is mijn onzekerheid naast het eerste enthousiasme ook tevoorschijn gekomen,
plus het idee, dat het werk met de fijne collega’s en cliënten op het
activiteiten centrum op zijn eindje komt/is, en ik daar afscheid moet nemen.
Verder is de vraag
opgekomen of ik dit werk wel aan kan? Eigenlijk denk ik van wel, er komt eerst
nog een inwerk en naast werk periode en ik ken al veel van de mensen met wie ik
zal gaan werken. Het aantrekkelijke is ook dat het op of bij mijn oude werkplek
is en dat het dus ook vlak bij is en dat het een zelfstandige functie is. Wanneer
heb ik deze bijbehorende onzekerheid niet gehad is eerder de vraag.
Kortom er ligt alweer
een nieuwe fase van mijn / ons leven voor de deur. Ik ben heel benieuwd, en ook
dit zal voors en tegens hebben.
Ik hou jullie allen
op de hoogte.
Groetjes
Hot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten