Nu al weer
zaterdag. Roen zit naast me zijn hersentjes te kraken. Hij speelt mahjong. Ik
wilde al een paar dagen schrijven van zijn afscheid van het centrum waar hij
een paar maanden mocht werken. Hij werd daar verwelkomd als een oude vriend.
Werd daar zeer gewaardeerd. Van dag 1 maakten de koks voor hem de lekkerste
maaltijden klaar. Het was weer eventjes zo van: Oei, ik groei. Onverwachts kwam
er een vacature waarvan hij wist, dit is een blijvertje. Op het centrum niet. Alles
wordt nu wegbezuinigd. Ook al houd het de mensen van de straat. Leren zij:
structuur aan hun leven te geven. Een vak en samenwerken. Heel goed voor het
zelfvertrouwen wat we allemaal nodig hebben.
Maar moeten ook de rekeningen kunnen betalen
en de rest nog. We hoeven er niet rijk van te worden maar een dak boven je
hoofd is fijn. Maar de laatste dag daar. Iedereen nam afscheid en ineens drong
het tot hem door hoe hij daar werd gewaardeerd. Overdonderd door een prachtig
gedicht dat mooi was ingelijst en nog vele andere verassingen. De tranen,
omhelzingen en verdriet dat daar werd vertoond door zijn vertrek. Ze snappen
het wel maar leuk is wat anders. Met een brok in zijn keel kwam hij thuis.
Helemaal onthutst. Hij was een paar dagen wat stilletjes en weemoedig. De dagen
vlieden als een schaduw heen maar deze ervaring draagt hij mee in zijn gedachten
en ziel. Een prachtig cadeau dat hem onverwachts toekwam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten