Zo’n 2 weken
gelegen was ik weer een gevallen vrouw. Op de een en andere manier heb ik
geleerd hiermee te leven. Het is zoiets van; ik val, dan sta ik op en loop of
hinkel verder terwijl ik mijn vloekwoorden aan het oefenen ben. Ik word qua
woorden hier steeds beter in. Alleen de
laatste keer ging het anders. Ik viel. Gelukkig bij een bol waar de schepen
aanmeren. Legde de riem van Jesse erom en trachtte op te staan. Toen werd het
anders. Het lukte niet. Er liepen een aantal mensen voorbij maar ze “zagen” me
niet Gelukkig was een Duitse medemens zo vriendelijk mij op te rapen. Lopend
bedacht ik me dat het tijd was om hulp in te schakelen. Dus heb ik het hierover
met mijn huisarts gehad en die gaf mij een verwijskaart naar de valpoli. Ik had
hier nog nooit van gehoord. We (Roen en ik) stonden hier in het ziekenhuis. Er
was 3 uur voor ons gereserveerd. Wij denken; 3 uur!? Is dit niet lang? Niet
dus. Eerst werd er een verpleegkundige anamnese gemaakt, daarna naar de geriater
voor zijn anamnese en vervolgens bij de fysiotherapeut die de zijne maakt. De
laatste ontdekte nadat hij verast zag dat ik het redelijk goed deed ondanks
alles, dat mijn bovenbeen spieren niet zo sterk zijn. Ik kreeg al gelijk thuisoefeningen
op. Er zijn ook al afspraken gemaakt voor en uitslag van alles en voor verdere spieroefeningen
die we gaan doen. Ik ben benieuwd. Verslag volgt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten