Vakantie.

Eindelijk. Het zou tijd worden. We hebben vakantie. 16 Hele dagen lang. We hebben nu de tijd voor onszelf. Het schijnt dat het de komende week een heerlijke nazomer gaat worden. We gaan naar de nieuwe vlindertuin in Blijdorp. We kunnen kiezen uit de Wereldhavendagen of de Wereldmuziekfestijn hier in Schiedam. We nemen foto’s, heel veel foto’s. We gaan naar mijn broer en zijn geliefde in het midden des lands. Lijn, mijn geliefde zoon is dan verhuisd en dan gaan we naar Arnhem. We hebben al een aantal mooie cadeaus voor hun nieuwe huis.  Eentje weten ze al en de andere? Verassing en dat schrijf ik hier niet op want deze blog wordt door hen gevolgd. Daarnaast wordt het lekker luieren, ons nieuwe apparaten leren gebruiken. Heerlijk! http://youtu.be/d2BPeBIaLuI Ze zeggen het nog beter dan ik kan. 

Broccoli schotel met komkommersalade

Dit is een héérlijk vegetarisch recept en nog gemakkelijk ook.

1 stronk broccoli, 1 bakje bruine champignons, cashewnoten, 1 bakje slagroom, gekookte rijst.

Maak de broccoli schoon, verdeel ze in roosjes en kook ze 2 á 3 min. voor. Houd een aantal cashewnoten apart en maak de rest etwas fijn in een vijzel of keukenapparaat. Snij de champignons in schijfjes. Doe wat boter in een hapjes pan of wok. Voeg daarin de champignons met de klein gemaakte noten en fruit deze aan. Wanneer de champignons wat kleiner zijn doe er dan de slagroom in. Laat deze wat verdampen. Zodra er een saus is ontstaan voeg je daar de broccoli bij en roer alles door elkaar totdat het gerecht weer warm is. Dit serveer je samen met de rijst.

Komkommersalade op Maaikes wijze.

Schil de komkommer en snij deze in dunne plakjes met een groente rasp. Strooi daar wat zout over  en meng het geheel en leg het opzij. De saus wordt gemaakt met een scheut goede olijfolie, sherryazijn, Dyon mosterd en wat honing. Klop deze ingrediënten totdat er een saus is ontstaan en proef het totdat je het lekker vind. De komkommer is ongeveer 15 min. apart gezet en het ligt in zijn eigen vocht. Knijp de komkommer uit totdat de hoeveelheid vocht verdwenen is. Voeg de slasaus er bij en roer dit geheel door de komkommer heen. Dit is een oude manier van komkommersla-- maken en Roen en ik smullen hiervan.

Eet Smakelijk.

Val Poli

Zo’n 2 weken gelegen was ik weer een gevallen vrouw. Op de een en andere manier heb ik geleerd hiermee te leven. Het is zoiets van; ik val, dan sta ik op en loop of hinkel verder terwijl ik mijn vloekwoorden aan het oefenen ben. Ik word qua woorden hier steeds beter in.  Alleen de laatste keer ging het anders. Ik viel. Gelukkig bij een bol waar de schepen aanmeren. Legde de riem van Jesse erom en trachtte op te staan. Toen werd het anders. Het lukte niet. Er liepen een aantal mensen voorbij maar ze “zagen” me niet Gelukkig was een Duitse medemens zo vriendelijk mij op te rapen. Lopend bedacht ik me dat het tijd was om hulp in te schakelen. Dus heb ik het hierover met mijn huisarts gehad en die gaf mij een verwijskaart naar de valpoli. Ik had hier nog nooit van gehoord. We (Roen en ik) stonden hier in het ziekenhuis. Er was 3 uur voor ons gereserveerd. Wij denken; 3 uur!? Is dit niet lang? Niet dus. Eerst werd er een verpleegkundige anamnese gemaakt, daarna naar de geriater voor zijn anamnese en vervolgens bij de fysiotherapeut die de zijne maakt. De laatste ontdekte nadat hij verast zag dat ik het redelijk goed deed ondanks alles, dat mijn bovenbeen spieren niet zo sterk zijn. Ik kreeg al gelijk thuisoefeningen op. Er zijn ook al afspraken gemaakt voor en uitslag van alles en voor verdere spieroefeningen die we gaan doen. Ik ben benieuwd. Verslag volgt. 

Even tijd voor mezelf.

uit Ans Scrapbook

Even tijd voor mezelf.

Boodschappen zijn binnen.

Mijn lief slaapt.

Het beestenboel slaapt ook.

Ik luister naar de radio en dus de waan van de dag.

Men schijnt te zijn vergeten

Geduld is een schone zaak.

Lord Shiva fights a fly.

Ik was gisteren op You Tube een animatie site te bekijken en ik kwam deze tegen. Erg leuk! http://youtu.be/81438z_IpSk

Familie

Spelen met Jesse 

Laatst was ik bij mijn zoon en zijn geliefden. Ik zag tot mijn blijdschap hoe zij samen met z’n drieën mijn kleinzoon klaar aan het stomen zijn voor de middelbare school want hij is dit jaar 12 jaar geworden en dit betekent dat hij naar een andere school gaat. Aangezien zij weer naar Arnhem terug verhuizen is dit belangrijk. Zijn kleren worden kritisch bekeken door zijn zus en de kinderkleding wordt aan het Leger des Heil gegeven. Ook zijn taalgebruik wordt aangepast. Hij is naar een zelfverdediging sport gestuurd. Ik geloof dat het Kra Maga wordt genoemd. Als dit niet goed is hoor ik het wel. Het is tot nu toe een klein tenger gebouwde jonge man en dus komt dit goed van pas. Wie weet hoe hij nog uitgroeit maar ik denk dat hij geen reus wordt.  Die zorgzaamheid van die 3 vond ik hartverwarmend. Ze vormen samen een blok tegen de boze buitenwereld en zo zou het altijd moeten zijn. 

Geheugen is een raar iets.

©Gerard van der Swaluwe

Ik onthoud wat ik wil vergeten en vergeet wat ik wil onthouden. Zo leg ik een  komkommer weg en vind hem in de ladekast. Soms sta ik te strijken en er ontluikt een gedachtegang die ik niet kan stoppen. Stop! Ik zit te zwammen. Geheugen. Ik herinner me als kind dat ik op een plein sta die inmens is en voel me dan een stuk kleiner dan ik ben. Later, jaren later sta ik weer op datzelfde plein en dat plein is gekrompen tot een postzegel. Ik luisterde vroeger naar een lied dat ik prachtig vond en een tijd lang neurie ik dat liedje wanneer ik me prettig voel. Later kwam You Tube in mijn leven en dat prachtige nummer blijkt een zeik lied te zijn. Soms is het wijzer om die herinneringen met rust te laten, er niets mee te doen en dan is het voor de rest van mijn leven een prachtig nummer. Zo dacht ik dat ik een rustig lief meisje was totdat ik hoorde dat ik werd gerefereerd tot “dat kreng op de step”.  Geheugen. Ik ontmoet regelmatig mensen, hoor hun namen en prompt ben ik die vergeten. Dan verzin ik ezelsbruggetjes en soms help dat. Soms weet ik een woord en wanneer ik het wil gebruiken is ‘t weg. Dit is niks nieuws. Ik heb het merendeel van wat ik weet of denk te weten gelezen in boeken en tijdschriften. Dus weet ik de uitspraak niet. Ga ik hierover praten dan is de klemtoon niet wat het wezen moet en dan word ik vreemd aangekeken. Wanneer zulke dingen gebeuren dan zucht ik en zet een swingend moppie muziek op en ga dansen, lekker swingen en hou op met denken. 

Ik wordt sentimenteel.

Er zwermen een aantal liedjes in mijn hoofd . De liedjes die ik hoorde toen ik de States woonde. Het waren onschuldige jaren, tenminste, zo herinner ik me die tijd. Nu vraag ik me af of dit klopt of dat  ik het onschuldig meisje was. De liederen waren merendeel vrolijke tiener muziek over de liefde. Of ze waren op zoek, of ze hadden het gevonden of ze waren het kwijt. Ook de Beach Boys waren toen een hit. Ik heb er een aantal van die liedjes gesprokkeld op You Tube, mijn hulp in het vinden van verstopte liedjes.

Pat Boone met Love Letters in the Sand http://youtu.be/DDWaJteyxHo

Harry Belafonte met Banana Song

http://youtu.be/Iqi3WYlnKQ0

Brian Hylands met It was a itsy bitsy teeny yellow pokenot bikini

http://youtu.be/ge9Ou3-YyqU

Beach Boys met Fun, fun, fun on the Beach

http://youtu.be/89tPuyL1ruY

The Fleetwoods met Mr. Blue

http://youtu.be/xgNnEkzWwt8

Have fun met het luisteren 

Varen

Ik hou van varen hoewel ik geen bootje heb. Wel heb ik de herinneringen van mooie lange zeereizen die ik heb gemaakt in mijn jeugdjaren. Op mijn 9^de voer ik over de Atlantische oceaan naar de USA New York. Daar werden we opgevangen door de immigratiedienst en verder was er allerlei administratiegedoe. Ook werden onze vingerafdrukken gemaakt. Ik vond dat toen raar en spannend. Daarna gingen we met de bus dwars door Amerika. De weg ging via Chicago. Onze bestemming van de bus was LA. Daarna woonden we in Bellflower. Daar woonden we 3 jaar totdat we weer teruggingen naar Nederland. De droom die mijn ouders voor ogen stond bestond niet. Ze hadden 3 jaar kei hard gewerkt voor de terugreis en een andere slagerij. Die bleek later in Arnhem te staan. We gingen niet met de bus terug maar met de trein en weer over Chicago. We zagen een ander soort Amerikanen die we niet in California waren tegengekomen. Ook was daar een wagon met een glazen dak waar we ver over de prairie heen konden kijken.  We gingen ook weer met de boot terug naar hotel New York. Toendertijd was varen goedkoper dan vliegen. Moet je nagaan. Nu is het andersom en is varen een luxe geworden en zo af en toe heb ik hier heimwee naar en het gemis van het verre uitzicht over alleen water. Dat was prachtig!

Wandelen

Tijdens het wandelen met onze viervoetig vriendinnetje viel het me op dat de nazomer is gekomen. Het groen wordt wat valer en de bloemen drogen uit. Dat maakt me blij want de herfst kom nabij! Wij houden hiervan Jesse en ik. Ik kijk naar de bomen, paddenstoelen en mistige vergezichten. Jesse is met haar neus in de afgewaaide bladeren. Ze houdt van die geuren die hieruit ontstijgen en ze kan zich zelve niet van losrukken. Samen horen we het geritsel van bladeren die boven hangen en bewogen worden door de wind.  Beneden worden ze bewogen met onze voeten. We kunnen niet wachten. Ik kijk mijn fototoestel weer na en Jesse is druk met haar spieren te rekken en strekken. 

Blablabla.

We praten heel wat af en hoor tegelijkertijd ook heel wat gesprekken.

Soms willen we niet horen of kunnen het niet horen.

Soms praten we wilde weg of articuleren met zorg.

Soms met vriendelijk toon of een toon waar het venijn van af spat.

Soms om aan te moedigen of te zwijgen.

Ga zo maar door. We kakelen allemaal door elkander om maar gehoord te worden. We hebben allemaal een mening en als we die niet hebben gaan we naar iemand die daar “verstand” van heeft. Dan denk ik aan het gezegde; als je een patiënt dood wil hebben dan stuur je hem zoveel mogelijk dokters.

Dus kort geschreven alles is  http://youtu.be/KZ2lWyTi0oY

Voorbereiding Verlichting.

Een poos geleden kwamen er 2 mensen aan de deur. De ene vertelde me dat de verlichting ingebrand was en de andere vroeg of we de lamp wilde verwisselen. Deze was ook ingebrand. Het is nu gewoon wachten totdat alle lampen inbranden. De armaturen zijn door de tijd heen broos geworden. Ik nam gelijk contact op met de VvE beheerde. We vertelden ons verhaal en dat ik offertes wilde aanvragen met de modernste technieken. We kregen zijn fiat en zocht ook naar goede elektriciens We hebben al 2 offertes binnen. De ene is traditioneel(led lampen) en de andere is modern. Roen kan dit beter uitleggen. Maar het schijnt dat deze langer leven. We verwachten nog een offerte. Er is ook gepraat over het aanbrengen van bewegingsmelders. Niet branden is toch het goedkoopst. We praten nu hoe we dit het beste aan de mede bewoners kunnen vertellen. Laatst hoorde ik van Peter dat hij dit al had meegemaakt en is hier een warme voorstander van. Wanneer we alles binnen hebben gaan Roen en ik aan tafel zitten om alles uit te rekenen. Daarna mailen we dit aan Peter die alles nogmaals goed bekijkt. Hij gaat ermee akkoord dat we hem als referentie gebruiken voor de twijfelaars. Daarna bekijken we hoe we dit kunnen brengen zodat er een beslissing kan worden genomen om het dit jaar te laten uitvoeren omdat dan de 6 procent in plaats van 21 procent arbeidsloon. Scheelt toch enorm. Ik ben benieuwd of dit wat minder onderlinge gekissebis kunnen voorkomen.  Verslag volgt. 

Clapping Hands

Uit Nieuwsbrief mei 2012 Vendicum

Dit is een stuk geschreven door de minimalistische componist Steve Reich. Roen en ik zagen op de tv een uitvoering van Dessert Music en waren verkocht. We werden opeens groupies van deze man. Zijn muziek is uniek. De “eenvoudige” muziek met kleine variaties, waarin stemmen worden gebruikt als slaginstrument. Ik droom hier mee weg naar? Weet ik veel!  Wanneer we enthousiast dan zijn we  enthousiast,  kopen ons wild aan de cd’s en luisteren er bijna dag en nacht naar. Zo vaak dat we er later strontziek van worden. Dan heerst er stilte in ons huis. Later, veel later draaien we zo nu en dan een cd en genieten in alle rust.

Later kochten we mobiele telefoons met de ring tunes. We vochten onder elkaar welke de gewone ouderwetse telefoongeluid mocht gebruiken want die tunes! Jakkes! Niet om aan te horen. Roen won. Ook blijkt het nu dat wanneer mijn mobieltje loeit de mensen tegen me moesten zeggen dat het echt mijn mobieltje is. Met schaamterood om mijn kaakjes en wat gestamel pakte ik dan dat toestel. Roen heeft nu zo’n hyper moderne aangeschaft en ik kreeg de zijne met dat telefoongeluid. Toch droomde ik tussentijds dat ik een tune van mijn muziekverzameling kon gebruiken als ring tune. Dan denk ik toch altijd aan de compositie van Steve Reich “Clapping Hands” en nog steeds lijkt me dit mooi. http://youtu.be/FcFyl8amoEE   Ik zoek nog altijd steeds naar iemand die me verteld hoe ik dit in vredesnaam moet doen en helaas aan Roen heb ik deze keer niets. 

Waterafvoerputje

Hoe verzin ik het om hierover te schrijven. Nu. Vandaag kwam ik een medeflatbewoner tegen en zij vertelde me dat ze bang is voor lekkage vanaf haar bovenbalkon omdat er na een grote regenbui  er altijd water staat. Nu hebben wij daar ook last van maar gelukkig wist ik het antwoord. De afvoerputjes staan op de hoogste plek van het balkon en dan stroomt het water niet in de goede richting. Met een korzelige blik in haar ogen liep ze weg. Ik zat tegelijkertijd te denken aan ons oude huis. Op een gegeven moment werden we gesommeerd door de gemeente dat er een gevaar was dat de bakstenen in de voorgevel van het huis naar beneden zouden vallen. Dus werd er een aannemer aangewezen om deze klus te klaren. Alles wat we moesten doen was dit bedrijf te betalen zo ongeveer € 35000,-. We hadden dus geen keus.  Later bleek dat ons huis niet het enige was met dit euvel en kwam de gemeente op de proppen met een renteloze lening waar wij dus naast zaten. We zaten ong. 8 maanden achter een groen gordijn. Maar ik zag op een mooie ochtend dat er een man op ons zeembalkon stond met een klopboor een gat te boren in de bodem van het balkon. Prompt kregen we lekkage in het portiek en in de lamp die daar hing. Ik belde met dat bedrijf terwijl ik nog bloedlink was en gaf de aannemer een schrobbering van wat er was gebeurt. Maar de gemeente verordende ons om dit te doen was zijn weerwoord. Ik vroeg hem of de gemeente dit ook zou betalen? Nee dus. Daardoor hoefde ik de helft van de onkosten “maar” te betalen. Hij dacht zeker aan een oud spreekwoord. Een boze vrouw is een verschrikking gelijk.  

Mexicaans avontuur.

Oude foto’s. De herinnering wordt vernieuwd. Dit speelt zich af in 1961 toen we nog als gezin in de States woonden. Op deze foto waren we in Tijuano Mexico. Dit was en is o.a. een toeristisch trekpleister. Dit is een van mijn foto’s waar we met z’n allen opstaan. Ik weet er verder niet zoveel van. Alleen kwamen we telkens mannen met lange jassen tegen die de jas openden en langs de binnenkant hiervan zagen we allemaal horloges hangen. Ik snapte daar toen geen reet van. Nu denk ik dat het namaak merkhorloges waren. Alles verandert en blijft hetzelfde zullen we maar zeggen. 

Nu even niet

Op hun platenhoes staat vaak dit soort afbeeldingen

Er zijn van die dagen. De lucht is grauw. Er klinkt geen vrolijke muziek in mijn hoofd. Ik zeg continu de verkeerde dingen en hoor die van anderen. Ik had beter in bed blijven liggen met mijn deken over mijn hoofd en eventjes, heel eventjes tegen de wereld zeggen “Nu even niet”. http://youtu.be/jJ-ah_9csFU Dan luister ik naar muziek van mensen die dit ook hebben meegemaakt en er een mooi lied van hebben gemaakt. Dit is van Pearls Before Swine. 

Ik doe niet mee!

Ik dacht dat alles geregeld is wat betreft de nieuwe verwarming. Niet dus. Er zijn nu mensen bezig die de voorwaarden met een fijne kam aan het doorspitten zijn en houden alles onder de loep. Zo is het bv dat de mensen kunnen kiezen voor een nieuwe verwarming of niet. Alleen wanneer ze niet meedoen moeten ze een of andere klep betalen  250,- per stuk. We (de VvE beheerder en ik) dachten de mensen een lokkertje voor te houden en dat de VvE dit zouden betalen. Alleen kost dat grapje € 4000,- en dat realiseerde ik me niet dus heb ik dit afgebeld. Ze verwachten vervolgens dat dit al de volgende dag op de deurmat ligt. Niet dus want er werd aan mij gevraagd of de concept mail van VvE Beheer mijn fiat heeft. ’s Avonds ontving ik weer een mail dat het antwoord wel héél lang op zich laat wachten. Bovendien zitten ze telkens te zeuren dat ze een tussentijdse vergadering willen houden want…!  Ik denk dat je dit kunt vergelijken met dat je een nieuw recept hebt en dan alle mogelijke bijwerkingen kunt hebben van zeer waarschijnlijk tot bijna te verwaarlozen. Ook vind een van de Medeflatbewoners die sinds korte tijd weer in de flat woont dat een VvE beheerder eigenlijk erg duur is en dat we dit zelf kunnen doen. Ik niet dus. Dit gaat boven mijn pet en dat en vertelde ik hem. Wat betreft de extra tussenvergadering? Ik heb ze de voorwaarden hiervoor gemaild en laten ze dit zelf doen. Ik doe niet mee!

Hoera! Zij komt

We zitten nu te wachten.

 Ons huis is schoon.

Het menu is gereed.

Plannen zijn gemaakt.

Onze grote vriendin uit Limburg komt.

Altijd leuk.

Bijpraten en kletsen.

Nog 45 minuten wachten en dan….. 

Telefoontje uit Frankrijk.

Zo regelmatig belt French Sister ons. Dan wordt er bijgepraat over van alles. Het wel en wee van onze wederzijds familie  De oma’s, kinderen en kleinkinderen zijn dan onbedoeld deel van ons gesprek. French Sister heeft 2 meisjes en 1 zoon en we leven mee met hun levens. Wij praten over mijn zoon en vriend van Roen. Leuk. Ook heeft zij een conflict met haar buurman die heel langzaam deel van haar land afknibbelt. Ze kan nu al moeilijk over het pad met haar auto thuis komen. Hij is net “Rupsje Nooitgenoeg”. French Sister probeert het altijd eerst met praten en soms is dat niet genoeg. Hij is onbeschoft en ridiculiseert haar, het is bij de beesten af en dan beledig ik de beesten. Ze laat nu gelukkig haar tanden zien en is hulp gaan zoeken bij de burgemeester en een advocaat. Wij leven met haar mee en dan is de afstand te groot. Eigenlijk zou ik graag bij haar zijn en haar een vette knuffel geven want zo’n gebaar zegt meer dan woorden.   

Portretfoto.

Een tijd geleden waren we lid van “Vrienden van het museum”. 2x per jaar werden we uitgenodigd om met de vrienden een kunstreis te maken. Vaak gingen we naar het buitenland o.a. België. Er was dan een plek uitgezocht eentje in een inpandig museum en eentje een buiten museum. Er stond dan een gereserveerde gids klaar om het een en ander te vertellen. Ik heb daar leren kijken. Later bedacht ik me dat ik vroeger ziende blind en horende doof was. Hele fotoreportages hebben we gemaakt. Dit portret in van een gids in het Roger Raveel museum  http://www.rogerraveelmuseum.be/startsite/3-www.html  We werden we rondgeleid door deze charmante gids die de gave had om het verhaal van de kunstenaar met woord en gebaar te vertellen. Er zijn geen reizen meer door afgenomen belangstelling en wij (Roen en Ik) missen dit nog steeds. 

Wat is er achter de deur?

Een van mijn favoriete onderwerpen; gangen en deuren. Waar gaan ze heen, wat zit er achter de deur? Het antwoord? Dat hangt af van mijn stemming. Ben ik somber dan is daar een enorme zondvloed  Ben ik blij dan ligt daar het strand met meeuwen, ballonnen. Ben ik dromerig dan wacht de ridder op zijn gebruikelijke witte paard. Ben ik brutaal dan vind ik daar een kaart waarop mijn schat te vinden is. Kortom; het is de deur wat mijn fantasie prikkelt. 

We hebben een scootmobiel.

Het is zover. Roen heeft een scootmobiel aangeschaft. Het is een rooie. Een tijdje geleden vertrouwde Roen me toe, dat het allemaal teveel aan het worden is. Het wordt weer tijd om grenzen aan te leggen. Op zijn werk en thuis. Op zijn werk is op zijn afdeling het aantal patiënten verminderd dus hoeft daar maar 1 personeelslijst te staan en de andere is flexwerker van de hele dependance en elke dag is het nu kijken waar je weer gaat werken. Dit trekt Roen niet. Zo flexibel is hij niet meer. Dus heeft hij een brief naar de bedrijfsarts gestuurd in de hoop dat die hem gaat bijstaan zodat Roen op zijn geliefde afdeling ingedeeld wordt. Thuis? Tja! Er staat een scootmobiel op onze hal. Gelukkig hebben wij er plaats voor. Het spaart in ieder geval energie en gebruikt hij het teveel?  Dan geef ik hem een schop onder zijn hol want rust-roest.  Enfin, ik zie wel. 

Afscheid van Arnold.

Gisteren hebben we afscheid van Arnold genomen. Het was vreemd, heel vreemd. We konden en kunnen ons nu nog steeds niet voorstellen dat hij niet meer komt. We namen afscheid van een kist waarin hij lag. Het was ook een vreemde crematie. 4 Familieleden, Ong. 25 collega’s van zijn huidige werk en wij; Roen als oud collega en vriend en ik als vriendin. We kenden dus niemand terwijl Roen verwachtte nog meer oud collega’s te zien. Niet dus. Ook sprak er een DELA man namens de familie. Hij klonk nogal zalvend en we herkenden Arnold er niet in, zo zacht en lief werd hij verwoord. Wij herkende het laatste deel wel maar ook was hij fel van de tongriem, vurig uit zijn ogen en stront eigenwijs net als ik. Dat was het bijzondere van hem. Ik zei wel eens dat hij in zijn vorig leven een keffertje is geweest. Daar kon hij smakelijk om lachen. We probeerden telkens een afspraak te maken. Hij zou bij ons pannenkoeken komen eten. De specialiteit van Roen. Dus de volgende keer als hij deze bakt zullen we aan Arnold denken en blij zijn dat we deze unieke man hebben gekend.  

Missing Link

Een paar dagen geleden had ik via You Tube prachtige uitvoering van het nummer Summertime door en Janis Joplin (deze is beter dan de vorige) http://youtu.be/7Vsk6WLUFkk

En van Brainbox. Deze werd me aanbevolen door mijn muziek Goeroe uit het Oosten des lands. http://youtu.be/68KMrUXJxNc

Helaas, de linken werkte niet. Ik zocht mezelf schompes maar You Tube was en bleef halsstarrig weigeren  me van dienst te zijn. Ik probeer het nog eens terwijl mijn hulp in bange laptop tijden zit naast me en wie weet, als het nog steeds niet lukt, hij mij wijze woorden in mijn oor fluisteren. 

Focus op gezondheid

Focus is een televisieprogramma waarin arts/journalist Michael Mosley  nieuwe wetenschappelijke inzichten over gezondheidsonderwerpen en ideeën op zichzelf uitprobeert. Daar ben ik de laatste tijd in  toenemende mate in geïnteresseerd omdat ik ouder wordt en er allerlei mensen overlijden die even oud of zelfs jonger zijn dan ik  en ik graag nog heel lang en gezond  leef.

Zo was er op 7 juli een programma over vasten.

Muizen leven veel langer als ze weinig eten. Dat principe werd op verschillende manieren, door verschillende Amerikaanse universiteiten op menselijke proefpersonen toegepast. Een methode is om gewoon weinig calorieën te eten. Dus 2000 voor een man. Daar krijg je een heel gezond bloedbeeld van in de zin van suiker- en cholesterolgehalte, en een bepaalde onderdeel van groeihormoon die een indicatie is voor kans op kanker. Echter zo’n dieet vraagt onmenselijk veel discipline. Een andere methode is om gewoon vier dagen aan een stuk niet te eten. Het effect was heel goed in de zin van verbetering van het bloedbeeld van Michael Mosley, echter het is ook heel zwaar om te doen.  Bovendien hield het gunstige effect niet heel lang aan. De derde methode was om om de dag heel weinig te eten. 500 calorieën voor een vrouw of 600 calorieën voor een man. Dat bleek  effectief voor gunstige laboratoriumuitslagen. Michael Mosley vond het echter wel erg moeilijk vol te houden. Voor zichzelf bedacht hij de variatie van twee dagen per week weinig te eten. Dat bleek voor hem, ook op de langere termijn, een voordelige uitwerking op zijn bloedwaardes en zijn lichaamsgewicht te hebben.

 Hij heeft er toen gelijk maar een dieetboek over geschreven want een nieuwe dieetrage is altijd kassa.  

De laatste Focus ging over lichaamsbeweging. Het blijkt dat mensen heel verschillend reageren op lichaamsbeweging in de zin van effect op gezondheid en fitheid. Dat effect blijkt goed te voorspellen door middel van genetische bloedtests.

 De overalconclusie was dat je eigenlijk veel moet bewegen maar dat hoeft helemaal niet intensief te zijn. Gewoon in huis keutelen is al goed. Als  je maar niet te lang achter elkaar zit. Langer dan een uur zitten is eigenlijk uit den boze. Verder bleek dat drie keer per week drie maal twintig seconden maximaal inspannen een gunstig effect heeft met name op de suikerstofwisseling. Gesuggereerd werd dat dat een training is die je in je pak kan doen omdat het maar zo kort is. Dat is natuurlijk niet zo. Als je, zelfs als fitte atleet drie keer twintig seconden ’tot het gaatje’ gaat, ben je zeiknat van het zweet. Dag pak. En je moet vóór zo’n test natuurlijk minstens tien minuten een warming up doen en na afloop een cooling down, en je moet na de twintig seconden ‘volle bak’ zeker een minuut op adem komen dus het kost je in elk geval een half uur bij elkaar.

Bovendien is het voor onfitte, dikke mensen levensgevaarlijk om twintig seconden maximaal in te spannen. Dat levert gegarandeerd hartstilstanden op. Don’t try this at home!Toch vond ik het wel een interessante uitzending. Van dat schadelijke zitten had ik al iets  gelezen in m’n hardloopblad.

De volgende Focus gaat over ‘ er jong uitzien’. Zondag 4 augustus, Nederland 2, 19:20 uur. Ik kan niet wachten.

Laaglander

IN MEMORIAM ARNOLD LANGEVELD

© Claude Monet Westminster

Door HOT.

Vanmiddag komt Els naar boven nadat ze Jesse heeft uitgelaten. Ik had anderhalf uur op bed gelegen zoals gewoonlijk. 

Ze zegt, er lag een uitvaartbericht in de bus. Ik denk, nee, niet alweer. Maar helaas is het wel waar. Ongelooflijk. De Overledene, een oud collega van me waarmee ik nog in Noordwijkerhout rond 1990 heb kennisgemaakt is een van de weinigen waarmee ik sinds die tijd nog contact had.

Het laatste half jaar hebben we meermaals gepoogd een afspraak te maken. Vorige week nog had Els hem aan de lijn en hij zei dat hij herstellende was van hielspoor en een gescheurde spier. Die klachten hadden al eerder voor uitstel van al gemaakte afspraken geleid. Nu was hij weliswaar herstellende maar zat nog niet lekker genoeg in zijn vel.

Al sinds ik in 2001 bij de BAVO op de Poortmolen wegging aten we tenminste twee keer per jaar bij elkaar. Hij was in de tijd dat we samen werkten een collega waarmee ik veelvuldig nachtdiensten draaide. Carine en Eugene waren ook twee vaste collega's toentertijd. 

Hij was al iets eerder weggegaan bij de BAVO omdat het werk hem minder beviel en hij een andere richting op wilde. Pas toen ook ik bij de BAVO in Capelle weg was maakten we een eerste afspraak met Els erbij. Dat klikte en groeide uit tot een uiterst warme vriendschap.

Over de meeste onderwerpen dachten we beslist niet hetzelfde, maar we konden heerlijk heftig discussiëren en tegelijkertijd genieten van een lekker meestal door hem of onszelf gemaakt maal, en voor onze volgende afspraak stonden mijn grote wagenwiel pannenkoeken op het menu. Lekker glaasje wijn erbij, een lekkere whiskey na. Kortom we zouden deze keer bij ons in het appartement eten. Hij woonde vlakbij. Gemakkelijk bereikbaar met de tram richting Mathenesserplein. Hij had daar een eenvoudig erg vol maar erg gezellig appartement.

Het was een echt vrijgezellenappartement. Alles stond vol met boeken, muziek, reisverhalen, en er was wel een computer, maar die werd behalve dan op zijn werk zelden gebruikt. Zijn laatste fototoestel welk wij hem geadviseerd hadden en ook samen gekocht, is verder weg gegaan dan wij ooit, en hij had er behoorlijk op los gefotografeerd in Zuid Africa enz. Hij ging dan voor langere tijd en hij kon er ook mooi en warm over vertellen.

Ik kan het gewoon niet geloven. 54 jaar oud en nog zo vol plannen. Hij was weliswaar niet zo gezond. Dat levensgenieter zijn maakte hem bijvoorbeeld veel te zwaar, en dat wist hij ook wel, maar hij had zoiets van, dat hoort er bij, dat ben ik. Ook had hij graag een partner/vriend gehad, maar dat bracht ook volop nadelen met zich mee, en beperkte zijn vrijheid ernstig.

Hij werd echter naast ouder ook kritischer. Hij maakte het zichzelf niet gemakkelijk. Ik vind het zo raar dat onze volgende afspraak nu gewoon niet door gaat en we niet meer heftig woorden kunnen wisselen. Ook Els is er helemaal stil van.

Is het de overvloedige hitte geweest, een hartaanval, vorige week klonk hij in ieder geval nog erg levenslustig. De tranen staan me in de ogen. Vorige week nog een dierbare patiënt, en nu een trouwe echte vriend. Gelukkig kunnen we as. maandag in Gouda even afscheid gaan nemen.

Summertime

Yep, alweer dit nummer. Alweer uitgevoerd door Janis Joplin. Ik heb deze net gevonden op You Tube. Deze is nog beter dan die ik al heb gedownload. Morgen komt de laatste uitvoering van dit nummer door een andere Nederlandse band, met wat ik vaak hoor, een van de beste gitarist van de wereld en omstreken.   http://youtu.be/7Vsk6WLUFkk    Hier is ze weer en deze uitvoering is prachtig. Helaas, het gaat niet door De link linkt niet. Dus, gelukkig heb ik een plan b. Brainbox met hetzelfde lied. Met dank aan Tecco, mijn muziek goeroe. 
GGRRR het zal de hitte wel zijn. Geen enkele link werkt. Morgen ga ik achter mijn pc zitten en begin opnieuw. 

De kogel is door de kerk.

Eindelijk is het zover. De VvE en de twee vertegenwoordigers zijn eindelijk bij ons. De losse eindjes worden aan elkaar gezet en de vragen die wij en onze medebewoners gaan stellen. Vooral de vraag “Wanneer?” is de urgentste. In de herfst wanneer het nog niet zo koud is. Ze gaan op vakantie en de aangepaste pijpen moeten nog worden gemaakt.  Het installeren kost één dag. De mensen kunnen kopen, huren of leasen. De beheerder maakt een nieuwsbrief waarin alles wordt uitgelegd. Ook keek de vertegenwoordiger verrast die hoorde hoe moeilijk het was om een offerte aan te vragen voor de gezamenlijk verlichting te vervangen. Hij stuurt Rob een aantal adressen waar zij goede contacten mee hebben. Weer wachten dus. Maar voor de verwarming is de kogel door de kerk. Hoera!