donderdag 8 januari 2015

Gedachtenvlucht



Dit is een heel oud gedicht dat ik schreef in een van mijn moeilijkste periode, 23-3-1989. Wat ben ik blij dat ik het allemaal achter me heb gelaten. 

 Vogels scheurend, krijsend in de lucht.
Zoekend ! Eisend !
Waarvoor ? Waarnaar ?
Gebonden door onzichtbare touwen,
Botsend tegen doorzichtbare muren,
Muren binnen en buiten mezelf.
Kwetsend, gekwetst, zoekend
Naar een diep donker gat in de grond,
Naar een opening in de bewolkte lucht.
Leven is vluchten door ontkenning,
Vluchten vanuit mezelf en binnen in mezelf,
Gebarricadeerd worden door hoge stenen muren,
Stenen genaamd angst, wantrouwen en onveiligheid,
Met daartussen specie van onmacht, onwil en onvermogen.
Om die veilige schijnwereld af te breken.
Mijn wereld, een eigen gemaakt vagevuur,
Dit alles binnen de begrenzing van mijn eigen hoofd.
Veranderen doet pijn.
Het zo laten vervlakt mijn wereld tot een schijnbestaan.
Mijn grootste wens is;
Om de deur achter me te sluiten
En alle sleutels weg te gooien.




Geen opmerkingen: