Gated neighbourhood

 Wie een baksteen steelt is een dief, wie een woningbouwcorporatie leegrooft is een miljonair.

    In haar hoedanigheid van bestuursvoorzitter van het Slootervaarziekenhuis kocht Asel Erbudak twee paramedische bedrijven die ze door het Slootervaartziekenhuis liet  betalen. Aan een vastgoedproject in Turkije verloor ze een miljoen euro. Dit loste ze op door het Slootervaart twee maal een half miljoen over te laten maken voor ‘apparatuur afdeling radiologie’. Toen smeerde ze hem naar Turkije. De manager van Leonard Cohen, Kelley Lynch, plunderde 9,5 miljoen dollar uit diens spaarrekening en nam de wijk naar de Bahama’s. Directeur Möllenkamp van woningbouwcorporatie Rochdale reed in een Maserati, (jongensdroom)  kende zichzelf een veel te hoog pensioen toe, kocht voor een vriendenprijsje  van zijn eigen corporatie een appartement en vervalste handtekeningen. Wethouder Van Rey uit Roermond liet zich structureel omkopen en waste 175000 euro wit.

     In de categorie helemaal legaal, dubbel zo brutaal (Jacobse en Van Es):

Erik Staal van woningbouwcorporatie Vestia vermorste twee miljard euro en werd hiervoor beloond met een ontslagvergoeding van 3,5 miljoen euro. Rijkman Groenink (goeie naam) Met pek en veren, wegens fraude Amerika uitgejaagd, kreeg 30 miljoen(!) euro mee nadat hij ABN-AMRO aan de rand van de afgrond had gebracht. Cor Boonstra werd in hoger beroep vrijgesproken wegens gebrek aan bewijs van handel met voorkennis Endemol. En de lijst is lang niet compleet.

    Snakes in suits, of corporate psychopaths heten dit soort mensen . Mensen met een antisociale persoonlijkheid, die daarnaast intelligent en sociaal vaardig zijn, sociaal vaardig in de zin dat ze goed mensen kunnen manipuleren. Geen middel laten zij onbeproefd om in een machtige positie te komen, en vervolgens die macht geheel en uitsluitend ten eigen bate aan te wenden.

     Hoewel deze mensen zonder meer asociaal kunnen worden genoemd, zal je ze niet in een asodorp aantreffen, althans, niet als bewoner. De bewoners van tuigdorpen komen uit de stenendiefklasse.

     Is het geen goed idee om de pluk-ze-wet iets uit te breiden en  die witteboorden- en mantelpakcriminelen, al dan niet na hun gerechte straf, alles af te pakken en hen ook in zo’n uit containers opgebouwde gated neighbourhood te plaatsen? Het zou mijn rechtvaardigheidsgevoel goed doen. Het blijft natuurlijk dagdromen want zulke dingen doen ze alleen in Rusland en dan nog uiterst opportunistisch.

    In Nederland worden traditioneel alleen de klokkenluiders aan de bedelstaf gebracht.

Laaglander

De veranderingen gaan duizelingwekkend snel.

Na mijn lijfelijke uitval ben ik deze week weer voor mijn volle werkweek terug op mijn plek, maar de vanzelfsprekendheid van de werkwijze die ik eindelijk aardig onder controle had is volledig foetsie. Ik moet nu bij iedere vraag die me gesteld word goed nadenken welke weg ik moet inslaan, en waar ik terecht kan met mijn vraag. Ik zet eerst mijn vraag op papier, zodat ik op een later moment in volgorde van binnenkomst kan uitzoeken welke route ik moet gaan volgen. Soms blijkt het veel gemakkelijker geworden maar omdat alle procedures pas sinds 1 januari ’15 behoren te werken zijn vele van die nieuwe systemen nog niet bereikbaar of werken ze nog niet naar behoren.

Momenteel kom ik thuis met enorme moeheid, maar ik ben toch wel tevreden over het feit dat ik het werk min of meer per dag af krijg. En daardoor slaap ik ook perfect. Het feit dat bleek dat het na bezoek aan het Maasstadziekenhuis bleek goed te gaan met de nieuwe schroef van Els speelt daar ook een grote rol bij. Kortom binnen korte tijd zijn de communicatiestoornissen achter de rug.

Ik krijg zojuist een koude rilling, want er komt me toch een hagelbui uit de hemel. BBbrrr.

Nog zo’n punt wat wel goed verloopt is zijn onverwachtse overgang van Windows 7 naar Windows 8. Mijn computer werkt inmiddels helemaal naar tevredenheid, alleen is het nog wel steeds nadenken over hoe ik waar kom, want ook daarbij is veel veranderd. Toch kon ik vanmorgen vroeg zowaar weer een blogje over Simca publiceren. Dat heeft een dag of vier stil gelegen en dat is zeer tegen mijn gewoonte. Al, Simca is natuurlijk al lang uit het beeld op straat verdwenen en het was een leuk merk om me mee bezig te houden. Ik heb een onverwachts mooi en uitgebreid blog kunnen schrijven en ben er echt tevreden over. Ik kan aanbevelen er ook even naar te kijken, want iedereen zal zich de typische Simca’s nog kunnen herinneren. Ook de vander van een toenmalig lagere school vriend had talloze van die Simca’s 1000 en dat was toch meer dan alleen maar een koekblik. http://myntransportblog.com/2015/01/29/simca-societe-industrielle-de-mecanique-et-carrosserie-automobile-1934-1979/?preview=true&preview_id=56986

Hier hou ik het bij. Mijn pauze zit erop, en ik heb nog meer dan genoeg te doen.

Groetjes                                        Jeroen

Contact

Ik ben de voorzitter van de VvE en gisteren wist ik het weer en ik werd er op geattendeerd dat de bliksemafleider was afgebroken en de kabel zwiepte heen en weer. Ik nam contact op met de VvE beheerder. Die nam contact op met het loodgietersbedrijf. Deze nam weer contact op met mij om te vertellen dat de voorman langs kwam Deze nam weer contact op met mij dat hij kwam. Hij kwam, wij keken want door de storm ging hij niet het dak op dat 8 hoog is. Gelijk had hij. Naar boven kijkend zagen we dat de breuk op het dak is maar de kabel zwiepte op 5 hoog. Dus moet er een hoogwerker komen en die komt zodra de heftige wind is gaan liggen. Ik nam contact op met de VvE beheerder, bestuurslid van de technische zaken en de opmerkzame bewoner die me bedankte voor de snelle reactie. Wachten dus maar ondertussen nam een van de buren contact op met ons. Ze was boos en alles moest gelijk worden behandeld. Ik vertelde de gang der zaken maar ze vond dat alles in de ochtend moest afgehandeld zijn toen het niet zo woei. Ze werd ietjes pissig en mijn lief stond naast me en ik liet hem alles afhandelen, anders werd het bonje. We vroegen ons af wat we meer konden doen en de draad, constateerden we, raakte haar huis amper. We snappen wel, dat gedreun van die draad is niet leuk. Maar ja, je doet wat je kunt.

Wordt nog vervolgd, denk ik.

Lichaamstaal.

Gisteravond kwamen onze hondengoeroe met zijn lief op de koffie. We praatten lang over onze wel en wee. Ook over zijn inzicht hoe en wat te denken over onze geliefde viervoeter Meisje en haar lichaamstaal. Zo had hij mij met Meisje zien lopen en vertelde me dat het wel snor zit tussen haar en mij. Ik vroeg ook hoe dat zit met het feit dat zij kan kwispelen met haar staart die gelijk 360 graden draait. Dus leerde ik dat dit propeller draaien heet en dus aan ons vertelt dat het voor haar nog niet duidelijk is. Ik dook vandaag in de zoekmachine en vond deze omschrijving:

Propeller kwispelen is gewoon ambivalent gedrag. wordt het dus getoond bij mensen/dieren die niet tot het roedel behoren en waarmee de hond geen dominantierelatie heeft is het opeenvolgend onzeker en zekerheid wat de hond toont. Propeller kwispelt een hond tegen een roedelgenoot geeft het aan dat de hond niet geheel zeker is hoe hij tegenover diegene staat in de rangorde...moet hij zich nou onderdanig gedragen of dominant.

Moraal van dit verhaal: Je bent nooit te oud om te leren.

Een paar grijze haren erbij

Wat kan een mens schrikken. Laat ik Meisje even uit, Blijft ze keurig bij me, komt steeds een knuffeltje halen, doet haar ding, en halverwege besluit ze dat ze huiswaarts wil, schiet de hoek om, en rent zo snel dat op het moment dat ik bij de hoek ben zij al onzichtbaar is. Ik in paniek, en zo snel als mogelijk richting ons appartement, Staat ze keurig bij de voordeur te wachten, en vliegt me in de armen zo snel ze me ziet. En omgekeerd natuurlijk. Oh wat waren wij beide blij, Ik ben alleen nog aan het bijkomen van de hartverzakking die het voor mij met zich mee bracht, en volkomen buiten adem. Toch niet boos op haar want daar schieten we niks mee op. Neen, alleen maar blij, en er nog een paar grijze haren bij.

ff Rusten

Veel gelopen vandaag.

Rondje met Meisje

Naar het ziekenhuis richting KNO arts

Voelde van alles bij de nieuwe schroef

Stelde de vraag of alles wel klopte

Ja, dus.

Dokter blij en ik blij

Weer rondje met Meisje

Mijn lijf schreeuwde om eventjes te rusten

Nam dit serieus.

Keek even op You Tube en vond dit juweeltje.

Geniet even met me mee.’

http://youtu.be/Yfc-j0R0Fxw

Wat ons verbindt.

van Mathieu Paley.

De laatste tijd hoor ik mensen praten over de dingen die ons scheiden, wat de ander denkt en interpreteert. Dan ook niet eens op een positieve wijze. Dan denk ik aan het oude gezegde: “Wanneer men iemand wil slaan vind men altijd wel een stok”. Ikzelf probeer me bezig te houden met de dingen die ons verbinden. Dat houdt me wat blijmoediger. Zo neus ik af en toe in een oud boekje uit 1979 geschreven door Paul Reps en het heet Zen-zin. Zen-onzin. Het bevat korte verhaaltjes over het Zen boeddhisme waar ik al lange tijd mee loop te flirten. Het zet me aan het denken. Dit is een van die verhaaltjes.

Niet ver van het Boeddha schap.

Een student aan een universiteit, die op bezoek was bij Gasan, vroeg aan deze: ‘Hebt u ooit de Christelijke Bijbel gelezen?’

‘Nee, lees me eruit voor’ zei Gasan.

De student opende de Bijbel en las voor uit Mattheus: ‘En waarom zijt gij bezorgd over kleding? Ziet de lelies op het veld, hoe zij groeien. Zij zwoegen en spinnen niet, en toch zeg ik u dat zelfs Salomon in al zijn heerlijkheid niet gekleed was als deze… Wees dus niet bezorgd voor de dag van morgen, want de dag van morgen zal bezorgd zijn voor zichzelf.’

Gasan zei:’ Wie deze woorden heeft gezegd, beschouw ik als een verlicht man.’

De student las verder; ‘Vraagt en ge zult verkrijgen, zoekt en gij zult vinden, klopt en er zal worden open gedaan.’
Gasan merrkte op: Dat is uitstekend. Wie dat gezegd heeft was niet ver van het Boeddhaschap.

Trein, beer en passagier.

Een aantal Jaren geleden volgde ik bij de SKVR een serie workshops gegeven door Nico Kervesee. Het heette “het experiment”. Ik kan me de eerste lessen nog goed herinneren. Om deze cursus te volgen werd niet vereist dat je een vooropleiding had genoten. Dus kwamen de basis oefeningen aan bod. Een van die oefeningen hield in dat er een aantal voorwerpen uit de kast moest worden getoverd en dat deze in een compositie te zetten en met houtskool uit te werken. Dat werd geweldig leuk worsteling. Daarna werden onze werkstukken neergelegd en alles besproken. Hij is een man van weinig woorden herinner ik me, maar hij liep daarna weg met de verzuchting dat we in ieder geval konden tekenen. De tekening hierboven is er een souvenir van. Wat heb ik toch veel van die man geleerd. 

My Way

Eigenlijk vind ik dit een draak van een lied. Dat bombastische. Dat geblèr. Van Sinatra tot de eindeloze artiesten die hierover anders denken dan ik. Hoe durven ze! Echter deze uitvoering is schitterend.

http://youtu.be/QpkBcjTD_do   

Soms denk ik wel eens:

Hoe dom kun je wezen. We verhuisden naar dit heerlijk appartement. We pakten alles uit en zette het op een plek waarvan we dachten: dit is mooi. Zo ging dat met de verlichting en speakertjes. Bij de verlichting dacht ik wel eens, een beetje donker. Ineens zag mijn lief een lampje boven mijn hoofd branden terwijl ik vroeg aan hem of het een idee is om 2 lampen te ruilen. Dat is alles, maar wat een verandering! De ene lamp bleek een dimmer te hebben en de andere lamp bleek een wat zwaarder lampje nodig te hebben. Wat een licht scheelt dit! Ook met de speakertjes was het zo. Ze stonden te laag waardoor Roen alles goed hoorde en ik maar vragen; “Mag die wat harder?” Hij hing ze op en sindsdien geen enkel conflictje meer. Wonderlijk hoe een kleine aanpassing zo’n groot resultaat kan hebben.

Mijn buum.

Afgelopen jaar gingen mijn lief en ik een dagje uit naar o.a. Giethoorn. Het was voor ons de goede tijd van het jaar want het was geen zomer. Dus waren er geen hordes toeristen. Giethoorn en Volendam lijken wat dat betreft op elkaar. Beiden zijn oude dorpen bij het water ligt en ongelofelijk in trek bij de toeristen die een Nederland willen zien dat niet meer bestaat. Zo gingen we per boot door het dorp. Ik zat klaar met mijn fototoestel toen we naar een souvenirwinkel werden geloodst. Mijn hebzucht werd niet opgewekt en we wilden zittend wachten dus namen we plaats in de boot. Ik kreeg al snel een buurman die met begerige ogen naar me zat te kijken. Was ik ineens in een jonge begerenswaardige vrouw met maatje 38 geworden?  Was dat maar waar! Nee, ik kreeg bezoek van een prachtige heer, gekleed in het groen. Ik denk dat hij wachtte op eventuele lekkere hapjes. Ik, gierigaard, die ik ben gaf deze niet maar zette hem op de gevoelige plaat. We waren dicht op elkaar vandaar dat ik dit intiem portret van deze eend kon nemen. 

Piramidestad

Een lange tijd geleden was ik geabonneerd op het tijdschrift Bres. Een 2 maandelijkse uitgave met allerlei zinnige en onzinnige items. Psychologisch, futuristisch, gnostisch, kabbalistisch en ga zo maar door. Leuk om door te neuzen wanneer ik me verveelde. Zo las ik dat misschien in de toekomst het slim zou zijn om steden in een piramide te bouwen. Met allerlei stellingen werd mijn fantasie geprikkeld. Toen hadden we nog geen internet. Nu wel en ik tikte laatst de titel van dit stukje in Google en warempel. Ik had het goed onthouden en de futurist/architect Aad Breed is met dit thema gaan spelen. Vind je het interessant net zoals ik dan klik je hierop. Heel veel plezier.

   http://www.scientias.nl/piramidesteden/

Citaat van mijn lief.

"Ik kan wel slank zijn als ik mijn buik inhoud."

Los!

Ja, vandaag de 18^de is ze los geweest. Voor het eerst. In het Sterrebos. Daar waar Jesse eerst de boel onveilig maakte volgt ons Meisje nu in haar voetstappen. Ze bleef braaf bij ons. Kwam zo af en toe een knuffeltje halen. Soms zocht ze de veiligheid op bij ontmoetingen met andere loslopende honden. De ene hond werd anders benaderd dan de andere. Ze is geen sprintster maar ze loopt soepeltjes op haar eigen wijze.  Leuk dat we het vinden. Ik denk dat ze wat vaker los gaat dan Jesse want die vond het bos na 3 dagen los alweer aan de kleine kant. We wachten af hoe dit zich ontwikkeld en passen dit alles aan tot we weten waar we met Meisje aan toe zijn. Ondertussen: Ze kan los lopen.  

We gaan verder.

van studio Steenhouwer en Leenheer.

Het gaat goed tussen Meisje en ons.

Ze voelt zich steeds meer thuis.

De katten komen vaker in de woonkamer.

Knul heeft al een likje mogen ontvangen.

Ik loop regelmatig een lange wandeling met haar en we gaan steeds verder.

Haar achterhamspieren worden zichtbaarder en getrainder

Haar enthousiasme tegenover eten is vergroot

Ze eet met zichtbaar plezier, neemt de tijd om te kauwen en gaat er zelfs bij liggen

Gisteravond zagen we een sprong van blijdschap

Nu valt Roen bij en we hebben afgesproken dat hij op zijn scoot de actieradius van Meisje weer verder brengt.

Roen gaat heel binnenkort petemoei uitnodigen om te komen eten zodat ze kan aanschouwen hoe Meisje is gegroeid.

Wat een vreugde om dit te zien. 

We can dance.

Meisje en ik zijn na de lange wandeling eindelijk thuis

We zijn lekker nat

We zouden kunnen chagrijnen.

Daar heb ik geen zin in

Ondanks het grauwe weer en natte lucht

Word ik verwend door mijn lief

Met krentenbollen alla Els en een groot glas met limonade

Krijg ik zin om te dansen

Met deze clip als goed voorbeeld

http://youtu.be/y9SbtnSL5E8

Er zijn van die dagen

Ik word dan wakker met een glimlach die gaat van oor tot oor

Er zoemt een prachtig lied door mijn hoofd

Huppelen Meisje en ik langs de wegen

Schijnt het zonnetje op onze bolletjes

Smaakt het eten als nectar en Ambrosius

Kwam thuis en ontving een verassing van mijn lief

Hij was aan het worstelen met onze mediacentrum

Kunnen we nu de radio ontvangen zonder gebruik te maken van de tv

Gaat alle geluid via de betere boxen

Hij gaat nog verder met het onderzoek

Wie weet wat hij allemaal nog vindt

Hij is nog aan het worstelen met zijn lijf

Maar probeert een deal te sluiten met zijn leidinggevende

Dat hij tijdens dit soort dagen van huis mag werken

Wie weet werkt ze mee.

Dat lezen jullie later wel

Maar nu: heb ik een fijne dag en hoop ik dat jullie die ook hebben.

Lopen.

Daar ga ik dan.

Ik ben een loop mens. Ik rij geen auto of fiets. Ik loop of maak gebruik van het OV. Dat bevalt me goed. Maar vandaag is het een beetje teveel, ook al heb ik geoefende benen.

1. Meisje uitlaten

2. Jeroen begeleiden van en naar de dokter.

3. Meisje uitlaten.

4. Boodschappen halen.

5. Vanavond laat, Meisje uitlaten.

Voor nu heb ik er genoeg van. Ik schrijf dit stukje, zoek een plaatje en ga dan op mijn troon zitten met mijn overwerkte voetjes op de voetenbank. Tot morgen. 

Een oude bekende.

Ik ben nog steeds bezig met mijn foto’s te sorteren. Ik heb ze gestald op Google+ back up en nog steeds niet gewend aan hoe zij alles opbergen. Ik zet wel de coördinaten waar deze genomen zijn en laat ze automatisch bijwerken door dit programma. Zo kwam ik deze foto tegen van een oude bekende. Deze is genomen in Blijdorp zoo en hij is nog steeds zó ontzettend lelijk. 

Ravian en Loureline. ( Strip)

Een hele goede reeks stripverhalen. De tekenaar is Jean-Claude Mérières en de schrijver is Pierre Christin. De setting is in de toekomst en ook weer niet. Ze zijn tijd en ruimtereizigers en een ijzersterk duo die elkaar versterken. Het is fantastisch getekend en de verhalen zijn vol met humor en fantasie gemaakt. Het 1^ste verhaal komt uit in 1969 in Nederland en de laatste in 2007. Ik blijf de strip van tijd tot tijd herlezen en met veel plezier laat ik me meevoeren met hun reizen.  

Sannes hemelvaart

  

  Het is een komen en gaan op deze wereld. Op 28 december kreeg mijn dochter een kind en op 2 januari overleed mijn schoonzus.

    Schoonzus Sanne heeft een longtumor die tweeëndertig hersenmetastasen heeft gevormd en uitzaaiingen in lever en skelet. Genezing is niet mogelijk.

    Ze had al lang lichamelijke klachten. Haar huisarts had een ernstig vitaminegebrek geconstateerd en behandelde haar daarvoor. Toch ging ze almaar slechter functioneren op haar werk in het onderwijs; vergat afspraken, had last van hoofdpijn en vermoeidheid. Volgens haar huisarts allemaal gevolgen van vitaminegebrek en stress. Na lang aandringen verwees hij haar met tegenzin naar een internist. In de verwijsbrief schreef hij fijntjes dat het waarschijnlijk ‘tussen haar oren zat.’ En daar zaten ze, alle tweeëndertig, zo bleek na een hersenscan in september. Na enigszins van de schrik bekomen te zijn maakte ze plannen voor haar beperkte toekomst. Ze was bereid te incasseren, maar niet tot het uiterste. Meteen viel het woord euthanasie. Daar moest een stappenplan voor opgesteld worden en daar maakte ze al vlug werk van. Sanne had de regie graag zelf.

    Nu, drie maanden later, begon de behandeling en de pijnstilling te falen. Sanne was verzwakt, vermoeit en vaak in de war, ze kon niet goed meer formuleren. Door met haar naasten intensief contact te hebben, had ze de afgelopen drie maanden goed gebruikt.

    Sanne was zesenvijftig jaar, had twee zonen van twintig en was gescheiden. Ze had twee zussen, Anneke en Marjan. Toen ze de fatale diagnose hoorde, had ze gedacht om in de terminale fase naar een hospice te gaan, maar gaandeweg het proces besloot ze thuis te blijven tot het eind. Dankzij hulp van haar zussen, vrienden en een nachtverpleegkundige lukte dat.

    Nadat de nachtzuster was vertrokken kwamen haar twee zussen haar helpen met haar verzorging. Eerst kropen ze met hun drieën in bed, even dicht tegen elkaar aanliggen, voor het laatst. 

    ’s Morgens kwam een ambulanceverpleegkundige een infuusnaald inbrengen. Een dun plastic buisje met een klepje: een deurtje naar de dood. Het was een enorme man met een dikke buik en een zware rugkoffer. Hij manoeuvreerde moeizaam door de volle kamer, waar Sanne in een ziekenhuisbed lag. Hij gaf iedereen een hand, Peter, stelde hij zich voor. ‘Wat een ongebruikelijke, bijzondere aanleiding’, mompelde hij. Hij werd een beetje nerveus omdat iedereen op zijn vingers stond te kijken. Hij prikte in één keer goed. Maar Sanne zei toch ‘auw’ en daarna: ’geintje’. Want de humor ging gewoon door.

    Sanne had heel haar familie uitgenodigd, die druppelde intussen binnen: Bij elkaar een persoon of tien. De gasten gingen naar een ander vertrek, zodat de zonen met hun moeder alleen konden zijn. Daarna hebben de anderen individueel afscheid genomen. Vervolgens gingen we om haar heen zitten. Sanne zei dat ze blij was hoe één en ander verliep, dat ze zo graag thuis was, in dit fijne huis. Alles wat ze die dag zag, zag ze voor het laatst: de molen voor haar keukenraam, de blauwe lucht, het jachthaventje in de IJssel.

    In de loop van de ochtend kwam de dokter. Hij stelde zich voor aan alle aanwezigen met zijn voornaam. ‘Ben je er klaar voor?’, vroeg hij. ‘Helemaal’, zei Sanne huilend. Dokters lip trilde een beetje. ‘Dan moeten we maar meteen beginnen, we hebben alles besproken’. ‘Dat is goed’. Hij had een plastic apotheektasje bij zich met allemaal doosjes injectiespuiten: eerst een beetje plaatselijk verdovingsmiddel, dan een sterk slaapmiddel. Daar viel ze van in slaap maar niet voordat ze nog één keer naar haar jongens had gekeken en de dokter vriendelijk had toegeknikt. Toen twee spuiten erachteraan.

    Ze bleef roerloos liggen, zoals ze was ingeslapen. Ze was dood.  

    Het was druk in de kamer maar iedereen was stil. Je hoorde alleen het tikken van een klok, wel een minuut lang. Alle aanwezigen hebben elkaar stevig omhelsd, er vloeiden tranen. Het was ontspannen; het voelde goed, intiem, zo goed als zoiets treurigs maar kan zijn.

    Ik was nooit zo enthousiast over euthanasie. Het stervensproces hoort bij het leven, dat moet je ook meemaken, maar zoals Sanne het had gedaan, vond ik het prima. Als alles gezegd is en er rest alleen nog aftakeling, dan is de dood een welkome vriend geworden.

    Met mijn zielsgelukkige dochter en haar kindje gaat het goed. De kleine Faye is een wolk van een baby. Haar huid voelt aan als de binnenkant van een hondenoor, merkte mijn jongste zoon op, zo lief en zacht.

    Ze ziet alles voor het eerst: haar moeder, haar vader, haar zusje, de blauwe lucht. Alles is nieuw voor haar. Zodra ze er was, kon ze al niet meer gemist worden. Ik ga de rest van mijn leven plezier van haar hebben, dat weet ik zeker.

Laaglander

ELS

Zojuist samen met Meisje Els naar de metro gebracht.
Vandaag krijgt Els in het Maasstadziekenhuis een nieuwe schroef.
Tevens zal de spontaan afgebroken schroef er hoogstwaarschijnlijk uitgehaald worden.
Afgelopen nacht sliep ik nauwelijks. Wel moe, maar bezorgd. Onuitgeslapen gaat dat nu gewoon door.
Samen met Meisje na het wegbrengen in het donker een ronde Vijfsluizen gelopen, deels om haar alvast uit te laten, voor de andere kant tegen de muizenissen.
Bij narcose krijg ik toch altijd de kriebels, en iedere keer als er een tube door haar keel gaat hoest ze vervolgens nog maanden. Ik hoop zo dat ze vandaag eens wat voorzichtigheid betrachten.
Het is nog steeds donker nu Meisje en ik terug zijn. Zij ligt ondertussen heerlijk te eten. Oh, wat kan dat beest genieten.
Samen wachten we op een telefoontje, waarna ik snel richting Maasstadziekenhuis zal gaan om Els weer op te halen.
Ik hou eenieder op de hoogte.
Gegroet

Jeroen.

Gedachtenvlucht

Dit is een heel oud gedicht dat ik schreef in een van mijn moeilijkste periode, 23-3-1989. Wat ben ik blij dat ik het allemaal achter me heb gelaten. 

 Vogels scheurend, krijsend in de lucht.

Zoekend ! Eisend !

Waarvoor ? Waarnaar ?

Gebonden door onzichtbare touwen,

Botsend tegen doorzichtbare muren,

Muren binnen en buiten mezelf.

Kwetsend, gekwetst, zoekend

Naar een diep donker gat in de grond,

Naar een opening in de bewolkte lucht.

Leven is vluchten door ontkenning,

Vluchten vanuit mezelf en binnen in mezelf,

Gebarricadeerd worden door hoge stenen muren,

Stenen genaamd angst, wantrouwen en onveiligheid,

Met daartussen specie van onmacht, onwil en onvermogen.

Om die veilige schijnwereld af te breken.

Mijn wereld, een eigen gemaakt vagevuur,

Dit alles binnen de begrenzing van mijn eigen hoofd.

Veranderen doet pijn.

Het zo laten vervlakt mijn wereld tot een schijnbestaan.

Mijn grootste wens is;

Om de deur achter me te sluiten

En alle sleutels weg te gooien.

En Route

Genomen in Blijdorp zoo.

Een aantal Jaren geleden, toen Roen nog geen last van zijn spieren had, gingen we regelmatig naar het Zuiden op vakantie. We gingen dan eerst naar French sister en na een paar dagen gingen we en route richting thuis. We gingen dan over de b, c of d wegen. Overdag als een bedelaar en s ’avonds zochten we een overnachtingsplek. We gingen dan ook langs de kust en aten vis gerechten van vis waarvan ik het bestaan niet eens wist. Zo mocht ik af en toe de kaart lezen en dan ontdekten we ook voor mijn lief onbekende plekjes in Frankrijk. Avontuurlijk was dat. Dit gebeurt nu ook bij me op de pc en You Tube. Ik tik een kreet in en ga dan langs gerelateerde items. Nu kijk ik regelmatig naar de BBC documentaires en kwam dit tegen.

https://www.youtube.com/results?search_query=dogs+that+change+the+world+part+1   

Heel interessant en ik ben een stuk wijzer geworden over de relatie hond/mens. Het is een hele zit maar je hebt er wat aan als je dit interesseert.  

Lang, lang geleden

Toen de wereld nog jong was

En tijd nog geboren moest worden

Bestond dit al.

Mijn geliefde fotomodel

We leven al 33 jaar zij aan zij

Ooit kreeg ik van hem een fototoestel met alles erop en eraan

Sindsdien

Is hij mijn geliefde ‘fotomodel’

Lopend, zittend, pratend, kijkend en bijna alle handelingen die hij verricht heb ik wel eens op de gevoelige plaat gezet.

Hij wordt steeds ouder en grijzer, is gegroeid op plekken waarvan hij had gehoopt dat dit nooit zou gebeuren.

Voor mij blijft hij prachtig.

Soms wordt hij gek van me en heeft spijt als haren op zijn hoofd dat hij me dat toestel cadeau heeft gedaan. 

Een moeizame start vanmorgen.

 

Het was later of zogenoemd vroeger inde morgen dat we gingen slapen. Ik was moe genoeg, maar we hadden, en dat hebben we al een behoorlijke tijd, geen stopknop om de gesprekken en de gespreksonderwerpen te stoppen. Dat praten kan geen kwaad, sterker nog dat is helemaal te gek, maar je drinkt wat meer, en als dan de wekker om 06.00u af gaat dan lijkt dat niet alleen vroeg, maar dan is het dat ook.

Ik dacht in eerste instantie, dat ik niet veel te doen zou hebben, maar dat viel anders uit. Het eerste anderhalf uur volcontinue aan de telefoon gezeten, zowel met het ROG, het orgaan wat vanaf 1 januari de taak voor een groot deel van Het CIZ heeft overgenomen. Het ROG is de Regionale Voorziening Gehandicaptenzorg dat voor de gemeentes Schiedam, Vlaardingen en Maassluis de indicatie overneemt. Vanaf half negen gepoogd ze aan de lijn te krijgen. Alles is overbezet. Vervolgens gepoogd een instelling voor dagbesteding aan de lijn te krijgen. Ook daar volcontinue de ingesprektoon. Het lijkt wel een soort van file.

Uiteindelijk besloten om beide organisaties maar te mailen. Ben benieuwd of ik iets van ze terug ga horen.

Officieel hebben we ook nog helemaal geen instructies gehad over hoe het nu allemaal gaat worden. We hebben as. Donderdag wel een officiële bijeenkomst waar het een en ander uit de doeken gaat worden gedaan. Ik ben heel benieuwd, en heb er eigenlijk weinig vertrouwen in.

Tot nu toe zijn er op de TV en Radio alleen maar infantiele boodschappen voorbij gekomen waaruit zou moeten blijken dat alles beter word en dat iedereen die echt hulp nodig heeft het ook zal krijgen, terwijl tegelijkertijd een der grootste bezuinigingsmaatregelen er doorheen gesluisd is.

Toch blijkt dat ik voorlopig goed wakker ben, want ik heb toch al het een en ander kunnen doen.

Ik ga weer aan de slag.

Een luie Zondagmiddag

Lekker uitgeslapen

Ochtendwandeling gemaakt met zijn drieën

Ontbijt ritueel achter de kiezen

Nu, zappen door de muziek geschiedenis

Op dit moment de begon ik met ballads van de Heavy Metal bands tot dit resultaat.

Wat mooi was toen blijft ook nu mooi.

http://youtu.be/tH2w6Oxx0kQ

Jeugdsentiment.

Op dit moment is mijn lief aan het zappen door zijn autoafbeeldingen bestand. Ik was al een tijdje bezig van: hoe heette die ook alweer. Een merk auto dat ik tijdens mijn verblijf in de U.S.A. regelmatig op de weg zag. Zo’n auto met vleugels en ineens wist ik het. Het was een Pontiac.  Hij ging voortvarend aan het werk en inderdaad heeft deze fabrikant juweeltjes ontworpen en gemaakt. Ik ging naar You Tube en zocht naar reclame filmpjes uit die tijd. De filmpjes die ik zag vond ik te slecht om te delen dus ze gaan wel over auto’s maar toch is het anders. http://youtu.be/OCFHzK0It0c

Tijdens het kijken ontsproot een gevoel van jeugdsentiment maar wil ik hiernaar terug? Absoluut niet. Het was toen een schijnheilige wereld waar alles zicht achter de voordeur afspeelde en wanneer je niet aan de onzichtbare wetten hield werd je snel weggestuurd om het zelf uit te zoeken. Je hoorde er dan niet meer bij. Dus die goede oude tijd was echt niet zo goed als nu word voorgespiegeld. Maar zo af en toe een aanval van jeugdsentiment is wel leuk.