Het is weer zover!

Roen is weer een tijdje thuis

Duizelig, meer pijn, zure spieren en concentratieproblemen.

Deze aanvallen komen zo regelmatig terug

Het gaat erom dit te herkennen en te erkennen.

Eerst lopen we rond met de houding van: Neen, ik wil dit niet.

Het eventjes aanzien

Totdat ik vind dat het genoeg is!

Dan sla ik met de vuist op tafel.

Je meld je ziek! Brul ik.

Schop hem regelmatig naar bed

Lichtelijk tegenstribbelend en dan gaat hij uiteindelijk

Dan is de kuur: slapen, rusten, even naar buiten, slapen enz.

Tot nu toe werkt dit redelijk goed.

Tegen de tijd dat hij heftig protesteert weet ik het

Hij is weer beter

Dan trek ik me weer terug.

En denk aan het volgend gezegde:

Achter elk succesvolle man staat een vrouw met een zweep.

Experiment HAAI

Experiment HAAI

Zoals jullie eerder hebben kunnen lezen was Els met onze buurvrouw aan het markten op het Visserijplein, nabij het Marconiplein. Ze kocht daar voor het eerst van haar leven 2 Haaien.

Ze vertelde me dit toen ik net thuiskwam van mijn werk en ik druk me zacht uit dat ik allesbehalve enthousiast was.

Toch was het gisteren zover en Els heeft na veel speurwerk op het wereldwijde web een recept gevonden. Ze legde de haai in een nogal zurige marinade en heeft ‘m daarna hard gebakken en vervolgens een kwartiertje laten garen.

Ik was nog steeds niet enthousiast, maar ben tegenwoordig wel van laat maar proberen. De eerst happen waren niet lekker. We aten beide ook het vel van de haai, en dat was dik en zurig.

Daarna hebben we het vel er af gestroopt en vervolgens kwam er lekkere vis te voorschijn, die we beide helemaal genuttigd hebben.

Gelijk een advies voor andere experimenterenden, probeer het vel niet, want dat is taai en dik, haal het er gelijk af.

Ook de graat geeft geen problemen. Er zit een lange graat in en je kunt de vis er gewoon vanaf schuiven.

Kortom Experiment HAAI geslaagd en voor herhaling vatbaar.

Lazy Day

Ik heb vandaag een luie dag

Wat zakelijke telefoontjes ontvangen én afgehandeld

Spelletjes achter de computer

Misschien naar buiten om naar de kleermaker te gaan.

Hoeft vandaag niet.

Misschien ga ik zwerven op You Tube

Ik weet nooit wat ik vinden ga

Wel een toepasselijke song gevonden

http://youtu.be/QzlpeSd-myM

Heerlijk is dat om helemaal niets te doen

Ik wens jullie allen een “Luie dag” toe.

Veel plezier. 

Soms krijg ik het te pakken.

Het slaat soms in een keer toe. Een mens wil soms een wat anders! Het leven is saai. Wat ziet mijn oog?  Dan slaat het experiment virus toe, O liep ik vandaag voor het eerst met mijn buurvrouw op de buitenlandse markt op 't Visserijplein. Ze is haar grote liefde gevolgd van uit Thailand. Ze houdt van markten en wilde met mee. We liepen langs de viskramen en wat zag ik in de aanbieding. Haai! Echt waar! Voor het eerst gezien op de markt. In een opwelling kocht ik 2 kleine haaien. De ene ligt in de vriezer en de andere in de koeling. Ik vertelde dit mijn lief en deze keek met een vermoeide blik naar mij. Dit soort capriolen haal ik vaker uit. Soms ten goede en soms niet. Ik hoorde een diepe zucht en met een gelaten stem vroeg hij uiteindelijk of ik erover wou ophouden. Het staat hem steeds meer tegen. Ik snap het maar toch liggen de 2 haaien in de koeling. Ik ga het proberen door het te kruiden, bloem te wentelen. Een grote koekenpan te pakken en in de olie en boter te pakken. Hoe weet je wanneer die gaar is werd er gevraagd. Heel goed kijken was het antwoord. Weet er iemand in dit universum hoe ik haai kan bereiden? 

Ik ben trots op mijn lief

Dat hij zo goed kan onderhandelen

Met wie dan?

Met de bedrijfsarts over het verloop van zijn ziekteproces en de vermindering van zijn werk

Dat die dit jaar al 3 x van werk is veranderd binnen zijn bedrijf en nog snapt waar die mee bezig is.

Dat hij in zijn nieuwe functie heel wat kan betekenen voor zijn oud collega’s en patiënten.

Ook het onderhandelen met de klachtenmedewerker van zijn scoot en voor beiden een goed resultaat heeft bereikt.

Daar ben ik trots op.

Het heeft echter een negatief deel, ik moet echt wel van goede huize komen om hem van zijn ongelijkheid te overtuigen, waarover dan ook.

Gesprek met manager klanttevredenheid PractiComfort.

Na mijn aanvankelijk zeer boze brief waarin ik iedereen adviseerde nooit zaken te doen met PractiComfort, is mijn mening drastisch gewijzigd.
Ik kreeg gisterenmiddag een telefoontje van de manager klanttevredenheid die zei dat hij geschrokken was van mijn mening die hij gelezen had op Trustpilot, Facebook en veel andere plaatsen op de sociale media. Hij wilde graag een gesprek en heeft zojuist mijn huis verlaten. Hij erkende dat er fouten zijn gemaakt in het verleden, en wilde niets liever dan met een schone lei beginnen. Gevolg, ik krijg alsnog de door mij gewenste scootmobiel, en een aantal tegoedbonnen voor onbepaalde tijd waarmee ik bijv. mijn accu's of mijn banden mee kan vervangen. De erkenning en de serieuze en wat mij betreft ook moedige poging om het gesprek op open wijze aan te gaan heeft me niet gegeven waarop ik hoopte, maar wel durf ik de relatie met PractiComfort voort te zetten. En dat er ook een tegoedkoming op tafel kwam vind ik ronduit netjes.

Wat is wijsheid

Voor dag en dauw liepen we samen de zon te zoeken. Mijn geliefde viervoeter en ik zochten overal maar hij is nergens te vinden. Misschien vindt de zon het nu té koud. Onderweg passeerden we een dame met een grote hond. In de verte zag ik haar de riem inkorten en haar hond binnenhalen. Het zou dus kunnen dat de hond met de verkeerde poot uit zijn bench of mand was gestapt. Dus korte ik de riem ook en bij het begin van de passage begon Jesse te trekken. Aangezien mijn enkels hun beste jaren hebben gehad stond ik stil, dan ben ik het sterkste. Terwijl zij passeerde maakte de dame me eigenlijk uit voor een oetlul want doorlopen was het beste. Ik antwoorde dat stil staan het beste voor mij is maar daar was ze niet in geïnteresseerd en op hoge poten/benen liepen ze beiden weg. Verder lopend vroeg ik me af. Wat is wijsheid: lopen of stilstaan.

Oh lala, dinsdag alweer.

 

Na een nacht en een dag vol regen bleek de stopknop vanmorgen om 06.00u ook nog niet gevonden. Ik besloot voor het eerst de zak te gaan gebruiken die bedoeld is om je benen en schoenen droog en warm te houden op de scootmobiel. Het is een soort van heel luxe gevoerde slaapzak, waar je nadat je alles gedaan hebt waarbij je uit de stoel moet. Ik bedoel deuren openen en sluiten. Daarna kan je ‘m pas aandoen. Buiten dus. Vervolgens mijn cape over mijn jas, mijn wax pet op mijn hoofd en warempel ik kwam behoorlijk droog op mijn werk aan. Ongelooflijk. Het zal wel wennen, en een voordeel, met die regen ben je wel snel wakker.

Het werk ging goed gisteren, alleen ’s avonds tijdens het laatste rondje met Jesse, kreeg ik last van een heftige zenuwkramp. Mijn schouderbladen slaan dan vast en mijn hart klopt als een razende, en ik verga van de pijn. Ik was erg blij weer binnen te zijn en ben gelijk gaan liggen. Voor dit soort momenten heb ik dus Diazepam oftewel valium voorgeschreven. Ik heb Els gevraagd om 5 mg te pakken, en ze kwam er met een van 10 mg. Maar zelfs die hielp pas drie kwartier later. Gelukkig heb ik daarna wel 6 uur goed geslapen en was de ramp vanmorgen vrijwel weg.

Ik besloot toch maar te gaan werken maar heb voor de zekerheid wel een diazepam 5 mg genomen om eventuele kramp voor te zijn. Tot nu toe gaat het goed. Gelukkig.

Voor de rest staan er twee CIZ aanvragen klaar om aan te vragen. Misschien dat het me lukt om die allebei deze morgen af te krijgen. Ben benieuwd.

Gisteren had ik tegenslag. Eerst de printer die ik niet aan de slag kreeg en vervolgens wilde het systeem waarmee ik de aanvragen bij het ministerie indien niet samenwerken met ons eigen computersysteem.

Uiteindelijk is het toch goed gekomen, maar wat blijkt wij werken hier in het ziekenhuis met Internet Explorer en het systeem van het ministerie geeft aan dat je eigenlijk met Google Chrome of Firefox moet werken. Dus dit soort problemen zal ik houden zolang we met verouderde computers werken. Wij werken hier nog met XP.

Ik ga weer aan de slag. De groeten.               Jeroen

Yellow Submarine

Ze zijn onze flat aan het vergelen!

2 Mannen in of op een hangende constructie

Hoe het heet? Al sla je me dood.

We zwaaiden naar elkaar

Ik heb ze gefotografeerd

Het wordt mooi!

Ik zet dan de foto waarop de flat in opgeknapte toestand te zien is op dit blog.

Ondertussen neurie ik een liedje van de Beatles

Yellow Submarine, aangezien er geen lied bestaat van Mijn gele flat.

Het is behelpen.

Deze film bevat meerdere songs van de groep want de originele animaties zijn opgeknapt en ze blijven leuk.

http://youtu.be/vefJAtG-ZKI

Veel plezier.

Kleine vraagjes, grote frustraties !

Afgelopen week kwamen er wat karweitjes naar voren die ik niet direct kon oplossen. Ik schoof ze naar voren naar zondag. Dan zouden we na het ontbijt of naar de Romantische dag in het park bij de Euromast gaan of die karweitjes oplossen.

Resultaat nu: Ik heb er uren opzitten en we zijn letterlijk geen steek verder. Els vertelde al over dat ze mijn tablet mag gaan gebruiken omdat ik veel meer met mijn telefoon doe tegenwoordig of op de computer. Start ik dat ding op. Niks zichtbaar. Een tijd op de oplader gezet nog geen sjoegen. Uiteindelijk was er wel iets van resultaat. Ik zie nu een zwarte batterij in beeld, maar het lijkt of die niet op laat. GGGgggrrrr.

Ik denk dat we terug moeten voor een nieuwe batterij. Weer onverwachtse kosten. Net nu we moeten bezuinigen. V en de Loek.

Ik hou het netjes.

Vervolgens gingen we studeren hoe we adsence op Els d’r blog kunnen krijgen. Ze had toestemming van Google gekregen voor een google account, maar het karwei heeft ons samen ook nog eens een uur gekost totdat Els zei, ze waren me een half uur geleden al kwijt, en nu alweer dik een uur verder zegt google plotsklaps dat we weer ten minste een week moeten wachten. Nu heb ik het ook opgegeven. Kortom ik ga maar gauw minstens anderhalf uur slapen, en hoop dan maar dat de rest van de dag wat beter zal gaan. Tjonge jonge jonge. Eerst het drama met PractiComfort, en nu dit. Ik heb wel eens een meer ontspannen weekend meegemaakt.  De groeten allemaal. Tabeé.

Digitaal Gefröbel.

 Thematafel met als thema: Dieren

Wanneer alles gaat zoals we willen op digitaal gebied wanen we ons soms in de hemel. Maar wanneer het mis gaat dan begint het gefröbel. Dan groeit de bewondering voor mijn lief. Het geduld dat hij mij toont! Ik zie het mezelf niet doen.

Het begon gisteren. Ik had afgelopen donderdag een extra winkeldienst. Was aan de beurt om de thematafel te her inrichten. Vroeg aan Roen om er een foto van te nemen met zijn smart Phone en dan deze te gelijkertijd te verzenden naar mijn email. Dit had hij nog nooit gedaan en ging naar huis om de foto te downloaden. Kon hij de foto niet meer vinden. 3 Uur later wel. Zo had ik mijn tablet mee om samen met mijn collega foto’s te bekijken. Kan het Google+ niet aan en sloeg stil. Roen heeft een betere en ik vroeg: “Mag ik hem gebruiken?” Dat mocht. Hij laadde het op. Daar komt het, hij krijgt hem ook niet aan de praat en uren later is hij bezig een oplossing te zoeken. Anders gaan we terug naar Media markt en weer leren we geduld te krijgen.

Zucht. 

Contrarevolutie

Een onberispelijke uiterlijke verzorging was altijd mijn specialiteit, een gladgeschoren, strakke witte raaf te midden van lorrebalen van ongeschoren, getatoeëerde patiënten en collega's. Maar het onvoorstelbare is gebeurd: ik ben aangesproken door mijn baas op mijn kleding. Het voorlopig dieptepunt in de verrechtsing en verzakelijking van de zorg. Al vallen de mussen dood van het dak, ik mag geen korte broek meer aan. Ook geen gestreken bandplooi-Kuifje-in-Afrikabroek.

Ik schrijf een mail op poten naar de directeur maar die geeft haar manager natuurlijk gelijk. Ik murmel nog wat over onduidelijke gedragsregels, niet akkoord-zijnde ondernemingsraad en recht op persoonlijke expressie. Maar intussen denk ik: maak je niet druk om die paar hete dagen per jaar. De honden blaffen, de karavaan trekt verder, naar rechts.

Toen ik, in 1974, na twaalf ambachten en nog meer ongelukken in de psychiatrie begon als leerling verpleegkundige, had de antipsychiatrie daar juist flink huisgehouden. De dokters hadden hun witte jassen verbrand en verpleging ging ook in burger gekleed. De afstand tussen patiënt en hulpverlener werd kleiner; we zijn allemaal mensen. Behandelingen werden anders.

De oude aanpak ging op de schop. Dat er zo enkele kinderen met het badwater  verdwenen mocht de pet niet kreuken. Schizofrenie werd afgeschaft, wel zo makkelijk. Psychotische verschijnselen waren een reactie op onmogelijke eisen die aan de patiën t- nu dus cliënt - waren gesteld tijdens zijn opvoeding; een ontwikkelingsstoornis dus, die je niet met medicatie maar met psychotherapie, liefde en begrip moest behandelen. Zo ging er wel meer fout. In de verslavingszorg werd de ervaringsdeskundige belangrijk. Een cliënt kon bijvoorbeeld carrière maken tijdens zijn behandeling en eindigen als hulpverlener. (De destijds bekende Rotterdamse bokser Cor Eversteijn heeft zo’n loopbaan gehad.)  

Hulpverleners die in zo’n verslavingskliniek wilden werken moesten zelf eerst een tijdje als cliënt meedraaien. Zo kon het gebeuren dat een arts van een ervaringsdeskundige leidinggevende - een patiënt dus - geen toestemming kreeg om een vrije dag te nemen. Eind jaren zeventig, begin jaren tachtig werd de staf van de drugafdeling van het Boumanhuis - de grootste verslavingsinstelling van Nederland - geheel gedomineerd door aanhangers van de Indiase goeroe Bhagwan. De meeste cliënten verlieten de kliniek dan ook in stemmig oranje. Klinische behandelingen duurden rustig meer dan een jaar. De verbeelding was aan de macht. De verzekering en de AWBZ betaalde wel.  

Dan kon zo natuurlijk niet eindeloos doorgaan. Mede door de crisis wordt er in sneltreinvaart bezuinigt. De verzekeringen hebben de macht gegrepen en maken de dienst uit. Ze kijken uitsluitend naar de kosten. Behandelingen moeten bewezen effectief en geprotocolleerd zijn. In sommige gevallen een voordeel; patiënten zijn niet gebaat bij een lange opname en opnames voorkomen heeft altijd de voorkeur. Maar net als destijds bij de antipsychiatrie, verdwijnen er waardevolle verworvenheden. Psychotische mensen worden soms te laat opgenomen waardoor er ongelukken gebeuren, sommige chronische patiënten zijn veel beter af in een instelling dan zelfstandig. Maatschappelijk werk is uit de kliniek wegbezuinigd.

Vanwege die verzakelijking wil mijn baas dat de verpleging er zakelijk uitziet. Alsof de zorg beter wordt wanneer wij ons als kantoorbedienden vermommen. De afstand tussen patiënt en hulpverlener, die de antipsychiatrieheeft verkleind, moet kennelijk terug. Het wachten is op een psychiater in een pak met daaroverheen een knisperend gesteven, hagelwitte doktersjas. Wat zullen de patiënten ervan opknappen!

Laaglander

Ons huis is gereed.

Ik heb gestofzuigd.

Verdwaalde spullen thuis gebracht.

De schilders koffie gegeven

De liftmonteurs de weg gewezen

Het is nu 1 uur in de middag en ze zijn nog bezig.

Dit betekent: trappen lopen en we wonen 5 hoog.

Eitje gekookt voor de salade wanneer mijn lief thuis komt.

Loop lichtelijk te balen

Had mezelf beloofd met de mandala lessen te beginnen wanneer ik hersteld zou zijn van de operatie

Nu is mij hoortoestel gestorven

Zelfs Roen wordt hier moe van

Hij heeft spierpijn rond zijn mond en handen(gebarentaal)

Geduld is een schone zaak

Maar zoveel geduld?

GGRRRR.

Whiskyproeverij

Vandaag een stukje uit 2007, geschreven net een aantal dagen nadat ik de diagnose Poli Myositis had gekregen en begonnen was aan een heftige kuur Prednison. 150mg per dag. Toch klinkt een Whisky proeverij als een zuippartij en het tegengestelde is een feit. Het was ontzettend leuk om gedurende een hele lange tijd echt kennis te maken met allerlei verfijnde en erg verschillende soorten middels hele kleine nipjes.

Whiskyproeverij

Gevieren begonnen we na een kop koffie aan met een eerste Whisky. Wat leuk was Merlijn en Tecco hadden twee tassen met flessen, glaasjes, pipetten, en allerlei spulletjes bij zich om goed voorbereid aan zo'n avond te beginnen. Hier volgt de line-up van gisteravond (allemaal single malt whisky): Littlemill 15YO 1990-2005 (lowlands whisky) We hebben gezamenlijk genipt, en onze neuzen goed gebruikt. Ook spoelen en lang in de mond houden behoort tot dit ritueel. Erg leuk om op zo'n toch al speciale dag ook nog iets anders nieuws te leren en te doen. Daarna hebben we heerlijk gegeten. Rose maakte een nieuw gerecht wat gezien het inde smaak vallen bij onze lijst van favourite gerechten gaat staan. Tecco, had tijdens het eerst bodempje whisky al gehoord dat onze installatie het niet zo best meer deed en bood aan hier even naar te kijken. Ik vond dit al lang prima, want ik kom er momenteel zeker niet toe. Merlijn en Tecco zijn met de installatie in totaal zo'n tweeeneenhalf uur bezig geweest, dus hebben we nu weer surround geluid en stereo, en dat was voor Rose en mij lang geleden. Sindsdien hebben we gedurende de avond veel lekkere muziek gedraaid en hier enorm van kunnen genieten. Zelfs de pick-up hebben we weer eens gebruikt. Na het eten was het tijd voor een 2e proefje. Tecco die deze proeverij leidde koos voor Yamazaki 12YO single malt (japanse whisky http://www.whiskypassion.nl/index.phphttp://osm.skynetblogs.be/post/3147069/de-</u>openflessentopicoption=com_frontpage&Itemid=1&limit=10&limitstart=50 een van zijn persoonlijke voorkeurswhiskys. Het leuke hier is dat het helemaal niet gaat om de hoeveelheid, maar echt om de smaak. De een heeft een ronde zacht, en de ander heeft een heel herkenbare rook/ of kampvuur smaak. Tussen iedere proef dronken we minimaal een glas water, ten eerste om het glas te schonen en ten tweede om helder te blijven en de smaakpapillen vers te houden. Als derde koos Tecco Glenfarclas 15YO 46% (speyside whisky, ex-sherry vat) Moeilijk om hiervan de smaak te vertellen, als dat uberhaupt al kan, maar ook dit was weer een bijzondere experience. Weer een uurtje later, kwam er Longmorn 14 YO 1990/2004 59.7% (speyside whisky, ex-bourbon vat) in de glaasjes. Een whiskey met een heel hoog alcoholpercentage, maar met een zo mogelijk zelfs nog vollere smaak ook. Voor dit soort Whiskey hadden de heren pipetjes meegebracht waarmee je deze nog beter op je eigen smaak kon brengen. Een interessant avontuur, waarbij ik heel secuur zeker niet teveel water bijvoegde. Ondertussen was Tecco, die al heel lang gewend is te werken met computers, achter onze vaste computer gekropen, en had gemerkt dat deze ernstig langzaam is. Hij vroeg testemming om te mogen proberen deze wat sneller te maken, en wij beiden waren hier alleenmaar dankbaar voor. Wij weten met zo'n 4 á 5 jaar computer ervaring lang niet zoveel als hij, en het resultaat enkele uren en ook weer de nodige glaasjes verder zeer bevredigend. De computer dot het en is zeker tweemaal zo snel als eerst. In de tussen tijd proefden wij lustig door. Eerst kwam er Talisker 12YO 45,8% (Isle of Skye) in de glazen, en daarop volgend Laphroaig 10YO 43% (Islay, gebotteld ca. 1995). Tussentijds heb ik Jesse nog enkele malen een rondje en een plasje gegund. Rose en ik herhaalden dat voor het laatst zo rond 03.00u, en waren toen toe aan het laatste glaasje van deze proeverij, een Lagavulin 16YO 43% (Islay). We waren allemaal verzadigd en voldaan toen we hierna lekker gingen slapen. Ik had een reusachtige avond, en ook van Rose begreep ik dat ook zij het een heerlijke en afleidende avond vonden. Dat we daarnaast nog een snellere computer hebben gekregen en een veel betere kwaliteit van het geluid in huis is helemaal tof. Deze afleiding heeft er in ieder geval ook voor gezorgd dat ik in staat was niet alleen bezig te zijn met pijn in mijn buik en rug. Tot zover.

 Eerder geplaatst 15 oktober 2007

Donderdag 21 augustus,

Gelukkig is het salaris weer onderweg, want wat is het leven een aansluitende reeks van rekeningen geworden. GGgrr. Nu hebben Els en ik onze uitgaven redelijk op een rij en toch. Tussentijds blijven zich toch onverwachtse zaken presenteren. Prijsverhogingen van de verwachte rekeningen nog daargelaten.

Zoals vanmorgen heb ik even door een snelle actie bijna € 1000,- weten te besparen. Zo rond 06.00u, de wekker was net gegaan, hoorde ik het getakketak van de motor van de hoogwerker die vier maal per jaar alle ramen van ons complex komt wassen. Nu zitten we midden in het schilderwerk en om nu midden tijdens het geschuur, geplamuur, en dergelijke even schoone ramen te krijgen is leuk maar zonde van die  bijna € 1000,- die dat per keer kost. Nu hebben we onze VvE beheerder gevraagd om toezicht te houden op de werkzaamheden van de schilder en het had zijn taak geweest om de firma Eigenraam af te zeggen tot na het schilderwerk. Nu ben ik snel naar beneden gegaan en heb alsnog deze keer afgezegd. Hij accepteerde dit na tegengestribbeld te hebben, maar snapte mijn redenatie gelukkig ook wel, en het scheelt toch een hoop geld, helaas niet uit onze eigen portemonnee, maar die van de VvE.

Daarna ben ik mijn pillen gelijk gaan uitzetten en heb die gigantische berg zoals gebruikelijk op donderdag ingenomen. Door het eten daarna is het uiteindelijk goed gevallen.

Dat maakt de dag wat beter doenbaar. Nu ben ik weer hard aan het werk, en dat verloopt prima.

Gisteren heb ik na het zwemmen nog een mooi blog afgemaakt op myntransportblog.com

http://myntransportblog.com/2014/08/20/reading-buses-england-uk/

Dat ging over Reading Buses uit Engeland. Werp eens een blik, dat doen heel veel mensen en die zijn vaak verrast over wat je daar allemaal kunt vinden. Ik dacht zo, een beetje reclame maken is nooit weg.

De groetjes verder en een fijne dag.               Jeroen

 

Kokkerellen.

Voor de hobbykoks onder ons: dit is leuk!

http://youtu.be/qBjLW5_dGAM?list=PLE30DFC5B7FA8E6E2

Gevonden voorwerpen

Jááren geleden gaf mijn lief me een goed fototoestel. Wat moet ik fotograferen was toen mijn grote vraag. Nu heb ik er geen problemen meer mee. Maar toen had ik 3 onderwerpen waaruit ik kon kiezen als ik het niet meer wist. Ik dacht: dit is tijdelijk. Hoewel, hoe tijdelijk is tijdelijk. De onderwerpen?

• Mijn lief 
• Lijnenspel 
• Gevonden voorwerpen. 

     Deze foto valt onder nr. 3. Ik vind nog steeds vreemde dingen op straat. Zo kwam ik Roen ook tegen en hij bevalt me nog steeds.

Bezoek aan MAMMOET Schiedam

Wereldwinkel dagje uit naar Sterretje-MAMMOET-eetcafé 't Stadserf Schiedam

Oct22 2010 by familyhotrose

Afgelopen dinsdag hadden we met de Wereldwinkelmedewerkers van Schiedam ons twee keer per jaar geplande uitje. Deze keer weer iets heel anders als normaal. Het bestuur  probeert  2xp/j een dagje uit te organiseren om en dank je wel voor de inzet van iedereen te zeggen en om elkaar buiten de gewone werkzaamheden om op een andere manier te leren kennen. Ik ben al twee dagen bezig om alle foto's uit te werken. Zowel Rose als ik hadden alle toestellen bij ons, maar omdat het ging regenen heb ik hoofdzakelijk gebruik gemaakt van mijn Olympus 1030SW10.1. Dat toestel dat kan tegen weer wind en kou en heeft al vaker  dienst gedaan als het weer niet mee zit. Dit keer hadden we gekozen voor een VVV arrangement genaamd  "Industrieel Toerisme". Waarom? In de folder van het VVV werd gesproken over de grote industrieën van Schiedam, en vooral Mammoet sprak erg tot de verbeelding. Ooit ik was een jaar of zeven acht en we woonden toen in Hilversum en  er was buiten een flink kabaal. Ik mocht even naar buiten en toen zag ik een gigantische rood gekleurde vrachtwagen die ongelooflijk lang was. Zo lang dat hij van ons huis tot aan het einde van de van Riebeeckweg door liep. Er werd iets op vervoerd voor de inmiddels in 1995 gesloopte EXPOhal of de daarnaastgelegen Draversbaan op het Sportpark waar ik vroeger veel statiegeldflessen inzamelde onder de tribunes en op atletiek zat. Die vrachtwagen met 124 wielen was geloof ik van het bedrijf van Seumeren. Inmiddels heet dit bedrijf Mammoet. Mammoet kennen de meeste mensen van de grote transporten of bergingsoperaties. Zo heeft dit Schiedamse bedrijf onder andere de gezonken Russische Kernonderzeëer "de Koersk" geborgen. Nu hebben we met eigen ogen kunnen zien met wat soort materieel ze zulke operaties uitvoeren. Alles is groot, groter of ontzettend groots. Waar ik zojuist EXPO hal neerschreef stond eerst EURO hal. Ik ging vervolgens via google op zoek naar die hal en kwam midden in mijn jeugdherinneringen terecht. De EUROhal waarnaar ik zocht bleek helemaal niet te bestaan, maar met moeite kwam ik erachter dat die EXPO hal heette. Een hal die na een wereldtentoonstelling ik geloof die in België naar Nederland verplaatst was. Ik heb van mijn 6e tot mijn zestiende in Hilversum gewoond dus liggen daar een hoop momenten en gebeurtenissen uit mijn verleden. Bij dat lange zoeken bleek dus dat mijn geheugen wat foutjes bevatte. Ik bleef ook een tijdje hangen, want ik zag zoveel bekende beelden en heb er het een en ander van gedownload ook. Zo kwam ik via de EXPO hal bij de draversbaan, de st. Willibrorduskerk, waar ik die 10 jaren in Hilversum toortsdrager, misdienaar en acoliet was en vaak ook begrafenissen en bruiloften had. Duizende malen ben ik daar geweest en ik schrok er dan ook van dat die kerk al in 1995 gesloopte was. Via de bouwtekeningen van de kerk kwam ik bij de Wilbeekschool, de studio's, de omroepen, het oude Postkantoor van mijn Pa met daarnaast het oude Raadhuis en de kerk die ik nog heb zien afbranden. Van daaruit kwam ik bij het moderne stadhuis van H'sum van Dudok waar mijn oudste broer getrouwd is, en via Dudok kwam ik bij zijn woonhuis en veel gebouwen die hij ook voor die stad als stadarchtect ontworpen heeft. Het was een stevig gewoel in tien mooie jaren. Nu zitten we weer in Schiedam waar overigens Dudok ook zo zijn steentje aan heeft bijgedragen. We begonnen het VVV arrangement dus met koffie en gebak in café het Sterretje. Vervolgens stond er een nette bus van de Jong op ons te wachten waarmee we langs diverse industriële complexen reden. Bingham, vlaggen en zeil, van de oude van Vollenhoves, die Pieter de bijnaam Markies van Schiedam bezorgde, de glasfabriek, Koninklijke de Kuyper, voren onze identiteitsgegevens voor een entree- en exitformulier, en voetmaten moeten opgeven. Wel een hoop werk, maar voor onze eigen veiligheid en hun verzekering. Het leverde wel extra leuke plaatjes op. We werden daar vervolgens rondgeleid door een gepensioneerde medewerker met een hele lange staat van dienst. Zijn naam is Jan van Wees, en hij wist ons ontzettend veel wetenswaardigheden te vertellen. Dhr. had duidelijk van zijn baan ook zijn hobby gemaakt. Hij sprak op gedreven en enthousiaste wijze over "zijn " bedrijf waar hij met heel veel liefde voor gewerkt heeft. Hij heeft onder andere zijn eigen museum waar hij alle miniatuur modellen en alles wat met van Seumeren en Mammoet te maken heeft verzameld en conserveert. Dat was helaas niet hier, maar op zijn homepage http://www.janvanwees.nl krijg je wel een goede indruk van wat hij allemaal al verzameld heeft. Ik zou er graag eens een blik werpen. Hij beheerd daar ook het VAN SEUMEREN-MAMMOET archief.  http://www.mammoet.com/Default.aspx?tabid=188 Tijdens de rondleiding vertelde dhr. Jan oftewel Opa zoals hij zichzelf ook wel noemde veelvuldig over zijn ervaringen tijdens al die jaren werk. Over sommige grote genoegens en tevredenheid, maar ook over bijvoorbeeld de huidige naam. Hij had liever Van Seumeren als hoofdnaam gehandhaafd, maar heeft er inmiddels natuurlijk welgenoegen mee genomen. Mammoet is in de 56 landen waar Mammoet mee werkt en in vertegenwoordigd is een veel gemakkelijker uitgesproken naam die ook veel meer tot de verbeelding van veel mensen spreekt. Zo vertelde hij onder andere dat ze bij Mammoet zo'n enorme voorraad materiaal en materieel hebben liggen om alle grote karweien waar dan ook aan te kunnen pakken en op onafhankelijke wijze te kunen opereren en een compleet pakket van diensten te kunnen aanbieden. Zo ligt er hier in Schiedam bijvoorbeeld meer dan 1500meter weg om aan te leggen waar dat nodig is en zo noemde Jan meer voorbeelden. De hier bijgevoegde beelden spreken eigenlijk voor zichzelf. De meeste collega medewerkers vonden het een ogenopenend uitje. De meesten hadden geen idee van wat een bedrijf als Mammoet allemaal onderneemt. Zo werken er alleen in Schiedam al dik 1000 mensen. Tijdens ons ommetje was er ook een bedrijvigheid alom. Er werd getakeld, gehesen, met een enorme witte soort heftruck werden zaken verplaatst en overal om ons heen was er wat gaande. Ook werd er gelast, containers werden gevuld en andere werden geleegd. Men probeert alle apparatuur tegenwoordig in containers te vervoeren, en als er apparatuur is die niet past wordt daar een container omheen gebouwd. Dit is de hedendaagse en snelste manier van transport. Achteraf was het ook heel logisch dat wij ook allen gehelmd en voorzien van stoere schoenen met stalen neuzen welkom waren. Een ongeluk zit nu eenmaal in een klein hoekje. Vanaf de punt waar de grootste overslagkraan van Mammoet op de kant staat die geloof ik 250.000kg kan tillen kon je ook de voormalige villa van Wilton zien liggen met de daarachter gelegen privé golfbaan. Jan vertelde dat deze prachtige villa meestal helaas leeg staat. Zonde. Wel wordt deze villa soms gebruikt door de Rotterdamse havenautoriteiten voor representatieve doeleinden of samenkomsten. Jan liet ons in de voorraad hal vakken vol met reusachtige oorbellen, lieren, persen, staalkabels e.d. zien.    Na bijna anderhalf uur heeft Jan net zoals hij bij andere rondleidingen doet een foto van ons gezelschap genomen(zie onderaan reportage), en daarna waren wij blij weer wat op te kunnen warmen. We hadden ontzettende mazzel gehad qua weer. Nauwelijks druppels op onze helmen gehad, en zelfs flink wat zon. Soms was het gewoon lastig fotograferen met tegenlicht. Na ons ontdaan te hebben van de helmen en de schoenen, wat overigens ook leuke plaatjes opleverde, gingen wij richting de bus. De chauffeur had zich tijdens het wachten op ons vermaakt middels een film en bracht ons vervolgens via een leuke omweg naar eetcafé 't Stadserf waar Jan en Lia, de uitbaters daar al op ons wachten. We kregen daar eerst wat te drinken en vervolgens een royale uitgebreide lunch. We begonnen met een tomatensoep, gevolgd door versgebakken bruine en witte pistoletjes, roomboter, kroketten, tonijn-, en eiersalade, diverse soorten ham, kip, bacon, jonge en oude kaas, mosterd. Wat verrassend was dat sommige vleeswaren 
voorzien waren van dun gesneden witte kool met komijn. Erg lekker. Zo rond half drie heeft Rose de dag afgesloten. Iedereen ging weer huiswaarts. Terugkijkend kunnen we rustig zeggen dat het een uiterst geslaagd uitje is geweest. De verhalen en gesprekken tijdens en erna zijn overwegend positief en het bestuur heeft al menig bedankje ontvangen. Bij mij viel na afloop ook de spanning weer wat weg. Ik had weliswaar niet de verantwoording maar je wilt natuurlijk wel dat het allemaal slaagd, en ik heb na afloop heerlijk twee uur geslapen. We kunnen er weer even tegenaan. Het volgende uitje  zal naar Culemborg gaan. Daarover later meer. Als je foto's groter wilt zien klik er dan dubbel op dan vergroten ze links boven in beeld. Veel plezier.
 We kregen donderdag de 21ste de groepsfoto die Jan van Wees dinsdag na afloop gemaakt heeft toegezonden via Mammoet. Hierop staan alle deelnemers aan het uitje, tenminste die die aan de rondleiding hebben deelgenomen inclusief de fotograaf dus en exclusief Ria. Tot zover.

 

• Twitter
• Facebook