Nahijgen.

Er zit een heel moe manneke naast me. Nahijgend van de lange strijd van bijna 6 maanden achter zijn kiezen. Een gevecht met zijn leidinggevende. Welles, nietes. Het bouwde zich langzamerhand op. Het leek op een morbide dans tussen hen tweeën. Zo van 1 stap naar voren en 2 stappen naar achteren. Zij was niet aanwezig om het uit te spreken want zij is een grote fan van de regels  a. Zij heeft altijd gelijk en regel b wanneer dat niet het geval is dan ga je terug na regel a. Een actie nodigt uit tot reactie en ik zag zijn stemmingen zoals in een achtbaan. Een kloppende bonk achter in zijn keel door het gebonk van zijn hart. Ik stop hem meestal want die reactie, de boosheid tonen maken hem zwak en ik zag haar instaat om hem naar zijn keel te grijpen. Langzaam daalde de spanning tot er weer een actie  harerzijds en het begon weer. Machteloosheid, woedde, verdriet vrat hem levend op en met zijn vermaledijde ziekte kan hij hier slecht tegen en als gevolg daarvan een gevecht tegen de pijn in zijn lijf. Gisteren was de apotheose aangebroken en zaten ze beiden elk met hun eigen “steun in Bange dagen”, de voorzitter en notulist en 2 leden van de commissie die waren aangewezen door de raad van bestuur. Nu zoekt hij rust om zijn vermoeide lijf heel langzamerhand de rust te gunnen die het zo nodig heeft. Hij kan niets meer doen. Alleen het lange wachten op het oordeel van de wijze mensen die naar hen luisterden.