vrijdag 17 mei 2013

Fluiten in het donker.

Jaren geleden wenste ik dat ik fluiten kon. Helaas, was dit wishfull thinking. Wat had ik dan wel? Ik had een van de 7 schoonheden. Wat is dit? Vroeger werd me geleerd dat wanneer je een van die schoonheden bezat je de mannen niet van je af kon slaan. Kuiltjes in de wangen is er een van, ik had een spleetje tussen mijn middentanden. Daar was ik blij mee en voelde me mooi. Maar op de een of andere manier lukte me het niet om te fluiten. Wat ik ook deed. Op z’n hoogst lukte het me een fluitketelgeluid ten gehore te brengen. Dit tot groot verdriet van Roen en onze trouwe viervoeters. Tot de grote dag kwam waarop een van die tanden vervangen moest worden door een nep tand. De tandarts zette deze nieuwe tand dicht tegen de andere aan en ik had ineens geen spleetje meer! Waarom had ik niets gevraagd aan de tandarts en waarom werd me niets gevraagd. Het kwam niet in me op dat hij dit ging doen. Verwonderd keek ik in de spiegel, weg schoonheid, weg het fiere gevoel. Het was ineens héél anders. Het duurde een tijd lang voordat ik hieraan wende. Mijn boosheid zakte en het leven ging verder. Maar, ik probeerde weer eens te fluiten, ik ben eigenwijs, en warempel het lukte! Ik kon een wijsje fluiten. Wauw. Elke nadeel heeft echt ook soms een voordeel.    

Geen opmerkingen: