Ons Meissie

Jesse, teh Great

Gisteren gingen we ’s morgens met z’n drieën op stap. Het was zondag, dus was het feestdag voor Jesse, onze viervoetige vriendin. Dan mag ze los in ’t Sterrenbos. Ze vindt het heerlijk en dan maakt het niet uit wat voor weer het is. Zo was het gisteren ook. Dus hielden we ons “losmaak ceremonie” Jesse los: Zitten en een aantal brokje in haar bekkie laten vallen en dan.. rennen maar.  Zo onderweg sloten er zich een aantal bekende hondjes met hun baasjes bij ons aan. We kennen elkaar zo door de jaren heen een beetje. We weten bij wie dat hondje hoort, dus, wanneer we ze ergens anders ontmoeten herkennen we elkaar niet zonder hondje. Dus, opeens zagen we de meute rond een boom verzamelen en op hun achterpootjes staan met de neus in de lucht. Wat bleek, er was gisteren een konijnenvelletje met koppie gevonden en die was hoog in de boom gegooid met de bedoeling later deze in een plastic zak te doen en in de vuilnisbak te stoppen. Niet dus. Jesse was hondje de voorste en greep dat velletje en vloog weg met de meute achter haar aan. Ze gingen naar de speeltuin waar ze zich verschanste om de meute te beteugelen. Ze ging over het karkasje staan en met een blik van. Dat laten jullie! Dit is van mij en ze dwong hun respect af en bleven op afstand. Sommigen probeerden het nog, maar ons meissie, ging blaffend imponerend naar de gluiperd toe die dan naar achteren ging. Wij, de mensenmeute, bekeken dit machtsspel met bewondering voor Jesse die alleen al door haar houding, zonder agressie, de meute haar wil oplegde. Wat waren we trots op haar. We liepen verder denkend; ach we zullen wel weer moeten gaan wachten want ze rent nog steeds veel harder dan wij. Het viel mee want de meute verloor hun belangstelling en gingen met ons mee dus was de aandacht voor Jesse voorbij en zij verveelde zich en voegde zich bij ons aan.