Droomfoto

Een van mijn droomfoto’s was er niet eentje van bloedmooie mensen en prachtige omgeving zoals een paradijslijk eiland. Ik hou van contrasten. Mat versus glans. Vies, vuil versus clean en schoon. Groot versus klein. Dus hoopte dat ik eens in een vuil, leeg en verlaten gebouw dat zijn beste tijd achter de rug heeft. Daar zou ik dan een prachtig mens laten poseren. Helaas, ze bestaan wel maar zijn toch moeilijker te vinden dan ik dacht en vind je het dan mag je er niet in vanwege instortingsgevaar. Zucht. Maar eigenlijk ben ik niet zo heldhaftig om dit soort panden te betreden. Dus vroeg ik mijn vriend Google om raad en tikte mijn vraag aan hem en hij kwam met deze serie foto’s van jan van de Brink en deze zijn precies wat ik voor ogen heb. Later ga ik oefenen hoe ik een andere foto hiermee kan aanvullen. Dat gaan jullie later zien als het me lukt. Stel je dan voor dat mijn lievelingsmodel in deze zetel plaats heeft genomen.

Rooster Maken

Vandaag ben ik druk bezig het rooster voor de etaleurs te maken. In ieder geval, het staat in klad. Ik laat dit altijd nakijken door mijn lief want de truc is om de verdeling tussen de 3 etaleurs zo eerlijk mogelijk te maken. Dit is voor mij een puzzelstukje en daar is Roen goed in. Ook heb ik de verschillende thema’s die door Fair Trade aan ons geleverd zijn om uit te voeren opgeschreven. Wij, als etaleurs, proberen dit allemaal te visualiseren in de diverse displays. Een paar jaar geleden volgde ik in Culemborg een etalage workshop, ze hebben een mooi Engelse term hiervoor, maar die ben ik vergeten. Ik had er trouwens heel weinig aan. De etaleuse had de keuze uit alle artikelen van de hal. Wij,  wanneer we weer in de winkel aan het werk zijn, moeten het doen met de artikelen die we hebben en dat is een stuk minder dan in Culemborg. Bovendien zitten we niet aan de straat maar aan een inham/pleintje met hoogte verschil. Dus om klanten te lokken is het raadzaam wat grote artikelen te gebruiken. Theorie en praktijk zijn vaak verschillende dingen. Ook proberen ze ons in een structuur te duwen, daar heb ik een hekel aan. Want elke Wereldwinkel is autonoom en dat zit ze dwars. Het is en blijft leuk om te doen. Nu de feestdagen zo goed als achter de rug zijn wordt het erg rustig in de winkel en dan is het fijn om wat te doen te hebben. Anders vliegen we elkaar maar in de haren. We staan altijd met z’n tweeën, vandaar. Maar nu? Nu ga ik lekker naar de top 2000 luisteren, altijd aangenaam. Ondertussen speel ik een spelletje op mijn pc om wat te doen te hebben.

De laatste Vrijdagmiddag van dit jaar.

De regen klettert tegen het raam. Het hondje is bezig een heel bos neer te zagen. We hebben Roen naar het werk gebracht en ik zit de moed te verzamelen om aan het rooster voor de etalage groep te maken. Elk jaar is het raak en hetzelfde deuntje neuriet in mijn oortjes. Ik heb geen zin, eventjes dit of dat doen, later,  zucht enz. In ieder geval hebben we het jaaragenda van de Landelijke Vereniging van de winkels gedownloaded van extranet. Dus schrijf ik dit blogje en ga een foto uitzoeken. Ondertussen luister ik naar de top 2000, altijd leuk.

Afvalmaterialen

Restmaterialen of gevonden materialen. Een heerlijk onderwerp wat ik graag fotografeer. Het is een breed onderwerp want er valt enorm veel te zien. Het is maar waar je blik op valt. Een vogelveer, lege nesten, gevallen bladeren alles wat de natuur brengt. Ook wat wij neer gooien of wat we op het strand vinden. Ik denk dat ik een jutter in mijn vorig leven ben geweest want tijdens het wandelen met mijn toestel op stand by en mijn ogen kijken overal om me heen. Dus waar ik normaal niet naar kijk zie ik dan ineens de mogelijkheden om er iets moois van te maken. Vooral als de zon schijnt is het leuk met het licht en donker te spelen. Dan leeg ik de inhoud van mijn toestel in de pc en ga dan kijken wat ik heb vastgelegd en speel dan met de filterknoppen en het knippen en weer vergroten zodat iets heel kleins opgeblazen wordt en zie ik de dingen geabstraheerd tot iets heel anders. Soms wordt het bijna abstracte kunst. Kijk maar naar de foto die ik heb uitgezocht. Er zullen nog meer foto’s verschijnen met dit thema dat eindeloos is.

Merry Xmas

Een beetje laat maar toch een welgemeend “Merry Xmas!

Papa was a Rolling Stone



 

Bob Dylan

Vroeger was ik anti-mp3speler. Vooral bij hardlopen. Ik vond dat je je volledige aandacht bij de beweging moest hebben. Er in opgaan: meditatie. Totdat ik een mp3speler probeerde.Muziek die midden in je hoofd klinkt. Fantastisch. Eerst gebruikte ik hem alleen op de fiets maar al snel viel ik van mijn geloof. Joggen met muziek: double fun. Mijn mp3speler is natuurlijk opgeladen met oudere-jongeren muziek zoals daar zijn: Tom Waits, Robert Palmer, David Bowie, Bryan Ferry, Willy Deville, Amy Winehouse enz. maar vooral Bob Dylan. All along the watchtower, Wheels on fire, Blowing in the wind, Mr Tambourine man, noem maar op. Vanaf mijn zestiende ben ik liefhebber. Eerst was hij folk singer, toen de hipste rocker van de wereld, nu een zingende opa. Er zijn perioden geweest dat ik hem niet zo interessant vond maar toen wàs hij ook niet zo goed. Zijn laatste vijf cd’s zijn in elk geval prima te pruimen.

Hij is oud, dun en krom geworden, 71 jaar. Een oude knotwilg die vol in de wind heeft moeten groeien en leven. Zijn stem is gelooid, gerookt en gepekeld.

Door de jaren groeide ik met hem mee, werd gelijkertijd ouder. Hij zingt de soundtrack van m’n leven. Hij zingt anders dan vroeger. Hij was nooit een groot zanger maar nu denk je dat hij na elk liedje een tijdje aan het zuurstof moet. Zou hij nog steeds zoveel roken?

Zijn agressie en verontwaardiging is niet meer expliciet. Het zit verborgen in raadselachtige teksten, symboliek. Maar je voelt dreiging, spanning. Het gonst er doorheen maar je kan het niet pakken.
  http://youtu.be/diFH3cDQCXE

Sommige nummers lijken opgehangen aan één goeie regel:

-Beyond here lays nothing, but de mountains of the past.

-You’re like a time bomb in my heart.

-When you think that you’ve lost everything, you’ll find out you can always lose a little more.

Ik hoop nog lang van hem te genieten.

Laaglander

r

 

 

Nog één nachtje slapen

En dan

·       Elkaar een gelukkige Kerst toewensen

·       Jesse blij maken omdat ze los mag rennen in het Sterrenbos

·       Feestelijk ontbijten

·       De laatste hand leggen aan ons eten door

1.    dadels vullen met geitenkaas

2.    dadels en walnoten fijnmalen en honing toevoegen. Balletjes draaien en door sesamzaadjes rollen.

3.    Courgettes raspen voor de soep.

4.    Kip marineren in de yoghurt en eieren.

5.    Enz.

Dit zijn kleine dingetjes voordat ons bezoek arriveert.

We zoeken nog naar

·       Onze lachrimpels

·       Ons goed humeur

·       Onze grapjes en hopen dat ze niet al te belegen zijn.

Kortom morgen wordt het gezellig!

 

SAG MIR, WO DIE BLUMEN SIND.

Viooltjes

Alweer bloemen? Ja. Waarom? Tja. Bloemen zijn gewoon mooi! Niet dat ik veel bloemen in huis heb want we hebben katten en voornamelijk Knul. We hebben een soort van afspraak. Ik stop de bloemen in een vaas en hij haalt ze eruit. Hij vindt het een uitstekende deal maar ik niet. Dus ben ik dan gedwongen de vaas hoog te zetten of in de slaapkamer en dan zie ik ze zo  goed als nooit. Boven mijn maaiveld zogezegd. Alleen Roen kan ze zien. Hij 1 meter 95 en ik 1 meter 68, scheelt een boel. Dus geniet ik van de bloemen die buiten ontluiken, bloeien en sterven. Ik maak er vaak een foto van en vereeuwig ze. Ook dacht ik vandaag aan een Duitse zangeres Hildegard Kneff die in vroegere jaren een hit had genaamd “Sag mir, wo die blumen sind. Een prachtig anti oorlogslied. http://youtu.be/aLAxbQxyJSQ

Waar zijn ze gebleven

Het regent! Alweer! In ons nieuwe huis is er geen gekletter op het dak. Weg, vakantie gevoelens. Grauw, alles is grauw. De grond is tot sijpens nat. Er ontstaan kleine beekjes achter de dijk, riviertjes op de ramen gevormd door de druppels die zich ineen rijgen. Als kind zijnde vond ik dit fascinerend en kon mezelf hierin verliezen in mijn dromen. Maar, waar zijn ze gebleven? De bloemen bedoel ik. De boterbloempjes, de madeliefjes en de paardenbloemen. Weg! Ook de bloemen waarvan ik de namen niet weet en bij het tonen hiervan ik ah kan roepen dat zijn de ….pjes. Dan vult iemand anders de naam aan en ik onthoud dit alles voor 5 secondes. Maar ze blijven mooi.

Omstanders

Komen ze al?

Afgelopen jaar ben ik in mijn uppie naar het zomercarnaval geweest want mijn lief wilde eventjes met zichzelf alleen zijn. Dat is begrijpelijk, dat gevoel ken ik. Dus stond ik samen met nog meer mensen te wachten op wat komen gaat. Ik heb dus een aantal foto’s van mijn medewachtenden gemaakt. Mensen staan dan toch heel anders op de foto’s dan wanneer zij dit weten. Dan is het moeilijk niet te poseren en de tijd gaat toch sneller als je ergens mee bezig ben.

Kerstvoorbereidingen.

Effe wachten.

We zijn nog steeds bezig met onze voorbereidingen voor de heugelijke dag. Vandaag zijn we in ieder geval klaar met de kerstkaarten waar we een week geleden mee zijn begonnen. Eerst met de echte kaarten voor mensen die dit kunnen waarderen. Onze oudste vriendin uit Frankrijk van 98 jaar en nog een paar anderen. Daarna zochten we een leuk filmpje met de gedachtegang van leedvermaak blijft leuk. Daarna ging er een stroom email kaarten uit en de nodigen werden teruggekaatst. Dan gaan we samen zitten en begint ons gesprek: Wie is dit? Hebben we het goede adres? Oh ja, die zijn gescheiden. Die is dood, geen wonder! Dan gaat er de stofkam door ons adressenlijst en sorteren we de mensen uit met wie we geen contact meer hebben. Daarna de inkooplijsten; de dinsdagsmarkt, de Lidl, Bas v.d. Heyden, AH en de vrijdagsmarkt want allemaal hebben ze zo hun eigen specialiteiten. We zijn dus al naar de dinsdagsmarkt, AH en de Lidl geweest. We maken schoonmaak afspraken want we hebben er absoluut geen zin om alles op één dag te doen. Ik begin al op zondag met de kip. Ik koop soepkip. Dit is een wat oudere kip en die moet dus een aantal uren langer trekken, maar oh, het barst van de smaak! Verslag volgt.

Mijn eerste kleurenbak

Eeeek!

Sinds ik deelneem aan de biografiegroep merk ik dat soms oude historie komt bovendrijven. Halverwege de jaren 70tig kochten wij onze eerste kleuren tv oftewel bak. In dit geval was dit niet met Roen, dat is wel goed zo want anders was ik uitgemaakt als pedofiel door het 10jarig verschil is tussen ons. Nu word ik hoogstens uitgemaakt als couger. Dit is een ander verhaal. Het was een kleurenbak met buizen. Dit had soms vreemde verschijnselen wanneer je deze van plaats verhuisde. Er was toen de spannende serie “De Hulk” van de man die met stress altijd van kleur verschoot. Hij werd dus groen. Alleen wanneer we de tv hadden verplaatst was iedereen groen behalve de Hulk. Zo had je van Kooten en de Bie waar wij Franz en ik de humor niet van konden waarderen. Inderdaad, barbaren waren we. Alleen kwamen er regelmatig goede vrienden bij ons om uitgerekend die serie te komen kijken. Deze tv had geen lang leven bij ons. Ons zoontje gooide per ongeluk water over de tv en ik, stommerik, deed de tv aan om te kijken of die het nog deed. Hij deed het, maar heel kort. 

Creéren

Eigen Werk

Men neme een vel papier en bevochtig deze met lauw water. Daarna neme men Oost-Indische inkt, een tandenborstel en een zeefje. Men dope de tandenborstel in de o.i. inkt en ga met deze over de zeef zodat er spatjes op het papier belandt. Doordat het papier vochtig is gaat de inkt uitvloeien. Dit doe je met een beheerste handbeweging. Daarna laat je het papier drogen en daarna stop je het papier tussen een papierpers zodat het weer glad wordt. Daarna ga je kijken of je beestjes, ogen of andere dingen zie en deze accentueer deze met wat je maar wil. Verf, potlood, markerpennen enz. Laat dit weer drogen en kijk of je nog meer ziet en pas op de compositie. Beter minder dan meer. Succes!

Ons Kerstmenu

Ons gezelschap is wat kleiner

We hebben de knoop doorgehakt. Eerlijk gezegd waren het verschillende knopen. Wat gaan we eten tijdens de Kerst is een belangrijke beslissing want we krijgen eters bij ons thuis dit jaar. Dat is wel zo eerlijk dat er geruild wordt. Soms zitten wij, mijn broer en ik, te wachten totdat de volgende generatie het stokje overnemen. Eerlijk gezegd heeft de vrucht mijner schoot al een moedige poging gewaagd en het was er erg gezellig. Maar daar is het bij gebleven, zucht! Dus zijn Roen en ik aan tafel gaan zitten om onze ideeën te spuien. We zijn er dus uitgekomen. Ons menu luidt als volg:

·       Voorgerecht; tapas

·       Hoofdgerecht; Perzische kip, rijst, salade en geroerbakte groente

·       Nagerecht; verassing want nicht Fleurance maakt die.

Verder wordt er tussendoor gesnoept en gedronken en zoals een gezegde luidt; Hoe meer alcohol in ons lijf hoe vrolijker men wordt, totdat men wordt afgevoerd. Dan komt er die beroemde olifant die mijn  verhaaltje uitblaast.

Opa

Een prachtig nieuw mensje

Afgelopen dinsdag heeft mijn oudste dochter Els haar eerste kind gekregen. Zij is voorgoed moeder en ik ben voorgoed grootvader.
Woensdag, nadat onze jongste kinderen uit school kwamen, zijn we naar Tilburg gesneld om het wereldwonder te aanschouwen. Wat een beauty! Net zo’n baby als haar moeder, achtentwintig jaar terug.
Els woont met haar vriend in een woongemeenschap. Ze hebben een eigen appartement maar de huisgenoten lopen gemakkelijk bij elkaar naar binnen. Het leek me een beetje druk voor Els. Ze was nog beduusd van het moederschap en het natuurgeweld dat zich in haar lichaam had afgespeeld. Wat je noemt een life event. Gelukkig is er een oudere, ervaren kraamverzorgster die op een ontspannen manier alles in goede banen leidt.
Het babymeisje was heel zoet. Ze sliep of dronk bij haar moeder. Pas bij de badscène werd ze goed wakker en keek met pientere kraaloogjes om zich heen. Alles wat ze ziet is nieuw voor haar, stel je eens voor. Zo lief, kostbaar en kwetsbaar. Vriend Maarten vertelde dat de geboorte grote indruk op hem had gemaakt en dat hij zich machteloos had gevoeld omdat hij  Els niet echt had kunnen steunen in haar moeilijkste, pijnlijkste  momenten. Het deed mij terugdenken aan de geboortes van mijn eigen vier kinderen.
Zo raast het leven voort. Het ene moment ben je nog een zorgeloze losbol, het  volgende moment ben je opa.

Laaglander

 

De Bussen van mijn lief.

Mijn lief heeft dezelfde vriend als ik, nl. Google. Samen struinen zij het WWW af op zoek naar automobielen. Hij houdt het nu bij bussen en is hier al mee bezig sinds half februari dit jaar en is de C nog niet voorbij. Ook is hij niet blind voor auto’s, lijkwagens en vrachtwagens want wanneer hij het hele alfabet heeft gevolgd bij bussen heeft hij nog categorieën te over. Hij deelt zijn wetenswaardigheden d.m.v. zijn eigen weblogs, 2 stuks.  De ene is gratis en de ander daar heeft hij een domein voor gehuurd, dat  beloofde hem dat hierdoor geld kan worden verdiend. Tot nu toe kost het ons geld dus dit web heeft geen eeuwigheidswaarde. Ook krijgt hij vrienden, héél veel vrienden van heinde en ver. Het is echt een mannending, alhoewel er steeds meer vrouwen hem zijn gaan volgen. Zelfs Facebook kan het niet geloven dat er zoveel mensen zijn vrienden willen worden en af en toe kan hij geen nieuwe vrienden accepteren, dit duurt ong. 3o dagen voordat er weer een nieuwe vriendenkaravaan binnenkomt.  Zo af en toe gooit hij een kruimeltje naar mij toe op verzoek want er zitten toch wel ongelofelijke bussen tegen en daardoor gooi ik weer een kruimeltje in jullie richting en kunnen jullie met ons meegenieten.

Nog 10 nachtjes slapen

de voorpret plaatjes zoeken

Dit jaar komt mijn familie bij ons om het feest gezamenlijk te vieren. Dus zijn we met de voorbereidingen begonnen.

·       Kerstkaarten per papier en mail verzenden
·       Kamertje achter leegmaken
·       Kijken in de provisiekast wat we nog hebben
·       Menu’s maken
·       Boodschappenlijst per dag maken

Dit is nog maar het begin want het duurt nog 10 nachtjes slapen totdat het zover is. Ik kook dan meestal voor een weeshuis, dus dan hebben we een aantal kliekjesdagen. Niet slecht want eigenlijk ben ik nogal lui. Ik  ontving een mooi filmpje vanuit het verre zuiden en ik kom er niet achter hoe ik deze kan bevestigen bij mijn email kerst wensen. Dus, morgenochtend heb ik geen winkeldienst en dan zit mijn lief naast me en dan doen we dat even samen. Af en toe is dat een crime voor Roen en een zegen voor mij.

Een vreemde droom

Ik had laatst een vreemde droom. Ik zag, ja echt, een Cadillac. Hij was echt oud en was ook vreemd gekleurd. Het getal op het nummerbord was 666 het nummer van het  beest. http://www.skepsis.nl/beest666.html  Wat is dit nu weer en dook gelijk in mijn pc en zocht het bij mijn beste vriend Google. Hij liet me gelijk zien wat dit was. Roen werd wakker terwijl ik in ons bedje lag te schreeuwen “Ga weg beest, ik wil niets met jou te maken hebben. Waar kom je vandaan? Waarom ik!” Ik vertelde dit aan mijn lief en die barste eerst in woedde uit en daarna schuddebuikte hij van de lach. Denk eens na, onnadenkend wezen! Denk aan de doemdenkende Azteken en mijn nieuwe blog over bussen van allerlei tijden die ik aan het maken ben! Hij schudde me weer wakker en ik keek om me heen en zag dat hij nog aan het slapen was en het zweet me langs mijn rug liep. Wat was dit? Was het echt of had ik een vreemde droom. Ik dacht aan het verhaaltje waar Lotte en ik het laatst over hadden. Een keizer werd wakker terwijl hij droomde dat hij een vlinder was. Wie ben ik, vroeg hij zich af. Ben ik een keizer die droomt dat hij een vlinder is of ben ik een vlinder die droomt dat hij een keizer is.

ALV

Onze winkel

AVL? Wat is dat? Dat is de Algemene Ledenvergadering van de Wereldwinkel. Onze laatste dit jaar. De prognoses zijn slecht. De laatste 2 jaar sluiten we de boeken met verlies en dit wordt steeds erger. Er werd gesproken over wat we allemaal kunnen doen om het tij te keren. De etalages moeten nog frisser, spannender en uitnodigender worden, dus zoeken we een etaleur die ons les kan geven. We gaan een tafel volstouwen met pakjes onder de € 10,-.  Daarnaast zoeken we andere manieren om meer omzet te krijgen. Vinden we misschien een paar vrijwilligers die onze producten via internet kunnen verzenden? Daardoor krijgen we dan andere klanten die anders niet naar de winkel komen. Daarna werden de kerstpresentjes uitgedeeld want we staan hier per slot van rekening gratis als vrijwilliger en een kleinigheidje is toch wel leuk. En na een hapje, drankje en een babbeltje met de anderen, die we toch niet vaak zien, gaan we huiswaarts hopende dat we de zaken wat te pessimistisch hebben ingeschat. De tijd zal het leren.

Shut Up

Roen zit nu naast me weer een literair meesterwerk aan het schrijven. Zijn gespierde torso ondersteunen zijn geoefende vinger terwijl zij ratelen langs het toetsenbord. Eens heeft hij blind leren typen vertelde hij me terwijl zijn blauwe ogen in de  mijne priemden. Ken jij die getallen vroeg hij me. Ik heb ze nog nooit gekend en nooit zal ik ze leren kennen stamelde ik toen. Als het om rekenen gaat ben ik een sukkel. Geef me een penceel en dan ben ik ook nergens. Mijn adremdheid komt pas tot leven bij een glas wijn, whisky, jenever. Lopen langs het strand met windkracht 8 á 9 is ook niet slecht maar drank, heerlijke drank wekt mijn loslippigheid, nonchalance en onverschilligheid hoe ik bij anderen overkom geheel op. Ik ben dan de cola die een roestige spijker verlost van zijn rode gloed, ben ik een pijp ontstopper na een nacht weken. Waarom schrijf ik dit? Wat is het nut van deze waterval van nonsens. Er is geen enkel nut in dit verhaal. Het is een illusie dat wanneer ik met een verhaal begin het ergens over moet gaan, dat het zin moet hebben. Zo hadden French sister en ik een gesprek over lapjes tekst. Ik vertel haar dus neem een tekst en iedereen haalt daar het zijne uit. Laat hem die zelfde tekst 3 maanden later nog een keer lezen dan zijn de gevolgtrekkingen weer heel anders. Het zegt dus meer over degene die de gevolgtrekkingen trekt en over zijn of haar stemmingen dan over de tekst zelf. Vanzelfsprekend was zij her er niet mee eens. Zo zie je maar, begin ik met de 1^ste zin dan vervolgt er weer een zinloze of zinvolle tekst uit. De lezer trekt zijn conclusies en heeft altijd gelijk.

Nieuwjaarsduik

Mink en Charlie

Nu het winter wordt denk ik terug aan twee winters geleden.

 

Januari 2011. De winter heeft Siberische allure.

Ik laat hond Mink uit in het park. De avond valt, evenals de sneeuw.  Aan de overkant van een brede sloot verschijnt een hond, die snel verdwijnt in de sneeuwcoulissen. Mink rent achter hem aan. Ik vloek, ik schrik. Het dunne ijs golft onder zijn gewicht. Als ie bijna aan de overkant is, zakt hij erdoor.

De hond komt er niet uit; bij elke poging breekt het ijs voordat hij erop is.

Onbeholpen spartelt hij in zijn ijskoude gevangenisje. Mink moet eruit en snel. Geen mens te zien. Waar is je mobiele telefoon als je hem nodig hebt? Niet in m’n zak. Zonder hond thuis komen is uitgesloten. Snowboots uit, jas uit. Door het dunne ijs heen de sloot in. Ik zak meteen tot m’n borst in het water. Adembenemend. Dieper dan ik dacht en hoopte. Zo boven m’n macht kan ik het ijs voor me niet breken, daar is het net te dik voor. Paniekerig zoek ik in het donker naar iets om mee te slaan. Gelukkig, een stuk schoeiingspaal. Beuken met dat ding.

Zo maak ik wankele stap voor wankele stap, wadend als menselijke ijsbreker een kanaal tot aan Mink. Hij is dolblij als  ie eruit is en stuitert driest door de sneeuw; ik ben zelfs bang dat die gek het ijs weer op gaat. Ik ben minstens net zo blij: ik juich inwendig. Uitwendig heb ik het koud. Kletsnat en verkleumd strompel/draaf ik naar huis. Ik klop op het raam want ik krijg mijn versteende hand niet in mijn zak om de sleutel te pakken. Mijn vrouw doet open. Praten kan ik niet. Mijn gezicht is helemaal stijf. Ze helpt me uit de kleren. Toevallig staat er een warm bad. Daarin begin ik hevig te beven. Mijn handen doen pijn van het tintelen. Dochter Tamar brengt koffie. ‘Jij gaat door het vuur voor Mink hè’, zegt ze. Dat is zo. Althans, door het ijs. Ik wil ook wodka. Daar heb ik recht op want ik heb namelijk in de Wolga gelegen. Of wat scheelt het.

 

Laaglander

 



Ons Meissie

Jesse, teh Great

Gisteren gingen we ’s morgens met z’n drieën op stap. Het was zondag, dus was het feestdag voor Jesse, onze viervoetige vriendin. Dan mag ze los in ’t Sterrenbos. Ze vindt het heerlijk en dan maakt het niet uit wat voor weer het is. Zo was het gisteren ook. Dus hielden we ons “losmaak ceremonie” Jesse los: Zitten en een aantal brokje in haar bekkie laten vallen en dan.. rennen maar.  Zo onderweg sloten er zich een aantal bekende hondjes met hun baasjes bij ons aan. We kennen elkaar zo door de jaren heen een beetje. We weten bij wie dat hondje hoort, dus, wanneer we ze ergens anders ontmoeten herkennen we elkaar niet zonder hondje. Dus, opeens zagen we de meute rond een boom verzamelen en op hun achterpootjes staan met de neus in de lucht. Wat bleek, er was gisteren een konijnenvelletje met koppie gevonden en die was hoog in de boom gegooid met de bedoeling later deze in een plastic zak te doen en in de vuilnisbak te stoppen. Niet dus. Jesse was hondje de voorste en greep dat velletje en vloog weg met de meute achter haar aan. Ze gingen naar de speeltuin waar ze zich verschanste om de meute te beteugelen. Ze ging over het karkasje staan en met een blik van. Dat laten jullie! Dit is van mij en ze dwong hun respect af en bleven op afstand. Sommigen probeerden het nog, maar ons meissie, ging blaffend imponerend naar de gluiperd toe die dan naar achteren ging. Wij, de mensenmeute, bekeken dit machtsspel met bewondering voor Jesse die alleen al door haar houding, zonder agressie, de meute haar wil oplegde. Wat waren we trots op haar. We liepen verder denkend; ach we zullen wel weer moeten gaan wachten want ze rent nog steeds veel harder dan wij. Het viel mee want de meute verloor hun belangstelling en gingen met ons mee dus was de aandacht voor Jesse voorbij en zij verveelde zich en voegde zich bij ons aan.

The eye in the skye

Een tijdje gelden nam ik een innige foto van mijn lief die ik met jullie wil delen. Met een macro lens nam ik dus de foto van zijn oog en oh wat is zijn oog diep! Ik verzoop bijna! Terwijl ik hiernaar kijk hoor ik soms een lied van the Alan Parson Project “the eye in the sky”.  Dus ging ik aan de slag met Google’s  You Tube http://youtu.be/5-41tg_CS7s en, hier is het dan het prachtige nummer.

Afscheid

De weg naar?

Ik was vanmorgen naar een crematie. Het afscheid van een oud patiënte die ik al lang kende. Zij was een van de eerste patiënten toen onze detoxafdeling opende. Ze was ontzettend geel toen ze binnenkwam en gezien die kleur, ook van haar oogwit, gaf niemand een stuiver voor een goede afloop. Toch knapte ze in de loop van enkele maanden goed op. Zo kwam ze nog drie keer terug de afgelopen jaren en heb ik haar veel beter leren kennen als een spontane hartelijke, felle, duidelijke, humorvolle en koppige tante van weinig woorden en heldere standpunten en heb in en buiten het ziekenhuis de nodige avonturen met haar beleefd.
Bij haar afscheid bleek dat ook haar buren, en haar familie haar ook als gangmaakster enorm waarderen en respecteren en gaan missen. Dat zal ik ook, en ben blij dat ik bij haar afscheid was.

Van de week moet ik nogmaals. Gisteren kregen we bij de overdracht te horen dat onze poliverpleegkundige bij een huis bezoek een van de patiënten thuis dood had aangetroffen. Het sloeg in als een bom en gisterenavond ben ik de hele avond bezig geweest alle emoties op de afdeling en via de telefoon in zo goed mogelijke banen te lijden.

 Door Hot.

 

 

Winterlandschap

Enkele vlokjes, dwarrelend, aarzelend
schijnbaar bang de grond te raken
dansen in de ijle januarilucht
als een wilde vlindervlucht
tussen takken, over daken
voor het nog onbekende beducht.

Maar dra komen ze met velen
doelbewuster, vastberaden
om van bossen, velden, daken
onze dromen, ons ontwaken
van ons denken, onze daden
een breughelschilderij te maken.

In een stille, haast heilige nacht
wordt het landschap in wit gehuld
onder een zware asgrauwe lucht
ontwaakt verbaasd het stille gehucht
en wordt een winterdroom vervuld
geruisloos, zonder enig gerucht.

Verwondering en bewondering
kindergejoel en klappertanden
op een maagdelijk wit tapijt.
Rode neuzen, koude handen
warme harten, hechte banden
koning winter, groot jolijt!

door Frans Vanhove

Lotte

Waar zijn we?

Tijdens onze metrosafari heb ik deze aparte foto van mijn mooie kleindochter gemaakt. Ik voel me bijzonder rijk dat ik een deel van haar leven mag zijn en probeer haar fantasie te prikkelen vandaar dat we deze safari hebben georganiseerd. We zien haar ogen niet, die reflecteren de wereld buiten haar. Maar haar glimlach verteld alles.

Deuren

Viva la France

Deuren, vooral verweerde deuren, deuren die nergens heengaan. Die maken me nieuwsgierig. Vooral toen we regelmatig naar Zuid Frankrijk gingen, French Sister woont daar, zag ik hier veel van. Vooral verweerde, afgebladderde deuren. Dit komt door de helle, felle zon. Vroeger droomde ik veel dat ik in een kamer kwam met een deur, daar was dan weer een kamer met alweer een deur enz. Dus op die vakanties hadden we beiden onze fototoestellen met ons mee. Dus zodra ik zo’n deur zag was het knip, ik heb je.

 

Portret van mijn lief.

Roen

Als dit geen mooi portret is van mijn lief. Ik kan ze niet altijd maken zoals ik wil. Hier kijkt hij indringend in de lens en imponeert hij de toeschouwer.

Ons weekend valt op Maandag!

Blik vol deskundigen

Sinds Roen in de gezondheidszorg werkt  hebben we wat je noemt “een onregelmatig weekend”. Is helemaal niet erg. Behalve dat sommige winkels dicht zijn omdat ook voor hun de maandag een vrije dag is. Maar voor de rest; het ov gaat op tijd, supermarkten zijn open. We gaan dan meestal nergens heen. We zetten dan de radio uit want hebben dan geen behoefte aan het nieuws. De laatste tijd is dit toch meestal slecht nieuws. Er wordt na een of ander incident  een blik vol deskundigen opengerukt. Als ik hen moet geloven dan zie ik ze met een natte duim omhoog staan om te voelen waar  de wind vandaan komt en dan komen de meest indrukwekkende verhalen over de boxen. Toen het nog goed ging met de economie waren de bomen die steeds hoger groeiden en nu het slecht gaat, gaan we regelrecht naar de verdoemenis. De ene geeft die groep de schuld of de ander weer een andere groep. De jongeren krijgen geen werk(geen ervaring), geen vast contract maar het komt allemaal door de ouderen die de euvele moed hebben niet gelijk of misschien na 2 jaar niet de pijp uit willen gaan. Elke idioot wist al dat de babyboomers in deze tijd AOW gerechtigd zouden worden. Leerde ik al bij aardrijkskunde, en ze doen alsof dit nieuws is. En nu wordt er bezuinigd dat het een lieve lust want die babyboomers gaan nog minstens 50 jaar mee of nog langer? Dus wanneer mijn achterkleinkinderen hun pensioen gaan innen zijn die boomers er nog steeds. Die rotzakken zijn niet uit te roeien!  Maar we hebben nu weekend, luisteren naar een lekker moppie muziek en ik schrijf dit blog. Gegroet zou Roen zeggen.

Theatraal Weer.

Hoog Water bij Hoek van Holland

Het weer en de luchten zijn dramatisch vandaag. Jammer dat Roen vandaag verwacht wordt op zijn werk. Anders zouden we elkaar aankijken en samen beslissen om naar het strand te gaan. Dan maakt hij warme chocolade melk en zoeken we passende kledij. Daarna met de jassen aan,  fototoestellen klikklaar in de tassen en dan Hoek van Holland, here we come. Maar dat gaat vandaag niet. Ik weet al  welke foto ik ga gebruiken voor de nieuwe blog. Deze is inderdaad genomen op HvH op een dag waarop het water erg hoog stond en de luchten theatraal zijn. De foto’s zijn o.a. ook aan de kant van nu de nieuwe Maasvlakte genomen. Vooral die technische apparaten, het is net gekante metalen kollossen, dan denk ik aan de kantklossende vrouwen die je ziet; oude technieken op markten bij feestdagen van de stad. Het maakt me een beetje weemoedig.   

De fanclub

Lang Leve Onze helden!

Wat hebben Jim Savile, Diederik Stapel en Lance Armstrong met elkaar gemeen? Ze hadden fans.

Die arme fans zitten nu zonder idool.
Onder de haaien zwemmen loodsmannetjes, kleine visjes die mee-eten van de prooi. Mensen die idolaat van hen waren, hen steunde en volgden totdat, ja totdat ze over de het randje kukelde. Toen volgden niemand meer. Want hun helden gingen te ver.’ Je kan sommige mensen altijd voor de gek houden. Je kan alle mensen soms voor de gek houden maar je kan niet alle mensen altijd voor de gek houden.’ (Abraham Lincoln.)
Zij probeerden het : iedereen voor de gek houden. Maar nu hangen ze. Nu ja, Jim Savile ligt, maar z’n nagedachtenis en zijn grafmonument moeten het ontgelden.
Hoogmoed komt voor de val, dat blijkt.
Zonder entourage waren ze nooit zo ver gekomen. Stapel had drieënzeventig coauteurs. Hen, noch de wetenschappelijke bladen waarin hij publiceerde, is kennelijk iets vreemds opgevallen. Allemaal achterlijk zeker. Hij was machtig op de universiteit en een populaire tv-psycholoog. Hij ging op het laatst evidente onzin verkopen - hij werd gek van zijn succes - dat vleeseters egoïstischer zijn dan vegetariërs, terwijl - behalve zij zelf - ieder weldenkend mens weet dat vegetariërs alleen vinden dat ze socialer zijn.
Lance Armstrong zou nooit ontmaskerd zijn als hij niet verlinkt was. Hij testte nooit positief. Heilig verklaard nadat hij kanker had ‘overwonnen’, zeven keer de tour gewonnen, actief en succesvol in kankerfundraising. De ideale held. Hij is verraden door kroongetuigen die zelf hadden gebruikt en strafvermindering kregen, als Judas’ zilverlingen, voor hun ontrouw. Het is een publiek geheim dat 99.9 % ( kan ook hoger zijn) van de wielrenners gebruikt. Dat weet ik, dat weet jij maar toch is er verontwaardiging alom. Lance ging te ver. Hij had teveel succes, achtte zichzelf onaantastbaar.
Jim Savile haalde 40 miljoen pond op voor goede doelen. Geëerd en geridderd. Tijdens zijn leven was er niemand die hem aan durfde te pakken. Ja, nu ie dood is rollen ze over elkaar heen met beschuldigingen en bewijzen. De slachtoffers hebben er niet veel aan. Na de oorlog heeft iedereen in het verzet gezeten.
Zoals zij verslaafd waren aan succes, zo zijn supporters verslaafd aan iemand om te adoreren.
Ze moeten weer op zoek.
Ze zullen zeker slagen.

Laaglander