Zonder titel

Gekken staan niet onder bescherming van de goden.

Zij krijgen hun beschaving van capabeler gekken.

Uit het boek; Ringwereld.

Schrijver; Larry Niven.

Blz. 103 

cocoonen

Wie kent dit woord nog?

Ikke!

Dit staat erover in Google en CO;

cocoonen

cocoonen werkw.Afbreekpatroon:   co - 'coo - nen Herkomst:   «Engels Verbuigingen:   cocoonde (verl.tijd ) Verbuigingen:   gecocoond (volt.deelw.) je terugtrekken binnenshuis om te ontspannen Voorbeeld:   `cocoonen bij de open haard als ... 
Gevonden op http://www.woorden.org/woord/cocoonen

Door een fout van de KNO arts duurde de prednison kuur langer dan hij eigenlijk had willen voorschrijven.
3 Weken i.p.v. 5 dagen.
Bonkend van enthousiasme stuiterde ik zijn spreekkamer binnen samen met mijn lief.
Oei, dat was niet de bedoeling.
Er werd een afbouwschema in elkaar gezet en even word er een beroep gedaan op de oude hoedanigheid van mijn lief.
Dus nu?
Druk kopje en lijf, herbeleven van de overgang. Ga zo maar door.
Ik besluit dan niet naar het midden des land te gaan want zo ken ik mezelf niet.
Wel raar. Niets van in de boezem van mijn familie.
Het werd bellen.
Niets van de tafel staat krom van alle lekkers.
Het werd kleine hapjes dag.
Probeer mijn dag/nacht ritme te handhaven.
Het werd vroeg wakker worden en in slaap vallen voor de bak.

Dus schoot me het woordje cocoonen te binnen en dit is allemaal gebeurd.

Een vleugje verleden.

De afgelopen dagen woei er een vleugje verleden door ons huis.

Verwacht en onverwacht, zoals gewoonlijk.

De uitnodiging van de bedrijfsarts, want mijn lief is nog niet losgekoppeld van zijn oude werk.

Het afscheidsgesprek was aangebroken en ondanks alle pro's en contra's van deze arts was hij wel de meest eerlijke.

Een onverwacht telefoongesprek.

Familie van een patiënt van lang, lang geleden.

Na controle vragen volgde een onthutsend gesprek.

Deze man was onverwachts gaan hemelen en de familie had een eeuwigheid geen contact gehad uit zelfbescherming.

Bleek toch vrouw, kinderen, broers te hebben gehad.

Wat zeg je dan?

Het laatste kerstpakket, het laatste gesprekje met oud collega's en managers.

De laatste nieuwtjes en toch de onthechting hiervan.

Ons leven begint weer opnieuw.

Voor de zoveelste keer.

De slang heeft zijn oude vel afgeworpen en is benieuwd naar het patroon van de volgende.

Uitzicht van ons huis.

We wonen in het hoogste huis van de wijk.

Kijken v.a. 5 hoog naar:

Rotterdam Centrum

Schiedam de Gorzen

Schiedam Nieuwland.

Volgen de vogels, wolken en wind.

Telkens een ander uitzicht.

Zo, af en toe, ligt er een toestel op de bank te wachten

Op spectaculaire uitzichten

Die snel verwateren.

Zo heb ik mijn archief volgeladen

Verdeeld over de externe harde schijf

Chaotisch, zo ben ik nu eenmaal.

Zie hier; een winters uitzicht. 

Soms

Dan heb ik last van heimwee.

Arnhem

Daar heb ik zo'n 20 jaar gewoond

Groot gegroeid, getrouwd, moeder geworden, gescheiden en mijn nieuwe liefde ontmoet.

Ik woon nu ook al weer 20 jaar hier in Schiedam

Voel me ook thuis

Heb zo mijn praatjes en plekjes

Maar toch bekruipt het me soms

Ook wanneer ik weer eens daar in Arnhem loop

Fantaseer om terug te gaan

Dichter bij mijn kinderen te wonen

Dan bekijk ik de foto's van park Sonsbeek waar ik heel veel tijd doorbracht.

Inderdaad, soms heb ik last

maar het gaat toch altijd weer voorbij.

Ook ik

Ook ik

Ik ben zestien jaar. Ik sta in de bus, de zitplaatsen zijn bezet. Bij een halte wordt gestopt. Er komen nieuwe passagiers binnen. De nieuwkomers moeten staan. Dan staat een jongeman op, zijn gezicht zit onder de acne. Hij zegt tegen een oudere vrouw: 'wilt u zitten?' De jongen komt dicht bij mij staan. Het is behoorlijk druk dus veel keus heeft hij niet. De bus gaat een bocht in. Het evenwicht van de staande passagiers wordt getest. Ik voel een hand in mijn kruis. 'Sorry' zegt de puistige dader, een ongelukje veinzend. Maar bij de volgende bocht heeft hij mij edele delen alweer te pakken. Dat is al te toevallig, denk ik. Ik draai me half van hem weg en ram mijn elleboog met maximale kracht in zijn plexus solaris. Terwijl hij met een kreet voorover tuimelt draai ik me terug en ram mijn knie omhoog in zijn vallende gezicht. Bloedend en kermend ligt hij op de vloer van de bus. De passagiers wijken uiteen en kijken vol ontzetting naar het slachtoffer. 'Wat doe jij nou? Waar is dat goed voor, die aardige, beleefde jongeman zo te mishandelen,' zegt de oude dame, die haar zitplaats aan de aanrander te danken heeft. En zo kan ik nog een tijdje door fantaseren...

Maar zo ging het niet helemaal. Ik wist ik niet wat ik moest na zijn tweede greep. In werkelijkheid stond ik me daar met een rooie kop te schamen. Alsof ìk iets misdaan had, en deed ik helemaal niets. Ik dacht: als niemand het weet is het niet gebeurd. Dan doet het er niet toe. Maar het feit dat ik het vijftig jaar later nog niet vergeten ben, bewijst dat het er wel toe doet. Ik had hem inderdaad op zijn muil moeten timmeren.

Het zullen heel wat mensen - vrouwen vooral - net als ik zijn vergaan. Die ' hem' achteraf op zijn muil hadden moeten timmeren. Maar ja, dat hebben we nu eenmaal niet gedaan. En dat maakte toen dat ik het er niet over wilde hebben, voor geen prijs; het maar zo snel mogelijk wilde vergeten. Wat duidelijk niet gelukt is.

Omdat ik toen niet opgetreden heb, vond ik dat ik geen recht van spreken meer had. En zo zal het veel mensen zijn vergaan want ik ben in dat opzicht niet uniek. Zelfs slachtoffers van veel ernstiger seksueel geweld. Nu, in de flow van #metoo, is het een mooie gelegenheid om me alsnog te uiten, net als al die mensen. Want je uiten moet kunnen. Dat is een mensenrecht.

Laaglander

Zondag

Zitten beiden achter onze pc

Kijkend naar buiten

Daken belegd met sneeuw

Zien welk dak geïsoleerd is of niet

Mensen glibberend naar het metrostation

Auto's glijden door

Philip Glass zijn muziek neuriet door de kamer

Katjes mediteren

Wij drinken onze thee

Meisje slaapt door dit alles heen.

Vreemd

Soms maak ik hele vreemde foto's
Dan moet ik samen met Jeroen kijken
Zoiets van "Wat is dit nu weer?"
In ieder geval is het een uitzicht uit ons huis
Het is de onder of opgaande zon
Jullie mogen zelf kiezen
En de weerschijning van een meer spiegelerige spiegel
Die ik Jeroen eens heb gegeven.
Snappen jullie het nog?

Alles verandert en blijft hetzelfde.

Niets is minder waar

Soms denken we dit alles

Maar kijkend naar deze vakantiefoto van het uitzicht

uit de tuin van French Sister

Jaren geleden genomen

We zijn er jaren niet geweest

Dit is hoe ik me alles herinner

Alleen via de telefoontjes tussen broer en zus hoor ik de veranderingen doorgesproken worden.

De groei van het aantal huizen

Door de slordige landmetingen van haar ex geruzie met de buurman.

Tot aan de rechtbank toe.

De beveiliging van haar huis up te daten

Vroeger kende iedereen elkaar en de sociale controle was groot

Dat is en blijft voorbij.

His-ablatie

Terwijl ik dit schrijf ligt Jeroen op de operatietafel.

Er is een snee gemaakt in zijn lies en dan gaan ze met een draad door de ader naar zijn hart

Daarna door zijn hart naar een zenuwknoop

Daar wordt die verwond zodat daar na het herstel een litteken is ontstaan.

Dan wordt er gekeken of zijn pacemaker contact maakt.

Na de operatie moet hij 6 uur zonder te bewegen plat op zijn rug liggen om zijn lies te ontzien.

We hebben afgesproken dat ik om 6 uur aan zijn bed sta.

Het gaat een hele tijd duren voordat hij hersteld is.

Afwachten dus.

't Went nooit.

Vanmiddag zijn koffer ingepakt.

Alles is geladen

Pillen gepakt

Beetje onwennig kijken we elkaar aan.

Een liefdevolle knuffel en kus

Dit is niet leuk

Hij gaat weg.

Hij slaapt dan in het ziekenhuis

2 Nachten slapen zonder elkaar

Zijn hart krijgt kunstmatige littekens.

Dan gaat de pace maker zijn werk doen

Tenminste al het lukt

Weer wachten dus.

Maar: 't went nooit

Zonder titel.

Uiteindelijk komt het er op neer dat je het allemaal zelf moet doen.
Vriendschap en familie.
Beiden zijn gewoonweg een illusie.
Een enkele uitzondering daargelaten.
Daar ben ik dus bijzonder gelukkig blij mee.

Voorbereidingen of Voorpret?

Er gebeurt van alles in de keuken,

Knoflookgeur sijpelt langzamerhand door ons huis

In kleine potjes met olie en zout+kruiden

Omwikkeld met aluminiumfolie.

In de oven wachtend op garing

Dan afkoelen en uitknijpen in een potje

Citroenen cleanen

In stukken snijden

Fors insmeren met heel veel zout

In een pot doen met kruiden en citroensap

Deksel erop en in de koelkast

Regelmatig keren en wachten.

Ik verheug me er nu al op welke gerechten hierdoor worden veredeld.

Ik noem het voorwerk in de sjieke keuken heet dit mice en place.

Dus heb ik ook een brokje Frans geleerd.

Beeldenfabriek.

Sinds ik weer bij Nico loop

Geïnspireerd word door Jacques Brel

Denk ik meer in beelden.

Kijk naar lijnen die bewegen

Herfstkleuren in het loof

Maak in mijn hoofd de prachtigste doeken

met houtskool en schilderstape.

Heb één beeld deze keer

Uitgevoerd in telkens andere accenten

Dus is mijn woordenstroom wat verkleind

Als een rivier die in een beekje is veranderd.

In de loop van de tijd gaat dit weer veranderen.

Dat gebeurt altijd.

Dan ga ik meer schrijven.

Wie weet ga ik nu meer beelden publiceren

Jullie zien het wel.

36ste jaar.

Ik zit hier achter een groot stuk Red Velvet Taart.

Nooit van gehoord en is gecreëerd door Dudok.

Ter ere van: ons 36 ste jaar zusammen.

Toen begon ik alweer een nieuw hoofdstuk i mijn leven op mijn 31ste.

Was alles kwijt en stond op punt weer iets op te bouwen.

Had een mooie kamer gehuurd op de 1ste Spijkerdwarsstraat te Arnhem.

Had alvast enkele noodzakelijkheden aangeschaft, o.a. Een koffiezetapparaat.

Wat moet een Nederlander zonder koffie?

Er werd gebeld, er stond een leuke jonge man voor de deur met de sterren nog in zijn ogen.

Een lekker jong ding die vroeg of ik wist waar de antenneaansluiting was.

Dat wist ik niet dus, maar ik vroeg of hij een paar kleine dingetjes voor mij wilde repareren en bood hem een straf kopje koffie aan.

Werd uitgenodigd voor en kopje thee.

De volgende dag ging ik langs en met verleidingsscène nr. 44 ging de verkenning verder.

Ik dacht toen, ik blijf hier zolang het leuk is.

Nu staan we op punt het 37ste jaar in te gaan. 

De Muis

Hoera! Ik zit weer achter mijn pc.
Hoef het niet te legen en te vullen met de programma's
De pc had het niet begeven maar...
DE MUIS

Verwarring

Het is alweer een tijdje geleden dat ik heb geschreven.

Er heerste verwarring.

Mijn apparaten vertoonde kuren.

De pc vertraagde per dag en zei toen opeens tabé.

De ereader vertelde me via Kobo dat ik een stout meisje ben.

Hoe?

Dat zoeken we, of liever gezegd Jeroen, nog uit.

Daarnaast moet de pc helemaal worden geledigd en zorgvuldig weer worden opgebouwd.

Gelukkig heb ik een aantal back-up systemen.

Mijn oude ereader is uit de boekenkast gehaald, afgestoft en opgeladen.

Ik kan weer lezen!

Nu schrijf ik op mijn geliefde Peaq die in de la lag.

Wanneer onze agenda wat leger is gaan we de oude pc weer opfrissen en de Peaq gaat als mobiele pc samen met mij de wereld door.

Zo heeft elk nadeel z'n voordeel, zoals een wijze filosoof eens zei.

Eigen werk

Foto's uit mijn eigen doos
Zoals wordt gezien: eentje met schepen.
Mooie, houten lage schepen ergens in een haven
We waren toen een dagje uit
Alleen ben ik vergeten waar dit ook alweer is.
Je kunt me tegenwoordig "Ouwe vergeetachtige noemen".
Ik begin er aan te wennen, nu alleen Jeroen nog,

Ditjes en Datjes

Gisteren zijn we naar een van de cardiologen van het EMC geweest om de pacemaker te controleren.

Hoorde weer allerlei nieuwe termen door de lucht gegooid worden.

Omdat het apparaatje uit de USA komt zijn alle termen dus in het Amerikaans.

Er werden dus metingen verricht waar wij niets van snapten.

Als de dokter en zijn liefelijke assistente het maar begrijpen is alles in orde.

En ook de pacemaker kreeg het fiat van hen

Blij verlieten wij het gebouw.

Nu wachten op de oproep voor de volgende opname.

Ableren heet deze ingreep en zoek dit maar op in Google.

Verder maak ik me klaar om naar de tandtechnische man te gaan.

Hij gaat alles bijstellen zodat het nog beter past.

Ik ben door dit alles wel 5 kg afgevallen.

Niet slecht dus.

Alles is bijna bij elkaar gezocht om vanavond naar de SKVR te gaan om verder te experimenteren.

Het gaat niet slecht dus met mij.

Met Jeroen?

Die is met diverse apparaten aan het stoeien en die zijn stront eigenwijs. Alleen die ellendige wachtwoorden al. 

Spelen in de dierentuin.

Het geheime leven van een kerk.

Als ik langs een kerk loop huiver ik altijd een beetje en ben ik blij dat ik niet naar binnen hoef. In mijn jeugd betekende de kerk frustratie. Mijn ouders waren niet streng, maar de kerk, daar moesten we naartoe, elke zondag, goedschiks of kwaadschiks. Kinderen zijn meestal niet dol op wandelen en onze kerk was zeker een kwartier lopen want we zaten precies tussen twee parochies in. Ergerlijk was dat je op vijf minuten een protestantse kerk tegenkwam. Als we protestants waren geweest, had ik niet zo'n pokke-eind hoeven lopen. De mis zelf was ongelooflijk vervelend. En als je zondag wilde uitslapen was je automatisch gedoemd tot de hoogmis van 10:30 uur. Die duurde zeker anderhalf uur met gruwelijk gezang van het zusterkoor, versterkt met dames uit de parochie, en een lange preek; pastoors finest hour. Er waren om 8:00 uur en 9:00 uur missen van een halfuur met korte preek en zonder gezang, maar ja, veel te vroeg.

Vroeger struikelde je over kerken. Nu zijn de meesten afgebroken of veranderd in kinderdagverblijf, appartementengebouw of tapijtgigant.

De Breepleinkerk staat er nog maar wordt niet meer door gereformeerden gebruikt. Op zondag wordt hij gebruikt door de Pinkstergemeente en verder door koren en dergelijke, vanwege het kerkorgel.

Maar deze kerk heeft wel een roemrijk verleden. In de oorlog hebben daar drie joodse gezinnen haast drie jaar ondergedoken gezeten. Er is toen zelfs een kind geboren, Emile Kool, die nog leeft. Op momenten dat er publiek in de kerk was, moesten de onderduikers naar de zolders boven het orgel. De toegang tot die ruimtes was gecamoufleerd. Zo hebben ze overleeft. De geboorte van Emile werd begeleid door een oogarts, die in het verzet zat. De plaatselijke huisartsen durfde het niet aan, want hulp aan onderduikers werd met de dood bestraft. De koster is vlak voor de bevrijding gearresteerd, maar hij heeft niets losgelaten. Alle drie gezinnen hebben de oorlog overleefd.

Koster Jacobus de Mars, dominee Gerrit Brillenburg Wurth en oogarts Leo Lashley vonden het vanzelfsprekend wat zij gedaan hebben. ‘Het komt op je pad, dus je doet het.’

Dat soort bescheidenheid zie je bij echte helden.

Afgelopen juni is over die geschiedenis een boek verschenen van Anja Matser en er is een film in de maak.

In mijn leven ben ik die kerk talloze keren voorbij gelopen, niet wetend van zijn geheimen.

Wonderlijk. Voor mij betekende de kerk verveling, weerzin en frustratie, voor anderen de enige kans om te overleven.

Laaglander

Ochtendlied.

De radio neuriet zachtjes een ochtendliedje.

De bloedrode zon gloort voorzichtig boven de daken.

Met een bakkie kijk ik naar de besmeurde ramen veroorzaakt door de asresten van de Portugese en Spaanse bosbranden en aangevuurd door de orkaan die Ierland teisterende.

Hoezo, bedenk ik me dat mens zegt:

Europa bestaat niet.

Alleen Nederland.

Armando

KUNST = de kunst van het laten.

Ritme

Zo langzamerhand begint het weer terug te komen,

ons ritme van de dag.

Door die operatie en immobiliteit is ons takenpakket ernstig veranderd.

Ik loop meer, veel meer:

Met Meisje, met de boodschappenkar en naar mijn medische afspraken enz.

Kook weer bijna elke dag en doe kleine huishoudelijke taakjes.

Later halen we qua cleanen alles weer in.

Je kunt wel overdrijven.

Het was wennen voor ons beiden want Jeroen moet het laten leren.

Hij is zo gewend aan het doen en onnadenkend begint hij met bewegingen die nu: 'Not done' zijn.

Dan hoort hij een snauw van mij of voelt soms een meps.

Werkt dat niet dan roept zijn lijf hem tot de orde door de pijn.

Dan grommen we beiden naar elkaar en maken het weer goed.

Ik ben wel blij dat ik het een en ander heb afgezegd, anders zou het niet lukken.

Hier zit ik nu.

Achter mijn pc.

Ik ben thuis en mijn lief in het ziekenhuis.

Hij is opgenomen.

Krijgt een pacemaker om zijn op hol geslagen hart tot rust te brengen.

Geen sinecure, zo is het me verteld.

Hij wordt niet onder zeil gebracht want ze willen dat hij er bij is.

Dit schijnt nogal pijnlijk te zijn.

Voel me dus machteloos

Vanmorgen heeft hij al gebeld om me te vertellen dat de voorbereidingen gaan beginnen.

Het was half acht.

Hij of een verpleegkundige belt me wanneer hij weer op zaal is.

Dan ga ik naar hem toe.

Nog een nachtje slapen zonder hem

Morgen haal ik hem op en dan begint mijn werk.

Ik ga verder

Gemaakt met zwart en gekleurd charcoal chunck, schildersafplakband.

Aftellen

Het is begonnen: het aftellen.

Nog 3 nachtjes slapen

Dan gaat Jeroen ergens anders slapen.

In het Erasmus MC afd. cardiologie.

Maandag wordt hij verwacht

Ik ga met hem mee.

Dan weet ik waar hij ligt

Met mijn verfijnd richtingsgevoel, maar niet heus, is de kans op het verdwalen ietsjes verminderd.

Het is dan ook 3 nachtjes slapen voordat hij weer thuis is.

Dan is zijn linkerarm gefixeerd want beweging is not done.

Een tijdje later wordt er gebruik gemaakt van een mitella.

Zomin mogelijk bewegen is dan het devies.

Minstens 6 weken.

Ik ga het druk krijgen.

Al die nieuwe draden van de pacemaker, 2 stuks, moeten gaan settelen.

Wanneer dat gedaan is komt de volgende behandeling gestart.

Ondertussen, is mij aangeraden, moet ik een reanimatiecursus gaan volgen.

Eventueel later mag ook.

Druk, druk en nog eens druk.

Van alles te regelen

Afspraken maken en verzetten.

Proberen mijn 1ste resultaten van de SKVR te verhuizen van mobiel naar pc.

Dat had heel wat voeten in de aarde.

Maar Jeroen heeft het gevonden.

Na zijn slapen laat hij het me zien en dan schrijf ik alles op in mijn instructieboekje.

Nu zien jullie het eerste resultaat.

AS maandag gaat hij naar het Erasmus om een pacemaker in zijn goddelijk lijf te laten planten.

Dus was hij er vandaag al een paar uur voor de voorbereidingen.

Er is hem verteld wat er te wachten staat.

Dan is hij een tijdlang gehandicapt want hij mag een aantal weken zijn linkerarm niet bewegen.

Dus zuster Els staat in de startblokken.

Hij mag dus ook niet op zijn skoot rijden.

Meisje uitlaten

Boodschappen halen.

Douchen, aankleden en uitkleden; hijg, hijg.

Dus dat ook niet.

Zucht

PACEMAKER

Afgelopen Woensdag kreeg ik een SMSje van het Erasmus MC dat ik mijn afspraken op 2 oktober 2017 niet vergeten moest. Ik overal gekeken, maar ik wist nog van niks, tot ik gisteren(donderdag) per post ook een brief van het EMC kreeg, over welke afspraken het ging. Ik moet as. maandag op komen draven voor een reeks voorbereidende onderzoeken en een daaropvolgend medicatiegesprek over de operatie van 9-10+11 oktober, wanneer ik een pacemaker geïnstalleerd krijg. Ik ben blij dat het wachten zowel op die operatie als op de voorbereidingen nu voorbij is. Ik leef er nu al wel een tijdje naar toe, maar nu ik weet dat het er echt van gaat komen wordt het gewoon reëler. Nu het echt gaat gebeuren komen er ook weer nieuwe vragen op, en komen ook de zenuwen een beetje opzetten. Het is uiteindelijk toch wel weer een behoorlijke verandering aan mijn lijf, en weer een stap om de gevolgen van de Chemo te verminderen. En ik ben erg benieuwd of het de vermoeidheid waar ik sinds die Chemo mee te kampen heb daadwerkelijk zal verminderen. Garanderen kunnen ze het niet. Het enige wat ze zeggen is dat mijn hart met behulp van die pacemaker nog wat langer zal meegaan. Kortom het gevoel van ze dekken zich toch weer in kan ik niet helemaal schrappen. En gelukkig wil ik ook nog wel een tijdje langer meegaan op deze aardkloot.

Afscheid.

We nemen afscheid van de zomer.

Het nazomeren is begonnen en we weten nooit hoe lang dat duurt

Totdat de bomen de inventaris van hun bladeren naar binnen zuigen,

de bladeren die als laatste hun feestkleuren tonen.

We nemen afscheid van de veldbloemekes.

Klein, bescheiden vaak alleen in grote groepen worden gezien als dotjes kleur in het groen.

Soms ga ik dan op bloemenjacht met mijn toestel in de aanslag.

Wanneer ik de foto's van de vergrote afbeeldingen dan op mijn computer zie

Dan zie ik pas de ware schoonheid.

De jacht is geslaagd.

Werkplek

Zo wordt die niet.

Al sinds we verhuisd zijn zoek ik die.

Een werkplek.

Er werd een bureau gezet in het kleine kamertje,

Maar...

Op de een of andere wijze slibt die altijd vol.

Met lege dozen van apparaten die we hebben aangeschaft en die we toch moet uitproberen of die het doen, hoe die werken, enz.

Met spul waar we op dat moment even geen andere plek kunnen verzinnen.

Houden we die, kunnen we er iemand anders mee plezieren?

Iedereen heeft zo'n plek.

Dus, wanneer ik wil tekenen of zoiets moet ik die tafel vrij maken en uitfiegelen waar ik kan zitten.

Op de tafel in de woonkamer is er hetzelfde probleem.

Daar zitten Jeroen en ik zij aan zij achter onze pc's.

Ik werk nu met houtskool en dat stuift.

Dus daar is het ook niet best om ermee aan de gang te gaan.

Wij hebben samen een oude oplossing besproken.

Een klaplessenaar aan de muur in de gang.

Daar kan ik gaan zitten wanneer ik maar wil want ik heb ook al een klaptafeltje binnen handbereik om de materialen op te leggen.

En wanneer ik er mee stop hangt het tegen de muur en dan hebben we er geen last van.

Geen slecht idee vinden we.

Het is begonnen.

Daar zat ik nu in het klaslokaal.

Was een beetje laat en werd gemist.

De opdracht lag al op tafel.

Mijn mede cursusgenoten waren al aan het zoeken.

Het is een klein clubje.

Gelukkig waren de aanmeldingen om aan deze cursus mee te doen groter dan ik ooit heb meegemaakt.

Wij zijn nu met z'n drieën.

De opdracht bevalt me.

Per slot van rekening gaan we er de komende 3 maanden hier mee aan de stoei.

Het is een mooie tekst,

van een zéér beroemde Belg.

Jacques Brel.

De song is: Mijn vlakke land.

Mijn vlakke land

Vrienden van het museum.

We missen dit nog regelmatig.

Het vriend zijn.

Uitnodigingen ontvangen voor een dagje ergens uit.

Voor de prijs hoefden we het niet te laten.

Met de bus naar...

Telkens ergens anders.

Altijd naar 2 musea.

Eentje binnen en eentje buiten.

Dan staat er een gids te wachten om ons rond te leiden.

Als het meezit; met enthousiasme vertellend van de kunstenaar.

Deze tot leven wekken en daardoor zijn/haar werk anders te bekijken.

Wat waren we soms blind.

We zagen elkaar anders nooit.

Alleen op deze dagen en ook met dan dezelfde interesse.

Contact

Zwervend door mijn archief

Zoek ik naar portretten

Waar ik contact heb met mijn model.

Hele gesprekken heb ik gehad met Jos, die me de kunst van het fotograferen probeerde te leren.

Wat is een portret en wat niet.

Liet haar foto's zien van mijn geliefd fotomodel.

Telkens weer dat onverbeterlijke “Neen!”

Dit is géén portret.

Ik heb het nu door dat contact essentieel is.

Hier is er dus eentje.

Jos kan tevreden zijn, eindelijk heb ik het door.

Storm

zelfportret op het strand.

Ik kijk naar buiten.

Alles is en blijft nat.

Storm, wind en grijs.

Hoor de mensen mopperen en klagen.

Ze missen de zon, de warmte en het zwoele.

Ik niet.

Kom weer tot leven.

Ga weer verder met leven.

De wind waait de muizenissen uit mijn hoofd.

Maak weer plannen.

Heerlijk die storm.

Snel

Wat gaan die dagen toch zo snel.
We hebben onze verplichtingen en onverwachte afspraken.
Zo staan we op en ff later maken we ons klaar om te gaan slapen.
Schijnt een teken te zijn van het ouder worden.
Ik kan me hier iets bij voorstellen.
In mijn kindertijd duurde sommige dagen soms wel een heel jaar.

Souvenir.

Begin de jaren 70 van de vorige eeuw gingen mijn toenmalige lief en ik naar Schotland.

We landden op London Airport en namen de nachtbus naar Edinburgh.

Bij aankomst, tijdens de zonsopkomst, zagen we het kasteel op de berg langzaam groter worden.

Ik kan dit beeld nog steeds oproepen, zo mooi!

We gingen verder liftend naar Oban, een andere Schotse stad.

We hadden daar met vrienden afgesproken. Daar bleven we een nachtje met zijn vieren in de tweepersoons tent. Dat was wel wat krap.

Bergje beklommen. Naar boven ging goed maar naar beneden, dat is een heel ander verhaal. Mijn spieren gingen raar doen! Dat is dan de eerste en bijna de laatste keer. Maar dat is weer een ander verhaal.

We zijn ook in een BB blijven overnachten. Echt Engels en dus kregen we ook een Engels ontbijt. Zo'n eentje waar ik toen de hele dag genoeg aan had. Eerst kreeg ik de bekende worstjes. Niet lekker dus. Als vervanging werden er gebakken tomaten bij gedaan. Dat is dan het souvenir. Ik heb zelf dit recept door de tijd heen de mijne gemaakt in allerlei variaties en zondags ligt dit vaak op mijn bordje.

Bedankt Paul

Zucht

Er was er eens een echtpaar die het meestal goed hadden, zo samen met elkaar.

Communicatie was het toverwoord

Ze hadden een scanner en 2 printers gekocht.

De printers werden uiteraard niet gelijkertijd aangeschaft.

Maar de nieuwste kan ook A3 formaat printen

Dat sprak ze aan.

Dus werd een mooie plek uitgezocht en ook de wijze van de communicatie dus.

Ze hebben wifi verbinding.

Ook is er een mooie tekst gevonden.

Ontroerd drukt zij het knopje 'printen' in.

Niks.

Nog een keertje.

Weer niks.

Wat is er verkeerd gegaan?

Wat moeten we doen?

Hij, had tot nu toe de meeste ervaring en dook dus in het wachtwoorden boekje en de diverse sites op de pc.

Vaak zei dan de pc; “Que?

Wat bedoelt u?

Er is geen verbinding!

Toch zette hij dapper door en uiteindelijk kreeg zijn pc verbinding in de kamer en ook op de vaste bewaarplaats.

Mijn held, riep de vrouw.

Tussentijds had ze de mooie song van Pink Floyd in haar hoofd van de lp The Wall.

Is there anybody out There?

YES!

Pink Floyd Is there anybody out there?

Generaties

Een aantal jaar geleden namen we afscheid van een groot deel van de ouderen van de familie van Jeroen.

Dan kwamen de neven en nichten, vrienden en de rest van de familie bijeen om samen afscheid te nemen. Aangezien ze meestal een goed en rijk leven achter de kiezen hadden en het huidige toch steeds meer worstelen werd was het verdriet niet overweldigend groot. Uitzonderingen daargelaten want het leven is niet zo eerlijk dat altijd de oudsten de pineut zijn. Na het afscheid van onze ouders keken we elkaar aan in het besef dat wij nu aan de beurt zijn. Wij zijn nu de ouderen dus en ervaren een aantal minder leuke dingen die we wisten dat zou komen. Dit allemaal ervaren is toch een héél ander verhaal. De gewrichten buigen wat strammer. Er is een nieuw slogan geboren. Zoals 'Wat zeg je? We hebben dutjes nodig. En we bezoeken toch de huisarts wat regelmatiger. Ons tempo is wat vertraagd en om te behouden wat we hebben kost meer tijd, moeite en geld. We krijgen rouwkaarten in de bus van leeftijdsgenoten die wat eerder zijn vertrokken. Ook slecht nieuws telefoontjes van hen die ernstig ziek zijn. Wanneer zij die ziekte overwinnen, zoals dat wordt genoemd, blijven er toch altijd souvenirs achter. Toch, het went. Er komt een andere

regelmaat en onze humor past zich aan. En toch. Ongeveer 1 week geleden kregen we te horen dat de 4de generatie in aantocht is. Een zoon, volgens de moeder van de oma. We hebben de hele week giebelend in ons huis rondgelopen. Verrassing! 

HOERA!

Wij worden overgrootouders!

Een hele mooie foto

Eigenlijk is het vandaag heel rustig.
Héél rustig
Eigenlijk saai
Vandaar deze hele mooi foto van klokken.

Zonder titel

De vlinder heeft tijd genoeg
om de lotus te beminnen,
niet aldus de bij,
die bedrijvig honing puurt.

Uit 'Vuurvliegen',
van Tagore