Een
aantal jaar geleden namen we afscheid van een groot deel van de
ouderen van de familie van Jeroen.
Dan
kwamen de neven en nichten, vrienden en de rest van de familie bijeen
om samen afscheid te nemen. Aangezien ze meestal een goed en rijk
leven achter de kiezen hadden en het huidige toch steeds meer
worstelen werd was het verdriet niet overweldigend groot.
Uitzonderingen daargelaten want het leven is niet zo eerlijk dat
altijd de oudsten de pineut zijn. Na het afscheid van onze ouders
keken we elkaar aan in het besef dat wij nu aan de beurt zijn. Wij
zijn nu de ouderen dus en ervaren een aantal minder leuke dingen die
we wisten dat zou komen. Dit allemaal ervaren is toch een héél
ander verhaal. De gewrichten buigen wat strammer. Er is een nieuw
slogan geboren. Zoals 'Wat zeg je? We hebben dutjes nodig. En we
bezoeken toch de huisarts wat regelmatiger. Ons tempo is wat
vertraagd en om te behouden wat we hebben kost meer tijd, moeite en
geld. We krijgen rouwkaarten in de bus van leeftijdsgenoten die wat
eerder zijn vertrokken. Ook slecht nieuws telefoontjes van hen die
ernstig ziek zijn. Wanneer zij die ziekte overwinnen, zoals dat wordt
genoemd, blijven er toch altijd souvenirs achter. Toch, het went. Er
komt een andere
regelmaat
en onze humor past zich aan. En toch. Ongeveer 1 week geleden kregen
we te horen dat de 4de generatie in aantocht is. Een zoon, volgens de
moeder van de oma. We hebben de hele week giebelend in ons huis
rondgelopen. Verrassing!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten