Ik houd niet zo van de herfst. Dat
komt door de dreiging dat de winter er aan vast zit en aan de winter zit mijn
winterdepressie vast. Maar op zich is de herfst mooi. Ik moet dat leren inzien
en er van genieten zo lang het duurt. Dat bedacht ik toen ik met mijn vrouw en
het hondekind een herfstwandeling maakte in het Voornes duin. Dat is het
duingebied bij Oostvoorne en Rockanje. Als kind was ik daar wel eens geweest
maar eigenlijk vergeten hoe groot en ruig het is. De weg ernaar toe leidde door
de botlek. Een groter contrast is haast niet denkbaar. Een apocalyptische,
onbewoonbare wereld van staal, vuur en
rook. Een paar minuten later: wildernis. Het was wat je noemt wisselvallig
weer: zon, regen en wind wisselde elkaar af. Hier en daar stond het pad onder
water en moesten we balanceren en springen om droge voeten te houden.
Een gedeelte van het gebied is omheind maar
wel toegankelijk. Daar werkt een flinke kudde Schotse Hooglanders aan het
onderhoud van het gebied. Ze voorkomen dat de open gedeelten dichtgroeien met
wilgen en ander gewas door dat op te eten als het nog klein is. De kudde telde
een flink aantal kalfjes. Mink had er schik in ze op te jagen. Als dieren voor
hem op de loop gaan vind hij dat lollig, als ze blijven staan of zich omkeren
is ie bang en gaat hij er vandoor, zelfs voor een kat gaat hij dan op de loop.
(Een hond gaat op zijn baas lijken.)
Hij mocht daar natuurlijk helemaal niet los
lopen maar ik ben tamelijk onverbeterlijk op dat gebied. Ik heb hem toen
natuurlijk wel even vastgemaakt alleen luistert hij op zo’n moment niet al te
best.
Als de zon door de wildgekleurde bladeren en
regendruppels schijnt met dat honingkleurige herfstlicht en een regenboog als klap op de vuurpijl is
dat prachtig, net is een soort bloei, een grand finale vóór de lange winterpauze.
Na afloop een consumptie op een terras, want
het was weer droog en helemaal niet koud.
Het Voornes duin, een aanrader voor de
liefhebber van een fraaie herfstwandeling.
Laaglander
Geen opmerkingen:
Een reactie posten