Een melige zaterdag

Voor een melige zaterdag een melig filmpje. http://youtu.be/9Hq9rf0XgrI Heel veel plezier!

Top 10 ergernissen

1.    Er allerlei bedrijven me aanschrijven voor een top deal terwijl ik hier niet om heb gevraagd.

2.    Ik een afspraak heb met een bedrijf dat alleen kan komen vanaf een dagdeel bv 1 uur t/m 5 uur kan.  En vervolgens om 5 uur komen of op het allerlaatste moment gebeld worden met de mededeling dat het niet doorgaat.

3.    Dat alles ontkend wordt in een discussie en er een Welles/nietes gesprek wordt.

4.    Je kleinerend mevrouwtje worden genoemd.

5.    Dat mijn back up in mijn computer terug is gestort er totaal anders uitziet als hetgene ik erin heb gestort.

6.    Als ik een andere provider heb ik altijd aan iedereen een ander email adres moet sturen.

7.    Dat ik als VvE voorzitter wordt behandeld als personeel.

8.    Als mijn lief en ik hetzelfde programma in een ander merk pc gebruik dit er toch anders uitziet.

9.    Een mens hebberig te maken door allerlei voordeelsites aan te bieden terwijl de meesten dezelfde aanbiedingen hebben.

Wanneer ik hier genoeg van heb kruip ik achter mijn pc en ga een potje mahjongen. Dan komt nr. 10 om de hoek want ik kan het spel nergens vinden. 

Druk, druk en waarmee?

Eigenlijk weet ik het niet. Sommige dingen verslinden tijd en eigenlijk heb ik geen tijd hiervoor. Lopen met Jesse en dan plak ik mijn conditie er bij aan. Dan loop ik voor mijn doen een aardig stukje. Ik  kom dan een collega tegen en we raken aan de praat. Mijn email adressenlijst is gewist dus moet er een nieuwe worden gemaakt. Die van Roen naast die van mij en dan wordt het overtypen. Nu zit Roen nu een lange tijd aan de klets met een oud collega. Het gesprek spint zich lekker uit. Dus staat die lijst even stil  want ik denk dit gesprek duurt langer dan ik dacht. Dus doodde ik de tijd met een spelletje Mahjong. Nu schrijf ik een blogje en warempel de foto’s beklijven. Dit heugelijk nieuws is door Roen verteld. Straks ga ik verder met invoeren, ga dan Jesse een ronde gunnen. Dan duik ik lekker in mijn boek. Jack Vance is nu de auteur en hij maakt mooie werelden waar ik in kan duiken. Ik kan het aanbevelen voor de sf liefhebbers. Tot morgen. 

MOE door Hot

Vandaag is een rare dag. Vanmorgen zoals nu wel moet bij het eerste geluid van de wekker om kwart voor zeven er uit. Medicatie uitzetten, gauw douchen, een rondje met Jesse, daarna koffie, even mediteren, dan ontbijten, en vervolgens met zijn drietjes richting mijn werk. Daar al om half negen aanwezig. Vervolgens hoorde ik van Ju dat een patiënt die vorige week was overleden vandaag begraven werd en dat collega Br er naartoe ging. Het gebeld dat ik graag mee wilde om mijn laatste respect aan hem te bewijzen. 

Ik had de nieuwe telefoon van Rose bij me die na veel geklooi gisterenavond toch niet wilde werken. Iets wat oh, zo frustrerend werkt, en ik had gisteren ook al tijden gepoogd de simkaart er weer uit te krijgen. Ik had afgelopen nacht een idee. De monteurs van ICT zijn op mijn werk Wifi aan het aanleggen. Beter laat dan nooit denk ik dan maar, en ik dacht dat die lieden vast wel specialistisch gereedschap bij zich zouden hebben om de simkaart er uit te kunnen halen. En jawel na een tijdje gepiel bleek een van hen met een ongelooflijk dun pincet het voor elkaar te krijgen. Ik al lang blij. Weer een stap verder.

Vervolgens aan het werk getogen met de registratie verrichtingenlijsten, maar bij het zien van die lijsten waren mijn ogen al snel weer aan het draaien, alsof ik niet thuis was geweest na de dag van gisteren. Even wat anders gedaan. Binnen de kortste tijd was het kwart voor twaalf en zijn Br + ik naar Rotterdam Zuid gereden. We moesten op de Zuiderbegraafplaats zijn en uiteindelijk na flink wat gesjees van Br lukte dit net op tijd. De kist was al uit de auto en het handje vol familie stond al op ons te wachten. Het was een natte bedoening en na een kort woordje van de Dela medewerker en een gedicht was het afscheid alweer achter de rug. Gelukkig geen gezwijmel of gezwets.

Vervolgens hebben we de honden van Br even uitgelaten en heeft hij me thuisgebracht. Ik wilde gelijk gaan slapen maar op de een of andere manier was het druk in mijn hoofd en waren er een aantal zaken die afgewerkt moesten worden. Zo moest de simkaart met behulp van een te halen adapter toch weer de telefoon in, en dan wil je toch ook weten of het werkt. Gelukkig dat ging goed. Toen een mailtje aan groupdeal dat de telefoon niet compleet geleverd was etc. Het was 16.00u voordat ik mijn bed zag.

Nu blijkt ook dat het uploaden van foto's naar blogger niet meer kan, zowel op de vernieuwde computer van Rose niet als op die van mij niet. Foto's die eerder gebruikt zijn zijn wel naar stukjes te brengen, maar nieuwe niet. GGrrrrrrrr.

En nu gaan we lekker eten.

Rose heeft er wat lekkers van gemaakt en mijn maag rommelt, maar al die klusjes en dat eindeloze geadministreer op mijn werk maken me moe. Misschien wel vermoeider dan de patiëntenzorg deed. Officieel zou ik nu weer uitgerust moeten zijn maar ho maar.

Voor nu vind ik het welletjes. Goh toch nog gelukt dit stukje.

Geduld is een skône zaak

Roen is naar bed. Ik juich dit toe. De lieverd heeft met behulp van de Wi-Fi installeerders het vastgelopen kaartje eruit weten te pulken. Oef! Anders had ik iedereen moeten vertellen dat ik een nieuw 06 nummer heb. Hij ging daarna naar een zaak die mobieltjes verkopen een “iets” gekocht waardoor dit kaartje wel erin past. Daarna zochten we of liever gezegd hij, het adres waar we kunnen klagen dat het hoesje, dat al betaald is er niet bij was. Wat een engelengeduld met een donker randje heeft hij. Eindelijk vond hij het en ging etwas kriegelig naar bed en ik schrijf ik dit blogje en misschien begin ik een fanclub want dat heeft hij verdiend. 

Ps. Helaas is er ergens een fout bij Blogger waardoor er geen enkele foto te uploaden is. Morgen of misschien later gaan we zoeken waarom dit zo is. Uiteindelijk hebben we nog een leven. Dus tot we er iets op vinden zijn we fotoloos. Snik. 

Een latertje

Ik weet het. Normaliter schrijf ik mijn blogjes overdag zodat mijn lezers zonder spanningen kunnen gaan slapen. Maar… Er kwam van alles tussen.

1.   Onze beneden buren begonnen met dreigen. Ze hebben lekkage vanuit ons balkon en als we er niets aandoen!. Dus dacht ik: Wat happen naar de voorzitter van het bestuur! Hoe durf je. Ik maakte dus een ronde door de flat en belde aan en het blijkt dat er nog meer lekkages zijn aan onze zijde van de flat. Ik hoorde een aantal theorieën en prikte deze op ons prikbord en morgen nemen we contact op met onze VvE beheerder.

2.   Eindelijk is mijn nieuwe smart Phone binnen en Roen de lieverd begon deze gelijk in te richten want hij had al het een en ander geleerd van die van hem. Dus dapper ging hij aan de slag. Maar het was totaal anders dan die van hem. Waar hij het geduld vandaan haalt? Ik heb dat niet. Helaas, het nieuwe apparaat was hem de baas en heeft ook nog mijn sim kaart opgeslokt. Eerst kreeg hij hem er niet in en later er niet uit terwijl het kreng zei dat hij er niet in zat. Waarin je een verhaal over een smart Phone seksistisch kan laten klinken. Maar daarnaast ook geen gebruiksaanwijzingen op het internet te vinden. Ja, hij komt uit China en alweer blijft het gezegde: Goedkoop is duurkoop. Alleen zo goedkoop was hij nou ook weer niet. En we missen het beloofde hoesje ook nog eens een keer. 

Hier ben ik weer!

Eindelijk, het is weer zover dat ik een blog kan schrijven. Ik had ineens last van dat mijn pc op een disco leek, zo was ik voor de zoveelste keer de 20.000ste bezoeker of hoe ik kan afvallen. Ik maar denken, afvallen? We hebben veel geld gespendeerd om dit goddelijk lichaam te creëren! Wat ik ook deed; negeren of wegklikken. Het bleef maar terugkomen. Zo was Roen me zijn wel en wee aan het vertellen en viel hem het disco gebeuren op en het werd dus een heftige discussie want we werden er beiden nogal gestoord van. Dus werden mijn documenten en foto’s op de externe harde schijf gezet. Daarna werd Roen mijn held. De hele computer werd leeggemaakt tot op het laatste bot. Daarna werd er een fire wall geïnstalleerd en nu wordt de pc opnieuw ingericht. Ook wordt alles op de harde schijf nagekeken want ik heb er toch wel heel wat troep bij gezet. Dat wordt dus allemaal verwijderd. Wat is mijn pc snel geworden! Onvoorstelbaar. Ook zijn er allerlei niet meer bij het startmenu gezet. Als ik iets nodig heb open ik het zelf zonder dat die stand-by staat. Ik kan dus meer doen in mijn tijd en het wachten is wat korter geworden. 

Horen en gehoord worden.

Ik had vandaag een gesprek met mijn lief. Over hoe onze gesprekken zo anders zijn geworden. Vroeger waren die sneller, meer ad rem. Hoe is dit gekomen en er ontsproot mij weer een theorie. Zou dit komen omdat ons gehoor is veranderd? Bij de mijne is dit plots gegaan, vandaar dat ik tot de plotsdoven behoor. Ook omdat ik rechts een gat in mijn trommelvlies heb en de bassen niet meer doorkomen. Voordat ik dit wist liep ik langs onze muziekboxen in de gedachten dat ze kapot waren en vervangen zouden moeten worden. Niet dus. Bij Roen gaat dit anders. Dat is een langzaam, sluipender gebeuren en je went eraan totdat het heel erg is geworden. Dit begrijp ik want dat geld ook voor de brillendragers onder ons. Nieuwe glazen en er gaat weer een wereld open. Maar om een lang verhaal kort te maken. We zullen er aan moeten werken om met gesprekken naar elkaar te kijken en er niet vanuit te gaan dat je de dingen goed verstaat. Dat is best lastig omdat de dingen soms sneller gaan en afgehandeld moeten worden. Enfin,  tegen de tijd dat we hieraan zijn gewend gebeurt er weer iets anders. We zullen wel zien, zei een wijs mens eens. Oftewel, komt tijd komt raad. 

Ik sla deze dag over,

© Jan v.d. Brink

Deze dag is niet leuk en fijn en gezellig! Dus sla ik deze dag over en plaats alleen een mooie foto. Een foto zegt meer dan 1000 woorden. Tabé!

Woensdag de 20ste .

Het is een goede dag vandaag. Hot zit naast me en is naar plaatjes van bussen, auto’s enz. on line aan het zoeken. Een geduld dat die heeft!! Jesse ligt links naast me op de grond en hoopt op een aaitje, wat lekkers en alles waar een hondje van houdt. De Pointersisters zingen vanuit onze installatie. Ze zingen zo mooi. Ze waren toen nog met z’n vieren en nog in de jazzy achtige stijl. En niet alleen dat ze swingen op hun eigen rock. Ik kan dan niet stil zitten. Ga naar You Tube en type hun naam in en daar staat bijna hun hele muziekgeschiedenis in. 

We hadden een grote verzameling lp’s. Toen ik Hot leerde kennen had hij een  maar een paar  lp’s  en doordat ik een aantal jaren eerder geboren was had ik er meer. Ik kom nog uit het oude hippytijdperk en eerlijk is eerlijk, de muziek toen was gevarieerder dan nu. Of misschien ben ik gewoon ouder aan het worden. Wat zal ik zeggen. Wel waren de thema’s in die dagen anders. Ik vond het eentonig worden van dat “Ik houw van jou en blijf je trouw” Tot aan “Je heb me verlaten, boehoe!!” Tot grote vreugde van Hot werd kreeg hij een stoomcursus of een indoctrinatie sessie over muziek. Zo was en ben ik een grote fan van de Gratefull Dead. Bij de eerste tonen ging hij zowat over zijn nek en nu kijkt hij met jaloerse ogen naar me omdat ik ze live in Amsterdam heb gezien.

Dit is een herdruk van een oud stukje. Ik heb het anders benoemd en ook een andere foto die hier totaal niet bij past. Toch; geniet van de foto uit Arnhem van de graffiti wall en de muziek waar ik altijd blij van word.

De Blader Blazers.

Het weer staat er triestig bij.

Regen, regen en nog eens regen.

Roen en ik in meningsverschil mood

Goed gemaakt.

Naar zijn werk gebracht.

Jesse en ik lopen op iets drassig dat vroeger bladeren heette.

Dus maakte de gemeente een blik vol blader blazers los.

Zij blazen de bladeren richting straat

De veegwagen veegt het op

Zij lopen met gehoorbeschermers

Wij niet en dat merken we

Vandaar; de herfst brult ons de winter in. 

Oponthoud in het nooddorp

Een verbeterde versie van een verhaal

Schoolzwemmen begon vóór de andere lessen. Om het overdekte zwembad te bereiken moest ik in het vale ochtendlicht langs het ‘Brabantse dorp’, een buurtje lage, armoedige noodwoningen.

Een schrale wind blies door lege, boomloze straten, op de achtergrond heien, de hartslag van Rotterdam; de bouwvakkers begonnen vroeg. Vanaf een steiger klonk uit een knerpende transistorradio Chuck Berry’s School days.

Op vier veilingkisten stond een bejaarde Chevrolet Impala zonder wielen. In de lange schaduw ervan lag een grote gevlekte hond met een kale staart op een bot te knagen. Toen ik langs kwam keek hij met één leep oog op en gromde zachtjes. Ik ging snel naar de overkant. Ik wil je bot niet! Mensen waren op dit vroege uur niet te bekennen op straat.

Na de zwemles liep ik met mijn klasgenoten naar school. Met mijn natte haar in de wind kreeg ik het koud. Toen het  ook nog begon te regenen besloten twee jongens en ik de kortste weg, dwars door het nooddorp te nemen.

Eenmaal op onbekend terrein kreeg ik een onbestemd gevoel in mijn buik. Het was niet alleen de honger, mijn ontbijt zat nog bij mijn zwemspullen in mijn pukkel, (Nooit zwemmen met een volle maag.) nee zo’n vage misselijkheid die via je middenrif naar je keel gaat en je benauwd. Misschien hadden we niet door het dorp moeten gaan. Mijn metgezellen - Wim Boer, een mager scharminkel met flaporen en Frits Vermeulen, een vriendelijk blond jongetje - en ik gingen steeds sneller lopen.

Plotseling stond Nico, een jongen van een jaar of veertien voor mijn neus. Hij was uit een zijstraatje gekomen. Hij droeg een honkbaljack en een vetkuif, een sjekkie in zijn mond en hij rook zurig naar oud zweet. Ik kende hem wel. Hij was een paar maal blijven zitten en vorig jaar van school gestuurd. Waarom hij weg moest wist ik niet. Hij greep me bij m’n sjaal, spuugde zijn peuk tegen me aan, keek me met wijd open gesperde ogen aan en brulde: ’Jou moet ik net hebben, mannetje. Jìj heb me verajen, hè, klootzak.’ Ik rook zijn tabaksadem en voelde spetters speeksel op m’n wangen. Terwijl hij me vasthield gaf me een stomp tegen mijn hoofd en tegelijkertijd een knietje in m’n kruis. Door de klap zag ik sterretjes en de pijn van de schop trok als een elektrische schok door mijn onderlijf en maakte me misselijk. Ik zou hem nu tegen zijn schenen moeten schoppen, had mijn vader me geleerd, maar in plaats daarvan voelde mijn buik en benen warm en nat worden: ik stond in mijn broek te plassen.

  ‘Nee, echt niet, ik weet van niks, ik ken je geeneens’, piepte ik. Mijn kameraden gingen er als hazen vandoor. Toen hij uithaalde om me opnieuw een beuk te geven wist ik me los te trekken en ging op de loop. Ik rende het zijstraatje in, hij kwam me achterna.

Ik sloeg de hoek om en zag de gestrande Chevrolet. Ik dook onder de auto. Het stonk naar olie, benzine en hondenstront. Ik stootte mijn hoofd tegen de uitlaat. De Impala bewoog één adembenemend moment en lag toen weer stil. Mijn hart ging tekeer als een klopboor, tussen mijn gehijg door hoorde ik in de verte de scheepstoeter van een schip. Zat ìk maar op die boot!  De oude bastaard, die daar nog ergens rondscharrelde verried me met hysterisch geblaf.

Een ogenblik later verscheen het hoofd van mijn kwelgeest. ‘Ha, daar heb ik je, nou ben je goed de lul, ventje.’ Op handen en knieën kroop de grote jongen tussen de kisten door om mij te grijpen. Toen hij onder de wagen was, schoot ik eronderuit, in het voorbijgaan met opzet een kist meetrekkend. Met luid gekraak begaven de andere drie veilingkisten het en plofte de grote auto op mijn tegenstander.

Ik hoorde één gesmoorde kreet. Toen werd het oorverdovend stil. Ik bedacht me een honderdste seconde en rende toen, of de duivel me op de hielen zat, naar school. Huilend stormde ik de kamer van bovenmeester broeder Loyola - een Jezuïet, zoals meerdere leerkrachten - binnen. Het rook er naar toffeetabak en koffie.

‘Wat is er in ’s hemelsnaam aan de hand, jongeman, om zo maar mijn kamer binnen te denderen? Het wordt hoe langer hoe gekker, God geef me geduld.’

  ‘Ik, eh, Nico, onder auto’, snotterde ik.

  ‘Wat sta je te bazelen, wie is er aangereden? Ik heb niks gehoord’.

Met horten en stoten vertelde ik het hele verhaal, maar dat ik de auto expres op Nico had laten storten hield ik wijselijk voor me.

Hierop telefoneerde hij en al snel klonken de sirenes van ziekenauto en brandweerwagen. Mij stuurde hij naar huis. Ik had een bloedneus, een natte broek en kon niet stoppen met huilen, was ik even stil, begon ik opnieuw.

Later hoorde ik dat Nico van alles had gebroken en drie weken bewusteloos is geweest. Hij was een heel stuk geheugen kwijt.

Ik ben hem nog eens tegen gekomen, hij wachtte in een groepje op een busje van de sociale werkplaats. Hij had een lieve uitdrukking op zijn gezicht en hij groette iedereen vriendelijk die langskwam, ook mij, hij keek me even nadenkend aan: er is iets met die gozer, maar wat? 

Laaglander. 

Wachten, altijd maar wachten.

Waarop wachten we niet.

We wachten op een nieuwe versie van… Vul maar in.

Een nieuwe auto, toestel. Noem maar op.

Op de bus, vliegtuig of trein

Nu wachten we op mijn broer en zijn grote liefde.

Altijd leuk hun te verwennen en zij appreciëren dit allemaal.

Maar toch:

Als we alle tijd terugkrijgen die verspild is met wachten

Dan zouden we minstens nog 1/3 van ons leven te goed hebben.

Grappig.  

Lijnenspel

Maker: Anselm Reyle, tentoonstelling; Elimental Threshold

Lijnen op een vlak, divergerend, convergerend, kruisend, snijdend.

Lijnen scheiden en verbinden, verhaasten zich niet, zijn er gewoon.

Het zijn slechts lijnen, vluchtig als een schaduw of breekbaar als licht.

Lijnen onderlijnen accenten, vol overgave maar nooit geloofsbelijdend.

Wie wil ziet geheimzinnige symbolen, als een mozaïek zo wonderschoon.

Het gaat om de som der delen. Hun geheel is schoonheid in het volle zicht.

- Iniduo -

Alabama Song

Roen is nu al een aantal weken elke avond thuis en er begint al een soort van avondritme te ontstaan. Zo zitten we samen achter onze eigen laptop wanneer er niets is op de tv. Dat komt regelmatig voor. Dan zet ik een cd op want we hebben zat muziek in huis. Zo zette ik laatst een cd op van Marianne Faithfull die muziek zingt van Kurt Weil. Dit is een componist uit Duitsland. Hij was een briljante componist uit de jaren ’20 van de vorige eeuw, met soms een vlijmscherpe tekst. Ik draai toch vaak Alabama Song die door haar doorleefde stem dit lied prachtig vertolkt. http://youtu.be/9T59ej_TlXE Elke keer wanneer ik dit nummer heb gehoord dan neurie ik deze een aantal dagen lang want dan wil dit lied niet uit mijn hoofd verdwijnen. Nieuwsgierig geworden? Googel zijn naam en dan lees je bijna alles over hem. 

Nijlganzen.

Ik sta soms perplex van moeder natuur. We wonen in de polders, dus is er veel water om ons huis. Uiteraard zwemmen daar de watervogels o.a. de Nijlganzen. Het zijn mooie vogels. Tenminste dat vind ik. Ik ken ook een aantal mensen die deze vogels verfoeien. Tot zover niks nieuws. Is het niet dat een koppeltje ganzen zo dwaas zijn om nu een stel eieren uit te broeden. Er lopen nu dus 2 kuikentjes naast hun ouders. Moeder kwaakt dat het een lieve lust is en pa blaast zijn longen uit. Dit alles om mij en Jesse op afstand te houden. Wij vinden dit een beetje dom, om een wijze vrouw te citeren. Het is november! De vorst kan beginnen! Er zijn roofvogels met lekkere trek in de omgeving! Jesse en ik kijken elkaar bezorgd aan met de gedachten “Als dit maar goed gaat”.  

Ik weet niet wat ik wil schrijven.

Dat overkomt me wel eens. Er springen soms wat thema’s in mijn hoofd. Zoals dat we een kissebisserig stel zijn. Beiden menen dan de wijsheid in pacht te hebben en dat vertellen wij de andere met de nodige passie. Wie heeft er gelijk of niet. De ander weet niet wat ik doormaak. Ik heb altijd gelijk omdat de andere zit te zwammen. Ga zo maar door. Waar heb ik het over? Nou, wanneer we opstaan is de zon ook net wakker en toont ons de mooiste kleuren. We hebben een aantal mooie molens voor onze neus. Dus tel maar op; mooie kleuren, prachtige wolken, molens en soms zien we de skyline van Rotterdam. Dus ligt mijn camera op de bank, grijp klaar zogezegd. Roen is het oneens en hopla daar begint het weer. Di is niet slecht. Passie bij het een is passie bij het ander. Helemaal niet slecht. En zo heb ik toch nog een blogje geschreven. Niet slecht voor een regenachtige dinsdagmiddag.   

Ziekte is een keuze.

In mijn dromen ziet hij er zó uit

Hot zit nu hier naast me en zo af en toe kijk ik hem aan. Hij heeft nu erg veel last van zijn lijf en daar gebeuren nu dingen waar hij en ik geen kaas van hebben gegeten. Hoe te helpen? Kan ik eigenlijk niet. Maar ik zie een worstelde lieverd naast me die probeert zijn hoofd boven water te houden. De meeste mensen die wij kennen leven met hem mee. Maar sommigen! Zijn manager; “Ziekte is een keus”. De bedrijfsarts; Ik krijg hem wel zover dat hij binnen een maand weer 36 uur kan waarmaken”. Terwijl Hot een zeldzame spierziekte heeft waar er niet eens een gespecialiseerde arts voor is. De internisten of reumatologen of neurologen. Zij hebben deze patiënten. Dan denkt de bedrijfsarts dat die het weet waar hij het over heeft. Maar ja, hij is er voor de baas en niet voor de werknemer. Vanmiddag gaat hij naar de huisarts om toch ergens antwoorden te vinden. Ik geef hem mijn vragen mee. Misschien helpt dat. Ik hoor het wel wanneer hij thuis is. 

Reclame

Deze had van hen kunnen zijn 

Ik ontvang al geruime tijd een Nieuwsbrief van twisted Sifter. Een site met vaak prachtige foto’s en video’s. Niet dat ze me altijd aanspreken maar toch zitten er absurdistische elementen bij.  https://www.youtube.com/user/Tw1stedSifter Kijk en geniet. Als dat zo is kun je ook die nieuwsbrieven aanvragen.

P.S.  Ik wilde dus een mooi en prachtige foto van deze site laten zien. Helaas is deze zo beveiligd dat dit niet kan. Er zit dus niets anders dan zelf te zoeken. 

Ontmoeting

In Tilburg wandelde ik met mijn vrouw, beide dochters en mijn kleindochter in de kinderwagen door een park. Het was mooi weer. Er waren allerlei groepjes daar. Een groepje klassieke blowende hangjongeren, een groepje hangouderen, zittend en rokend op een bankje of op de scoot, hippieachtige alto’s, Surinaamse negers, en Afrikaanse negers. De Afrikaanse negergroep was samengesteld uit een aantal Somaliërs of Ethiopiërs en een West-Afrikaan, Ghanees, schatte ik. Wij groetten en zij groette vriendelijk terug. De Ghanees zei tegen mij: ’You, very happy man’.  Ik zei:

‘Hoe kan jij dat weten?’Hij antwoordde in het Engels:

‘Jij loopt hier, blakend van welstand in de zon met drie prachtige vrouwen. Ik denk je vrouw, je dochters en je kleinkind. Echt een mooi plaatje, je bent echt een familieman.’

Het ontroerde me, want hij sloeg de spijker op de kop. Ik dacht: Misschien is hij een vluchteling, ver van zijn familie, in gezelschap van andere vluchtelingen en eigenlijk feliciteert hij mij met geluk dat hij zelf niet heeft.

Laaglander

Het is toch wat.

Vanmorgen liep ik samen met mijn “trouwe” viervoeter onze lange ronde. Roen is met zijn scoot naar het werk gegaan. Dan is naast hem lopen geen optie. Jesse is dan in plaats van “cool opgewonden” als een hysterisch wijf aan het rukken en het krijsen. Mijn armen worden uitgerekt. Niet leuk dus. Dus liepen wij en in gedachten maakte ik mijn rooster. De inhoud van de dozen onder ons bed te legen, controleren en te scheiden. Ook contact op te nemen met onze VvE beheerder. De monteurs van onze lift waren verwonderd dat er nog geen actie van de VvE vernomen was van allerlei onderzoeken en uitslagen. Dus ook bleek dat er geen telefooncontact meer is bij calamiteiten. Zo iets kost ons veiligheidsgevoel. Terwijl de VvE beheerder dit gaat uitzoeken adviseerde hij mij een briefje te maken met het idee een mobieltje mee te nemen bij het gebruik van onze lift. Dit concept heb ik naar mijn geliefde redacteur verzonden. Dit had ik al ingepland. Zoals gewoonlijk gaat het anders. Toen ik thuis was hoorde ik een nogal verontrustend getik in de woonkamer.  Ik zoeken dus en aangezien mijn stereo oren het niet meer doen is het kijkwerk geworden. Het druppel geluid kwam van boven de kast en ik zag het water uit de ventilatiebuis lopen met een verontrustende hoeveelheid water. Eerst zoeken naar een emmer en later een bak omdat het water bovenop de kast drupte. Gelukkig werd de hoeveelheid water minder en nu hangt er één drup. Daarna de storingsmonteur gebeld en dat is een drama an sich. Ik belde en dan kreeg ik keuze menu 1, daarna nog een keuze menu enz. Het is een groot bedrijf maar ik kreeg op den duur contact met een vriendelijke vrouw die me verder hielp. Ik maakte alles droog en ging aan de slag met het sorteren van alles uit de oude dozen. Wat een oude troep kwam erbij. Met gedachtegang dat wat je 2 jaar niet in je handen heb gehad gewoonweg wegmieteren hetgeen ik met groot plezier heb gedaan. 

De buit is binnen.

Vanaf de tijd dat we een pc hebben aangeschaft doen we mee met enquêtes oftewel vragenlijsten waar we geld mee kunnen verdienen. Met euro tekens in onze ogen doen we mee met de diepzinnige vragen of stellingen zoals; is dit bedrijf sympathiek of heeft het een moderne uitstraling. Ook vragen ze soms bij bv. Deodorant of over andere merken of ze de werknemers goed behandelen. Gelukkig kan ik me creatief uiten en Roen kan er ook wat van. Maar denk je dat we cash ontvangen of op ons rekeningnummer? Neen dus. Maar toch reden we met onze bolderkar naar huishoudartikelen zaak zoals Blokker om onze cadeau chipkaarten ter waarde van € 100,- in te wisselen. Niet slecht want sinds we hier wonen bewaren we onze sokken en ondergoed in dozen onder ons bed. De dozen zijn versleten vanwege het dagelijks geschuif. We stoppen ze nu in kunststof bakken met wieltjes eronder. Dus die chipkaarten kwamen ons goed van pas en we doen er jaaaren mee.

Systematiek zit niet in mijn genen.

De cv en warmte verdeel installateurs zijn ons huis uit. Ze hebben alles keurig netjes achtergelaten. Nu zijn wij aan de beurt. Alles wat er in de gauwigheid verwijdert is moet weer terug in onze berging. Ons appartement is zo luxe dat deze op onze etage is ingedeeld. Wij zijn wat je noemt “verzameldieren”. Is er een uitverkoop of opruiming in zicht dan word ik hebberig tot mijn lief zijn grote verdriet. En ik maar denken van ruimte zat en probeer alles zo systematisch mogelijk op te ruimen met als gevolg dat ik niets kan vinden. Dan roep ik mijn held en genie om alles systematisch  een plek te geven. Gek wordt die soms van mij en ik geef hem geen ongelijk. Zo zijn we er achter gekomen dat we voor jaren allerlei soorten oliën en azijnen hebben.  Soepen zijn er bij de vleet en geweckte paddenstoelen! Vis en vruchten en niet te vergeten allerlei mosterd soorten. Wat kunnen we hiermee doen? Komen we later wel achter. Ik heb een systeem wanneer ik alles indeel alleen dat verandert met de dag. Zucht. Dan neemt Roen het over en nu vinden we alles weer terug. Heerlijk!

Wat nog komen gaat

Gewoon een heel mooi plaatje van de gerenoveerde watermolen Babbersmolen te Schiedam

Een mededeling van Hot

Woest kan hij worden

Door een grote verandering van zijn werk denkt Hot dat hij veel zal schrijven op onze gezamenlijke blog. Alles verandert en blijft hetzelfde is nu zijn motto. http://www.familyhotrose.blogspot.nl/   Klik hierop dan kun je bijna alles lezen over zijn wel en wee. Nu gaan we verder zoeken hoe we een link op onze weblogs kunnen zetten zodat we met een klik bereikbaar zijn.   

Herfstwandeling

Ik houd niet zo van de herfst. Dat komt door de dreiging dat de winter er aan vast zit en aan de winter zit mijn winterdepressie vast. Maar op zich is de herfst mooi. Ik moet dat leren inzien en er van genieten zo lang het duurt. Dat bedacht ik toen ik met mijn vrouw en het hondekind een herfstwandeling maakte in het Voornes duin. Dat is het duingebied bij Oostvoorne en Rockanje. Als kind was ik daar wel eens geweest maar eigenlijk vergeten hoe groot en ruig het is. De weg ernaar toe leidde door de botlek. Een groter contrast is haast niet denkbaar. Een apocalyptische, onbewoonbare  wereld van staal, vuur en rook. Een paar minuten later: wildernis. Het was wat je noemt wisselvallig weer: zon, regen en wind wisselde elkaar af. Hier en daar stond het pad onder water en moesten we balanceren en springen om droge voeten te houden.

Een gedeelte van het gebied is omheind maar wel toegankelijk. Daar werkt een flinke kudde Schotse Hooglanders aan het onderhoud van het gebied. Ze voorkomen dat de open gedeelten dichtgroeien met wilgen en ander gewas door dat op te eten als het nog klein is. De kudde telde een flink aantal kalfjes. Mink had er schik in ze op te jagen. Als dieren voor hem op de loop gaan vind hij dat lollig, als ze blijven staan of zich omkeren is ie bang en gaat hij er vandoor, zelfs voor een kat gaat hij dan op de loop. (Een hond gaat op zijn baas lijken.)

Hij mocht daar natuurlijk helemaal niet los lopen maar ik ben tamelijk onverbeterlijk op dat gebied. Ik heb hem toen natuurlijk wel even vastgemaakt alleen luistert hij op zo’n moment niet al te best.

Als de zon door de wildgekleurde bladeren en regendruppels schijnt met dat honingkleurige herfstlicht  en een regenboog als klap op de vuurpijl is dat prachtig, net is een soort bloei, een grand finale vóór de lange winterpauze.

Na afloop een consumptie op een terras, want het was weer droog en helemaal niet koud.

Het Voornes duin, een aanrader voor de liefhebber van een fraaie herfstwandeling.

Laaglander

33 Jaar en één dag

Roen samen met neef Bas

Toen begon mijn leven opnieuw.

Had een kamer gehuurd

Werd welkom geheten door mijn buurman Ferry K.

Ging op de thee

bij een jongeman die ik gisteren had ontmoet

Zette hem gelijk aan het werk en gaf als beloning

Een straf kopje koffie.

Daar praat hij  na jaren nog steeds over.

We praatten veel en deelden veel

Ik dacht ik blijf nog en tijdje

Het was een schandaal

Die vrouw; 10 jaar ouder, gescheiden, 2 kinderen en een kat!

Schandelijk was ik en blijf ik.  Dat is leuk

Dat kopje thee duurde 33 jaar en 1 dag.

Samen gaan we verder en wie weet wordt het?

Vakantie en molens.

Omdat French Sister in het verre zuiden woont gingen we daar regelmatig heen. Toen Roen nog niet ziek was met heel veel medicatie gebruik acht hij het niet pluis om met de auto op vakantie te gaan. We zijn nu OV gebruikers en dat bevalt ons ook. Maar dit is een ander verhaal. Zo gingen we een aantal jaar geleden naar haar toe. We bleven een aantal dagen bij haar en werden we schandalig verwend. Daarna gingen we een keer naar het westen van Frankrijk en klommen langs de kust naar huiswaarts. We namen geen A of B wegen maar volgden de c en d wegen. Overdag waren we krenten qua geld. Stapten supermarkten in en kochten stokbrood met kaas en wat sap. Tegen de avond zochten we een logement en lieten ons verwennen. Soms schrokken we ons het lazarus van de rekening maar dat liet ons de pret niet drukken. Ik nam heel veel foto’s maar mijn toestel was niet geheel betrouwbaar en de foto’s zijn niet allemaal echt scherp te noemen. We hadden hier in Schiedam een vriend die handelde in foto apparaten en drukte ze ook af. Hij had een nieuwe afdruk machine aangeschaft en nodigde ons uit met negatieven om die af te drukken. Hij stoeide ook met de filterknoppen. Van hem heb ik veel geleerd. Deze foto is dus van een molen en kruis. Hij heeft hier een roodfilter gebruikt. Het is wel vreemd geworden. Maar wel te gek artestiek.

Eigen werk

We hebben het lekker druk vandaag. Op de markt geslenterd en gelopen.

 Ingekocht en gepraat met bekenden.

Mijn nieuwe tablet is gearriveerd en bewonderd

Gaan later onze kleinzoon verwennen.

Mijn eigen werk bekeken.

Bij vertoning van dit werkstuk aan een buurvrouw zei ze:

Dit is niet af.

Ik zei dat het wel af.

We draaiden in cirkeltjes en eindigden in patstelling.

Rest mij de vraag

Is die af of onaf

Dat is de kwestie.