Goedemorgen mensen,
Vanmorgen vroeg ging de wekker en
besloot ik dat ’t tijd was voor koffie. Er uit gegaan en koffie gezet. Els werd
ook net wakker en ik vertelde waarmee ik bezig was in mijn hoofd.
Ik geloof dat het begon als:
Wanneer ik nu een opleiding aan het doen was zou ik er denk ik mee stoppen.
Waarom? Ja, ik denk dat ik met de beperkingen die ik nu ervaar en mijn leeftijd
er toch niks aan heb.
Het zette me in ieder geval
stevig aan het denken.
Het hele leven was eerst al
veranderd door mijn spierziekte, en daar had ik net een beetje mee leren leven,
maar nu na de diagnose Kanker komt er plotsklaps nog een reeks aan
veranderingen-transformaties van mijn leven bij.
Het is soms knap moeilijk om te
genieten van dit veranderde leven, al is het sinds ik weer naar buiten kan met
de scootmobiel of de rollator wel verbeterd. Korte uitjes zijn aangenaam. De
frisse lucht in welk weer dan ook doen me goed. Korte uitjes worden vaak veel langer
dan gedacht, want ik zie veel bekenden en heb dus onderweg veel gesprekjes, met
mensen die graag willen weten hoe het gaat of het heel fijn vinden om me weer
te zien, die me gemist hebben en dat soort momenten zijn goud waard.
Natuurlijk zijn ook de talloze
emails, brieven, mailtjes en kaarten ontzettend fijn en steun betuigend, maar die onverwachtse
contactjes en het buiten zijn geven het leven dan toch weer de nodige sjeu.
Ik moet natuurlijk ook niet spreken
van een nieuw leven met veel beperkingen, maar van een nieuw leven met talloze
nieuwe mogelijkheden en uitdagingen.
Toch als je dit te vaak hoort dan gaat het ook griezelen
want mijn gevoel is vaak helemaal niet zo. Dat gevoel moet groeien, en dat doet
het vanzelf als je ziet dat mensen je toch de moeite waard vinden. Dat geeft
moed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten