Hot en ik
zijn beiden katholiek opgevoed. Een van de kleine schietgebeden die we beiden
leerden was; Waartoe zijn we op aarde? We zijn op aarde om hier en het
hiernamaals gelukkig te zijn. Oftewel, wanneer we netjes onze bordjes leeg
eten, met twee woorden antwoorden, huiswerk maakten, hard werkten en dit alles
getrouw deden dat al het goede in onze schoot zou worden geworpen. Wee ons
wanneer we dus niet gelukkig waren dan was het: eigen schuld dikke bult. Nu is
deze ziekte van Hot in onze schoot geworpen en hiervoor hebben we niet geleerd.
Nu horen we dingen zoals “ziekte is een keuze”. Jakkie! We zijn gefnuikt! Hoe
het verder gaat. We weten dit geen van beiden. We hebben veel geleerd nadat we
ons jochie zijn kwijt geraakt maar het is toch altijd het grote onbekende. We
leerden toen niet te ver in de toekomst te kijken. Is het teveel? Dan per dag.
Is de dag te lang, dan per uur. Is die te lang dan per minuut. Dit gaat
voorbij, ten goed of te kwade. Maar nu zijn we nog samen en ik ben niet van
plan deze tijd te vernachelen door bang te zijn wat er komen gaat. Ik kan mijn
tijd toch beter besteden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten