Druk van de Ketel

Lieve Vrienden, en vriendinnen en andere lezers,

Er gebeurd weer veel tegelijk.
Toen ik vier en een halve week thuis kwam te zitten met hoge koorts, voelde ik al iets aankomen en dat klopt dit bracht niet veel goeds met zich mee. Vorige week maandag begon ik weer met een paar uurtjes werk. Het werk bleek zich aardig opgestapeld te hebben, maar door het openen van mijn post op het werk heb ik wel op afstand kunnen voorkomen dat zaken helemaal in het honderd zouden lopen. Ook heb ik vorige week alweer een aantal zaken op de rit kunnen krijgen die nu in ieder geval weer lopen of bij de juiste instantie terecht zijn gekomen, en vandaag heb ik in dik twee uur tijd de noodgevallen weer gedaan.
Ook had ik een gesprek met mijn direct leidinggevende. Toen ik gevraagd werd voor dit werk vorig jaar mei, bevond ik mij in een stabiele periode. Een periode waarbij mijn spaarzaam aanwezige energie in ieder geval stabiel bleef en ik het werk daardoor tot 5 weken geleden goed aankon. Nu na drie weken koorts heb ik simpelweg geen energie meer over, en aangezien mijn oplaadfunctie(mijn herstelfunctie) stuk is door mijn spierziekte, kan ik de normale hoeveelheid werk niet meer aan. Wat daarbij ook een grote rol speelt zijn de giga portie veranderingen in de wereld van indicaties en de onoverzichtelijkheid van die veranderingen. Daar komt nog bij dat de meeste van mijn collega's verpleegkundigen en artsen bij hulpvraag alleen invullen CIZ/ROG/WMO indicatie of BW (Beschermd Wonen) zonder in te vullen wat de beperkingen en mogelijkheden, wensen e.d. zijn.
Mijn leidinggevende heeft voor deze functie een betrouwbaar, stabiel  personage nodig en zeker omdat er geen vervanger is snap ik dit heel goed. Aangezien ik dat niet meer ben, ga ik voorlopig minder werken. Drie uurtjes per dag en er gaat naar een opvolger voor mij gezocht worden.
Voor mij gaan ze vanuit Personeelszaken aan de slag om een functie voor mij te zoeken voor een niet noodzakelijk maar wel zinvolle bezigheid/aanwezigheid.
Ik ben verdrietig en emotioneel, al snap ik het uitstekend. Het is moeilijk te accepteren dat de werkelijkheid de realiteit weer heeft ingehaald.

Waar ik dacht dat de toekomst weer enige stevigheid en vastigheid zou bieden, staat alles weer op losse schroeven. Zeker nu ik alweer in het laatste half jaar van mijn ziekteperiode zit.

Ik heb zin om te schelden te vloeken, te tieren, te janken, etc. maar energie heb ik daarvoor niet. Lastig en onbevredigend.

Toch geeft het raar genoeg ook een licht opgelucht gevoel om wel te hebben kunnen uitspreken waar mijn angsten, mijn frustraties en dergelijke vandaan komen. De steeds aanwezige druk is daarmee ook enigszins verminderd, dus kan ik misschien iets minder gespannen gaan rondhobbelen, voortleven. Er is wat druk van de ketel.

Gegroet  Jeroen.