Openluchtlucht museum Antwerpen.

Lang, lang geleden waren we vrienden van het Stedelijk Museum te Schiedam.

Eens in de zoveel tijd werden we dan uitgenodigd om mee te geen naar 2 musea.

Eentje buiten de muren en eentje binnen de muren.

We gingen dan o.a. Openlucht museum voor Beeldhouwkunst Middelheim te stad Antwerpen. Daarna gingen we naar het Zilvermuseum “Sterckshof” ook in Antwerpen.

Dit geschiedde op 21 april 2007.

Er stond dan bij elk museum een gids op ons te wachten om ons alles te vertellen wat hij/zij wist van de dan getoonde meesterwerken van een of meerdere kunstenaars.

Het beeld boven heb ik op de gevoelige plaat gezet en heet Faun en is gemaakt door de kunstenaar Marcello Marcheiri.

Wil je de hele reportage zien klikt dan op;

Elsderoos.blogspot.nl/2014/07/antwerpen-met-de-vrienden-van-t.html

Thought about Roxanne.

Lang, lang geleden kocht mijn geliefde broer een elpee van John Mayal genaamd The Turning Point. Toen ik deze voor het eerst hoorde was ik verkocht. Wanneer mijn ouders en broer niet thuis waren dan sloop ik naar boven en “leende deze elpee” ging naar beneden, zette hem op en het volume knopje werd op standje hard gezet. Dan was het genieten geblazen totdat een van de 3 thuis kwamen, riste ik de elpee van de draaier en bracht ‘m naar boven.

Sindsdien hou ik van klein ensembles, niet teveel toeters en bellen. Zoals nu “ unplugged” wordt genoemd.

https://youtu.be/mGd571LIjXE

Heel veel plezier!

De Rozen

Ook al zijn ze uitgebloeid, ze blijven hun schoonheid behouden.

Mijmeringen.

Gisteren was het rustig, zéér rustig.

We hadden napret

Napret over de 1^ste Kerstdag

We waren uitgenodigd door mijn geliefde nicht en eega in het schone Bussum.

We hadden onze privé chauffeur uitgenodigd mee te gaan.

Hij had tot nu toe nog nooit een Kerstmis meegevierd.

Werd welkom geheten door de hele familie.

ELk jaar komen we tezamen en elk jaar is er een ander aan de beurt om de honneurs waar te nemen.

Er worden lekkere hapjes meegenomen

Dan wordt het samenzijn gekoesterd.

Een jaartje ouder en misschien wat wijzer.

Een jaartje grijzer of  groter.

Dat hangt er vanaf hoe oud je bent.

Samen eten en borreltjes delen.

Dus waren we gisteren aan het nagenieten en hebben nu al weer voorpret.

Kerstgroet

Ik wens jullie allemaal hele fijne kerstdagen.

https://youtu.be/kPrx9AwwMcQ

De harde nieuwe realiteit

Van de week was ik bij de fysio.

We waren aan de praat over alle veranderingen van het afgelopen jaar, hoe dat zo gekomen is, en gedurende het gesprek werd ik me er van bewust dat er diverse mensen, artsen, arts assistenten, verpleegkundigen, wij zelf, et cetera, soms behoorlijk onzorgvuldig en alert zijn geweest. 

Zo dacht de fysiotherapeut dat vooral degene die zo lang heeft gedaan over mijn diagnose, een arts assistent van het Vlietlandziekenhuis misschien aansprakelijk kan/kon worden gesteld.

Zo ben ik thuisgekomen, heb onze gedachten aan Els verteld en ben gaan proberen om op een rijtje te krijgen hoe dat hele proces vanaf half januari j.l nu eigenlijk verlopen is. Ik kwam erachter dat het knap lastig was om te achterhalen wat en wanneer ik precies gedaan heb om aan mijn huidige diagnose te komen.

Ik kwam er achter dat ik na mijn eerste klachten halverwege januari naar de huisarts geweest ben. Die dacht bij vers bloed bij de ontlasting aan aambeien, en dat zijn we eerst gaan uitsluiten. Ongeveer een maand later terug geweest naar de huisarts en die dacht nog steeds niet aan iets serieus. Wel kreeg ik een middeltje mee om te kijken of het daarmee weg zou gaan. Halverwege maart was het daarmee nog niet verholpen, maar was ik zelf druk met het intake proces bij diverse arbeidsbemiddelende bedrijven zoals Aob Compaz en “de Gezonde Zaak”, deze bedrijven wilde me gaan helpen om mijn energievoorziening en mijn conditie weer een beetje op peil te krijgen. Er was toen natuurlijk nog geen sprake van de diagnose kanker, maar wel van mijn spierziekte Poli Myositis, en de constante koorts van boven de 38˚ . Ik was hier iedere week dagelijks mee bezig, en aan de pijn bij mijn ontlasting en ook hoe het er uit zag. Pas toen ik een weekje vrij was ben ik weer naar de huisarts gegaan die me naar het SEH van het Vlietlandziekenhuis stuurde. Daar werd ik in eerste instantie na veel onderzoek en bloedonderzoek weer huiswaarts gestuurd met de boodschap we kunnen niets vinden. 

Toen een maand later de klachten gewoon bleven werd ik opnieuw door de huisarts ingestuurd en hebben ze meer onderzoek gedaan. Onder andere ben ik toen ook getoucheerd. Resultaat van dit onzorgvuldige ondiepe onderzoek was dat ik misschien last had van obstipatie en ik werd weer huiswaarts gestuurd met de boodschap U bent zo gezond als een vis. 

Toen ik dit tegen mijn huisarts vertelde zei hij en nu is het afgelopen en hij zond me naar het ziekenhuis terug, alleen nu niet naar de SEH, maar naar een zogenaamde proctoloog, een specialist in anus verwante zaken. Ik had van dit specialisme nog nooit gehoord. Deze vriendelijke arts had precies 2 minuten nodig om vast te stellen dat er een gezwel, oftewel tumor zat. Vervolgens kwam ik in de molen terecht waarin na veel diepgaande onderzoeken werd vast gesteld dat ik kwaadaardige darmkanker had, met alle problemen die daarna kwamen.

Ik heb vastgesteld dat de assistent van deze proctoloog en de directie van het ziekenhuis een berisping heeft gekregen, in het kader van haar opleiding, maar omdat het hier gaat om een fout die ook volgens het advocatenbureau geen tijdsverlies in de diagnosevorming heeft gehad, en ook niet in de daaropvolgende behandeling is aansprakelijkheidstelling nauwelijks de poging van het proberen waard. 

Wel heb ik hier van geleerd dat ook ik veel helderder moet zijn met aantekeningen, alles goed moet bijhouden in de agenda, met wie, en hoe, en wanneer precies, e.d. want dan had ik sneller kunnen handelen. Nu ben ik ook aan de late kant om eventueel nog iets te kunnen doen.

Nog een reden om deze zaak niet aan te gaan is het feit dat de fouten gemaakt tijdens de behandeling in het Daniel den Hoed niet betrokken kunnen worden in dezelfde zaak, en al helemaal niet omdat de betrokkenen ook overliepen van de excuses.

Daar komt nog bij dat ik door de Chemo behandeling en de bestralingen zo ver van de wereld was, en er hierdoor gewoon ook heel erg veel veranderd is, en dat ik nu nog pas heel langzaam ontwaak uit de nachtmerrie waarin ik heb vastgezeten. Pas nu krijg ik weer wat helderheid terug, en helaas zal ik het moeten doen met deze werkelijkheid. De gedachten dat ik de inkomensachteruitgang en de geestelijke schade, dit trauma, of deze smart zou kunnen verhalen was een mooie droom.

Gevonden materialen

Men neme een fototoestel en ga naar buiten.

Zoek een thema.

In dit geval ‘gevonden materialen’.

Ik vond een plastic lap en zette die op de gevoelige plaat.

Ging naar huis en ledigde het schijfje in de pc

Met behulp van een foto bewerkingsprogramma ga je dan snijden, knippen en gebruikte daarna de diverse filters.

Dan krijg je het resultaat als hierboven. 

Update.

Gisteren togen we naar het Erasmus ziekenhuis te R’dam.

We hadden een afspraak met de endocrinoloog.

De uitslag van de scan zou worden besproken.

De vermoedens werden bevestigd

Zijn schildklier is door de chemo op hol geslagen.

Nu moet die voorgoed stil worden gelegd.

Alles gaat in maart gebeuren

Het gebeurt dat hij een radioactief slokje krijgt.

Dit houdt ook in dat ik 2 dagen alleen in ons bed ga liggen

Want mijn lief krijgt een radioactieve uitstraling en dat is niet gezond voor mij en ons beestenboel.

Daarna wordt het 3 maanden wachten

Een bloed onderzoek volgt

Dan wordt er opnieuw een powwow gehouden.

Wordt vervolgd.

Het Schreiershuisje.

Een hele oude foto hiervan.

Ik ben hier regelmatig langsgelopen tijdens de wandelingen met mijn trouwe viervoeter. Eerst met Jesse en nu met Meisje. De naam heeft toch regelmatig mijn verbeelding gekieteld. Ik zie dan in gedachten hoe de vrouwen en kinderen afscheid namen van hun man en vader voor een hele lange tijd.

“Het schreiershuisje mooier dan voorheen. Het heeft veel geld gekost op dit op te knappen en schoon te blijven houden. En nog steeds. Een klein miniatuur monument voor de gemeente Schiedam, en zeker voor de wijk. Hier zijn wat tranen vergoten in het verre verleden wanneer er weer een vissersboot of andere schepen op zee gebleven waren met hun bemanning. Dan zaten de vrouwen hier in het Schreiershuisje te wenen om hun geliefden of zonen die niet meer terug kwamen. Een stukje historie wat zeker bewaard dient te blijven.”

De uitleg heb ik geplukt uit Google. Maar zelf schiet me een lied van de groep Renaissance genaamd ‘At the Harbour.’ Het klinkt een beetje bombastisch maar dat ben ik zelf soms ook. De tekst en het pianospel vullen elkaar aan en zelf vind ik wanneer ik het beluister nog steeds erg mooi.

https://youtu.be/3vODfYjbLxY

Vijfsluizen Schiedam.

Hier lopen Meisje en ik regelmatig langs. We wanen ons even niet in de stad. Dit is de pas gereiviseerde Babbersmolen, dat vroeger het waterpeil in de gaten hield.

Motie van afkeuring.

Gisteravond volgden wij het debat tussen kabinet en kamer. Vanmorgen zit ik nu steeds te denken aan het woord;

pyrrusoverwinning v

1.   een overwinning die zo kostbaar is dat het eigenlijk een nederlaag is

Zo'n pyrrusoverwinning kunnen we ons geen tweede keer veroorloven

Het portret hierboven is van de Romein Pyrrus.

De Zuiderkruis

De Zuiderkruis was het schip waarmee Els in 1959 met haar Ouders en gezin naar Amerika vertrok. 3 jaar later kwam ze met de Maasdam terug naar Nederland.

SS Zuiderkruis in 1962

Zuiderkruis (schip, 1944) 

Het SS Zuiderkruis was een passagiersschip dat als vergroot Victory troepentransportschip met de naam SS Cranston Victory (VC2-S-AP3) werd gebouwd en één van de drie schepen die na de Tweede Wereldoorlog werd aangekocht door de Staat der Nederlanden van de US War Shipping Administration. Voor oorlogsomstandigheden was de romp versterkt en het schip was geschikt voor het vervoer van zo'n 1600 man. In tegenstelling tot de Liberty schepen konden alle accommodaties geventileerd en verwarmd worden.

Het schip werd korte tijd onder Amerikaanse vlag geëxploiteerd door de South Atlantic Steamship Co. uit Savannah, maar opgelegd en te koop gezet in 1946. De Staat kocht het schip in 1947, gaf het onder de naam Zuiderkruis in beheer bij de Koninklijke Rotterdamsche Lloyd te Rotterdam om het te kunnen inzetten als troepentransportschip voor het vervoer naar Nederlands-Indië en later naar Nieuw-Guinea. In haar militaire functie verzorgde de Zuiderkruis ook een van de transporten van Molukse militairen en hun gezinnen naar Nederland.

In 1951 werd het schip omgebouwd tot emigrantenschip bij de Nederlandsche Dok en Scheepsbouw Maatschappij in Amsterdam. Het kreeg een extra dek, de brug werd bovenop gezet en naar voren verplaatst, de accommodaties werden geschikt gemaakt voor 841 passagiers. Achterop kwamen een sport- en een zonnedek. De tonnage ging naar 9.126 brt. In juni 1951 werd het schip opgeleverd.

In 1961 werd het schip overgedragen aan Scheepvaartmij. Trans-Ocean te 's-Gravenhage.

In 1962 werd het omgebouwd tot logementsschip voor de Koninklijke Marine in Den Helder, in september 1963 overgedragen en kreeg het pennantnummer A853

Op 29 oktober 1969 werd het schip voor de sloop verkocht aan Intershitra, Rotterdam, maar doorverkocht aan een Spaanse scheepssloperij in Bilbao. Gesloopt vanaf 27 november 1969.

http://bouillabaiseworkinprogress.blogspot.nl/2013/08/ndsm-emigrantenschepen-ss-groote-beer.html

http://www.sloep.org/index.php/zeesloep-historie/171-oude-roem-ss-zuiderkruis

http://www.stoomvaartmaatschappijnederland.nl/zet-boot/

http://www.ssmaritime.com/DutchVictoryTrio-1.htm

http://members.ozemail.com.au/~dutch/beer.html

Zuiderkruis
Zusterschip Groote Beer
Geschiedenis
Werf	Oregon Shipbuilding Corp. Portland, USA
Kiellegging	13 maart 1944
Tewaterlating	5 mei 1944
Gedoopt	1944
In de vaart genomen	25 mei 1944
Uit dienst	29 oktober 1969
Status	Gesloopt in Bilbao
Thuishaven	Rotterdam, maar geregistreerd in 's-Gravenhage
Eigenaren
Vlag	Nederland
Algemene kenmerken
Type	Passagiersschip
Lengte	138,76 m
Breedte	18,94 m
Diepgang	11,50 m
Deplacement	9.126 t
Tonnenmaat	7.623 brt
Passagiers	841
Voortstuwing en vermogen	2 General Electric Cross-compound stoomturbines - 8.500 apk - 17 kn
Roepletters	PIYW
Bemanning	87

A.L.V.

Oftewel “Algemene Leden Vergadering” Van de Wereldwinkel. De laatste vergadering van het jaar. Door de ziekte van mijn lief heb ik er eentje verstek laten gaan. Bij de vergadering en dagjes uit zien we elkaar. Praten dan over ons wel en wee. Ik werk er nu al zo’n 12 jaar en dan ken ik sommigen ook al zo lang in de diverse hoedanigheden als WW medewerkster. Zo ben ik nu winkelpersoneel. Was etaleuse en lid van het bestuur. Eerst als manusje van alles en de laatste 4 jaar als notulist. Hier heb ik leren schrijven. Zo notuleerde ik de bestuursvergadering, Breed Overleg vergadering en dan nog de ALV en dan ook nog 1x per jaar het jaarverslag. De laatste vergadering is altijd de gezelligste want dan worden de Goede Doelen uitgekozen. 3x € 150,-- per doel. De vergadering duurt kort, dan komen de kerstpakketjes bestaand uit een aantal WW cadeaubonnen en een kleinigheid, dit jaar een grote mok uit Vietnam. vervolgens komen er de lekkere hapjes en drankjes op tafel. Dan begint het echte bijpraten.

                                                                              

Ruimen

Ik ruim en wij ruimen.

Onze handdoeken, tja, wat kan ik hierover zeggen.

Ze zijn zo versleten dat terwijl ik ze omhoog houd en er naar kijk en er een krantje achter houd, ik deze nog kan lezen.

We hebben nieuwe gekocht en de oude worden gebruikt om de bank op te knappen en tegelijkertijd de nieuwe zijn voorgewassen.

We hebben het oude hout en nog meer troep gesorteerd in bruikbaar en weggooibaar.

Zo kan ik vandaag een stukje hierover schrijven want eigenlijk heb ik vandaag niets te melden.

Tot morgen.

Arie Boomsma, eat your heart out

Jan van Dijk bekeek zichzelf in de spiegel. Zijn facings blonken. Dik, zilvergrijs, golvend haar. Hij spande zijn spieren aan. Wat hij zag beviel hem. Met zijn negenenvijftig jaar nog stevig gespierd en slank. Kwestie van bijhouden. Use it or lose it. Hij zette sportschoolbezoek in zijn agenda, al had hij het nog zo druk. Kwestie van prioritering. Hij had het altijd druk omdat hij succesvol was. En omdat hij beroemd was en er goed uitzag had hij veel belangstelling van vrouwen, wat hij fijn vond want hij was dol op vrouwen. Dat hij met die escapades in de roddelbladen kwam maakte hem niet uit, integendeel, dat was goed voor zijn mannelijke imago. Hij had een open huwelijk, dus op dat gebied geen probleem. Maar nu was daar dus een vervelend dingetje. Hij had seks gehad met een man. Niet met zomaar een man maar met Robert Vereik.

Hij was op een avond voor een vergadering naar Roberts huis gegaan. Hij en Robert bleken de eersten te zijn. ‘Wie komen er, de hele crew van Bolwerk?’

‘Nou, nee, Jan, zie je, ik moet je alleen spreken’.

 ’Alleen spreken? Dat had jij in de uitnodiging moeten zetten. De wijze waarop jij mij naar jouw huis gelokt hebt bevalt mij allerminst, Robert.’

‘Maar het was de enige manier waarop ik jou een keer privé kan spreken. Over ons programma en de rol die je daarin hebt. Daar hebben we geen pottenkijkers bij nodig, Jan.’

‘Nou, laat maar eens horen dan. Ik hoop voor jou dat je een goed verhaal hebt.’ Jan klonk al wat minder bars. Hij mocht Robert eigenlijk wel en hij was gevleid.

‘Heb je wat lekkers onder de kurk, dan ben ik in elk geval niet voor niets gekomen.’

Nou, dat had Robert wel. Champagne!

‘Jij moet een veel prominentere rol krijgen op t.v. Jij bent een echte kijkcijferkanjer.’ Dat soort woorden gingen er in als koek bij Jan, die er zelf stiekem net zo over dacht.

Ze klonken. Intussen spuide Robert allerlei ideeën voor Jans carrière. Dat was eigenlijk wel logisch, want Jan was onlangs met zijn tv-programma: Jan N. van Dijk, gestopt. Hij schoof nu te hooi en te gras aan bij allerlei praatprogramma’s maar dat bevredigde hem maar matig. ‘Heb je niet iets pittigers dan dit wijvendrankje, Robert. Whisky of zo. Wodka mag ook.’ Dat had Robert wel. Robert schonk ruime hoeveelheden. Jan werd dronken. Dronken van de vleiende woorden en dronken van de drank. Jan had zijn schoenen uit gedaan. Amy Winehouse klonk uit de speakers. Robert schoof steeds dichter naar hem toe en zette zijn kousenvoeten boven op die van Jan. Plotseling waren Roberts grote, warme handen overal op Jans lichaam. Hij rook naar wijn en after shave. Hij voelde zijn baardstoppels tegen zijn eigen baardstoppels, als klittenband. Een nieuwe, onbekende sensatie, wel lekker eigenlijk. En hij liet het gebeuren. Ik heb al zoveel vrouwen gehad. Ik wil ook weleens met een man vrijen, dacht Jan. Dit is een goede gelegenheid. Hij had nog net de tegenwoordigheid van geest om zijn vrouw te appen dat hij teveel gedronken had om nog te rijden en dat hij bij Robert bleef slapen.

De volgende dag had Jan een kater van belang, in meer dan een opzicht. Hij had ontdekt  dat hij met een man kon vrijen. Dat was nieuw. Maar hij wist ook zeker dat hij vrouwen leuker vond. Een beetje bi. Niks geks eigenlijk.

‘Zijn we nu een setje, Jan?’

‘Geen sprake van. Ik val op vrouwen, hoor. Dit was eenmalig’

‘Dat kan je niet menen! Het was zo goed en fijn. Ik kan het wel van de daken schreeuwen.’

‘Als je dat maar laat. Ik waarschuw je. Geen publiciteit. Anders…’

‘Ik vind je stoer, als je zo praat. Zo mannelijk.’

‘Ik meen het wel. Ik stuur zo een paar zware jongens op je af als ik morgen, als jouw nieuwe liefde in de Privé sta.’

Toen Jan terugkwam van zijn dagelijkse rondje rennen in het Amsterdamse bos las hij bij een kopje koffie in De Telegraaf: ‘ROBERT VEREIK BEDREIGD DOOR JAN N. VAN DIJK’. ´Ik stuur een paar zware jongens op je af´, zou Jan N. van Dijk hebben geroepen, tijdens een hoogoplopend werkoverleg. 

Is ie helemaal gek geworden, dacht Jan. Ik pak ‘m terug in mijn column. Ik schrijf gewoon dat het natuurlijk een grapje van mij was, die zogenaamde bedreiging.

Maar hoe nu verder. Robert heeft misschien wel foto’s gemaakt, toen ik sliep, die rat. Ontkennen heeft dan geen zin. Zo’n scoop laat hij zich natuurlijk niet ontnemen. Dat blijft als een zwaard van Damocles boven m’n hoofd hangen. Er zit niets anders op, dan om er zelf mee naar buiten te komen. M’n familie en mijn exen zullen wel denken. Maar aan de andere kant, het is ook best wel heldhaftig van mij om er zo eerlijk over te zijn. En bi zijn is best cool. Van al die stoerdoenerij heb ik schoon genoeg. Misschien blijkt het een blessing in disguise te zijn. Ik kan dan heel andere kanten van mezelf laten zien. Ik krijg ideeën voor een nieuw programma..

Arie Boomsma eat your heart out.

Laaglander

‘

Schoonheid.

Valt het je niet op dat hoe ouder je wordt je steeds meer moet smeren om je natuurlijke schoonheid te behouden?

Kinderen.

Een vrouw, die een kindje aan haar boezem drukt, zei:

Spreek tot ons over kinderen.

En hij zei:

Je kinderen zijn je kinderen niet.

Zij zijn de zonen en de dochteren van ’s levens hunkering naar zichzelf.

Zij komen door je, maar zijn niet van je,

En hoewel zij bij je zijn, behoren ze je niet toe.

Jij moogt hun leven geven van je liefde, maar niet van je gedachten.,

Want zij hebben hun eigen gedachten.

Jij moogt hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,

Want hun zielen toeven in het huis van morgen, dat ge niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.

Jij moogt proberen hun gelijk te worden, maar tracht niet aan je gelijk te maken.

Want het leven gaat niet terug, noch blijft het dralen bij gisteren.

Jullie bent de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten.

De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige en hij buigt je met zijn kracht, opdat zijn pijlen snel en ver zullen vliegen.

Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter een vreugde voor je zijn:

Want zoals hij de vliegende pijl liefheeft, zo mint hij ook de boog die standvastig is.

Uit het boek: De profeet, geschreven door Kahlil Gibran van 1927.

’t Is toch wat.

Archiveren is en blijft een kunst.

Ik had een mooi fotoarchief en een fotobewerkingsprogramma, daar kon ik blindelings mee werken.

Al onze foto’s zelf gemaakt en uit het verleden van mij of Jeroen werden verwerkt.

Maakte mooie mappen en zoeken was er amper bij.

Totdat ik een nieuw fototoestel kreeg waarbij er ineens een vermeerdering van de pixels bij kwamen waardoor ik met mijn oude programma niets meer kon doen.

Toen raakte ik in de war totdat mijn lief “One Drive” vond en alle oude foto’s er op plaatste en we ze weer konden vinden.

Nu was het de kwestie, hoe kan Els deze bron der herkenning aanboren?

Mijn lief ging op jacht en soms zag hij een spoor.

Zelfs onze pc goeroe had geen goede raad.

Microsoft werd geraadpleegd, en warempel, na het nodige gekluns, gepruts en geklooi kwam er een oplossing, en nu deelt Els al de foto’s die op one drive geplaatst zijn.

De kopfoto is er eentje uit Roen zijn jeugd.

Zit zijn de 3 broertjes Eric, Joep en Jeroen en is in de jaren 60 geschoten.

Lief hé?

The End.

Het heeft een tijdlang gestormd en dat is te zien.

Overal zien Meisje en ik de kadavers van omgevallen strijders.

Strijders tegen wind en regen.

Zij die hun leven hebben gegeven voor hun eigenaars.

Ondankbaar als die zijn worden hun overblijfselen achtergelaten

Op de grasvelden

In de vuilnisvaten.

Soms hangend in de bomen.

Wanneer ik deze tragediën zie dan neurie ik dit lied van;

The Doors genaamd “The End”.

https://youtu.be/1ar27ChFKqA

Wat ben ik?

Vroeger, toen ik wat jonger was,

Toen mijn lieverd regelmatig op zijn werk was

Had ik een vast rooster.

Maandag; cleaning day

Dinsdag; supermarktdag

Woensdag; wandelen naar de Maas boulevard dag

Donderdag; marktdag

Vrijdag; Vrij!!

Nu is hij thuis oftewel; Daar gaat mijn zelfdiscipline.

Weet niet wat te doen.

Ja, er wordt gedacht dat ik een georganiseerde vrouw ben,

Neen dus.

Ik ben vaak zo chaotisch als een loden deur.

Ik weet het, dit slaat in als een bom bij mijn vrienden.

Nu proberen Roen en ik weer een nieuwe routine op te bouwen

Gaat wel lukken maar dit kost tijd.

Dorp Rotterdam

Onder het bordje Rotterdam 50 km. zou standaard het bord ‘werk in uitvoering’ moeten staan.

    Rotterdam werkt altijd aan zijn toekomst. Onze burgervader is zich hiervan bewust en gaat de Amerikaanse econoom Jeremy Rifkin 775.000 euro betalen om een toekomstscenario voor Rotterdam te schrijven. Dat plan moet er in de zomer van 2016 liggen. Snel verdiend. Laat Ahmed er op toezien dat Rifkin datzelfde plan niet ook aan Antwerpen en Shanghai verkoopt want dan hebben we nog geen voorsprong. Burgemeester Aboutaleb is het eens met Rifkins visie op de nieuwe en duurzame economie. Eén van Rifkins voorspellingen is dat de Rotterdamse haven over vijftien jaar helemaal gerobotiseerd is. De bonden, met hun traditioneel, instinctief wantrouwen tegen alles wat handwerk vervangt, vinden een onbemande haven imbeciel en robotten geen mannen.

   

Rotterdam komt dit najaar met een ‘smart city-aanpak’. Dat is een eufemisme voor ‘big brotherism’. Alle informatie die via social media te vinden is over Rotterdammers, gecombineerd met gegevens van de sociale dienst, de belasting en de politie vormen de basis voor keuzes. Bijvoorbeeld of er politie mee moet met de ambulance om de hulpverleners te beschermen.  Er zijn al bewakingscamera’s die op grond van geluidsniveau en heftigheid van beweging zelf voorselecteren of hier mogelijk sprake is van geweld of vandalisme. Goed voor de veiligheid maar slecht voor de privacy.

Al die toekomstketelmuziek terzijde, is Rotterdam het decor van mijn leven; ik woon er vanaf mijn geboorte en ik denk dat ik daar mee door ga tot mijn dood.  Als ik door de stad fiets, door Crooswijk met zijn Turkse en Marokkaanse supers, door het centrum met uitgaangebieden Witte de Withstraat, en Schouwburgplein en dan via de Surinaams-Antilliaanse Westkruiskade naar de Merwehaven langs stadsboerderij/restaurant ‘Eten uit je eigen stad’, richting Schiedam dan ben ik trots en blij. Rotterdam heeft veel gezichten en ze zijn me allemaal even lief. Logisch dat Lonely planet Rotterdam zo de moeite waard vindt.

    Voor mij is Rotterdam het meest vanzelfsprekende stukje aarde ter wereld. Minstens zo knus als Het Dorp van Wim Sonnevelds vader.

Laaglander

Leuke dienst.

Ik had me vorige  week opgegeven bij onze roostermaker als ‘vliegende keep’.  Dus ontving ik afgelopen week een mail of ik vandaag kon staan want de ingeroosterde collega kon niet.  Ik stond samen met een medewerkster die weer terug is na een aantal jaar afwezigheid. Het was dus even fijn bijkletsen en een paar klanten ontvangen geholpen te hebben. Wat is het toch rustig in de stad terwijl we naar buiten keken. Toch, een uur voor de aflossing kwamen ze binnen. Ze schoven langs de vele kerststalletjes, boom versieringen en kaarten. Ook schoot er een klant binnen die gelijk een vaas van Piet Hein Eek van de schap nam, een stoffen beestje en nog 2 adventskalenders. Of we deze in wilde pakken en vooral de vaas moest goed beschermd worden want ze ging naar het buitenland voor de feestdagen. We zochten naar een doos, pakte de bubbeltjespapier en het mooie papier ging daarover heen. Toch wat verkocht vandaag. 

Petemoei.

Ons Meisje.

Gisteren zag ik op FB een held naar mijn hart. Hij ging met zijn wagen

Rond de arme deel van de stad. De wagen was geladen met? Eerst wist ik het niet, maar hij stopte, toeterde en prompt kwamen er een aantal honden naar hem toe die hij te eten gaf. Daar was zijn wagen mee geladen dus. Zo kregen we zijn hele toer te zien en zagen dan grote en kleine roedels bij hem komen en hun buikje rond eten. Nu zit petemoei ook op FB en ik heb het gedeeld als cadeau voor haar. Dit is haar antwoord:

Prachtig Els, dit is exact wat Vicky doet in een industriewijk aan de rand van Athene, waar veel honden worden gedumpt. Jullie Meisje komt daar ook vandaan. Vicky (of één van haar collega's) rijdt door de wijk met voer, water en medicatie en de honden komen al aanrennen als ze haar auto horen. Als ze een zieke of gewonde hond aantreft brengt ze die naar de dierenkliniek, na behandeling gaat hij weer terug de straat op. Jullie Meisje is destijds door Vicky van straat gehaald en op haar kosten ondergebracht in een particulier pension omdat haar ter ore was gekomen dat een man, waarvan ze weet dat hij ruw en grof met de honden uit deze wijk omgaat, het plan had opgevat om haar aan een herder in een dorpje elders te geven. Griekse herders gaan, een enkele uitzondering daargelaten, bijzonder wreed met hun honden om. De honden liggen dag en nacht aan de ketting, hebben geen beschutting tegen de extreme hitte en/of kou en krijgen slecht te eten. Dan heeft Meisje het nu gelukkig heel wat beter getroffen ! xxx