Afgelopen maandag brachten we een bezoek aan de behandelend
arts in het ziekenhuis.
Het bekende briefje met de up dates was geschreven.
Er volgde een keuvelend gesprek over het dagelijkse wel en
wee.
De uitnodiging om op de tafel te gaan liggen was de volgende
stap.
Hij werd getoucheerd om het sjiek op te schrijven.
Ze nam de tijd om alles grondig te voelen.
Nadat ze beiden gingen zitten volgde de ongelooflijke
conclusie
De tumor was niet meer te voelen.
We keken elkaar met grote ogen aan.
Dit is niet te bevatten.
Is dit een sprookje? Wat nu? Is die beter? Is die weg?
Eerst dachten we dat we na dit nieuws de horlepiep zouden
gaan dansen, maar we voelden ons verbijsterd.
We nemen de tijd voor onszelf en elkaar om dit goede nieuws
door te laten dringen voor dat we het wereldkundig gaan maken.
Bij deze dus.
Later beginnen we met het bellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten