dinsdag 17 november 2015

Maori warrior vs Barbie girl


Ladies and gentlemen, in de blauwe hoek, uit Reykjavik, IJsland, de supervedergewicht WBC-wereldkampioen, ongeslagen in 17 profpartijen: Lara Barbie girl - ArnasonArnason. In de rode hoek, oorspronkelijk uit Auckland, Nieuw Zeeland, nu vechtend vanuit Los Angeles, Californië: Yvon Maori warrior NovakNovak.
     De ring announcer  probeert net zo te klinken als Michael Buffer, maar struikelend over zijn woorden, verpest hij zijn two minutes of fame.
  
De bel voor de eerste ronde klinkt en ik kom als uit een katapult, mijn hoek uit, dekking hoog. De spanning, die als koorts in me gonsde, is bij toverslag verdwenen. Lara komt recht op me af, stoten afvurend. Ik ga achteruit. Lara! Lara!, brult de zaal. Ze is snel maar ik kan haar toch een keer raken. Dat geeft onmiddellijk een gevoel van vreugde. Opzij wegstappen, klinkt het uit mijn hoek. Ik hoor ook de aanwijzingen uit de blauwe hoek, ik hoor het publiek. Ik herken de stem van haar vriend. Ik voel vijandigheid. Dat geeft een kick.

 Een halfjaar eerder kreeg Yvon Novak de uitnodiging om tegen de wereldkampioen te vechten. Lara Arnason moest haar titel verdedigen om hem te kunnen behouden. Novak leek de ideale kandidaat. Ze stond hoog genoeg op de internationale ranglijst maar was technisch minder dan Arnason. Voor Novak was het de ultieme kans op de wereldtitel.     Ze zegde haar baan op, haalde haar spaargeld van de bank en vertrok naar Los Angeles om te trainen bij de voormalig wereldkampioen Sylvia Kramer. Ze had veel ontzag voor Kramer, die in haar langdurige actieve carrière nooit van een vrouw verloren had.  
    ‘Ik heb je partijen bekeken; jij kan nog heel wat leren, was zowat het eerste wat ze tegen Yvon zei. Je bent een vechter, ik ga een bokser van je maken.
    ‘Ik ben godverdomme wel fokking kampioen van Nieuw Zeeland!
    ‘Niet vloeken! Als jij op jouw manier tegen die Arnason gaat vechten, heb je weinig kans, kampioen of niet. En is je familie akkoord met deze onderneming? Dat vind ik echt belangrijk.
   
Onder Sylvias leiding  leek het of ze alles nog moest leren. Sylvia bracht haar de kunst van bobbing and weavingbij. Ze leerde haar opzij te stappen na een aanval. Ze leerde haar dat stoten op het lichaam er voor zorgt dat de tegenstander de dekking laat zakken, ze begeleide haar dieet met harde hand ze moest  acht kilo afvallen maar bovenal was ze als de grote zus, die Yvon nooit had.
 
    ‘Je stapt recht achteruit als je gestoten hebt, zo ben je een makkelijk doelwit. Je moet opzij stappen en je hoofd bewegen. Alert blijven asjeblieft.Sylvia klinkt bezorgd. Je staat achter op punten, je hebt een knock out nodig om te winnen.
    De bel klinkt voor de achtste ronde. Alles doet zeer en ik ben moe. Ik proef bloed in mijn mond, zweet bijt in mn rauwe vel. Pijn kan me niet schelen, maar verliezen wil ik niet. Ik zal toch niet al die moeite gedaan hebben om te verliezen. Nog drie rondes van twee minuten. Kom maar op Barbie girl, ik sla je de tering! Nadat Lara een aanval geplaatst heeft, laat ze haar rechter hand iets te ver zakken. Bam! Ik gooi een linkse hoek over haar dekking heen. Ik voel dat die perfect landt. Lara ploft als een zoutzak tegen het canvas. Een gevoel van triomf slaat als bliksem door me heen. Ik gooi mijn armen in de lucht en stoot een vreugdekreet uit. Wauw, ik ga winnen. Sylvia gilt als een Justin Bieberfan. De zaal is doodstil. Lara krabbelt overeind. Terwijl ik in de neutrale hoek wacht, krijgt Lara acht tellen rust. Gaat het, vraagt de scheids. Ja, knikt  Lara, en ze tilt haar vuisten voor haar gezicht. Oké, boks.Maar het gaat duidelijk niet met Lara. Ik geef twee stoten en daar ligt ze alweer. Terwijl de handdoek de ring in vliegt geeft de scheids het teken dat het afgelopen is. Ik heb gewonnen! Heb ik echt gewonnen? Ben ik wereldkampioen? Ik gil het uit. Ik ren de ring rond. Lara staat moeizaam op en wordt door haar helpers naar haar hoek geholpen. Sylvia draagt me joelend in een vreugdedans door de ring. Eindelijk krijg ik een aarzelend applaus. In Laras hoek werpt de ringarts één blik op haar en vertrekt. Maar Lara is niet Oké. Ze hangt in de armen van haar vriend, bloed stroomt uit haar neus. Ze kreunt. Sylvia bemoeit zich ermee. Pak een stoel. IJs, haal ijs.’  Lara glijdt van het krukje af. Ze wordt plat neergelegd. Haal die dokter terug. Haal de dokter, roept Sylvia. Het kreunen gaat door merg en been. Ze is niet meer bij bewustzijn. Het spijt me, denk ik. 'Het spijt me zo', roep ik, tegen haar vriend en tegen haar ouders, die in een ringloge zitten. Het hoeft je niet te spijten, zegt haar vader, je hebt een geweldige partij gebokst en eerlijk gewonnen.Snapt hij dan niet dat dit niet normaal is? Verplegers leggen Lara op een brancard en vertrekken onder applaus. Ik pak de microfoon en zeg:                                     
     ‘Iedere bokser wil winnen met een knock out maar dit voelt als verliezen.
      Ik vind er niks meer aan. Ik kan wel janken en ik doe het ook. Wat heb ik gedaan, denk ik. O, als ze maar niet dood gaat. Bij haar kleedkamer vraag ik of ze al iets weten. Haar vrienden en familie zijn daar bij elkaar. Ze is bij kennis gekomen, zegt een vrouw,maar ze gaan haar nu opereren.
    ’Aan haar hersens?, vraag ik.
    ‘Ja.
     Jezus, denk ik. Waar ben ik mee bezig geweest. Zoveel inspanning en toewijding voor zon treurig resultaat. Het volgende moment voel ik weer trots over mijn overwinning. Tot mijn verassing tref ik Sylvia in de kleedkamer, in tranen aan. Dit had jou kunnen overkomen, zegt ze. Na die eerste knock down had de scheidsrechter de wedstrijd moeten staken, haar coach had de handdoek moeten gooien. Jou valt niks te verwijten.
    Na een slapeloze nacht hoor ik dat Lara succesvol is geopereerd.
    Ik open de mail op mijn smart phone. Honderden felicitaties en een uitnodiging voor een volgende partij.


Laaglander

Geen opmerkingen: