Vorige week was het zo ver. De
bruggenloop. Start voor de trainingsperiode naar de marathon toe. Kerst en oud
& nieuw moeten er weliswaar nog aankomen en dat kan nog wel een kilootje
schelen maar je krijgt zo wel een idee hoe je er conditioneel voorstaat en waar
aan gewerkt moet worden.
Zaterdag was het prachtig weer.
Ideaal voor een wedstrijd over 15 km. Maar zondag regen, koude en wind. Het kan
niet altijd meezitten. De organisatie doet er alles aan met een olijke
spreekstalmeester, dweilorkesten en een bekende Nederlander (Nelli Cooman) voor
het startschot, maar met zulk takkeweer wordt het nooit echt gezellig. Wat wel gezellig was, dat mijn zusje meedeed. Ze
is 58 jaar maar de jongste blijft altijd je zusje. Haar man bracht ons naar de
start, dat was handig want dan hoefden we niet te parkeren. Hij zou ons ook
ophalen. Dat leek handiger dan het bleek te zijn. Maar daar over later meer. Het was enorm druk. Er deden 12.000 mensen
mee. Je begrijpt dat wij niet achteraan aansloten. Wij stapten bij de start
over het hek. Bram Bakker stond er ook. Een paar minuten wachten op het
startschot was voldoende om tot op het bot te verkleumen in de regen en de
wind. De tocht ging prima, als vanouds, hoewel ik zeven minuten later finishte
dan vorig jaar. Ik ben een paar kilo aangekomen maar daar staat tegenover dat
ik nu geen enkele blessure heb, terwijl ik vorig jaar pijnlijke achillespezen
en hamstrings had.
Na de finish wilde ik op mijn zusje
wachten en regende ik opnieuw helemaal nat, nu ja, dat was ik al maar nu werd
ik er ook koud van. Onder het wachten werd ik geïnterviewd door twee
medewerkers die een sfeerimpressie wilden maken. (Als je bij de site van de
bruggenloop op sfeerimpressie klikt, hoor je mij even voorbij komen, kakelend
dat ik zo graag tussen dames loop. Ja de
seksistische humor gaat nooit verloren.) Intussen had ik mijn zus over het
hoofd gezien, want die finishte 3 minuten later maar ik heb daar 20 minuten
staan kleumen voor ik het opgaf. Het is wel even inzichtgevend over hoe veel
12000 mensen zijn. Het bleef maar stromen en stromen. De achtersten konden niet
goed finishen omdat ze vastliepen in de massa. Ja het was een wijze beslissing
van ons geweest om vooraan te starten. Mijn zusje was best tevreden met haar
tijd van 1.16 en dan ben ik het ook.
Toen begon het wachten om mijn
zwager. Door drukte en wat misverstanden stonden we nog een halfuur is de zeikregen
te wachten. Dat lopen zelf viel wel mee maar ik was uitgeput door de honger en
de kou. Eindelijk thuisgekomen maakte en warm bad, een warme maaltijd en een
hartverwarmend glas daar snel een einde aan.
Laaglander
Geen opmerkingen:
Een reactie posten