30 december 2014,
Mijn laatste werkdag in 2014. Een bewogen jaar. Definitief weg van
de werkvloer van afdeling Detox, tegenwoordig Dubbel Diagnose, en de collegae
van die plek. Een officieel afscheid is er (nog) niet geweest, en bij de
laatste etentjes was ik ook niet uitgenodigd, dus ik denk dat het gewoon een
stilzwijgend verscheiden van toch wel heel lang mijn afdeling was.
Dan natuurlijk sinds mei/juni nieuw werk. Er zitten wel uitdagingen
in en dat is goed voor me, want die ga ik met plezier aan. Het werk zelf is
betrekkelijk saai. Vaak dezelfde formulieren invullen, maar zelfs daarin word
wel creativiteit gevraagd en vooral ook er goed bij blijven want de
vraagstelling is vaak erg ingewikkeld. En een fout is zo gemaakt en dan toch
ook wel van heel veel belang voor de individuele patiënt.
Kortom, er is wel wat van te maken, en dat geld natuurlijk ook voor
andere baantjes. Ook mijn oude baan was niet meer zoals ik het graag zie, want
ook daar hebben de bezuinigingen heftig toegeslagen en kon je niet meer doen
waar het mij om te doen was. Ik mis het dan ook nauwelijks.
En eerlijk is eerlijk, de conclusie dat twintig uur beter te
verhappen is voor mij dan 36uur, is een goede conclusie. Ik ben na vijf uur
werk achtereen dusdanig uitgeput dat ik daarna met gemak twee uur slaap
alvorens de rest van de dag aan te kunnen. Ook die vier dagen werk is echt het
maximum, soms nog steeds teveel.
Het werken met mijn dagelijkse portie medicatie, mijn pijn en mijn
weinige energie blijft een worsteling. Toch is het blijven werken altijd nog
beter dan thuiszitten.
Komend jaar zijn er ook wel weer spannende zaken in het
vooruitzicht. Wat gaat het UWV via de WIA aanvullen als eind september mijn
tweede ziektejaar er op zit, en wanneer krijgt Els precies haar AOW, en hoeveel
is dat.
Verder gaat de gezondheid niet achteruit, maar ook niet vooruit. Ik
heb vervoer in en rond het huis. Er gloort een vakantie als het goed blijft
gaan, in september. Alleen de invulling daarvan al is zo leuk en spannend dat
alleen de voorbereiding al een genot is.
Idem onze nieuwe hond Meisje, is zo’n genot wat mijn, ons leven leuk
maakt. Het is zo’n schat om een nieuw thuis aan te bieden. Ze geniet van zaken
zoals warm eten, en dan echt iets proeven. Waar Jesse at als van hap, slik weg,
eet Meisje hap voor hap, en kauwt, er lekker bij liggend.
Verder hebben we gisteren, dus al na veertien dagen, haar bench
weggehaald en teruggebracht naar onze bovenburen. Zo goed doet ze het.
Ik ga weer aan het werk. Deze keer houd dat in dat ik de telefoon in
klim en veel plaatsen ga bellen om plekken te vinden voor dagbehandeling/dagbesteding
en Reactiverende/Structurerende ondersteuning. In alle gevallen met het doel
een plek om op een vaste tijd op regelmatige momenten naar toe te gaan om uit
huis te kunnen zijn, mensen te ontmoeten, en daardoor minder eenzaam en dus
minder depressief te hoeven zijn. Ik ben benieuwd of ik medewerking krijg op de
een na laatste dag van dit jaar.
Voor iedere lezer overigens een heerlijke jaarwisseling en heel veel
gezondheid, kracht en liefde voor het komende jaar.
Warme groet en spreekwoordelijke knuffel. Jeroen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten