Zondag

Mistige dag vandaag

We werden gebeld door een nicht van Roen

Ze zit zolang als ik haar ken in de clinch met zichzelf

Pijn hier, pijn daar.

In haar lijf en voornamelijk in haar hoofd

Zoekt de antwoorden hierop voornamelijk bij de ander.

Zoiets van: wanneer alle pijn weg is en weten wat ik mankeer dan ga ik echt leven.

Dan ga ik met plezier naar buiten en ga dingen doen die ik leuk vind.

Ik ben dan hard tegen haar en zeg dat dat echt niet gaat gebeuren.

Dat ze naast de hulp bij een ander te zoeken ook bij zichzelf te berde moet gaan.

Vind ze niet leuk dat te horen.

Dat is eng.

Ik wil het weten wat het is.

Ik zoek het gezonde deel van haar en hoop van harte dat ze zichzelf de kans geeft zichzelf te genezen.

Zo als het nu is gun ik haar niet.

Ik ben benieuwd.

Zoekt en gij zult vinden.

Tijdens een lang gesprek maakten we van onze hart geen moordkuil, om in clichés te spreken. Ik vertelde Roen dat de structuur die Jesse zorgvuldig voor me had opgebouwd aan het afbrokkelen is geslagen. Naar buiten gaan is minder aantrekkelijk en alleen wanneer er verplichtingen zijn ga ik. Niet meer om te wandelen of om de buitenwereld te verkennen. Dat begint me op te breken, niet alleen mij maar Roen idem dito. Zo eentje als Jesse vinden we niet meer maar er zijn genoeg hondjes die een eigen thuis net zo nodig hebben als wij een hond. Dus, heb ik nu de petemoei van Jesse gebeld en zij gaat op zoek. We hebben zelfs een foto ontvangen van een jonge hond uit de omgeving die misschien een nieuwe thuis moet gaan zoeken. Daarnaast hebben we ook foto’s ontvangen van andere zoekende honden. We dachten dus dat er maar eentje alla Jesse had bestaan? Niet dus, er zijn er meerdere van dit kaliber. We keken elkaar aan en dachten tegelijkertijd, nu niet dus. Dan gaan we vergelijken en het beestje heeft geen enkele kans een eigen plek in ons hart te veroveren.

Wordt vervolgd.

Twee paarden

Twee paarden stonden tegenover elkaar.
Het was lente en zomer tegelijk.

Tegenover en naast elkaar
lente en zomer tegelijk.
Twee paarden met het hoofd
tegen de hals van de ander.

Verloren in de warmte
van het andere lijf
kijkend naar de horizon.

Zo staan en het gras vergeten.

Geschreven door Voetje 

Even Pauze

Na een goede vrije dag gisteren waarin Els en ik goed en aangenaam en nuttig zijn bezig geweest. Zwemmen kon natuurlijk nog niet i.v.m. mijn rug, maar we hebben onze boekenkast heringedeeld en opgeruimd. Geeft een heerlijk opgeruimd zicht, en alles is weer vindbaar. Ook wel gemakkelijk.

Verder een paar blogjes kunnen afronden, en ook dat voelde goed, en ja vanmorgen dan weer vroeg op. Dit is de dag waar ik altijd wel een beetje tegenop zie. Mijn Chemodag. De medicatie is redelijk gevallen en nu in mijn pauze, waarbij ik mijn tweede dubbele boterham gegeten heb is mijn misselijkheid achter de rug. Gelukkig.

Dan ging daarna vanmorgen om 06.00u mijn wekker weer. Op het werk aangekomen bleek eindelijk de accu van mijn telefoon vervangen en heb ik dus naast de email eindelijk weer contact met de buitenwereld. Ik ben dan ook al vroeg begonnen met de achterstand in belangrijke telefoontjes weg te werken.

Het merendeel daarvan is nu weer achter de rug en nu kan ik kijken of het me gaat lukken om zoveel voorwerk te doen dat ik misschien vrijdag vrij nemen kan. Dat is nog even afwachten.

Er was zojuist weer een brandalarm, mijn oren tuuten er wederom van. Nu was gebouw 2 aan de beurt. Het bleek wederom een oefening en zo te zien ging het ook daar goed. Net als hier afgelopen dinsdag. Ook hier waren er mensen die tegenspartelden bij het verplichte vertrek naar buiten en die bijvoorbeeld even snel terugwilden om hun jas te gaan halen. Toch zie je zo wel weer eens waar de knelpunten liggen.

Zo ik ga weer aan het werk. Gegroet. Tot later.  Jeroen

PS: teruglezende is dit de eerste keer dat Jesse niet genoemd werd. Niet dat het gemis minder is, maar zelfs gemis en stilte, daar wen je aan.

Een mooie foto

Groot of klein, alle bloemen zijn mooi'

Een hele gewone dag.

De zon wordt wakker.

De wekker blèrt ons wakker.

Zuchtend draaien we in een pirouette om elkaar heen

In ons vorig leven waren we een stelletje inktvissen en oude gewoontes,

tja, die blijven plakken.

Onze botjes in en aan elkaar klikkend kruipen we uit ons nest.

Waar is de zon?

Die slaapt nog.

Rustig lopen we richting kamer terwijl onder en langs onze voeten de katten voor kamikaze piloot spelen en eisen hun eten.

We zetten 2 kopjes koffie, onze verslaving, klaar en na het drinken hiervan gaan eindelijk onze ogen open en doen we ons ding en

beginnen we aan een hele gewone dag.

Update

 

Vandaag is het de derde week dat ik mijn telefoon mis. Hoe zoiets mogelijk is terwijl ik het van mijn bereikbaarheid en mijn communicatie moet hebben. Mijn leidinggevende zit er ook stevig achteraan en vandaag komt er een nieuwe accu per interne post naar me toe. Ben benieuwd of mijn problemen dan uiteindelijk achter de rug zijn.

Verder had ik om half tien een afspraak, maar ik was er nog geen moment en toen ging het brandalarm. Het was een oefening maar alle mensen die hier zijn opgenomen, een regiment aan rollatoren, rolstoelen e.d moesten naar buiten waar het behoorlijk koud was. Volgens mij is de oefening goed verlopen. Toch is het ritme van de morgen en mijn reguliere werk behoorlijk van slag.

Ik ben benieuwd hoe deze dag verder gaat. Ik zie het wel. De telefoontjes van vandaag schorten we op naar donderdag. Er zit niks anders op.

Nu wat persoonlijks. Ik had gisteren na mijn operatie aan mijn rug weer eens een afspraak met de fysio, en daar bleek ook wel dat de operatiewond goed geneest. Ik heb nu nog drie dagen anti biotica en ben van goede hoop dat de wond dicht blijft en de ontsteking definitief achter de rug is. Heerlijk.

Verder is ons huis nog steeds erg stil. Zelfs het ritje naar de fysio toe is niet meer wat het was. Jesse ging altijd mee en mocht dan ook bij Bert lekker op de vloer liggen tegen de kachel aan. Ze werd daar ook altijd verwent met aandacht, zowel van Bert als Jolanda als de meeste medepatiënten. Voor vandaag staat er bijvoorbeeld op de kalender dat ze haar anti vlooien en tekendruppeltjes moet hebben. Kan je nagaan hoe vers het verlies en gemis van Jesse eigenlijk nog is.

Desalniettemin gaan onze gedachten al wel uit naar een nieuw hondje in ons leven want de structuur is bepaald nog niet terug. Ik ben benieuwd hoe lang we nog kunnen wachten.

Ergernissen.

Zo zit ik te wachten op de loodgieter. Als voorzitter van de VvE hoort dit tot mijn takenpakket. Ze komen tussen 11 uur en 1 uur. Wauw. Wat ouderwets. Ik mag blij zijn dat ik weet of ze in de ochtend of middag komen. Houden altijd een slag om de arm. Alsof ik niets te doen heb. Zo komen de pompenonderhouders ook ergens op de 27^ste. In de middag wordt mij verteld. Ben ik blij dat ik eigen baas ben want anders wordt het een snipperdag.

Zo is onze flat al ongeveer 18 jaar oud en beginnen de slijtages te vertonen. De back-up accu’s zijn vervangen. Heel essentieel. Bij brand hebben we tenminste een half uur licht. De dakrand begint afwijkingen te tonen en dat wordt vandaag hersteld. Ook was de printplaat van de voordeurbellen versleten en konden we gelukkig de laatste plaat bemachtigen. Nu bleek dat de knopjes van die bellen geërodeerd waren. Na klachten van een van de medebewoners werd er hier naar gekeken en het is verholpen. Kregen we toch een lading van vuilbekkerij over me heen als nalatig bestuur! Dat is mijn grootste ergernis dat ik als personeel word behandeld en behalve de nieuwe mede bestuurder niemand een poot uitsteekt of een dankjewel in mijn richting wordt vertoond. Ik heb ze het al verteld. Ik doe het nu nog 1 jaar, dan heb ik er 4 jaar aanbesteedt en dan moet een ander dit doen. Ik ben het zat!  

Myn Transport Blog

 

Zoals jullie bijna allemaal weten maar ik op Wordpress een blog genaamd http://www.myntransportblog.com

Dat blog is een veel gelezen blog. Naast bijna 6000 vaste volgers heb ik ontzettend veel mensen die enthousiast reageren.

Nu zit ik dicht bijeen omslagpunt. Ik ben bezig met de W, dus heb ik bijna alle merken bussen en de diverse bus of coachbouwers gehad.

Ik twijfel nog wat mijn volgende hoofdstuk gaat worden.

Worden het lijkwagens of ambulances, Trucks, Motoren of personenauto’s, en er zijn nog veel meer verzamelde soorten. Jullie gaan het wel zien.

Ik blijf het studeren erg leuk vinden, ben ondertussen ook van ontzettend veel verenigingen en clubs lid geworden, en soms zelfs erelid. Daardoor krijg ik ook nog dagelijks veel aanvullingen voor de toch al erg brede verzameling die ik heb. Langzamerhand is het toch een soort encyclopedie geworden die door ontzettend veel mensen op onze aardkloot word geraadpleegd. Het blijft een heerlijk tijdverdrijf.

Blijf vooral regelmatig terugkomen op bovengenoemd blog, er komt steeds meer bij.

Gegroet Jeroen

Hallelujah

Je kent ze wel, die nummers, wanneer je ze hoort blijven ze je dagenlang in je hoofd zitten. Ze blijven je vervolgen. De laatste tijd luister ik nogal veel naar de muziek op You Tube en luister dan naar de Gouwe Ouwe. Dus zette ik een nummer op van Amazing Blondel dat officieel ‘Cantus Firmus to Counter Print oftewel Hallelujah, zoals ik dit noem.  Is het een mooi nummer? Nou nee. Ik heb er veel betere gehoord. Dit is dus een plaknummer. Het plakt zichzelf in je hoofd vast. Tenminste bij mij. Sinds ik het weer heb gehoord neurie ik het tijdens het stofzuigen, afwassen en ander saai werk. Zing ik het luid onder de douche en Jeroen wordt hier gek van. Aangezien ik een geboren sadist ben geef ik jullie de link. Wie weet durven jullie het aan om het te zien en te beluisteren.(filmpje is van slechte kwaliteit en de zangers zijn me toch een portie lelijk). Weet waar je aan begint voordat je de link aanklikt. Je bent gewaarschuwd.

http://youtu.be/H0pddQEVTzc

Nog steeds niet in mijn ritme

Metro station Blijdorp, Rotterdam.

Eigenlijk niet vreemd, zo hoor ik. Dat ik mijn ritme van de dagen nog niet heb gevonden. Zo vind je me vaak achter mijn notebook. Verwerk mijn foto’s, kijk naar muziek, animatie films en veel van programma’s van …. Got talent en nog meer. Eventjes weg. Kan geen kwaad. Dit komt wel weer. Dus kijk ik naar:

http://youtu.be/kDLR4LoztNA

Mijn klaproos

Foto’s verwerkend vond ik deze. Greep naar mijn filters van dit programma en creëerde deze bloem. Soms wordt er aan mij gevraagd waarom ik deze kunstgrepen hanteer. In het echt is die zoveel mooier. Dan denk ik of purist of er zij vele fotografen die dit beter kunnen. Zij kijken naar buienradar, staan vroeg op, lopen voordien er vele malen langs en dan…. Ontstaat er de perfecte foto. Vaak niet te evenaren. Dan vraag ik mezelf af, waarom zou ik dit willen verbeteren? Ik kan mijn tijd beter besteden. Dus maak ik mijn eigen klaproos met zijn eigen uitstraling en denk ik: deze is van mij alleen!  

Wandelen

Ik wandel graag. Ik moet toegeven, met Jesse was het leuker. Maar, met mooi weer en een foto toestel bij de hand heeft ook wel zijn eigen charme. Zo loop ik regelmatig langs de HSM op de Westfrankelandsedijk waar ze de vreemdst mogelijke apparatuur maken voor boorplatforms enz. Te maken. Dat is leuk om op de gevoelige plaat te zetten. Vooral de combinatie lijnen en mensen geeft het zijn eigen dimensie. De foto hierboven vind ikzelf een pronkstuk  dit hoofdstuk. 

Dingen die ons binden.

De liefde voor het lachen

De muziek der herkenning

Een troostende hand

Samen stil zijn

Een glimlach die de ogen bereikt

Met onze snuit in de winterzon

De smaak der herkenning

Troostvoer etend op de bank

Dansend: wang tegen wang in het avondgloren

Dit zijn dingen die ons binden. 

Tussen de middag.

Roen zit naast me terwijl we de vragen opschrijven die ik de KNO arts ga vragen.

Kun je deze schroef aan of vast schroeven?

Komt er een nieuwe schroef in en kan dit na de Kerst worden gedaan?

Is het gat uit gelubberd?

Zo ja, waarmee verstevig je dit?

Het lijkt alsof mijn hoofd een werkbank is.

Ik zie wel hoe het gaat en dit wordt vervolgd.

Ben ook benieuwd hoe het vanmiddag met mijn lief zal gaan terwijl er in zijn goddelijk lijf wordt gesneden.

Ook dit wordt vervolgd. 

Lastig

 

Het weekend is weer voorbij.

Ik merk dat ik toch veel aan het tobben ben.

Ik heb een gezwel op mijn rug dat ze vanmiddag gaan wegsnijden. Blijkt een grote verstopte en ontstoken talgklier te zijn.

Verder blijkt de schroef waar de BoneAnchoredHearingAid aan vast zit los te zitten. Dit zorgt voor storingen in haar gehoor, en na een bezoekje aan de BAHA verpleegkundige in het Maasstad zkh blijkt dat de nieuw gebruikte schroeven van Cochlear voor veel problemen zorgen. Of ze groeien er uit, of de huid groeit er overheen, of ze gaan loszitten. Ik merk dat ik er veel mee bezig ben. Mijn verwachting is dat deze schroef er uit zal moeten en zal worden vervangen door een oud model schroef. Mijn fantasie slaat dan misschien op hol, en ik heb natuurlijk in mijn leven al heel veel met schroeven pluggen en dergelijke gewerkt. Mijn gedachten zeggen dat als een schroef gaat lubberen dan kan je niet zomaar een nieuwe schroef op dezelfde plek plaatsen, tenzij je het uitgelubberde gat eerst vult, met gips of cement. Hoe gaat dat in bot en door hoofdhuid heen?

Ik ben natuurlijk geen dr. Maar het lijkt me een lastig probleem, en Els (en ik) zijn nu natuurlijk juist zo blij dat haar gehoor weer fatsoenlijk werkt. Ik ben er kennelijk ook gedurende mijn slaap mee bezig.

Verder merk ik dat het verlies van onze lieve langpootmug uit Amorgos nog steeds veel verdriet doet. Wandelen daar komt het nauwelijks van en vooral op vrije dagen is het moeilijk om de structuur weer aan te brengen. Als ik werk dan gaat het wel, dan is er afleiding en is er voldoende te doen.

Daarnaast is het lastiger.

Verder ben ik nu alweer bijna vier weken zonder mijn eigen scootmobiel. Die van mij maakte een geluidje en had een afwijking, en die staat in de garage in Katwijk. Maar kennelijk is het moeilijk om ‘m te repareren, terwijl het notabene om een nieuw apparaat gaat. Ik ben ‘m in totaal al langer kwijt dan dat ik er op heb kunnen rijden. Het leenapparaat wat ik heb laad slecht op want ik heb de bijpassende lader niet erbij gekregen en ik kan er dus nauwelijks twintig km. Op rijden. Daar komt nog bij dat het een hotsenbotsend apparaat is wat lijkt geen vering te hebben.

Ik heb al nagevraagd waar de mijne blijft maar heb nog geen antwoord ontvangen. Ik hoop toch dat ik ‘m deze week gerepareerd terug krijg.

Verder heeft de verzekering van Jesse veel minder kosten vergoed dan ze volgens de polis moeten doen, dus ook daar moet ik nog achteraan.

Kortom er spelen weer allerlei zaken.

Tot zover, even lekker van me afgeschreven. Soms doet dat goed. Nu gaan we gauw weer verder met de dagelijkse zaken hier op het werk.

Geroet                                                   Jeroen

Zoete dromen

Denkend aan de Eurythmics denk ik gelijkertijd aan voor mij een van hun beste nummer ‘Sweet Dreams”. Ritmisch en dus gemaakt om op te dansen. Dijk van een stem heeft Annie Lenox. Dit lied is een blijvertje voor mij.

http://youtu.be/AzFdmUfCDvE

Gesprek

Ik zei dus dat ik geen beslissing neem

Dus heb je een beslissing genomen.

Ik zei toch, ik neem géén beslissing!

Je hebt dus besloten niet te besluiten. 

Langzaam komt het leven toch weer op gang.

Langzaam komt het leven toch weer op gang.

 

Dit is mijn vierde dag werken alweer sinds de week dat ik vrijgenomen had om fatsoenlijk te kunnen nemen van Jesse. Het gemis van Jesse is helemaal nog niet minder, want ik mis haar bij alles. Tot en met een boterham smeren, koken, wandelen en eigenlijk bij alles. Ons nieuwsgierige Griekse Grietje was overal bij aanwezig en was wat dat betreft echt een onmisbare huisgenoot.

Toch zegt ze min of meer tegen ons dat we door moeten, en dat doen we dan ook. Zo hadden we veel afspraken deze week bij de diverse artsen. De oogarts voor Els in het Sint Franciscus Gasthuis, het Maasstad Ziekenhuis voor een gehoorstest met haar BAHA, waar vastgesteld werd dat de schroef los zat, en gelijk een afspraak werd gemaakt voor as. Maandag met de arts die de schroef heeft aangebracht. Die nieuwe soort schroeven van Cochlear blijken een hoop ellende met zich mee te brengen.

Dan had ik voor mezelf de drie maandelijkse controle bij mijn officiële behandelaar in het Vlietland zkh, daarop volgend een bezoekje bij de dermatoloog in de Pellegrinus kliniek voor een lelijk en pijnlijke plek op mijn rug, die nu as. Maandag met spoed gaat worden weggesneden wegens een stevige ontsteking, en daaropvolgend weer een zogenaamde dexascan in het Vlietland. Waaruit bleek dat ik de afgelopen jaren niet verder ben gekrompen en ook mijn botdichtheid niet verder is afgenomen. Eindelijk dus weer even wat prettig nieuws.

Ik had het na een week afwezigheid wel erg druk deze week om weer een beetje op orde te komen met de lopende werkzaamheden. Zo had ik een kennismaking met het STOED, de stichting Onder een Dak uit Maassluis, en ben zo veel wijzer geworden over wat zij voor onze patiënten/cliënten te bieden hebben en omgekeerd.

Een drukke en leerzame week met meer dan voldoende afleiding dus. Dat we weer begonnen zijn met het “normale “ leven is maar goed ook, want zo structuurloos we plotsklaps waren na ons heftige verlies is enorm. Ons hele leven was/is gedurende haar ziekte en daarna volledig op zijn kop gezet.

Van de week kwamen er ook weer veel leuke beesten langs. Zo heeft een vriendin van ons met haar dochter net gekozen voor een ontzettend leuk hondenmeisje als nieuwe gezinsgenoot en dat laat je gelijk weer nadenken hé! En een ander paste op twee andere leuke hondjes. Niet dat we gelijk aan een nieuwe hond denken hoor. Want ten eerste is Jesse onvervangbaar, maar het moet eerst een plaatsje krijgen. Toch zullen we niet te lang wachten want zowel Els als ik hebben het nodig voor onze dagelijkse structuur.

Ik ben trouwens wel blij dat het weekend voor de deur staat want ik ben ontzettend moe, maar wat is nieuw! Ik heb nu eenmaal niet zoveel energie meer tot mijn beschikking.

Nu kunnen we lekker aan ons weekend gaan beginnen zo meteen.

Ik hou het hierbij. Het is weer voldoende zo.

Gegroet allemaal.

Hilversum 6

Jan15 by familyhotrose

Na gelukkig nu een goede nacht en een drukke ochtend zit ik nu uit te puffen aan tafel. De ronde met Jesse zit er op. We zijn samen Rose naar de Wereldwinkel gaan brengen waar zij nu een dienst draait met Gerda. Ik hab daar na wat boodschappen een kop koffie gedronken. Daarna de post uitgezocht het een en ander opgeruimd, gewassen, de was in de droger gestopt en nu met een kop thee een start gemaakt aan onverwacht toch een vervolg stuk op Hilversum 5. De onderwerpen had ik daarin al opgeschreven en het uitzoekwerk ook, dus met een beetje mazzel gaat het snel.
Ik ga beginnen met Bermtoerisme.
Dit is iets waar we ons nu nauwelijks nog iets bij voor kunnen stellen, maar in tegenstelling tot nu waar er meer dan 8 miljoen auto's in Nederland op de weg zitten is er een tijd geweest waar de auto nog een compleet nieuw fenomeen was en om daar goed van te genieten gingen veel mensen in hun schame vrije tijd met een picknick mand langs de weg staan om van dat nieuwe fenomeen te genieten. Vervolgens gaan we naar Anna's Hoeve.
Een plek waar een grote ouderwetse speeltuin was en waar we ook zo nu en dan heengingen voor heerlijke Pannekoeken, zoals je het toen nog schrijven mocht. Zelf vond ik vooral het reuzenrad en vooral de botsaauto's het meest tot de verbeelding spreken. Ook ben ik daarnaast op een meertje nog wel eens wezen schaatsen, voor zover je dat zo kon noemen, want een held op die onderschroefbare schaatsen was ik bepaald niet. Kijk vooral ook naar die prachtige autobus bij de laatste foto van Anna's Hoeve.
Vervolgens gaan we naar Heideheuvel, vroeger een herstellingsoord en in de tijd dat wij in Hilversum woonden werd het omgebouwd tot astma centrum. Een vriendje van school nam me eens mee daar naar toe en wat ik daar erg interessant vond was dat er overal aansluitpunten waren in de muren waar je een slang aan vast kon koppelen waarmee je de stof kon weg zuigen zonder stofzuiger. Heel modern voor die tijd.  Voor alle duidelijkheid. Dit gebouw was het oude herstellingsoord, niet het Astmacentrum. Daar kon ik geen enkele foto van vinden.
Van daaruit gaan we verder naar Grand Hotel en Theater Gooiland. De laatste tijd nog wel eens op TV bij talentenshows. We gingen hier nog wel eens naar toe voor een uitvoering van bijvoorbeeld Ivo de Wijs van school uit en dus voor pianorecitals. Zo zat ik er dus zelf ook ooit op het podium achter de Piano voor een uitvoering quatre main,
met iemand wiens naam ik me niet eens meer kan herinneren. Ik vond het vreselijk. In navolging van mijn French Sister kreeg ik pianoles in het kader van een brede opvoeding, maar het was verplicht en ik moest dagelijks uren oefenen, en aangezien ik er geen lol in had werd het helemaal niets, ondanks zes jaar les. Toen mijn zus in 1974 trouwde en vlak daarna naar Zuid Frankrijk vertrok emigreerde de piano mee, en daar was ik ontzettend blij mee. Daar kwam nog bij dat ik een overbuurjongen had die alles wat hij hoorde zonder oefenen na spelen kon. Oh wat was dat frustrerend. Het theater ligt overigens achter.
Daar vlakbij was ook het zwembad aan de Kapelstraat waar ik al mijn zwemdiploma's behaald heb. Als ik het goed heb is dat bad gebouwd speciaal voor de Olympische spelen. Het is inmiddels al lang gesloopt omdat het niet meer voldeed aan de huidige eisen. Vervolgens gaan we richting Loosdrecht. Op weg naar Loosdrecht komen we langs ziekenhuis Zonnestraal, ooit gebouwd als sanatorium. Ik heb daar ook nog eens vakantiewerk gedaan en ernstig mijn rechter pols beschadigd. Doordat de pezen doorgesneden waren nadat ik door een ruit was geschoten bij het openmaken van een vastgeroest raam had ik langdurig revalidatie nodig en heb ik zelfs met veel moeite links leren schrijven en dat was knap lastig omdat ik rechtshandig ben. Inmiddels ben ik dat al lang weer verleerd.
Vervolgens een plaatje van BM's in Loosdrecht. Ik mocht soms mee met mijn oudere broers die ooit op de zeeverkennerij zeilen hadden geleerd voordat we in Hilversum kwamen wonen. Dat zeilen op de Loosdrechtse plassen was fantastisch. Later kocht ik samen met een vriend in Venray ook nog eens een zeilboot, een vrijbuiter. Dat werd geen succes. Nadat hij fantastisch opgekapt was bleek hij lek en veel te zwaar om achter mijn lichte renault 4 uit het water te trekken. Daar ging mijn eerste moeizaam bij elkaar gespaarde auto'tje. We hebben 'm nog wel verkocht. De foto hier is de enige herinnering. Volgens mij is dit de broer van vriend Rien uit Oostrum zeilend met de "vrijbuiter". Mooi was ie wel.
Nu beginnen we op te schieten met de door mij verzamelde foto's. Al ik heb net nog een foto gevonden
waar ik met de gehele verzamelde Paulusgroep voor het oude Honk sta. Hier komt ie:
en nog maar een uit die tijd , al heb ik twijfel bij wat er op de foto bij die geknoopte toren is geschreven. Volgens mij kom ik eerder op een meter of 14. Maar 44 m stond natuurlijk wel stoer, maar reeël is dat niet als je de lengtes van de in de foto aanwezigen bij elkaar optelt.Dan nog een foto van mijn kampdoop. Ik doe 'm maar wat klein, want wat voor een ontgroening was dit nu weer? De laatste foto is overigens de overdekte keuken annex tafel.   Daarvoor het Appel.
En nog een mooi bouwwerk van hout en touw bij de ingang van het zomerkamp. Wat een rare, nu wat militaristische, ook verplichte opvoedkundige bedoening om een sterke jongen van te worden was dat.
Nu wil deze site geen nieuwe foto's meer accepteren dus er komt later nog een slot stuk achteraan met foto's van wat oude studio's, van mijzelf op de Pipo wagen, bij Lage Vuursche, de garage waar later de eerste nieuwe wagen van mijn vader vandaan kwam, de Mazda 1800 in 1972 en het Alberdinck Thijm College, waar ook mijn broer en mijn French Sister nog opgezeten hebben.
Voor nu moet ik het hierbij laten. Gegroet

Vrijdag

Ik had het nooit gedacht dat ik me zo zou verheugen op de vrijdag. Dat jaren van mijn liefs zijn onregelmatig werktijden me zo zou beïnvloedden. Nu werkt die regelmatig en na een gewenningsperiode begin ik dit warempel leuk te vinden. Ons huis weekend klaar te maken, alles in te kopen en in wat ik eerst dacht een saai stramien te gaan leven toch anders is. Ineens dacht ik aan een oud lied uit 1966 van de Easybeats ‘Monday I got Friday on my mind’. Ik vond ze op You Tube, alleen was er een nog betere versie van Bruce Springsteen in Sydney te vinden. Vandaar deze keuze.  Hier is die dan: the Boss met dit nummer.

http://youtu.be/iMMpSiG57Zo

Gesprek

Wat een lelijkerd!

Hè?

Nou, kijk dan! Die enge oogjes, die blik van heb ik jou daar.

Dat is de manier van fotograferen. Lampie hier, Schaduwtje daar. O kan ik je ook tot een lelijkerd maken.

Ik! Lelijk! Onmogelijk!

Nou, kijk maar naar boven, die kopfoto.

Donjon Strips

Weet waar je aan begint, waarschuwde een kenner van strips. Deze serie is oneindig. Maar ja, ik was verkocht. Het bevat alle elementen waarvan ik hou. Humor, avontuur en fantasie. De helden of anti helden, het is maar hoe je het bekijkt, zijn met een vaart getekend en hun avonturen eindeloos en totaal absurd. Ze zijn getekend en geschreven door Joan Sfar en Lewis Grondheim. Uiteraard uit Frankrijk een van de bakermatten van de strips. Het bestaat uit 3 series: Ochtendgloren, Zenit en Avondschemering. Of anders geschreven de opkomst, gloriedagen en verval van de wereld rondom een donjon(toren). Het is een grote reeks en absoluut lang niet alles is vertaald, maar wees gewaarschuwd. Wanneer er een glimlach om je lippen krult bij het lezen van de eerste bladzijde ben je verkocht. 

De laatste keer

Tenminste: dat dacht ik.

Opgewekt ging ik naar het ziekenhuis toe

Voor de laatste metingen

De bliepjes en blupjes.

De woorden bank, zink, enz.

De verpleegkundige keek naar de schroef

En wat menig mens mij heeft verteld klopt

Er zit een schroefje in mij los. 

Een mens wil soms wel een wat anders

Er worden naar nieuwe doelen gezocht

Nieuwe grenzen beproefd

Jezelf leren kennen en pushen

Er zijn velen voorgegaan

Sommigen zijn verfilmt

Kijk en huivert

http://youtu.be/R0I1lEVV2V4

Rotterdam loopt

Rotterdam loopt

In Rotterdam is het uitstekend joggen. Je kan er heerlijk langs de Maas of de Rotte draven. Hele stukken zonder kruising. En als je wilt oversteken stoppen alle auto’s, oversteekplaats of niet; Rotterdammers houden van hardlopers. Je kan de Maastunnel door en de Van Brienenoordbrug over. Lekker klimmen en dalen. Een grootsteedse ervaring.

Als de hond mee moet en los wil lopen, is de keus beperkt. Gelukkig zijn er genoeg parken en bossen in en rond Rotterdam. Elk gebied heeft zijn eigen voor- en nadelen. Mijn favorieten:

Op de derde plaats: De Broekpolder in Vlaardingen, een groot en woest gebied, aangelegd op zes meter dik giftig slik uit de Rotterdamse haven. Aan dat gif dankt het zijn bestaan want daardoor is het terrein nergens anders geschikt voor dan  recreatiebos. Je kan kiezen uit vlakke, verharde paden maar er zijn ook avontuurlijke jungleroutes en een onlangs aangelegd mountainbikeparkoers, kriskras door het bos. Doordeweeks zijn er weinig fietsers, dan kan je er prima hollen. Een nadeel is dat je af en toe een vlaag, over de Maas geblazen Pernisser petrochemielucht opsnuift en dat Fits de hond Schotse Hooglandenkalfjes opjaagt.

Op de tweede plaats: Het hoge Bergse bos. Een recreatiegebied dat in de jaren tachtig is aangelegd op een met puin afgedekte en opgehoogde vuilnisbelt. Het is met fiets- en voetpaden verbonden met het lage Bergse bos en het merenbos in Bleiswijk. Er is een skipiste, een mountainbikeparkoers, een buitensportcentrum en een golfbaan. De golfclub, opgericht in 1989 heet ‘De Hooge Rotterdamsche’, alsof hij al eeuwen bestaat. De nieuwe rijken spelen er als derde wereldkinderen  op een oude vuilnisbelt. Hardlopen kan er prima, vooral heuveltraining. Daarvoor hoef je dus niet naar de duinen. Een nadeel is de aanwezigheid van mountainbikers. Doordeweeks zijn er vaak scholen bezig met sporten. Het is er overdag en in het weekend nooit stil. Een voordeel is dat het ’s avonds verlicht is door de kassen in de omgeving. Een spookachtig licht dat via de laaghangende wolken weerkaatst.

Op nummer een: Het Kralingse bos. In de crisisjaren van de vorige eeuw vrijwillig aangelegd door werklozen die, net als nu, anders geen uitkering kregen.

Onder andere bekend van het jaarlijkse concours hippique en het legendarische popfestival in de goeie ouwe tijd, toen ik nog jong en mooi was en alles nog stond te gebeuren. Grote bomen en ruime paden. In het weekend is het er gezellig druk. De sfeer van een grand café. En overal de geruststellende skyline van Rotterdam.

Laaglander

Er zijn van die dagen

Dat ik de buitenwereld wil afsluiten

Dan zou ik, als we gordijnen hadden, deze dicht trekken.

Ik duik dan in de oude, vertrouwde dingen

Zoals “In de Ban van de Ring” lezen of bekijken.

Hoe vaak ik deze boeken in mijn handen heb gehad terwijl ik al lezend in een andere wereld vertoef, weet ik niet meer.

Al de emoties die er worden beschreven herken ik.

Liefde, angst, vriendschap, moed, trouw aan een ander of mezelf

We hebben lang geleden de DVD gekocht en wanneer we ergens anders willen zijn kijken we hiernaar.

Elke keer lees of zie ik weer andere dingen die ik daarvoor niet zag.

Vooral in de boeken, daar gebeurt dit het meest.

Morgen gaan we verder met het gewone.

Jeroen gaat werken en ik doe mijn dingen.

We worden weer wat wijzer en vooral in pijnlijke tijden ontvangen we weer een levensles.

Ze zal altijd bij mij zijn in mijn hoofd en hart.

Bedankt maatje dat je een tijdje naast me liep tijdens mijn levensreis.

Een tijger op mijn pad.

Afgelopen jaren liep ik regelmatig in dierenpark Blijdorp met mijn camera. Dit waren de uitjes voor mij alleen. In dit bezuinigingsjaar heb ik mijn abonnement niet verlengd. Dat komt wel weer. Ook toen we nog samen liepen of alleen zochten we tijden lang naar de tijgers. De dierentuinen van tegenwoordig zijn totaal anders van opzet en verschillen van dag en nacht met vroeger. Vroeger had je of kuilen, kooien of iets dergelijks en hoefde je niet te zoeken naar de dieren die daar gehouden werden. Gemakkelijk dus. Echter, niet leuk voor de beesten en je zag toch wel dat de verveling snel toesloeg bij mens en beest. Stereotype handelingen waren niet ongewoon. Nu, hebben ze een aardig lapje groen met bomen en struiken tot hun beschikking. Leuk voor die beestjes maar dan moet je wel de tijd en geduld hebben om de beestjes te vinden en zien laat staan dat ze willen poseren. Vaak zag ik dan alleen het nobele achterste en daar moest ik het mee doen. Dus een tijd lang geen tijger te vinden. Tot op een dag. Ja warempel: de tijger, daar is die. Ik had mijn fototoestel met telelens bij me, kon mijn cool vinden en dit mooie en profiel des tijgers werd op de gevoelige plaat gezet. Beiden vinden we de foto geslaagd. 

Overweldigd zijn wij.

Na de onstuitbare wildemansrit op de achtbaan van ons leven zijn we een beetje tot rust aan het komen.

Overweldigd zijn we door het vele blijken van medeleven die ons bereikten en nog steeds bereiken via Facebook, mail en persoonlijk ontmoetingen lijken we een beetje tot rust te komen.

Nog steeds is ons huis onwerkelijke stil, overdonderend stil.

Het moet maar.

We wachten op haar as die we gaan uitstrooien op ons lievelings meditatie plek waar we beiden onze aandacht richtten op de voor onze relevantie prikkels.

Ik keek naar de schepen en zij naar de watervogels.

Nu lees ik de Facebook berichten regelmatig door en vindt daar troost in. De band tussen mens en hond bestaat al eeuwen in enorme warmte en vriendschap tussen elkaar. Dit wordt bij elk bericht steeds bevestigd en ik wil dank zeggen aan onze Facebook vrienden, mail vrienden en oude vrienden.

Ik ondervind hier enorme steun aan en wanneer ik verdrietig kijk ontmoet ik veel herkennende blikken en het weten wat er met ons gebeurt.

Gisteren ontvingen we een mail uit het verre Griekenland vanuit het mooie eiland Amorgos waar Jesse ter wereld kwam en haar peetmoeder uit Delft. De eerste opvang moeders die haar voorzichtig leidden richting Nederland en naar ons huis. Prachtig is het verwoord en ik hoop dat jullie Engels kunnen lezen want dit vertalen is voor mij onmogelijk.

Els and Jeroon

My heart bleeds for you.. I  get a tightness in my chest whenever I think of my dog Roberto having to leave us one day, in the near future as he is almost 14 and has had some health issues this year..

Of course you miss Jesse.. especially when you wake up in the morning without her.. or come home and she is not waiting, the pain can be so sharp.. everywhere you look, her absence is felt and memories come flooding back. Sweet ones, funny ones and ones that gave you both a close bond with her. The y give us so much joy and a house without  a dog, at least for me, feels empty.. Cats are an important presence too, but again in a different way.

I really want to thank you for making it possible for her to have enjoyed so many years of care, true love, and safety .The exact opposite of what a life of a stray dog in Greece can be. Without you, she would have faced all that, as a puppy, lost and helpless.

I am thinking of you both and share your pain, although the only comforting thought right now, is that she is no longer suffering. It takes courage to do what you did, and I also thank you for that. You were the best thing that happened to Jesse in her life, 2

so focus on what you gave each other, and keep her in your hearts  forever...

Jesse,

All the love in the world goes with you wherever you are resting..

With love, Lamia

Van haar Delftse pleegmoeder ontving ik de volgende mail nadat ik de vorige had doorgestuurd.

Prachtig en zo waar!

Ik kan me heel goed voorstellen dat deze reactie jullie goed doet.

Ook Lisiane en Jonathan (van zusje Kata) en Heleen en Peter (van zusje Tasca) zijn aangedaan door de dood van Jesse. Heleen vroeg je e-mail adres en dat heb ik gegeven. Ze tobt een beetje met haar gezondheid, dus weet niet of ze de energie vindt om jullie te mailen, maar dat was wel de bedoeling.

Gisteren.

Een goede vriend kwam bij ons om een afscheid te nemen van een gezamenlijke vriendin.

De dokter kwam binnen met een bedrukt gezicht.

Mengde de cocktail die haar in diepe slaap gaat brengen.

We leidden haar naar haar mand en rustig ging ze liggen.

Hij pakte haar pootje en ze liet dit in vertrouwen rustig toe.

De prik was gezet en in no time was ze op reis.

Wij, met zijn vieren stonden haar bij in haar laatste reis bij de allerlaatste injectie.

Ze bleef nog één nacht bij ons.

We aaiden en praatten tegen haar

Onze lieve hondenmeisje is weer terug in de oersoep waar we allen eens heen gaan.

Ze zal altijd in een stukje van mijn hart doorleven.