Vandaag een maand thuis. Had
ik stiekempjes gehoopt op herstel door de rust en ontspanning, nu, daar is geen
sprake van.
Hield ik 6 jaar geleden een
dagelijks dagboek en symptomenlijst bij, dat doe ik niet meer. De saaiheid en
de weinige verschillen hebben dat moeilijk gemaakt. Nu kijk ik wel wekelijks
naar een paar punten en zie en vooral voel gewoon achteruitgang.
Even een rondje over de markt
en ik was gisteren gewoon te moe om nog een kop koffie te gaan drinken. Een
rondje met de hond onder aan de voet van ons huis en ik ben buiten adem. Een
uurtje zwemmen hou ik gewoon niet meer vol en ik heb de scootmobiel nodig om
thuis te komen. Ook de verhoging van pijnstilling heeft geen goed gedaan.
Vanmorgen werd ik al om 05.00u wakker van de pijn en ben er ook vroeg uitgegaan
om dit stukje te schrijven.
HET MAAKT ME BANG.
Angst had ik natuurlijk al
vanaf de diagnose, maar uiteindelijk kwam ik weer aan het werk en kon
volwaardig werk afleveren. Nu schrijf ik hele leuke en interessante blogjes
waar veel positieve reacties op komen, en dat geeft ook bevrediging en lol, en
zorgt met al het bijbehorende zoek en speurwerk voor een blijvend werkende
geest, maar levert en financieel niks op en de onzekerheid over hoe verder
blijft. De bedrijfsarts reageert al drie weken niet op mijn vraag voor een
gesprek, en ondanks dat ik tijdens het zwemmen al lang niet meer duik, voel ik
me in het diepe.
WAAR GAAT DIT NAAR TOE ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten