Afscheid

Afscheid nemen kun je op verschillende manieren doen, en na afscheid te Afscheid hebben genomen van veel verschillende mensen afgelopen jaar. Van de een min of meer verwacht, of het zat er aan te komen, van de ander was de persoon in kwestie dusdanig oud dat het er ook min of meer bij hoort, en weer anderen totaal out of the blue. Zonder voorbereiding, zonder aanwijzingen en erg rigoureus aankomend. Zelfs erg confronterend waar het om leeftijdsgenoten gaat.

Nu zit ik voor de tweede maal dat ik afscheid aan het nemen ben van mijn werk. De eerste keer na de diagnose poli myositis  in oktober 2007 dacht ik ook dat het einde nabij was, maar wist ik een kleine twee jaar later weliswaar onder strikte voorwaarden en met een heftig aangebrachte structuur toch nog vier jaar full time terug te komen. En dat ging heerlijk. Ik kwam weer helemaal op dreef en moest me weliswaar aan grenzen houden maar kon toch volwaardig mee. Nu daarentegen voelt het als veel definitiever. Het werk is veranderd, de patiënten populatie is dubbel diagnose geworden en lijflijk ben ik de afgelopen jaren toch achteruit gegaan. De rek is er uit, en de flexibiliteit die van me gevraagd word is niet meer aanwezig.

Ik zit thuis, heb weinig of geen conditie, voel me uitgeblust, moe na een klein rondje met de hond, of een ommetje over de markt. Ik ben net met de scootmobiel en Jesse even naar de maasboulevard geweest, en zelfs nu, zonder te lopen ben ik toch opnieuw moe. Het was overigens wel leuk, want dat in galop draven naast de scootmobiel is iets wat Jesse prachtig vind. Ze vond het eerst nog maar een eng en lomp zoemend ding, maar nu ze het een beetje kent is de engheid weg en blijk ik voor haar nog gewoon de baas. Het is weer wennen.

Kortom Jesse went er wel aan, maar wen ik er aan? Ja dat is nog even afwachten.

Hot.