Al doende leren we heel wat van onszelf. Ik kreeg een lief
mailtje van Laaglander en voelde me gesteund. Hij wenste mij sterkte met de
veranderingen van mij en mijn lief. Het zal wel loslopen want inderdaad hebben
we dit al een aantal maal meegemaakt. Vroeger werkte Roen op crisis. Daar was
het zwaar. Ik herinner me een verhaal van hem dat hij samen met een collega
samen wachtte op een patiënt die daar gebracht werd door 3 politie agenten.
Deze man had in een psychose een samoerai zwaard gehanteerd waarin hij zeer
geoefend was. Die agenten hebben toestemming om geweld te gebruiken en de
hulpverleners niet. Die stonden te wachten met de spuit op de achtergrond om
deze man in isolatie te laten kalmeren. Dus kwam Roen wel eens thuis terwijl
hij of lichamelijk of geestelijk in de kreukels lag of beiden. Ik mocht hem dan
opvangen. Zuster Els is back in town, zeg ik dan. Ik vraag me soms wel eens af
of de directie wel eens stil staat hoe zwaar soms de taak is van het
thuisfront. Roen kreeg wel eens een goedmakertje zoals een etentje om hem te
bedanken. Ik heb daar nog nooit iets van gehoord. Wat ik trouwens wel anders doe?
Ik maak nu ook tijd voor mezelf vrij. Zo ging ik gisteren heerlijk in mijn
uppie naar de dierentuin waarvan ik een abonnement heb. Daar heb ik lekker
gezeten, foto’s genomen en in de oogjes van een longvis gekeken die mij ook aan
het bekijken was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten