Laat ik eerst
met de communicatie beginnen. Daar had Roen gisteren mee te maken. We hebben
een gloed nieuwe TV gekocht. Voor ons doen enorme bak. Piece of cake dacht mijn
lief. Stekkertjes eruit andere stekkertjes erin, zenders zoeken en yep, zicht
op de wereld alles is groter dan we gewend zijn. Helaas pindakaas oftewel niet
dus. De tv en andere apparaten vertikten om samen te werken vanwege de diverse
leeftijden dus andere aansluitingen. Roen ging manmoedig verder en ze bleven het
vertikken. Was dit een generatieconflict of spraken ze andere talen. Wie zal
het zeggen. Dus moest er ook een nieuwe
scart kabel worden aangeschaft. Dit alles gebeurt op zijn chemo dag en de chemo
werkte niet mee. Gevolg? Een kort lontje. Ik merkte dit niet op dat hij zich
niet lekker voelde en zei precies de verkeerde dingen. Normaliter weet ik de
juiste woorden te vinden en te praten met juiste intonatie en ben ik tactisch,
zachtaardig en begripvol. . Kortom mijn tactische
kant was eventjes weg. Ons gesprek
steeds onstuimiger. Maar eerlijk is eerlijk en “man against machine” is
gewonnen door! Yes! Roen, mijn held.
Ondertussen
heb ik door mijn veranderde perceptie nogal last van muizenissen in mijn hoofd
en die zijn getransformeerd tot een kudde olifanten die al trompetterend door
mijn hoofd stampen. Roen en ik zijn samen weer even de “wat als” hel. Wat als
dit, wat als dat. Een uitvoerige beschrijving wil ik jullie besparen, maar we
zijn creatief met het verzinnen van enge zaken. Dus, leer ik weer geduld te krijgen. We gaan door
met onze ademhaling oefeningen en ga proberen om de veranderde perceptie eigen
te maken. Misschien verdoven mijn olifantjes me door hun gestamp. Of het zo
blijft. Ik weet het niet, ik zie het wel en samen komen we eruit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten