Spitten door
de harde schijf waar oude foto’s zich bevinden is een tijdrovend werkje. En dat
is me toch leuk! Een aantal jaar geleden gaf Merlijn en zijn lief een groot
feest. We boekten een hotelkamer en gingen weer terug naar onze roots; Arnhem.
Er liggen daar heel veel voetstappen van mij en later van ons. Het is alsof ik
een warme trui aandoe. Herkenning en herinnering alom. Zo sprak ik een tijd geleden een oude
vriendin die er van droomde om wanneer zij gepensioneerd zouden zijn een mooi
appartement te kopen waar je de Rijn kunt volgen. Dat snap ik maar ik vroeg aan
haar hoeveel mensen zij nog kende die daar nog woonden. Het was net als bij
mij. Geen een. Verhuizen is moeilijk, vooral als je weer een nieuw
vriendenbestand moet opbouwen. Eerlijk is eerlijk; hoe ouder, hoe kritischer.
Maar we liepen richting de “Blauwe Golven” dit is in 1972 neergezet door de kunstenaar
Peter Struykens. Daar boven staat een muur met als statement enorme graffiti
tekeningen die voor de verandering erg mooi zijn. Het zijn geen tags die elke
idioot kan maken maar vakwerk en de moeite van het fotograferen waard. Wat ben ik
dan blij met mijn digitale toestel en ik stond in houding zus of zo, schuin, op
mijn hurken en ga zo maar door. Ik heb deze foto’s weer gevonden en geniet er
net zo van als toen de dag waarop ik ze nam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten