Vrolijk Pasen

Bálen!

Zelfportret 

Wanneer in de bieb ben loop ik langs de schappen de boeken te bekijken. Voor elke genre hebben ze icoontje en dat vergemakkelijkt het zoeken. Het lijkt een beetje op bloemen plukken die in het wild groeien. Waar heb ik zin in, is het een dik boek met kleine lettertjes? Welke schrijver is het en ken ik die? Dus zag ik een trilogie dat compleet was. Deel 1, 2 en 3. De kaft had dezelfde kleuren en door de scanapparaat, hup in de tas en nu naar huis. Deel 1 genomen en lezen maar. Het was me toch leuk en spannend. In de laatste bladzijde vielen onze helden van een afgrond naar beneden. Gretig nam ik deel 2 in handen en las het verhaal aan de achterkant van het boek. ? Wat is dit? Andere namen? Ben ik gek. Neen, dat niet alleen had ik 2 series mee genomen. Deel 1 was van een ander trilogie dan 2 en 3. Balen. Weer eens niet goed gekeken. Komt regelmatig voor. Zucht. Morgen maar naar de bieb gaan om de goede boeken mee te nemen als ze die nog niet hebben uitgeleend.

Monnikenwerk

Spittend door ons archief op de harde schijf kom ik de foto’s van de familie aan moeders kant tegen.  Allen in zwart wit en afwisselden van kwaliteit. Deze foto’s laten een verstilde impressie vanaf de jaren 20 tot de jaren 60 van de vorige eeuw zien. Ik had de eer alle foto’s of negatieven van de familie te mogen inscannen. Het waren er veel. Dit was een monnikenwerk maar wel de moeite waard. Ten eerste leerde ik met vallen en opstaan wat er met pixels werd bedoeld, hoe een scanner werkt waarmee de foto’s werden ingescanned en een ander apparaat voor negatieven. In dit geval telt ook van hoe vaker hoe meer erin werd geramd hoe dit allemaal gaat. Ook leerde ik de familie kennen. Het was een zwaar Rooms katholiek gezin dat goed in de slappe was leefde. Het was dus een groot gezin met de 13 kinderen. Ze konden het zich veroorloven om op vakantie te gaan naar zee zoals Oostvoorne of Katwijk. Er werden ook een aantal foto’s door fotografen gemaakt waar ze allen serieus in de lens keken. Er werden ook grote diners gehouden en ook een groot aantal kinderen hadden een carrière  in de kerk. Ze waren geroepen zoals dit toen werd genoemd. Dus was de familie pastoors, monniken en zusters rijk en waren de trots van het gezin. Er werden ook grote trouwerijen gevierd. Dat was toch een hele andere tijd toen alles nog door de ouders uitgestippeld werd en dus een zekerheid had wat we nu niet meer kunnen voorstellen. Het was een fijne wereld behalve wanneer je anders was en niet paste. Dan was de familie keihard en werd je eruit gezet of belachelijk gemaakt. Maar dat is een ander verhaal.   

Strandwandeling?

Mag ik meelopen?

De eerste week van april zijn we vrij. Dan hoop ik op een paar mooie dagen. Wat dan? Eerst een paar praktische karweitjes zoals de lege muren van de gang volhangen met portretten van onze wederzijdse familieleden. Het klinkt alsof dat héél eenvoudig is. Maar.. Ze moeten recht hangen. Hier zorg Roen voor want hij heeft wat je noemt een waterpasser in zijn blikveld. Ik daarentegen hang consequent alles scheef. Ook een gave vind ik. Daarna maken we warme chocolade, hijsen Jesse in haar gordel, pakken onze fototoestellen en gaan naar zee. We hebben er zin in. Nog maar 2 daagjes werken voor Roen en ik 1 dagdeel in de winkel en dan is het zover.

  

Verassing

Soms krijg ik een verassing terwijl ik foto’s aan het nemen was. Wij waren in Arnhem en zag dit levend beeld in de binnenstad. Mooie kop. Dus stond ik weer in allerlei standjes. Dit is het resultaat. 

Foto's met een verhaal

Mijn bieb boeken heb ik uitgelezen. Dus pakte ik een fotoboek waar de foto’s door Ed van der Elsken zijn genomen. Hij is mij inspirator van de foto’s die ik op straat heb genomen. Nadat ik thuis ben gekomen verwerk ik deze op de computer. Ik ben altijd benieuwd wat er allemaal is gebeurt op straat. Deze foto is van de WW medewerkers bij een dagje in Culemborg in het Mondiaal Centrum. Daar zijn de diverse importeurs aanwezig zodat de inkopers van de WW op twee adressen in Culemborg alles wat ze willen hebben voor de winkel. Het tweede adres is van Fair Trade . Er wordt daar ook dagtripjes van de WW gehouden. Dit zodat de medewerkers weten welke importeurs er zijn en er werd ook een spreekbeurt gehouden door de importeur die beelden uit Zimbabwe verkoopt. Na de rondleiding en de uitleg van een inspirerende man en zijn liefde voor dit soort handel waardoor de Afrikaners hebben  de kans krijgt om via de handel een goed bestaan  op te bouwen. We werden getrakteerd op een uitgebreide lunch en daarna mochten we overal neuzen en de producten kopen  met inkoopprijs. Meestal loop ik met mijn toestel rond en deze foto vind ik toch wel leuk. Waar zouden de dames het over hebben? Is het over deze man of iets anders. Ziet hij ze vliegen of is hij een fantast. We zullen het eigenlijk nooit echt weten. 

En nu de lente nog

Afgelopen donderdag, toen ik met de hardloopgroep het sterrenbos introk, kwam ik Els tegen, mijn lieve hoofd- en eindredacteur. Ze werd uitgelaten door Jesse, de vrolijke Griekse border collie. Ik kon niet veel zeggen, ik moest dóór. M’n groep was al uit het zicht verdwenen. Intussen knaagde het schuldgevoel. Ik heb al een paar weken niet geleverd. Dat komt door de belasting. Telkens denk ik: ik moet een stukje schrijven maar eerst m’n aangifte doen. Dat blokkeerde alles want die aangifte stelde ik al maar uit. Dat heb ik van mijn doelgroep geleerd: Stel nooit iets uit tot morgen als je het ook kan uitstellen tot overmorgen. Maar nu is me aangifte af en gemaild, veel gemakkelijker dan ik dacht want inderdaad, de belastingdienst had hem al voor 80% ingevuld.

Een ander probleem is dat ik vaak vind dat ik niks te vertellen heb. Dan lees ik een column en dan denk ik òf: wat een flauwe flutcolumn, ik ben blij dat ik hem niet geschreven heb of ik denk: wat een leuke, geestige column, kon ik dat maar. Dat schiet dus niet op. Zo raak ik nog in een writers block verzeild, met een depressie op de koop toe. Nee. Ik moet maar gewoon, gewetensvol mijn bescheiden ding doen, misschien niet zo geestig als Sylvia Witteman maar hopelijk ook niet al te flauw.

Nog eenentwintig nachtjes slapen voor de marathon. Ik lig op schema en ik ben nog steeds 70 kg. Hardlopen is een bron van vreugde. Al maakt Mink, het gangmakertje, het me soms niet even makkelijk. De laatste keer heb ik hem twee keer bij een vleesgroothandel moeten weghalen. De hongerlijer. Vlakbij het parkje waar ik altijd begin met joggen is  een bedrijventerrein waar een vleesgroothandel is gevestigd. Overdag is het er bedrijvig. Grote vrachtwagens uit Spanje en Roemenië lossen daar op drie losperrons hun vracht. (Hinnik-rund, waarschijnlijk.) Als ik Mink kwijt ben zit hij vaak onder zo’n losperron, te wachten of er niet een vleesje of een botje valt. De buitenlandse chauffeurs vinden het nogal lollig, geloof ik. Eén keer heeft hij zich er laten insluiten. Toen was hij kennelijk net voordat het hek dicht ging naar binnen geglipt. Gelukkig was er nog een oude receptionist aanwezig - hij stond ook op het punt te vertrekken - die blazend, steunend en mopperend de poort voor de insluiper opende. Zo houd die schurk me wel vaker bezig. Meestal loopt ie braaf mee maar voor loopse teven en lekkere hapjes vergeet hij zijn plicht.    

Nu de lente nog. Laat die gevreesde opwarming van de aarde maar beginnen, daar kan ik wel mee leven. Ik ben die winter spuugzat. Wie niet? Ik wil met slippers en kortgebroekt in de tuin zitten en blootraaps joggen. Dan kan iedereen mijn six pack en mijn gespierde benen zien, zolang ik ze nog heb, en wordt ik een beetje bruin.

Laaglander

Genieten = een Werkwoord

Hot schudt het een na het ander stuk uit zijn vingers en bij mij? Ik blijf maar filosoferen en worstelen met en  over de stelling die hierboven staat.  Telkens blijft deze zin in mij naar boven komen. Hoe kom ik erop? Tja. Een aantal jaren geleden waren Hot en ik geregelde feestgangers, soms wel drie x per week. We gingen regelmatig uit eten, naar clubs enz. enz. We gingen laat naar bed en er toch vroeg weer uit. Het functioneren bleef gewoon goed mogelijk. Dit was dus duidelijk voor de tijd van het diagnosticeren van die vermaledijde klote ziekte poly myositis.  Het was erg leuk maar wanneer we nu terugblikken wat we toen allemaal deden worden we nu allebei al heel erg  moe, alleen al van de gedachte. Maar dit is een ander verhaal. We ontmoetten dus allerlei mensen van diverse pluimage en leeftijden. Wat mij opviel was dat er veel mensen bij wijze van spreken tegen de muur gingen hangen met hun bekkie open en maar wachten tot de gebraden kippetjes er in  zou vliegen. Dat werd dus erg lang wachten en de verwachtte dromen kwamen niet uit of zodanig dat ze niet herkend werden want alles wordt  toch altijd anders dan je gedroomd heb. “Timing is all” is een oud gezegde. Herkenning ook.

Dus: Genieten =

 Met een lekker kopje verkeerd luisteren na lievelingsmuziek.

Een game op mijn  computer spelen en gelijkertijd luisteren naar de radio.

Lekker tegen mijn lief aankruipen wanneer we samen wakker worden.

Een nieuw recept uitproberen en mijn lief te zien smikkelen.

Knul te zien spelen met een propje papier.

Mijn lief te zien koken terwijl hij iets lekkers voor mij loopt te brouwen. 

Om tijdens de Algemene Vergadering te horen dat de opkomst zo hoog is dankzij het nieuwe bestuur.

Met zijn allen kunstwerken te creëren bij de afsluiting van het oude jaar en de resultaten te bekijken.

Naar de vogels kijken van ons nieuwe huis.

De stem van mijn zoon te horen wanneer hij belt.

Jesse te zien ravotten in de sneeuw.

Het lukken mijn mond dicht te houden wanneer ik een rot opmerking voel opkomen.

Genieten zit in kleine dingen van alles wat we doen en laten. Het valt snel weg in de vaart der alledaagse dingen maar het wordt zo koud wanneer ze er niet meer zijn.  

Onderkant formulier

Bovenkant formulier

Onderkant formulier

Pentangle

Ik ben al een lange tijd liefhebber van de Ierse muziek. Vele platen hiervan gekocht. De Ierse muziek wordt vaker geassocieerd met de groep de Dubliners. Ze maken ongecompliceerde Ierse volksmuziek.  Vrolijke muziek waarbij ik me in een Ierse kroeg waan met een lekker glas in mijn hand en vrolijk met de mensen meezing.  http://youtu.be/dyBZl5qwQ_Q  is de site waarop je lekker kunt neuriën. Toch heb ik hiervan nooit de muziek gekocht. Ik was meer liefhebber van andere groepen o.a. Pentangle is een van mijn favorieten.  http://nl.wikipedia.org/wiki/Pentangle vertelt meer over deze groepen. Wat kunnen deze mensen goede muziek maken. De zangeres Jacqui McShee is subliem. De 2 gitaristen John Renbourn en Bert Jansch zijn ongeëvenaard. Zij hebben ook een aantal solo platen gemaakt die ik heb aangeschaft. Ze hebben elk hun eigen sound die ik altijd herken. Ik heb even in You Tube geneusd en deze link gevonden. http://www.youtube.com/watch?v=d9gCN9-Jnfg&feature=share&list=RD02mFuxq_J1VuA Klik erop en geniet van hun muziek en waan je in Ierland. 

Werkstuk

Tegenstellingen vullen elkaar goed aan. Zoals tekenmateriaal dat bestaat of uit vetten(vetkrijt, olieverf) of water (waterverf, ecoline) Waar ik soms nog mee wil gaan werken is een bak met een laagje water. Daarop wordt voorzichtig olieverf gebruikt door de inhoud van verftubes in het water te spuiten met een bepaalde vorm. Je maakt het tekenpapier licht vochtig en legt die dan over de verf heen en haalt het eraf. Er ontstaan vreemde vormen die je dan kunt aanvullen. Dit heb ik nog niet gedaan en is dus een uitdaging. Voor dit werkstuk hierboven heb ik eerst met vetkrijt gewerkt. Uitgesmeerd en daarna met doezelaars gedeeltelijk uitgestreken. Je moet dan goed opletten dat het geen blok wordt. Dan heb ik ecoline er over heen gesmeerd. Door dat deze materialen (vet en water) elkaar afstoten kun je totaal andere kleuren gebruiken die elkaar versterken, zoals blauw/oranje, paars/geel. Daarna kun je met een luciferhoutje of de achterkant van een verfkwast lijnen ingraveren die dan of zo te laten of zwarte lijnen maken met bv. markerpennen. Dit is een hele leuke techniek die goed betaalbaar is. 

Graffiti

Spitten door de harde schijf waar oude foto’s zich bevinden is een tijdrovend werkje. En dat is me toch leuk! Een aantal jaar geleden gaf Merlijn en zijn lief een groot feest. We boekten een hotelkamer en gingen weer terug naar onze roots; Arnhem. Er liggen daar heel veel voetstappen van mij en later van ons. Het is alsof ik een warme trui aandoe. Herkenning en herinnering  alom. Zo sprak ik een tijd geleden een oude vriendin die er van droomde om wanneer zij gepensioneerd zouden zijn een mooi appartement te kopen waar je de Rijn kunt volgen. Dat snap ik maar ik vroeg aan haar hoeveel mensen zij nog kende die daar nog woonden. Het was net als bij mij. Geen een. Verhuizen is moeilijk, vooral als je weer een nieuw vriendenbestand moet opbouwen. Eerlijk is eerlijk; hoe ouder, hoe kritischer. Maar we liepen richting de “Blauwe Golven” dit is in 1972 neergezet door de kunstenaar Peter Struykens. Daar boven staat een muur met als statement enorme graffiti tekeningen die voor de verandering erg mooi zijn. Het zijn geen tags die elke idioot kan maken maar vakwerk en de moeite van het fotograferen waard. Wat ben ik dan blij met mijn digitale toestel en ik stond in houding zus of zo, schuin, op mijn hurken en ga zo maar door. Ik heb deze foto’s weer gevonden en geniet er net zo van als toen de dag waarop ik ze nam.

Ditjes en datjes

Pluizenbol

Soms krijg ik de geest en neem dan allerlei materialen mee naar huis. Pak den de camera met de macro lens en ga dan de foto’s maken, leeg deze dan in de computer en ga met de filters spelen. Hierboven zie je een van mijn uitgewerkte pluizen dat ik in de herfst heb meegenomen. Er ontstaan soms onrealistische beelden. 

Mijn lief

Schoonheid behoeft geen commentaar.

Een opduwertje

Een aantal jaren geleden ontvingen we een uitnodiging om de laatste verjaardag vaan een oom van mij mee te vieren. Het ging snel bergafwaarts met hem. Maar hij wilde zijn laatste verjaardag groots vieren. Dus togen we naar het schip de Hertog waar we van hartelijk verwelkomd werden. Mijn hele familie was daar ook. Het bestond nog uit mijn broer en zus. We voeren niet ver want het ging erg slecht met hem. Hij wilde perse een barbecue houden.  Dus stond er een ambulance aan wal voor het geval dat. Dus werd het rondjes varen en mijn fototoestel was niet voor niets meegenomen. Ook dit kleine scheepje werd gekiekt. Ik toog naar onze boot- en hondengoeroe met de vraag wat dit voor hemelsnaam voor schip is en waar diende hij voor? Dat het geen speelgoed was zagen we al. Ik kreeg een uitgebreid antwoord van hem.

Deze opduwertjes werden gebruikt om een schip zonder motor vooruit te duwen. Ze werden achter een groter schip, tot zo’n 30 m gebonden, en duwde n dan met een kleine motor het grote schip op. Deze motoren waren meestal zo tussen de 10 en de 20 pk. Ze werden gebruikt in de tijd dat er nog veel zeilvaart was, en dan geen ingebouwde motor. Dit scheepje was dus eigenlijk de machinekamer van het grote schip, samen met de schroef. De opduwer werd strak achter het grote schip gebonden, en dan werd over het algemeen gewoon op het grote schip gestuurd.

Met dank aan Hans.

VI

Dit gedicht heb ik ooit van mijn geliefde zoon gekregen. Wie de schrijver is? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat dit gedicht me raakt, diep raakt en het is alsof Merlijn me dit in mijn oren fluistert.

Er is geen plaats om te blijven, wij ontvangen kaarten met groeten, buiten woont een paard in de kou.

Toen we van niemand waren, toen we nog in het wild leefden, een vacht hadden we toen, met druppels en snot.

Ik loop in het grijze bevroren gras, kom zo dicht bij je lieve kop, je ogen, je donzige neus, dat mijn bril beslaat.

Ons huis is omgeven met asgrauwe etsen met paarden en wandelaars. Een plek is uitzicht op vroeger, op later, op verte.

Zoeken in de harde schijf.

Gisteren dook ik in onze harde schijf op zoek naar foto’s die we daar hebben opgeslagen. Er staan daar, als alles goed is, fotoreportages uit onze gezamenlijke geschiedenis en gescheiden verleden. Ik blij dus toen ik de reportages van onze vakanties en uitjes die we samen delen in de mappen vond. Ik flipte bijna want daar stond “Deze map is leeg” en dat in veelvoud. Wel vond ik de foto’s van de vakanties die Roen samen met zijn ouderlijk gezin hebben genoten. Een van de leukste foto’s is die boven staat. Roen in jeugdig formaat met zijn ouders die er een stuk jonger zijn dan toen ik ze leerde kennen. Trouwens, Roen fluisterde afgelopen nacht in mijn oor dat hij voor mij de verloren historie in de harde schijf zou zoeken en dat ik me niet ongerust hoefde te maken. Oef! Hij is daar een meester in om verloren zaken weer te vinden. 

De hel behoeft geen commentaar

Soms kan een zin een schilderwerk een extra dimensie geven. Dit is een gedeelte van een groot werk dat ik samen met de andere mensen maakte tijdens de afsluiting van de cursus "Het Experiment".

Family Hotrose is back-Completely

Hot en Rose, vroeger op web-log.nl bij typepad, daarna op weblog.nl van sanoma, en toen opnieuw begonnen op blogspot.com en vanaf vandaag weer op wordpress.

Als iemand problemen heeft om het nu nog te volgen, ik vind dat niet gek. Het was ook een heel karwei om de boel compleet over te krijgen, maar inclusief alle rare tekentjes die bij de eerste verhuizing van typepad naar sanoma in plaats van de leestekens kwamen is alles weer lees en kijkbaar.

Rose en ik weten nog niet precies wat we ermee gaan doen, maar alle 1509 blogjes uit ons verleden vanaf november 2006 zijn er weer op http://familyhotrose.wordpress.com/

Dat laten we nog horen

Groeten

Hot

Wat kan ik doen.

Een tijd geleden zat ik op de cursus “Het Experiment” gegeven door Nico Kervezee bij de SKVR. Dus wordt er in het begin van elke cursus jaar een opdracht verstrekt. Dit jaar was het; “Herinneringen enz.” Mijn invulling hieraan dacht ik aan stambomen, leren lezen, schrijven en rekenen. Al die getallen die je ziet zijn de geboortedata van mijn gezin v.a. de geboortejaar van mijn ouders t/m mijn kleinkinderen. Dit maal niet naast een boom of zoiets maar gewoon van begin tot het einde en dan weer opnieuw beginnen. Ik verzon ook een zin dat telkens werd gerepeteerd. Er wordt hier ook naar de vorm gezocht. Dit werk is de 1^ste van een reeks van experimenten om deze opdracht vorm te geven.    

Straatfotografie

We gaan vaak met allerlei festivals in de stad samen of alleen met ons fototoestel de stad in. Ik heb dan de neiging zoals de beroemde fotograaf Ed van der Elsken aan omstanders te vragen of ik een portretfoto van hen mag maken. Meestal zeggen ze ja. De ene is wat enthousiasme dan de ander. De ene is wat schuchter. Soms ontstaat er iets van een oogcontact. Dit vind ik de leukste. Deze is van een marktkoopman. Overigens kun je via Google allerlei sites over Ed van der Elsken vinden. Geniet van zijn foto's want ze zijn veel beter dan die van  ondergetekende. 

Black Coffee

De regen tikt tegen de ramen.

We zijn even gaan wandelen met onze Jesse

Wij met onze petten op en zij met haar oortjes in regenstand

Nu, staat er een bakkie koffie voor onze neuzen

Roen zoekt bussen en ik schrijf dit stukje

Terwijl de Pointer Sisters de blues zingen

De aloude ballade “Black Coffee” door de boxen wordt gestuwd.

Klik op de onderstreepte code en geniet met ons mee. 

http://youtu.be/L1qWAg1YkTA

Hoera!

Het komt eraan. De lente!

Sneeuwklokjes en krokussen steken hun kopjes naar boven.

Verse groente is stervensduur.

Katjes zijn bijna uitgebloeid.

Stapelwolken stapelen zich op.

En de koude is bijna uit de lucht.

Er komen goede tijden aan.

Lente.

Napret.

Marieke

Gisteren hebben we een leuke dag gehad. We kregen bezoek uit Frankrijk! Marieke, de dochter van French Sister met lief en jong spruit kwamen een dagje bij ons doorbrengen. We kennen de beide ouders van Joline wel. Joline, een schat van een kind van bijna 2 jaar. Vrolijk en blij met een eigenzinnig karakter. Joline met de krullen van haar pa en de ogen van haar moeder. Ze weet wat ze wil en niet. Dus ook dat ze van alles zelf wil doen. Ze wil haar wandelwagen zelf duwen en dat valt niet mee. En de wandeling die we in gedachte hadden werd een eindeloos slenterpartij. Wat hebben Marieke en Ari een geduld met de kleine maar ze geven haar helemaal niet altijd haar zin. We gingen naar een supermarkt, Bas van der Heyden. Doet ze altijd wanneer ze in Nederland zijn. Stroopwafels, hagelslag, Nederlands brood enz. Dit hebben ze niet in Frankrijk. Hagelslag wordt alleen gebruikt als taartversiering en in pakjes van 50 gr. verkocht. Wanneer zij komen is het verwelkomen van oude vrienden die je niet dagelijks zie maar toch vertrouwd en eigen is. Na een eenvoudige doch voedzame maaltijd te hebben genuttigd gingen ze naar haar zus in Lille terug en we verheugen ons nu al op hun volgend bezoek dat of bij hen plaats vindt of bij ons. Altijd goed. 

Het ‘n’ woord.

Waar is de tijd gebleven van negro-spirituals en negerzoenen. Toen wij, babyboomers nog jong, bruisend en hippie waren, hebben wij het racisme toch afgeschaft. Let wel, racisme hebben we afgeschaft, negers hebben we gelukkig niet afgeschaft. Die laten zich niet afschaffen. Dacht ik. Maar nu moet Arnon Grunberg uitleggen dat hij het woord neger heeft gebruikt in een boek maar dat dat in het Amerikaans niet als ‘negro’ mag worden vertaald want dat is kwetsend. Of iets dergelijks. Ik ken geen alternatief met dezelfde betekenis als neger. Zo is er een taalkundig probleem op grond van beleefdheid jegens een bevolkingsgroep. Want ik wil niemand beledigen en zeker die grote gasten niet. Respect man. Wat betekent ‘neger’? Een persoon uit Afrika of afstammend uit Afrika, bezuiden de Sahara. Dat is een mondvol. We kennen het woord ‘creool’ maar daar mee worden alleen Surinamers van Afrikaanse afkomst bedoeld. Je kunt ‘zwarte’ zeggen maar dat klinkt ook niet sympathiek, een beetje als kale, dikke of rooie: snauwerig. En ze zijn niet zwart maar bruin.  En als je het over zwarte scholen of zwarte buurten hebt gaat dat over alle allochtonen. Trouwens, hippe of geëngageerde Hindoestanen noemen zichzelf ook zwart. En dan zijn er de Papoea’s en de Australische Aboriginals, net zo zwart maar geen negers. In de VS, uitvinders van politieke correctheid, zijn ze via negroes, blacks, Afro-Americans nu op African-Americans uitgekomen. Als je die omweg bekijkt is het de vraag of het hierbij blijft want African-Americans impliceren Noord-Afrikaanse Amerikanen maar dat zijn geen negers. Intussen noemen rappers elkaar liefdevol ‘nigga’. In het televisieprogramma over slavernij vertelde een bosneger dat hij een hekel heeft aan de term ‘Marron’ maar trots is op zijn status als bosneger. Want Marron staat voor weggelopen vee maar een bosneger is vrij en trots.

De beste oplossing is nog alle rassen afschaffen. Weg met de Chinezen, Japanners, indianen(Sorry, native Americans), Naffers, Cabo’s, Turken, Arabieren, eskimo’s (Sorry, Inuit), Hindoe’s, blanken, joden, Latino’s, Roma, Sinti. Weg ermee. We erkennen alleen nog mensen. Van licht beige tot donker beige. Met de menselijke waardigheid. Sommige van die waardige wereldburgers zijn beter in dansen en muziek, anderen beter in wetenschap en schaatsen maar een kniesoor die daar op let. Eén grote gelukkige familie.

Laaglander

Drumming 3

Een aantal jaren gelden was het weer eens 14 februari en ik moest wat verzinnen voor mijn liefs zijn verjaardag. Soms ontvoer ik hem en neem hem naar een plek waar die nog nooit is geweest. In dit geval was het de nieuwe kerk, zo’n 300 jaar gelden gebouwd, voor een concert de groep Can, ook al waren ze geen band meer ze treden nog vaak gezamenlijk op. Het was een prachtige muziektempel en we zaten vooraan en zagen Jaki Lieberzeit, de drummer van de band.  En, oh boy, wat kan hij drummen! Strak, op 4 trommels met stok beheerste hij dit strakke ritme. We waren helemaal daas! Can alhoewel het een Duitse Krautgroep, dus eigenlijk naast de deur had nog nooit in Nederland opgetreden. Ze hebben zo hun eigen beat, sound  Je houdt ervan of je krijgt er een enorme aversie tegen hen. Het niet wat je noem een dagelijks rockband. Ik heb een solo optreden van Jaki op You Tube gevonden. Veel plezier!  http://youtu.be/5a_XVM7LGnk

Birth of the Beat.

Het gehoor is het eerste dat wordt gewekt tijdens het ontstaan van een mensenkind. Ik had toen het idee dat er een serene rust heerste onder het hart van je moeder. Dat bij het ontwaken je het geklop van haar hart hoorde welk diverse ritmes ten gehore bracht al naar gelang het gemoed van haar. Rustig wanneer zij rustig was en wanneer ze onrustig werd haar hart op hol sloeg. Later, veel later werd er een plaat uitgebracht met de geluiden die werden ervaren door de embryo. Ik heb de plaat gehoord en het was een kolere herrie. Niet alleen werd het hart gehoord maar ook het geluid van de longen met de in en uitademingen, het gesuis van het bloed dat door de aderen werden gestuwd en ook werd de huid gestimuleerd door het vruchtwater waarin het zich bevindt. Ik denk dat daar de birth of the beat begint. Dat met elke trommelslag er een bron van herkenning is. Het trommelgeluid is de eerste muziek die onze verre voorouders zagen als een godsgeschenk waarmee zij het hogere vereerden. Zij trommelden tijdens levensfasen zoals geboorte, de overgang van kind tot volwassene, vruchtbaarheidsfeesten en wat nog meer. Ik zag dat kleine kinderen dansen op de beat en daar enorm plezier aan beleven. Dit is een geluid dat ons verbindt. http://youtu.be/RaYvMwQd3cs Dit is een prachtig muziekstuk van Steve Reich en wordt gepeeld op 6 marimba’s. Het zijn houten muziekinstrumenten waarin ik dit godsgeschenk hoor en ook een later versie van de Birth of the Beat.   

Drumming 2.

In de tijd dat ik Roen leerde kennen had ik zo’n 2 meter lp’s en hij had er ongeveer 15. Ik doe maar een gok. Hij had er eentje van Africa  Djole.  http://youtu.be/swx6iOwo2YE Hij was er helemaal desolaat van. Had ze live gezien op een schoolfeest en vertelde mij hoe hij in de blik van een van de drummers verzonken was geraakt. Deze blik ziet hij nog als het ware wanneer hij deze muziek hoort. Later, veel  later werd er in de buurt waar we waren gaan wonen te Schiedam dat er een djembe leraar les gaf. Wij schaften een djembe aan bij de Wereldwinkel en hij ging lessen. Wie weet schrijft hij nog over die tijd. Zo af en toe speelde hij op dit instrument en Jesse was er zeer geïnteresseerd in. 

Lente?

Ze zeggen dat het eraan zit te komen. Geloven jullie dit ook?