Blessureleed

De hel, dat zijn je kinderen. Zo parafraseer ik Sartre om mijn kinderen een gespreksonderwerp aan te reiken voor later, bij de psychiater. Ik ben soms best behulpzaam.

Maar de hel, dat zijn niet je kinderen en ook niet de anderen. De hel, dat is een blessure als je nodig moet hollen.

Dat is de keerzijde van een ‘gezonde leefstijl’; als je veel loopt raak je verslaafd, als je verslaafd bent kan je niet zonder. Maar als je geblesseerd ben gaat het niet.

In deze helse spagaat ben ik terecht gekomen.

Ik lag lekker lui op de bank na een niet eens zo’n zware looptraining, ik kom overeind (had ik dus nooit moeten doen) en er schiet een gruwelijke kramp in m’n bovenbeen. Dat komt door te weinig drinken. Ik ga een beetje lopen want dan gaat het meestal weg maar het werd nog erger. Het was net of er iets binnenin mijn been werd opgepompt waar helemaal geen plaats voor is. Ik strompelde rond maar de pijn nam alleen maar toe. Ik ging zweten en ik werd draaierig. Toen ben ik flauwgevallen en heb daarbij een rib gekneusd. En met een gekneusde rib kan je niet hardlopen. Ja, misschien als je huis in de fik staat of als er een dolle stier achter je aan zit maar niet voor je plezier.

Dus kon ik twee weken niet hardlopen en werd zo de hel voor mijn gezin.

De hel, dat is een geblesseerde vader met afkickverschijnselen.

Dat roept alle keren dat ik geblesseerd ben geweest weer in herinnering. In Thailand struikelde mijn paard over een touw, ribben gekneusd, op de wintersport met rodelen, kniebanden.

Van lopen zelf krijg je niet zulke heftige blessures. Hooguit zeurende pijntjes.

De ontwenningsverschijnselen zijn- vreemd genoeg - haast hetzelfde als de klachten van te veel trainen. Een soort burn out: alles is je teveel, slecht slapen, vermoeidheid, overgevoeligheid en knorrigheid. Gelukkig duurde het dit keer niet zo lang.

Gisteren ging het weer en dat is dan echt een feest. Met een dubbele dosis Ibuprofen de lanen op, de paden in. Eergisteren nog haatte ik alles en iedereen, vooral mezelf en mijn treurig bestaan; nu is the sky opnieuw the limit, jippie!

Laaglander