Nog
vijf nachtjes slapen voor de grote dag. De afgelopen veertien dagen heb ik elke
dag naar de weersverwachting van 14 april gekeken. Daar werd ik niet veel
wijzer van, als je daar überhaupt ‘wijzer’ van zou kunnen worden. De ene keer
was het 10 graden, oosten wind, vandaag weer 20 graden, zuidenwind met alles er
tussenin. Je gaat het snelst met 10 graden maar ik kan erg goed tegen warmte,
in tegenstelling tot de meeste lopers, dus voor mijn klassering is warm weer
voordelig. En als het niet zo koud is staan er meer mensen, dat is gezellig.
Naar mate de marathon dichter bij komt wordt ik banger om me te blesseren. Een
overbelasting blessure of overtraining ligt niet meer voor de hand maar voor
ongelukjes ben ik als de dood. Bijvoorbeeld struikelen in het donkere bos over
een ongeziene tak of iets degelijks.
Een paar jaar geleden ging ik met mijn gezin op wintersport. In februari. Het weekend dat we terug zouden komen was de bruggenloop. Daar had ik me suf voor getraind. Wijselijk nam ik geen ski-les. Bang als ik was voor blessures. Als de rest van het gezin op de lange latten stond ging ik met de hond op de loipe hardlopen De loipe, dat is het langlaufparkoers, een Finse piste met sneeuw. Daar mag je niet komen zonder ski’s en met een loslopende hond, maar ik was weer eens burgerlijk ongehoorzaam. Het was een winterwonderland. De ene kerstkaart na de andere ontrolde zich voor onze ogen. Het was elke dag zonnig weer. De hond had de tijd van zijn leven. Het was glad maar ik liep op crossspikes en de hond heeft zijn nageltjes. Ik kon er alleen niet af; onmiddellijk naast het pad zakte je tot je middel in de sneeuw.
Rodelen
De laatste dag gingen we rodelen. Met een rotgang op een sleetje de heuvel af. Je voelt hem al aankomen. Ik haakte met mijn voet in de zijkant van het sneeuwpad en blesseerde mijn kniebanden gruwelijk. Niet alleen de bruggenloop kon ik op mijn buik schrijven. Ook de marathon was niet meer haalbaar. Een half jaar last gehouden. Een nachtmerrie! Niet in de laatste plaats voor mijn gezin. Nog wat langer geleden gingen we in de winter naar Thailand, de kinderen waren nog niet leerplichtig. Behalve veel hardlopen, waarbij ik een keer de weg kwijtraakte, waardoor ik uren later terugkwam dan de bedoeling was en mijn vrouw dacht dat ik in de hitte de geest gegeven had, ging ik een keertje paardrijden. Door de jungle en over het strand. Een eersteklas holistische ervaring. We galoppeerden over het strand waar vissersbootjes met een lange touwen over het strand heen aan de kokospalmen gebonden waren. Die touwen lagen plat op de grond. Door de branding ging er een bootje onverwacht omhoog en het touw dus ook. Mijn paardje struikelde erover en viel, ik werd gelanceerd. Plat op m’n rug. Ribben gekneusd. Ik moest nog blij zijn dat het paard niet op me viel. Weg marathonvoorbereiding.
Dat doet me denken aan Ahmed Salah uit Djibouti. Dat was de ster van de Rotterdamse marathon in 1989 of 1990, geloof ik. In 1988 was hij tweede geworden in 2.07. Hij was kanshebber voor eerste plaats, misschien een wereldrecord. Hij struikelde en viel bij de start en nokte gelijk af. Die liep nog geen tien meter van de marathon.
Dat soort dingen, daar ben ik nu extra beducht voor. Dus ik beweeg mij deze dagen met grote voorzichtigheid door het landschap. Sleetjes en paarden; daar ga ik voorlopig niet op zitten..
Een paar jaar geleden ging ik met mijn gezin op wintersport. In februari. Het weekend dat we terug zouden komen was de bruggenloop. Daar had ik me suf voor getraind. Wijselijk nam ik geen ski-les. Bang als ik was voor blessures. Als de rest van het gezin op de lange latten stond ging ik met de hond op de loipe hardlopen De loipe, dat is het langlaufparkoers, een Finse piste met sneeuw. Daar mag je niet komen zonder ski’s en met een loslopende hond, maar ik was weer eens burgerlijk ongehoorzaam. Het was een winterwonderland. De ene kerstkaart na de andere ontrolde zich voor onze ogen. Het was elke dag zonnig weer. De hond had de tijd van zijn leven. Het was glad maar ik liep op crossspikes en de hond heeft zijn nageltjes. Ik kon er alleen niet af; onmiddellijk naast het pad zakte je tot je middel in de sneeuw.
Rodelen
De laatste dag gingen we rodelen. Met een rotgang op een sleetje de heuvel af. Je voelt hem al aankomen. Ik haakte met mijn voet in de zijkant van het sneeuwpad en blesseerde mijn kniebanden gruwelijk. Niet alleen de bruggenloop kon ik op mijn buik schrijven. Ook de marathon was niet meer haalbaar. Een half jaar last gehouden. Een nachtmerrie! Niet in de laatste plaats voor mijn gezin. Nog wat langer geleden gingen we in de winter naar Thailand, de kinderen waren nog niet leerplichtig. Behalve veel hardlopen, waarbij ik een keer de weg kwijtraakte, waardoor ik uren later terugkwam dan de bedoeling was en mijn vrouw dacht dat ik in de hitte de geest gegeven had, ging ik een keertje paardrijden. Door de jungle en over het strand. Een eersteklas holistische ervaring. We galoppeerden over het strand waar vissersbootjes met een lange touwen over het strand heen aan de kokospalmen gebonden waren. Die touwen lagen plat op de grond. Door de branding ging er een bootje onverwacht omhoog en het touw dus ook. Mijn paardje struikelde erover en viel, ik werd gelanceerd. Plat op m’n rug. Ribben gekneusd. Ik moest nog blij zijn dat het paard niet op me viel. Weg marathonvoorbereiding.
Dat doet me denken aan Ahmed Salah uit Djibouti. Dat was de ster van de Rotterdamse marathon in 1989 of 1990, geloof ik. In 1988 was hij tweede geworden in 2.07. Hij was kanshebber voor eerste plaats, misschien een wereldrecord. Hij struikelde en viel bij de start en nokte gelijk af. Die liep nog geen tien meter van de marathon.
Dat soort dingen, daar ben ik nu extra beducht voor. Dus ik beweeg mij deze dagen met grote voorzichtigheid door het landschap. Sleetjes en paarden; daar ga ik voorlopig niet op zitten..
Laaglander
Geen opmerkingen:
Een reactie posten