We hebben een Koning

Het zal niemand zijn ontgaan dat we een koning hebben. Dat is even wennen maar het lukt wel. Hier in Schiedam hebben we een eigen manier om de Koninklijke familie te feliciteren. De vlaggetjes met het rood/wit/blauw zijn om de wieken gespannen en elke wiek heeft een oranje vlag. Ze staan ook in een speciale stand. Zie maar, heel speciaal. 

Lijnenspel

 Wanneer ik een thema te pakken heb zie ik het overal.

Zintuigelijk Geluk.

Vanmorgen zaten Roen en ik achter ons ontbijt. Roen had omelet met ui, gedroogde tomaat en champignons en kaas/ham op zijn boterhammen. Ik roerei met kaas, ham, ui, champignons en tomaat en een gescheurd blaadje basilicum. Waarom leg ik dit zo uitgebreid uit? Nu, na jaren bijna smaakloos gegeten te hebben zit ik nu op een roze wolk en proef bijna alles. Er gaat een wereld voor me open of preciezer te schrijven; een neus. Dan ineens realiseerde ik me wat ik al die tijd had gemist en wat ik nog meer kan ontdekken. Dit is niet de eerste keer dat ik dit meemaak. Mijn eerste bril, wauw wat is de wereld mooi! En mijn gehoorapparaat; ik hoor weer stereo. Na 17 jaar, dat was mijn linker oor. Mijn rechter oor. Ik hoor weer bas geluiden en ik maar denken: We moeten nieuwe boxen kopen. Je wen eraan als het weg is maar wanneer het weer terugkomt, WAUW

Lijnenspel

Een van mijn lievelingsonderwerpen. Deze heb ik genomen bij een sloophouthandelaar. Ik volgde toen nog de fotocursus bij Joes Poeder te Delft.

Duizeldag

N.a.v. het tijdelijk medicijn die ik inneem ervaar ik zo’n om de dag een duizeldag. Wanneer je me zo rond zie lopen kan je gaan denken dat ik heel wat geestverruimend vocht heb ingenomen. Neen dus. Geen drugs of alcohol dus komt het van de pillen. De dag begon toch anders dan gewoonlijk. Roen en ik togen vroeg naar de huisarts samen met onze trouwe viervoeter. Terwijl het steeds harder ging regenen bonden we haar vast aan een mooie regenpijp. Het wachten duurde zoals gewoonlijk langer. Eerst kwam er een vrouw met klein hondje om te vragen wiens hond daar buiten vast zat. Wij riepen “wij!” Na een gesprek met de arts gingen we naar voren voor Jesse en daar kwam een ander opgewonden standje en vond dat wij een stelletje dierenbeulen waren en hij had de dierenpolitie al gebeld. Ik liep een eindje verder want ik voelde de zwarte rook al uit mijn komen en soms kan ik beter mijn mond houden. Zo af en toe kan ik tactloos zijn en dat komt vaak niet goed uit. Roen is beter in het sussen. Dat komt door zijn werk want eigenlijk is hij een betaalde bemiddelaar. Daarna liepen we verder en halverwege namen we elk onze eigen weg. Allebei liepen we voorzichtig want elk had z’n eigen probleem. Vanavond halen we Roen op en dan is de 1^ste dag van een 6 daagse. Maar het is verwonderlijk dat we beiden voor het eerst werden uitgemaakt voor “Dierenbeul”. Het kan verkeren. 

Jazz

We luisteren samen naar Miles Davis. Mijn broer   ‘van Bladeren ‘ heeft ons besmet met het jazz virus. Dus: PAS OP! Wie weet gaan jullie ervan houden. Alhoewel, over smaak valt niet te twisten en daar heb ik geen zin in. Zo kwam ik in aanraking met Don Ellis, een big Band en om preciezer te zijn de plaat Electric Bath. Te gek man. Om het ouderwets te benoemen. http://youtu.be/OrsNOSewwAM Dus werd ik nieuwsgierig naar meer. Ik ging toen naar “Donner” een goed bekend staande muziek annex boekenzaak. Ik toog naar boven en vroeg info aan de man achter de balie. Hij keek me een beetje meewarig aan, zoiets van een vrouw die van jazz houdt? Dat kan niet. Hij keek me meewarig aan,  Ik hoorde bijna het “tje” erachter en verteld me dat andere platen van hem toch wel erg jazzy zijn en legde  bijna zijn hand op mijn arm om me te beschermen tegen weet ik veel.  Ik dacht dat die mannen al uitgestorven waren. Niet dus. Blijkbaar ben ik een uitzondering tussen de vrouwen. Zo’n eentje die van jazz houdt, dat klopt niet. De man achter de balie moest blij zijn want als ik een kerel was geweest sloeg ik hem met mijn vuist van boven naar beneden. 

Het gaat altijd anders.

Vanmorgen hadden mijn lief en ik onze dag al gepland. Hij zou gaan zwemmen en daarna bijkomen en ik een lange wandeling met Jesse maken en daarna met de kar naar de Lidl gaan. Voor de rest dus geen planning. Het ging weer anders want onderweg ontving ik een telefoontje van een platenzaak (oude benaming) dat de bestelling was aangekomen. Joepie! Roen vertelde me hoe ik er kon komen en ik ging onderweg terwijl hij zijn schoonheidsslaapje hield. Ik was toch in de stad, het weer was heerlijk, dus ging ik slenteren. De ene winkel in en uit enz. later kwam ik thuis en Roen had niet geslapen? Hij bleef maar tobben en dan slaap je niet goed. Ik hield hem aan mijn brede boezem om hem te troosten. Het zit hem nu niet mee. Misschien nadat hij naar de huisarts is geweest dat hij weer zichzelf wordt. Afwachten en er zijn. Ondertussen luisteren we naar de nieuwe muziek en schrijf ik dit blogje. 

Medicijnbeklag

Ik gebruik de medicijnen al een week en ik vind het maar niks. Na het bezoek aan de KNO arts die een chronische ontsteking constateerde schreef ze me een kuur cortison steroïde dat ik braaf slik. Maar ik ben me daar een potje duizelig van! Zeer onprettig dus hoop ik dat het me goed doet. Is het gebruik hiervan een blijvertje dan vertik ik het. Beter gekozen last dan dit, ik wordt er onzeker van qua lopen.  

Gefeliciteerd Laaglander

Van harte gefeliciteerd met je 62ste verjaardag en loop jezelf niet voorbij. Ook namens Jeroen. http://youtu.be/eKN0TyoiH9E

Wat kan dat fijn zijn.

Heftig

Naar buiten kijken en de vogels zien die zwieren en zwaaien.

Mahjongen en tegelijkertijd muziek luisteren

Jesse uitlaten en zien hoe zij geniet

Roen naar bed sturen en hij luistert!

Een spannend boek lezen en ergens anders zijn

Een onverwachte mail van neef lief die in Hawaï vertoeft

De lucht hierboven die ik heb gefotografeerd

We zijn weer met ons tweeën.

French Sister is nu terug in Zuid Frankrijk. Het was leuk. Alhoewel het toch wennen was. We (Roen en ik) hebben zo onze eigen ritueeltjes. We weten wat wie of wat gaat doen, een blik is voldoende en alles loopt min of meer vanzelf zonder teveel gedoe. Dan komt er een derde bij, die vragen stelt, niets kan vinden, eigen ritueeltjes heeft en haar eigen manier van communicatie waarop ik dan zeg, Hé? Daar zijn de grenzen en snap je die niet?  Wanneer alles weer goed loopt gaat ze weer weg! Tussentijds zijn we veel buiten geweest; naar de markten die ze niet zo vaak hebben in het Zuiden en wat zijn de groentes goedkoop. We zijn gisteren naar zee geweest waar het enorm stormde dus gingen we niet op de pier met die windvlagen. French Sister gaat dan normaliter eigenlijk niet naar zee met dit soort weer en keek haar ogen uit hoe mooi die windvlagen het zand voortstuwen en achter elke schelp een klein zandduintje achterlaten. Uniek. Maar nu is ze thuis en ik zal haar toch missen. Tot de volgende keer French Sister! 

Gewoon een mooie foto

Omdat French Sister hier was liet ik haar mijn reportage van het Tropisch Carnaval zien. Ik kan het niet laten om een mooie foto op m'n blog te plaatsen. Volgende juni komt er weer een optocht en ik ben er weer bij. Leuk. 

Mijn eerste soldeerwerk

Nog nooit een soldeerbout in mijn handen gehad. Ik volde toen een 2 jarige opleiding Kader opleiding in Leiden. Daar kon ik snuffelen aan diverse technieken en leuk dat is!

Rotterdamse Marathon 2013

Wat een held!

Ik word om 05:30 uur wakker en sta op. Blijven liggen en denken dat ik nog kan slapen is zinloos. Mooi de tijd om rustig te ontbijten en Mink uit te laten.

Met de auto naar de start. De organisatie raadt iedereen aan om niet met de auto naar de start te gaan. Dat doet iedereen dan ook niet, zodat er voor mìj altijd wel een parkeerplaatsje te vinden is. Ik doe het al jaren zo. Dat gaat prima.

  

Vandaag is de dag. Het is feest in de stad. Heel de stad. Ik weet het want ik ben overal geweest. Coolsingel, Kop van Zuid, Charlois, Lombardije, Crooswijk, Kralingen. Overal is het feest. Er zijn veel mensen op de been. De sfeer is gemoedelijk. Braderieachtig. Overal zijn bandjes en DJ’s aan spelen. Want vandaag is de marathon.

Na drie maanden voorbereiding sta ik er dan. Op de Coolsingel, te midden van tienduizend lotgenoten, die zich, net als ik maanden hebben voorbereid.

Als de helikopter van de televisie de lucht ingaat en Lee Towers vanaf een hoogwerker you never walk alone playbackt dan, ja dan begint de marathon. Dat is een ervaring die nergens mee te vergelijken is. Noem mij sentimenteel maar dan ben ik ontroerd. En ik niet alleen. Vreemd dat heb ik niet bij welke andere marathon dan ook. Misschien komt het omdat de crowd een moment stil is en dan, tienduizend lopers en een veelvoud aan publiek met Lee meezingt.

Traditioneel is het mooi weer bij de marathon. Het is zelfs de warmste dag van 2013, tot nu toe. Met het Dunya-festival regent het altijd, bij de marathon schijnt de zon. Dat is een natuurwet, daar is niets aan te doen. Gelukkig ging de zon pas aan nà de marathon. Zo kon ie weinig kwaad.

Toen ik ooit begon met de marathon kende ik de namen van alle toppers die meededen. Nu lijkt het of er elk jaar nieuwe namen en gezichten komen. Kenia en Ethiopië hebben een onuitputtelijk reservoir aan snelle lopers. Ik hou het niet meer bij en daar schaam ik me wel een beetje voor, als atleet.

Sammy Kitwara, Wilson Chebet,  Geoffrey Kipsang, Getu Feleke, Assefa Bentayehu. Gooi maar in m’n pet. Hun onwaarschijnlijke prestaties zijn er niet minder om. 

Ik las in de krant dat de winnaar, Tilahun  Regassa, een aantal jaren bedelaar was in Addis Abeba, toen zijn beide ouders waren overleden. Dus hem is het succes zeker gegund.

Ik heb er dit jaar tien minuten langer over gedaan dan vorig jaar maar dat heeft het genieten ervan niet in de weg gestaan. Overal stonden vrienden, familie, collega’s en (ex)patiënten in het publiek. Het was echt net één groot familiefeest. Een Rotterdams familiefeest. Ik kijk al uit naar volgend jaar.

Laaglander

Bombino

Gelezen in Trouw.

Gezien en geluisterd op You Tube.

Gewoonweg geweldig!

http://youtu.be/X749N3uTFns

Voorbijgangers

Met een grote kop koffie verkeerd

Tussen mijn handen

Zat ik op het terras

Naar de wereld te kijken

Terwijl deze voorbijliep

Ze is er.

Alles is aan kant. Het luchtbed is opgeblazen en opgemaakt. Het water is opgezet want ze zal het wel koud hebben en hongerig zijn. Alhoewel de bel is gemaakt loop ik regelmatig naar het raam om naar buiten te kijken want dat weet ze niet. Dan gaat de bel en ik doe open. Een warme omhelzing, een lekker soepje en ze is hier ongeveer een week. Dan volgt het afscheid met een knuffels en zoenen. Tot de volgende keer! Maar zover is het niet. 

De voorbereidingen gaan verder.

Deze was het niet.

Vanavond is het zover. French Sister staat dan voor de deur. Dus gaan we verder voor de verwelkoming. Gelukkig is de bel gemaakt. Dat was een toestand. Normalerwijze bellen we de VvE beheerder. Die bestelt de monteur en die neemt weer contact met ons op. Ging goed. Alleen belt de monteur die vroeg of we meer buitenposten hadden. ? Wat is dat, vroeg ik me af. Het blijkt dus dat de buiten bel wordt bedoeld. Dus Roen en ik kijken en later vroeg ik aan de voormalig voorzitter of hij wist dat er een of twee buitenposten hadden en dat de printplaat kapot was. Nu is de voormalig voorzitter absoluut niet tactisch en ontkende het bestaan van een printplaat. Ik was later weg en het bleek dat hij Roen overviel dat we de mensen hadden moeten bellen die het aangelegd hadden en dat wij de lijst toch hadden gekregen waarop dit stond!! Dus belde Roen de VvE beheerder op met dit verhaal. Die zei de opdracht van de eerste installateur af en nam contact op met de door de oud voorzitter genoemde. Vervolgens zochten de 2 installateurs contact met elkaar op om alles recht te zetten. Die lijst waar de oud voorzitter het over had was ook niet zo handig. We stond het telefoonnummer erop maar niet wat deze firma had geïnstalleerd. Alles is goed gekomen en vanmorgen is de bel gerepareerd en gaan we rustig verder met de voorbereidingen. Maar één ding gaan we nooit meer doen en dat is iets gaan vragen aan de oud voorzitter want die weet alles beter en zijn toon van praten komt eigenlijk neer op geblaf. Wij kunnen daar niet tegen! 

Verwarrend

Dit is wel een hele grote!

Zo heb ik bijna alles door en zo staat mijn wereld op z’n kop. Gisteren gingen Roen en ik naar het Havenziekenhuis in R’dam. Ik had mijn 3 jaarlijkse controle. Dat houdt in dat ik een MRI scan krijg. Dit alles gebeurt omdat er bij mij een aantal jaren geleden een brughoektumor is gevonden in mijn hoofd. Deze is 21 j geleden succesvol verwijderd in het Academisch ziekenhuis AZL te Leiden. Nu heet het anders LUMC, Leids Universitair Medisch Centrum. Ik had toen het geluk dat ik een van de zeldzame chirurgen trof die hierin gespecialiseerd was. Na de operatie is het verstandig om regelmatig een scan laten uitvoeren om te kijken of deze terug aan het komen is.  Wij maakten ons er eigenlijk geen zorgen over want deze tumor is er een van de zeer traag groeiende tumoren en tegen de tijd dat ik 150 of zoiets zou worden zou ik er last van krijgen. Er is echter iets anders gevonden. In plaats van normale lege neusbijholtes is gebleken dat dit bij mij niet het geval is. Deze is vol. Waarmee? Op de foto’s leek het een dikke brij. Ik weet het niet en dus is er een afspraak gemaakt met een KNO arts hier in het Havenziekenhuis.

Hup Laaglander!!

Held

Heel veel moed en plezier tijdens de marathon in Rotterdam. Ook namens Hot.

Aanstaande zondag: De Marathon.

Nog vijf nachtjes slapen voor de grote dag. De afgelopen veertien dagen heb ik elke dag naar de weersverwachting van 14 april gekeken. Daar werd ik niet veel wijzer van, als je daar überhaupt ‘wijzer’ van zou kunnen worden. De ene keer was het 10 graden, oosten wind, vandaag weer 20 graden, zuidenwind met alles er tussenin. Je gaat het snelst met 10 graden maar ik kan erg goed tegen warmte, in tegenstelling tot de meeste lopers, dus voor mijn klassering is warm weer voordelig. En als het niet zo koud is staan er meer mensen, dat is gezellig. Naar mate de marathon dichter bij komt wordt ik banger om me te blesseren. Een overbelasting blessure of overtraining ligt niet meer voor de hand maar voor ongelukjes ben ik als de dood. Bijvoorbeeld struikelen in het donkere bos over een ongeziene tak of iets degelijks.
Een paar jaar geleden ging ik met mijn gezin op wintersport. In februari. Het weekend dat we terug zouden komen was de bruggenloop. Daar had ik me suf voor getraind. Wijselijk nam ik geen ski-les. Bang als ik was voor blessures. Als de rest van het gezin op de lange latten stond ging ik met de hond op de loipe hardlopen  De loipe, dat is het langlaufparkoers, een Finse piste met sneeuw. Daar mag je niet komen zonder ski’s en met een loslopende hond, maar ik was weer eens burgerlijk ongehoorzaam. Het was een winterwonderland. De ene kerstkaart na de andere ontrolde zich voor onze ogen. Het was elke dag zonnig weer. De hond had de tijd van zijn leven. Het was glad maar ik liep op crossspikes en de hond heeft zijn nageltjes. Ik kon er alleen niet af; onmiddellijk naast het pad zakte je tot je middel in de sneeuw.

Rodelen

De laatste dag gingen we rodelen. Met een rotgang op een sleetje de heuvel af. Je voelt hem al aankomen. Ik haakte met mijn voet in de zijkant van het sneeuwpad en blesseerde mijn kniebanden gruwelijk. Niet alleen de bruggenloop kon ik op mijn buik schrijven. Ook de marathon was niet meer haalbaar. Een half jaar last gehouden. Een nachtmerrie! Niet in de laatste plaats voor mijn gezin. Nog wat langer geleden gingen we in de winter naar Thailand, de kinderen waren nog niet leerplichtig. Behalve veel hardlopen, waarbij ik een keer de weg kwijtraakte, waardoor ik uren later terugkwam dan de bedoeling was en mijn vrouw dacht dat ik in de hitte de geest gegeven had, ging ik een keertje paardrijden. Door de jungle en over het strand. Een eersteklas holistische ervaring. We galoppeerden over het strand waar vissersbootjes met een lange touwen over het strand heen aan de kokospalmen gebonden waren. Die touwen lagen plat op de grond. Door de branding ging er een bootje onverwacht omhoog en het touw dus ook. Mijn paardje struikelde erover en viel, ik werd gelanceerd. Plat op m’n rug. Ribben gekneusd. Ik moest nog blij zijn dat het paard niet op me viel. Weg marathonvoorbereiding.

Dat doet me denken aan Ahmed Salah uit Djibouti. Dat was de ster van de Rotterdamse marathon in 1989 of 1990, geloof ik. In 1988 was hij tweede geworden in 2.07. Hij was kanshebber voor eerste plaats, misschien een wereldrecord. Hij struikelde en viel bij de start en nokte gelijk af. Die liep nog geen tien meter van de marathon.

Dat soort dingen, daar ben ik nu extra beducht voor. Dus ik beweeg mij deze dagen met grote voorzichtigheid door het landschap. Sleetjes en paarden; daar ga ik voorlopig niet op zitten..

Laaglander

Maandag

Poetsdag vandaag. Roen gaat dan naar de fysio om zich te laten knaaien. Jesse gaat dan mee en is een graag geziene gast. Ze gaat onder de tafel liggen en krijgt regelmatig een ferme aai. Ik? Ik ga stofzuigen want daar wordt ons Grieks grietje helemaal hyper van. Alleen, de zak was vol en ik kon g.v.d. de slang niet verwijderen en dus was het wachten op mijn lief. French Sister komt as vrijdag naar ons, dus is dit een goed excuus om weer eens fiks uit te pakken met mijn cleanwerk. Zoals velen onder ons, ik ben er niet gek op, alleen wanneer het af is ben ik blij. Dit maakte me denken aan ons oude huis toen we dit te koop had gezet en regelmatig gegadigden binnen kwamen. Ik had het huis nog nooit zo vaak schoon gemaakt, gewoon eng. Maar, daardoor hebben we het toch maar weten te verkopen in de juiste tijd. Een jaar later had de bank de koper geen hypotheek meer verstrekt en hadden we geen hypotheek onder deze voorwaarden gekregen. Soms zijn we wijzer dan we dachten.      

Noll Tolerans

Jacob Eklund

We hebben een ingesleten gewoonte om op de zondag uitgebreid te ontbijten terwijl we naar een spannende thriller kijken. Geen Amerikaanse. Die hebben vaste acteurs die altijd dezelfde rol spelen van of de goede of slechte rol. Dus al kennen we de serie niet, we weten al wie wie is. Dus eigenlijk is er geen spanning meer. Dat heb je gewoon als je al meerdere series heb gezien. Dus gaan we naar of een Britse of Scandinavische kijken. Afgelopen woensdag hebben we onszelf getrakteerd op een rits Scandinavische thrillers. Deze heet dus “Noll Tolerans” gespeeld door Jacob Eklund en we zaten weer op de punt van onze stoel. Dat wordt weer voorzichtig zitten met ons ontbijt op schoot. 

Het had zo leuk kunnen wezen.

Vandaag loopt het niet zoals we het hadden gepland. Ik had contact met zoonlief en ook het gevoel dat ik meer wilde dan zijn stem te horen. Dus maakten we een afspraak. Vandaag dus. We verzamelden al dat residu wat ze altijd achterlaten als ze bij ons zijn geweest. We kochten een prachtig cadeau voor onze schoondochter uit het verre Afrika. Ik ben even cryptisch want zij leest mijn blog. Helaas pindakaas werden we gisteren gebeld met de droeve mededeling dat ze ziek waren. Zucht! Hoge koorts en hoe je je dan voelt weet Roen wel als ervaringsdeskundige. Dus geen reis met de trein. Geen reis naar het verre Oosten. Wij wensen jullie vanuit dit blog “Beterschap” toe. En wij? We gingen onze lange wandeling maken langs de Maasboulevard met onze geliefde Jesse die er altijd voor te porren is om haar beentjes te strekken. Onderweg liepen we ons diner te verzinnen, op ons ponton te zitten en naar voorbijgaande schepen te kijken, langs onze favoriete 2^de handswinkel te lopen en etalage te bekijken en tot slot gezien dat er een nieuwe kringloop winkel in de buurt is gekomen. Nu laat ik Jesse even uit. Daarna maak ik Roen wakker met een bakkie en voor de rest zien we het wel.

Ode aan de Biet.

In de jeugd zijt gij nog een skône groente met de knol in de grond en de bladeren wuivend en ritselend in de lucht. Jouw bladeren zijn ook goed te bereiden in de jeugdmaanden als sla en roerbakgroente. Je knol, ik kan niet zonder in mijn cuisine. Wat ik niet allemaal me je kan doen. Koken en roosteren. Ik kan je  gebruiken als groente alleen, salade, soepgerecht, stampotgerecht en broodbeleg. Ik ken nog steeds niet al jouw toepassingen in mijn keuken. Wat zou ik je missen als je niet meer te verkrijgen bent.

De Markt.

Lekker ouderwets zwart/wit

Donderdag. Dan is de markt op het Visserijplein (geloof ik). Het is een buitenlandse markt. Ik voel me hier opperbest. Lopende tussen de kramen door, links kleding en rechts groente, fruit en kaas. Wanneer je de bocht om gaat is het andersom. Wanneer ik iets begerenswaardigs zie mag ik het in mijn handen nemen en kijkend naar de kleur, voelend naar de hard- en zachtheid en door de geur beslis ik tot aankoop of niet. Bij de Blaak kan dit vaak ook maar de Vrijdagse markt hier in Schiedam die de duurste is, daar is dit strikt verboden en wat je krijgt kan je niet zien. De groente en fruit wordt onderaan de kisten vandaan gehaald en zie ik niet. De prijzen hier zijn de laagste van de markten die we bezoeken. We kunnen nu al 2x kaasfondue eten voor zo’n € 2,- euro. Wel moet er dan nog stokbrood en andere bijvulling worden gekocht. Het is het toch voor een prikkie. Dus is het goed voor onze portemonnee en ons humeur. 

Cadeau van mijn lief.

Wat ben ik vandaag verwend. Een heel stel felicitaties van mijn Facebook vrienden en een mooie e-reader van mijn lief. Ik had al een groot aantal gedownloaded boeken in mijn bezit en dapper begon ik deze stuk voor stuk te verplaatsen naar mijn nieuwe boek. Alleen het zijn zoveel titels. Roen gaat aan de experts hiervan vragen hoe het sneller kan.

Wat dapper

Er werd weer een cultuurborrel gehouden in ons Julianapark. Er worden verschillende optredens georganiseerd. Dit meisje hierboven treedt op om te sparen voor een wedstrijd baton hanteren. Deze wedstrijd wordt ergens in de USA gehouden. Wat dapper voor haar dat ze haar droom volgt ook al is zij niet de slankste en haar baton regelmatig op de grond stuiterde.  Deze wedstrijd is allang achter de rug en ik hoop voor haar dat ze het beter deed dan in ons park.

De kop is eraf.

We wonen hier nu al meer dan 3 jaar en toch is alles nog niet ingericht zoals we dat wensen. De gang is nog niet af. We hebben wel gepraat hoe we dit willen gaan doen en wat er op gehangen wordt. Nu is er sprake van het doen en dat neemt veel meer tijd in beslag dan we in hadden geschat. Wat’s new? Dus worden de foto’s, mandala’s, tekeningen en schilderijen opgezocht. Ook de lijsten die ergens moeten liggen. Daarna het schatten wat waar en hoe ze opgehangen kunnen worden. Roen pakt de boormachine, plugjes en haakjes tevoorschijn + de stofzuiger. Wikken en wegen, praten erover, kissebissen een beetje en Roen gaat boren en ik ga zoeken en cleanen. Nu zit ik dit voor mijn blog te schrijven en Roen zoekt naar zijn bussen. We zijn nog niet klaar maar de kop is eraf.