Het is weer wennen.

Roen is weer thuis. Hij heeft zich ziek gemeld. Het is hem allemaal teveel geworden. Het rooster was te zwaar; 6 dagen werken, één dag vrij en daarna 5 dagen werken komen te vaak voor. De populatie(patiënten) is sterk verandert. Sinds Rutte heeft gezegd dat alcoholisme geen ziekte is zijn de patiënten van een zwaardere categorie. Ook dat hij en zijn collega’s geen vaste plek meer hebben maar als flexer in het hele ziekenhuis inzetbaar zijn valt hem zwaar.  Dit alles heeft als gevolg dat Roen niet meer met plezier naar zijn werk ging en alles wordt dan te zwaar. Dus heeft hij zich ziek gemeld en godzijdank, zijn leidinggevende begrijpt dit allemaal en kan hij eerlijk tegen haar zijn. Nu is het weer wennen dat hij thuis is en gaan alle afspraken die wij hebben ook op de schop. Het onderhandelen begint weer zodat het tussen ons goed blijft. We hebben deze storm ook in het verleden doorstaan en dus lukt het ons nu ook weer. 

Hoek van Holland

Binnenkort lopen mijn lief, ik en niet te vergeten onze weledele viervoeter Jesse hier. Ik heb er nou al zin in.

Dierenrechten

Tijdens de running therapie had ik een discussie met een deelnemer over bontkwekerijen. Die worden in Nederland verboden. Hij was het daar mee eens. Ik niet. Het dierenwelzijn van pelsdieren is in Nederland heel streng gereglementeerd. Pelsdieren hebben hier een beter leven dan kippen of varkens. Het verbod is ingesteld omdat bont een puur luxe product is en bij voorbeeld  kip- en varkensproducten niet. Ik persoonlijk geloof dat het een dier niet uitmaakt of hij voor zijn vel of zijn vlees gehouden en vermoord wordt. Hij heeft het allebei liever niet.

Ik vind een onverdacht en nimmer bediscussieerd product als melk veel dubieuzer.

De melkkoe lijdt een leven van leed en verdriet. Ze moet elk jaar kalven, anders produceert ze geen melk. Ze wordt zwanger gemaakt met kunstmatige inseminatie, feitelijk een vorm van verkrachting. Een real life stier ziet ze nooit. Daar kan ze alleen van dromen. Zodra haar kalf geboren is wordt het bij haar weggehaald. Dat kalf wordt zonder moeder opgekweekt met sojamelk. De melk die voor het kalf was pakken wij. Als het kalf een stier is wordt hij na korte tijd geslacht, als het een koetje is mag ze blijven leven, om net zo’n treurig leven te krijgen als haar moeder. Dan zijn vleesrunderen beter af, al leven ze korter.

Je zou haast op de partij voor de dieren gaan stemmen maar dat doe ik maar niet. Die zijn voor dierenrechten. Als het aan de koe lag  zou het met melk en die heerlijke  kaas snel afgelopen zijn.

En onze poes Grover zou worden opgepakt wegens seriemoorden op muizen, die dan natuurlijk ook dierenrechten hebben. En dat heb ik toch liever niet. De schepping hangt van uitbuiting en misbruik aan elkaar. Dat hebben we tot zekere hoogte te accepteren.

Laaglander.

Archiveren is een kunst.

Ik ben nog druk bezig met het kerstcadeau voor de familie die tegenwoordig in Arnhem wonen. Dus duik ik in mijn archief om een speciaal mapje te maken waaruit wij kunnen kiezen.  Het archief is slordiger dan ik had verwacht dus moet er de stofkam doorheen. Het moet genummerd worden. De dubbelen moeten eruit. De nieuwe toegevoegd. Mapje samengesteld. Daarna gaan Roen en ik achter de pc zitten om de mooiste te selecteren. Leuk zal dat zijn want ik heb er nog een aantal die ze nog niet kennen. Ik zie Miezemous achter haar oren krabben. Er ontstaan enkele vermoedens, want ze is gehaaid die schoondochter van ons. Misschien wordt Lotte nog ondervraagd? Dan denk ik aan de verfijnde vorm van marteling die de Chinezen hebben bedacht. Arme Lotte! Maar ook zij zal het niet weten, hoop ik. Maar dit is tussenpret. Nu moet ik weer verder gaan met het archiveren. Wanneer ik klaar ben zal er een gejuich klinken uit ons appartement en zingen wij  “ alleluja” terwijl onze beesten uit frustratie proberen uit te breken.

Wij gaan scoren.

We lopen een stukje naar een Metrohalte

Stappen in richting Marconieplein

Van daaraf naar de buitenlandse markt.

Jesse heeft haar markthalsband om.

De geuren en kleuren komen ons tegemoet.

Groente en fruit, vis en kaas, kleding en schoenen.

Het is echt luilekkerland voor ons.

We kopen minolia’s, vijgen, avocado’s, aardbeien, wortels en boontjes belanden in onze tas.

We gaan nu naar huis.

Het wordt de komende tijd smullen geblazen.

Dit is echt onze lievelingstijd want we zijn echte fruitjunks.

Vergaderen.

Met een oor luister ik naar het Kamerdebat. Nu is Samson aan de beurt. Altijd interessant het Welles en nietes dat door de kamer vliegt.  Gisterenavond had ik een ALV (algemene ledenvergadering). Deze worden 3x per jaar gehouden waarin samen met het bestuur gekeken wordt naar het reilen en zeilen van de winkel die wij allen zo lief hebben. Helaas, de afgelopen jaren halen we steeds minder winst en onze spaarpot wordt leger. Ik zit samen met 2 andere vrouwen ook ik de etalagegroep. We draaien goed samen. Alleen hebben we steeds meer het gevoel dat we niet serieus worden genomen. Het bestuur laat weten dat ze er niet tevreden mee zijn hoe we alles zo goed mogelijk presenteren. Er worden steeds “professionals” gevraagd of aangeboden om ons workshops te geven. Op zich zelf niets mis mee maar er wordt ons niet zo gek veel gevraagd. Wel wordt er gezegd dat het toch wel ouderwets met kistjes wordt gewerkt en dat is niks. Het moet anders, moderner. Ook worden er regelmatig spullen uit de etalage gehaald en andere dingen erin geplaatst. En dan heb ik niet eens alles gezegd. Helaas, we werden nog steeds niet serieus genomen toen ik de groep om hulp riep en naar hun mening vroeg. Het bestuur was het niet met ons eens en maakte ons eigenlijk voor leugenaar uit. Wat we te horen kregen was dat we de spanning veel te lang hadden op laten lopen. Knap dat ze dit wisten na deze eenmalige discussie. Anderen zeiden dat zij er niets mee te maken wilden hebben. Dit was iets tussen het bestuur en ons. Een aantal mensen luisterden en dachten mee. Dus, dit is het laatste jaar dat wij de etalage groep zijn. Kortom wij hebben een motie van wantrouwen ingediend en we stoppen hiermee. 

Woede en Razernij.

Woede en razernij zijn een verslaving. Klinkt wel vreemd om dat zo neer te schrijven. Maar toch. Ik heb dat zelf een aantal malen mee gemaakt en zien gebeuren. Het is een apart fenomeen. Wanneer dat zelf gebeurt word ik eerst kalm, héél kalm. Dan gaat mijn hart bonzen, mijn spieren trillen en mijn ademhaling een stuk oppervlakkiger. Ook zie ik dan ineens een waas voor mijn ogen. Dan explodeer ik. Het leuke ervan is dat ik dit de ander de schuld geef. Het is de ander die dit aandoet aan mij. Slachtofferschap is dan oké want de ander kan het nooit goed doen. Ik zag dit eens gebeuren lang, lang geleden. Het was mijn ex. die eraan verslaafd raakte. Wanneer hij iets niet kreeg was hij het slachtoffer en wanneer hij het wel kreeg was hij wederom het slachtoffer. Het wroette in hem, hij wentelde erin, hij verzwolg in dit gevoel totdat zijn gezonde verstand, empathie weg was. Hij hoorde alleen wat hij wilde horen en zag wat hij wilde zien. Nu, wanneer ik rond kijk en luister dan merk ik dat hij een voorloper was van dit gedrag. Het wordt nu als normaal beschouwd wanneer je met een tragedie in je leven hierin verzandt en blijft verzanden tot wat? Ik weet het niet. Maar het wordt je kwalijk genomen als een slachtoffer dit gedrag niet toont en nu wordt het als vreemd ervaren wanneer je jezelf niet gaan rondwentelen in de haat, wraak en genoegdoening want de dader had nooit genoeg spijt en berouw om hem te vergeven wat hij deed en verder te gaan in je eigen leven en niet meer je leven te bepalen door die creep.  

Maandag

Roen is vrij maar daar merken we niets van.

Vloerbedekking is gebracht en opgeborgen.

Pillen gesorteerd.

Cleanen maar niet fanatiek.

Rommel ontrommelen.

Elkaar ondersteunen en als luisteraar fungeren en andersom.

Krant gelezen en interessante art. aan Roen geven.

De verplichtte telefoontjes gepleegd.

Elkaar verzorgen.

Kortom, van alles gedaan

Alleen zijn dit zelf verkozen activiteiten

Daarom zijn we samen vrij.

Hoe ingewikkeld kan het zijn.

Laatst liepen Roen en ik langs het strand. Ik had mijn fototoestel ter hand genomen en mijn onderwerp van de dag was: afval. Zo waren we tot slenteren gedoemd. Ik zag geplette bierblikjes die gezamenlijk aan het roesten zijn. Er schoten allerlei gedachten door me heen. Het maken van die blikjes. Bauxiet verzamelen en smelten in een ver weg land want dit kost giga energie. Het komt naar Nederland waar het gesmolten, geplet en tot een blikje gevormd wordt. Weer ergens anders wordt er hop, mout en gist gekweekt.  En samen met water en andere bewerkingen hebben we heerlijk bier dat in die blikjes wordt gestopt en geëtiketteerd. Dan naar de supermarkt waar het wordt verkocht en naar het strand gebracht en genuttigd wordt. Daarna pletten ze alles en wordt het weggegooid en nu liggen ze heel langzaam weg te roesten en dit duurt ongeveer 50 jaar. Dat is wat je noemt erg lang dus hoe ingewikkeld en ingrijpend kunnen blikjes bier zijn. 

Het is een wonder

Ja, het is een wonder dat het zo vaak goed gaat met de link dat You Tube en mij verbindt. Ik had een de link van een aantal artiesten die het nummer “Stormy Weather” vertolken verzameld en gearchiveerd. Zo ver zo goed, alleen gebruikte ik de verkeerde link, dus werd het een kabaal van  jewelste van een andere site. Ik wiste de verkeerde link en probeerde het goede in te zetten. Ging niet. Dus, ik blij dat mijn steun en toeverlaat mij een andere weg wees dat officieel is en hij altijd gebruikt. Ik niet. Mijn motto is, waarom makkelijk doen als het moeilijk kan. Dus het prachtige lied kunnen jullie nu horen wanneer de op de http:// enz druk. Heel veel luister plezier. Dat het tot nu toe zo goed is gegaan beschouw ik als een wonder.