Het Gouden Paviljoen

Voorkant van het boek.

Dit boek is geschreven door Yukio Mishima, een jonge Japanse schrijver. http://nl.wikipedia.org/wiki/Yukio_Mishima Eindelijk heb ik hem uit. Dit heeft lang geduurd want het is een verhaal van diepe droefheid en de worsteling van een jonge Japanse Zen Boeddhistische leerling en speelt zich af in het laatste oorlogsjaar en eerste jaar onder Amerikaanse bezetting. Hij is een stotteraar die in een eigen waanwereld leeft en wat Roen een narcist noemt. Zijn de mensen stil of druk. Het komt allemaal door hem. En vooral het gouden paviljoen neemt een grote plaats in zijn gedachtewereld. Bij het lezen van de schrijver zijn biografie valt alles wel op zijn plaats met het waarom hij zo schrijft. Het heeft me wel geraakt maar vraag me niet waarom. Het zal wel zijn redenen hebben en eigenlijk ben ik hierin niet erg nieuwsgierig naar.

 

Nog een keer "Jesse".

Miss Macha

Ik kan het niet laten. Dit vinden we beiden een van de mooiste foto’s van ons Griekse grietje. Meer kan ik er niet van zeggen.

Jesse

Jesse, onze Griekse Staander Langpootmug uit Amorgos Griekenland

En nu, ga ik het hebben over onze hulp in bange dagen. Onze uitlaatster. Ons kersje op de taart. Onze huisbewaakster. Onze Griekse staander. Onze langpootmug. Onze prinses op de erwt.  Ons lief mooi hondenmeisje. Onze troostster. Onze bemiddelaarster in de grote boze buitenwereld. Wat kan ik nog meer zeggen. Wie is het? Zij die ons kennen weten het al. Yes! Het is Jesse. Onze Griekse vluchteling. Zij heeft haar inburgeringscursus gedaan in Griekenland en Delft waar haar petemoei woont. Zij is duidelijk aanwezig in huis. In de roedel staat ze duidelijk op de laagste plaats. Maar regelmatig doet ze een greep naar de macht door de katten op hun plek te zetten. Wat baalt ze wanneer deze naar hun kattenetage gaan om zich terug te trekken. Een aantal van mijn superlatieven wijst naar zich zelf. Maar Prinses op de erwt? Toen zij nog in haar pubertijd was, en die duurde lang, Vertikte ze ‘t om naar ons terug te komen wanneer ze los was en we weer naar huis wilden gaan. Ze bleef dan rond ons heen dreutelen of staan en verzette dan geen poot meer. Dit kon ze uren volhouden.  Maar het lag ook aan ons. We waren niet consequent genoeg en gaven gemengde tekens. Een mens krijgt een hond die hij nodig heeft, zegt Caesar de hondenfluisteraar. Dat klopt. Nu we dit hebben geleerd voor zo’n 90% meer dan toen gaat het een stuk beter dan toen en is ze een echte schat in ons leven.   

Knul

Nu introduceer ik “Knul” onze Heilige Birmaan. Hij is de jongste van het stel en komt uit de dezelfde flat als Loekie, onze vloervlinder. Het was een raar adres en daardoor zijn de katten die daarvandaan komen ook een beetje raar. Moet je nagaan. Een slaapkamer hielden ze de Maine Coones en de andere de Heilige Birmanen. Alles gebeurde daar dus en daar waren ook de ongecastreerde katers. Stinken dat het deed. Ik ben weliswaar gek op katten maar daar! Nooit van z’n leven. Loekie had een autistische inslag. Zij hechtte moeilijk. Knul daarentegen kan het goed met ons vinden. Mensengek dus. Alleen andere katten. Dat is een ander verhaal. Onze katten zullen dit beamen als ze konden lezen. Hij woont dus nu bijna 5 jaar bij ons en vrienden zijn ze nooit geworden. Ze tolereren elkaar. Hij hangt dus aan ons en wij zijn dikke vriendjes. We helpen hem soms met het groomen want die lange haren zijn soms een crime. Van hem leer ik om wanneer het kan lekker te relaxen en te genieten van het nu is. Dat is heel wat waard.    

Zeeland marathon , 6 oktober 2012.

Mijn 36^e marathon liep ik afgelopen zaterdag in Zeeland. Drie maal eerder liep ik die. Ik heb er een haat/liefde verhouding mee. Hij is zwaar. Klimmen en dalen in de duinen en ploegen door het strandzand. Van Burgh Haamstede naar Zoutelande. In 2009 hadden we windkracht 9 tegen en vorig jaar was het plotseling 27ºC, de warmste 1 oktober ooit gemeten in Nederland. Dat zware is natuurlijk ook het leuke. Je moet een beetje masochist zijn voor de marathon.

 Dit jaar waren de omstandigheden heel goed. Weinig wind, af en toe mee, een zonnetje en zoals altijd: veel toeschouwers. Het leeft echt in Zeeland. Ook bij slecht weer is er enthousiast publiek. Kinderen scanderen je naam, die op je borstnummer staat. De vrijwilligers, die drinken en sponzen aangeven, zijn vriendelijk en eindeloos geduldig.
De enige kritiek die ik kan verzinnen is de ronkende, chauvinistische taal in de folder, opgeleukt met quotes in dialect en een T-shirt, wat je krijgt bij de finish, versierd met een amateuristische, ‘humoristische’ tekening plus een oubollige tekst in dat vermaledijde dialect, zoals: blie dak ‘r bin, stik hgros en k’èt g’haele. Dit zonder ondertiteling, en zo lelijk dat je er nog niet eens in zou willen klussen. Maar daar staat een hoop goeds tegenover.  Ik  ging samen met mijn ravissante collega R, die afkomstig is uit Zeeland en die deze marathon elk jaar loopt. Ze was er al, met haar partner. Dat was prettig want die bracht ons per auto naar de start. Hoefde we niet in de bus.
Zoals steeds was ze veel sneller- een half uur dit keer- dan ik. Ze is wel 20 jaar jonger maar ’t doet toch pijn aan mijn machohart: het lot van de ouder wordende atleet.
Mijn training heeft niet langer tot doel beter te worden, maar om de onverbiddelijke neergang te vertragen. Een voordeel van mijn tragere tempo, zeg maar: de veteranenbonus, is het feit dat ik met die snelheid tussen veel vrouwen loop. Dus vaak met uitzicht op deinende billenpracht, soms in strak lycra, dan weer, bil voor bil, uitpiepend onder een kort broekje. Zo mag ik het graag zien, al is het geen stimulans om ze te passeren. Bij één dame dacht ik dat ze een heel bovenbeen had ingetaped maar dat bleek een grote, circulaire tatoeage te zijn.
Het gemene van deze marathon is dat de laatste kilometers het moeilijkst zijn. Een paar hoge duinen die zo steil zijn dat er een trap voor is gemaakt.
Het fijnste is natuurlijk dat je heelhuids over de meet komt. Dan heb je bereikt waarvoor je getraind hebt. Alleen had ik dit keer niet zo veel getraind, want ik had steeds last van mijn achillespezen. Gelukkig viel het mee; zowel de getraindheid als de pezen.
De marathon, jongens en meisjes, is niet alleen een tocht over land, het is ook een tocht in je zelf. Je loopt letterlijk tegen je eigen weerstand te knokken. Je hebt zin om te stoppen maar je wil het afmaken. Als dat lukt geeft het een kick.
Voor het eerst, sinds mijn eerste marathon in 1983 (alweer), deze keer niet gevierd met bier, want ik mag geen alcohol meer van de dokter. Ik heb me te lang, te diep ingeleefd in mijn alcoholistische doelgroep. Maar daarom niet getreurd, Fanta is ook lekker.
Laaglander.

 

 

 

 

 

 

Mijn liefste fotomodel

Mijn liefste Fotomodel

Ik even in de harde schijf gedoken waar we ons fotoarchief hebben gestopt. Er staat zoveel op de ik dit allemaal ben vergeten. Het blijkt dat het ook nog onverwerkte foto’s herbergt. Deze is gemaakt in 2009 te Hoek van Holland. Daar zijn we regelmatig te vinden in deze tijd van het jaar want daar laten we Jesse onze viervoeter uit of zij laat ons uit. Dat hangt er vanaf aan wie je het vraagt. Daar is ook een lange pier die de zee in loopt. Daar heb ik veel gelopen toen ik nog slecht ter been was. Hier is wat ik een mooie foto noem er eentje van mijn liefste fotomodel. Hij staat regelmatig bij mij op de gevoelige plaat en door de jaren heen gaat hij er steeds mooier uitzien. Ik heb altijd al gehouden van belijnde mannen. Dus the good times are coming. 

Vloervlinder Loek Loek

 

 

Vloervlinder Loek Loek

 Vanmorgen bij het opstaan had ik het tegen Rose op de badkamer over Loekie, en hoe we onze vloervlinder misten. Het was de eerste keer dat ik dit woord vond, maar zowel Rose als ik vonden het een enorme vondst. Het typeert ons prachtige en langharige schoonheid van een main coon poes. Het was een der mooiste poezen die we ooit in huis hebben gehad. Loek Look was een zogenaamde blue tabby point, en overigens ook onze eerste merkvaste poes. En vloervlinder is zo toepasselijk omdat ze waar ze ook lag de vloer prachtig verfraaide. Onze vaste lezers zullen wel denken. Nu al een derde stukje over haar. Ja dat klopt. En we zullen ons haar nog lang herinneren. Het was een heel apart topbeest, en het was een heerlijke huisgenoot, en daar nemen we ook behoorlijk tijd voor om afscheid van te nemen.

 Ik toetste het woord vloervlinder in op internet, en kreeg gelijk de vraag of ik misschien Vliervlinder bedoelde, maar dat was natuurlijk niet zo en direct werd ik geleid naar een echte vlinder. Overigens ook een hele mooie. Ik ga er maar vanuit dat Ans Thielen, de maakster er geen bezwaar tegen maakt dat als ik haar als fotografe erbij noem ik de foto wel mag tonen. Er zullen alleen maar meer mensen haar foto zien. Tot zover. Ik heb Loekie zojuist uitgeschreven uit het Chipregister. Zo kwam ik er tevens achter dat je bij dat register http://www.ndg.nl voor bijvoorbeeld een adreswijziging per dier â‚€ 4,50 moet betalen. Aangezien jijzelf per internet de handelingen al verricht vind ik dat compleet achterlijk, en was voor mij de reden dat ik de adreswijziging voor Jesse, Z beest, Wijfie en Knul nog niet heb doorgevoerd, aangezien we stevig aan het bezuinigen zijn. Ik denk dat de kans dat daardoor het chipregister onbetrouwbaar word erg groot is. Ik ga dan ook protest aantekenen aldaar. Gegroet.

 

Geschreven en geplaatst door Hot

Dit uitzicht beneemt ons de adem

We wonen in dit appartement nu zo’n 3 ½ jaar naar volle tevredenheid, zoals dat wordt gezegd. Mijn lief werd voor die tijd gediagnostiseerd met een spierziekte met een mooie Latijnse naam en ons oude huis voldeed opeens niet meer. We hadden 3 trappen omdat het een anderhalve etage woning was en wanneer we sliepen moesten we 2 trappen dalen om naar de wc te gaan en dus daarna ook weer 2 stijgen. We zetten ons huis te koop want het was te duur om alles aangepast te laten maken. Daarna gingen we op ons gemak zitten. Door de crisis die toen al was begonnen stelden we op een lange wachttijd in. Tot onze verbazing was het binnen 4 maanden verkocht!! De kopers werden verliefd op ons huis met alles derop en derin tot zelfs ons bed aantoe wilden ze kopen.Toen hadden we een luxe probleem om een nieuw huis te vinden. Dit zou het 2^de huis zijn dat we wilden kopen en dus namen we weer een makelaar in handen die ons door dit proces zou begeleiden. Hij keek naar het technische deel en wij of we het mooi vonden en of we het konden betalen. Ook hadden wij onze eigen “Deep  Throat” die in diverse bestuursfunctie's zat o.a. bij woningbouw toezicht. We werden gelijk verliefd op dit appartement, al was het alleen zichtbaar op Funda. Maar de prijs. Tja, die was te hoog. Totdat Funda ons vertelde dat ze met de prijs waren gezakt tot aanvaardbaar niveau. We riepen onze makelaar, gingen er heen en werden verliefd op het uitzicht. Het is het hoogste punt van deze wijk. Wat zien we? De skyline of Rotterdam, de 7 molens van Schiedam, de parken in de omgeving. Ach! Zo mooi! We droegen de makelaar op om met zijn zoetgevooisde lippekes de prijs nog meer te drukken. Door zijn ervaringen op dit gebied kreeg hij er nog € 6000,- af. VERKOCHT riepen we toen. Natuurlijk kwamen er nog frustraties. Niet voor niets noemen ze het verkopen en kopen van een huis een van de traumatische ervaringen in je leven. De banken hebben de troef in handen. De kopers van ons oude huis hadden hun conflict en wij met die van ons. Wat heeft die bankmedewerker zich de blaren op zijn tong gepraat voor een goede deal. Nu, wonen we dus 3 ½ jaar hier en genieten nog steeds van ons uitzicht en vieren dit elk jaar elk jaar met oud en nieuw waarin de sky line vol is met vuurwerk en wij strooien dan onze eigen raketjes en bommetjes.

Vivladi, Twool en andere dingen

Ah, Jesse leunt aan mijn dij, Vivaldi's 4 jaargetijden klinken door de woonkamer, Hot's vraag van wat doen we met de handdoeken? Hé? Waar heb je het over. Misverstand geboren en gelijk in de kiem gesmoord. In het kader van de bezuiniging trachten we onze maandlasten te verlagen en gebruiken we de droogtrommel, een energieslurpend monster, niet meer. Dan rijst de vraag; waar laten we alles? Ik zeg dus hier! En Hot zegt daar! Hoop geblabla, maar gewoonlijk komen we er wel uit. Het is gewoon een verandering in een ingesleten routine. Komt wel vaker voor. Zo is er een ander energie vretend monster aan de kant gezet. De waterkoker en de ouderwetse fluitketel is weer naar voren gehaald en warempel het is een Skon geluid zoals ze in Brabant zeggen. Ah, die jaargetijden, mooi is en blijft dit. Vroeger was dit ook een ritueel wat we later weer verbannen hebben. Zondags morgen

Er zijn van die dagen

Begin dit jaar ben ik voorzitter van onze VvE geworden samen met nog 2 andere bestuursleden. Dat was al een groot knokpartij want eerst zei de voormalige voorzitter toe af te treden maar de dag voor de vergadering trok hij zijn woord terug. Hij was al 14 jaar als enige het bestuur dus het was tijd voor nieuw bloed. Die vergadering was erg heftig en bijna werd het oorlog. Eergisteren zat ik samen met de medebestuursleden van onze VvE voor het eerst samen met de  nieuwe VvE beheerders om tafel. Het begint allemaal echt menens te geworden Er werden goede zaken afgesproken alleen zijn er mensen die altijd hetzelfde gesprek voeren om hun gelijk te krijgen en die tetteren door alles heen. We hebben een zeer ingewikkeld cv systeem en tot nu toe is het een heel gevecht om alle neuzen naar een kant te krijgen. Elke keer wanneer er een nieuw gesprekspartner bij komt beginnen ze weer met hetzelfde gesprek en dezelfde argumenten en wordt uiteindelijk hetzelfde afgesproken dat we alle ketels aan dezelfde kant tegelijkertijd moeten vervangen. Ik weet niet hoe vaak ik dit gesprek al heb gevoerd. Ja, alle onderdelen kunnen nog geleverd worden. We hebben al diverse offertes laten maken en het is een dure grap dus zocht ik een adres waar je het kunt huren. De ketels zijn nu 15 jaar en zijn bejaarden geworden en af en toe een nieuwe pacemaker maakt het niet beter.  ZUCHT!