Momenteel ben ik in het boek
PAAZ bezig. Het boek gaat over een paaz, dat betekend psychiatrische afdeling
algemeen ziekenhuis. Ikzelf heb zo’n zes jaar op een paaz gewerkt dus het
onderwerp is mij bekend. Het boek is geschreven door Myrthe van der Meer. Zij is een negenentwintig jarige redacteur.
Het heet een roman te zijn maar het
lijkt meer een minutieus verslag. Weinig geromaniseerd denk ik; het boek is
duidelijk autobiografisch. De hoofdpersoon krijgt een denderende burn out. Ze
blijkt ook depressief te zijn maar omdat ze dat eigenlijk altijd al was, ervoer
ze dat niet als bijzonder, als iets abnormaals.
Ze beschrijft hoe ze daar binnenkomt. Hoe ze moet wennen aan mede cliënten en
personeel, regels gang van zaken enz. Ze
ervaart hoe het is om deel uit te maken van een continue veranderende
groep. Ze beschrijft intensieve contacten met mede cliënten, hoe ze met elkaar
meeleven en hoe ze steeds meer van zichzelf en haar problemen begint te
begrijpen.
Het is echt een geweldig boek. Het is niet
speciaal kritisch, hoewel er wel kritiek in staat. Het is echt èn goed van
binnenuit geschreven. Hoe het voor een patiënt is om opgenomen te zijn. De
stress te ervaren van zelf een groot probleem te hebben, samen te moeten leven
met een aantal mensen die je niet zelf hebt uitgezocht en die niet al te
makkelijk in de omgang zijn en je te moeten schikken naar huisregels en
programma’s die niet altijd even logisch zijn.
Er zit een vrij lang middenstuk in
maar je kan toch niet zeggen dat er iets uit moet of dat het niet boeiend is.
Ik heb het nog niet uit maar ik weet
nu al: dit boek is een aanrader voor iedereen die geïnteresseerd is in
psychiatrie.
Voor mensen die in de psychiatrie
werken of willen gaan werken is het een regelrechte must.
Laaglander
Geen opmerkingen:
Een reactie posten