PACEMAKER

Afgelopen Woensdag kreeg ik een SMSje van het Erasmus MC dat ik mijn afspraken op 2 oktober 2017 niet vergeten moest. Ik overal gekeken, maar ik wist nog van niks, tot ik gisteren(donderdag) per post ook een brief van het EMC kreeg, over welke afspraken het ging. Ik moet as. maandag op komen draven voor een reeks voorbereidende onderzoeken en een daaropvolgend medicatiegesprek over de operatie van 9-10+11 oktober, wanneer ik een pacemaker geïnstalleerd krijg. Ik ben blij dat het wachten zowel op die operatie als op de voorbereidingen nu voorbij is. Ik leef er nu al wel een tijdje naar toe, maar nu ik weet dat het er echt van gaat komen wordt het gewoon reëler. Nu het echt gaat gebeuren komen er ook weer nieuwe vragen op, en komen ook de zenuwen een beetje opzetten. Het is uiteindelijk toch wel weer een behoorlijke verandering aan mijn lijf, en weer een stap om de gevolgen van de Chemo te verminderen. En ik ben erg benieuwd of het de vermoeidheid waar ik sinds die Chemo mee te kampen heb daadwerkelijk zal verminderen. Garanderen kunnen ze het niet. Het enige wat ze zeggen is dat mijn hart met behulp van die pacemaker nog wat langer zal meegaan. Kortom het gevoel van ze dekken zich toch weer in kan ik niet helemaal schrappen. En gelukkig wil ik ook nog wel een tijdje langer meegaan op deze aardkloot.

Afscheid.

We nemen afscheid van de zomer.

Het nazomeren is begonnen en we weten nooit hoe lang dat duurt

Totdat de bomen de inventaris van hun bladeren naar binnen zuigen,

de bladeren die als laatste hun feestkleuren tonen.

We nemen afscheid van de veldbloemekes.

Klein, bescheiden vaak alleen in grote groepen worden gezien als dotjes kleur in het groen.

Soms ga ik dan op bloemenjacht met mijn toestel in de aanslag.

Wanneer ik de foto's van de vergrote afbeeldingen dan op mijn computer zie

Dan zie ik pas de ware schoonheid.

De jacht is geslaagd.

Werkplek

Zo wordt die niet.

Al sinds we verhuisd zijn zoek ik die.

Een werkplek.

Er werd een bureau gezet in het kleine kamertje,

Maar...

Op de een of andere wijze slibt die altijd vol.

Met lege dozen van apparaten die we hebben aangeschaft en die we toch moet uitproberen of die het doen, hoe die werken, enz.

Met spul waar we op dat moment even geen andere plek kunnen verzinnen.

Houden we die, kunnen we er iemand anders mee plezieren?

Iedereen heeft zo'n plek.

Dus, wanneer ik wil tekenen of zoiets moet ik die tafel vrij maken en uitfiegelen waar ik kan zitten.

Op de tafel in de woonkamer is er hetzelfde probleem.

Daar zitten Jeroen en ik zij aan zij achter onze pc's.

Ik werk nu met houtskool en dat stuift.

Dus daar is het ook niet best om ermee aan de gang te gaan.

Wij hebben samen een oude oplossing besproken.

Een klaplessenaar aan de muur in de gang.

Daar kan ik gaan zitten wanneer ik maar wil want ik heb ook al een klaptafeltje binnen handbereik om de materialen op te leggen.

En wanneer ik er mee stop hangt het tegen de muur en dan hebben we er geen last van.

Geen slecht idee vinden we.

Het is begonnen.

Daar zat ik nu in het klaslokaal.

Was een beetje laat en werd gemist.

De opdracht lag al op tafel.

Mijn mede cursusgenoten waren al aan het zoeken.

Het is een klein clubje.

Gelukkig waren de aanmeldingen om aan deze cursus mee te doen groter dan ik ooit heb meegemaakt.

Wij zijn nu met z'n drieën.

De opdracht bevalt me.

Per slot van rekening gaan we er de komende 3 maanden hier mee aan de stoei.

Het is een mooie tekst,

van een zéér beroemde Belg.

Jacques Brel.

De song is: Mijn vlakke land.

Mijn vlakke land

Vrienden van het museum.

We missen dit nog regelmatig.

Het vriend zijn.

Uitnodigingen ontvangen voor een dagje ergens uit.

Voor de prijs hoefden we het niet te laten.

Met de bus naar...

Telkens ergens anders.

Altijd naar 2 musea.

Eentje binnen en eentje buiten.

Dan staat er een gids te wachten om ons rond te leiden.

Als het meezit; met enthousiasme vertellend van de kunstenaar.

Deze tot leven wekken en daardoor zijn/haar werk anders te bekijken.

Wat waren we soms blind.

We zagen elkaar anders nooit.

Alleen op deze dagen en ook met dan dezelfde interesse.

Contact

Zwervend door mijn archief

Zoek ik naar portretten

Waar ik contact heb met mijn model.

Hele gesprekken heb ik gehad met Jos, die me de kunst van het fotograferen probeerde te leren.

Wat is een portret en wat niet.

Liet haar foto's zien van mijn geliefd fotomodel.

Telkens weer dat onverbeterlijke “Neen!”

Dit is géén portret.

Ik heb het nu door dat contact essentieel is.

Hier is er dus eentje.

Jos kan tevreden zijn, eindelijk heb ik het door.

Storm

zelfportret op het strand.

Ik kijk naar buiten.

Alles is en blijft nat.

Storm, wind en grijs.

Hoor de mensen mopperen en klagen.

Ze missen de zon, de warmte en het zwoele.

Ik niet.

Kom weer tot leven.

Ga weer verder met leven.

De wind waait de muizenissen uit mijn hoofd.

Maak weer plannen.

Heerlijk die storm.

Snel

Wat gaan die dagen toch zo snel.
We hebben onze verplichtingen en onverwachte afspraken.
Zo staan we op en ff later maken we ons klaar om te gaan slapen.
Schijnt een teken te zijn van het ouder worden.
Ik kan me hier iets bij voorstellen.
In mijn kindertijd duurde sommige dagen soms wel een heel jaar.

Souvenir.

Begin de jaren 70 van de vorige eeuw gingen mijn toenmalige lief en ik naar Schotland.

We landden op London Airport en namen de nachtbus naar Edinburgh.

Bij aankomst, tijdens de zonsopkomst, zagen we het kasteel op de berg langzaam groter worden.

Ik kan dit beeld nog steeds oproepen, zo mooi!

We gingen verder liftend naar Oban, een andere Schotse stad.

We hadden daar met vrienden afgesproken. Daar bleven we een nachtje met zijn vieren in de tweepersoons tent. Dat was wel wat krap.

Bergje beklommen. Naar boven ging goed maar naar beneden, dat is een heel ander verhaal. Mijn spieren gingen raar doen! Dat is dan de eerste en bijna de laatste keer. Maar dat is weer een ander verhaal.

We zijn ook in een BB blijven overnachten. Echt Engels en dus kregen we ook een Engels ontbijt. Zo'n eentje waar ik toen de hele dag genoeg aan had. Eerst kreeg ik de bekende worstjes. Niet lekker dus. Als vervanging werden er gebakken tomaten bij gedaan. Dat is dan het souvenir. Ik heb zelf dit recept door de tijd heen de mijne gemaakt in allerlei variaties en zondags ligt dit vaak op mijn bordje.

Bedankt Paul

Zucht

Er was er eens een echtpaar die het meestal goed hadden, zo samen met elkaar.

Communicatie was het toverwoord

Ze hadden een scanner en 2 printers gekocht.

De printers werden uiteraard niet gelijkertijd aangeschaft.

Maar de nieuwste kan ook A3 formaat printen

Dat sprak ze aan.

Dus werd een mooie plek uitgezocht en ook de wijze van de communicatie dus.

Ze hebben wifi verbinding.

Ook is er een mooie tekst gevonden.

Ontroerd drukt zij het knopje 'printen' in.

Niks.

Nog een keertje.

Weer niks.

Wat is er verkeerd gegaan?

Wat moeten we doen?

Hij, had tot nu toe de meeste ervaring en dook dus in het wachtwoorden boekje en de diverse sites op de pc.

Vaak zei dan de pc; “Que?

Wat bedoelt u?

Er is geen verbinding!

Toch zette hij dapper door en uiteindelijk kreeg zijn pc verbinding in de kamer en ook op de vaste bewaarplaats.

Mijn held, riep de vrouw.

Tussentijds had ze de mooie song van Pink Floyd in haar hoofd van de lp The Wall.

Is there anybody out There?

YES!

Pink Floyd Is there anybody out there?

Generaties

Een aantal jaar geleden namen we afscheid van een groot deel van de ouderen van de familie van Jeroen.

Dan kwamen de neven en nichten, vrienden en de rest van de familie bijeen om samen afscheid te nemen. Aangezien ze meestal een goed en rijk leven achter de kiezen hadden en het huidige toch steeds meer worstelen werd was het verdriet niet overweldigend groot. Uitzonderingen daargelaten want het leven is niet zo eerlijk dat altijd de oudsten de pineut zijn. Na het afscheid van onze ouders keken we elkaar aan in het besef dat wij nu aan de beurt zijn. Wij zijn nu de ouderen dus en ervaren een aantal minder leuke dingen die we wisten dat zou komen. Dit allemaal ervaren is toch een héél ander verhaal. De gewrichten buigen wat strammer. Er is een nieuw slogan geboren. Zoals 'Wat zeg je? We hebben dutjes nodig. En we bezoeken toch de huisarts wat regelmatiger. Ons tempo is wat vertraagd en om te behouden wat we hebben kost meer tijd, moeite en geld. We krijgen rouwkaarten in de bus van leeftijdsgenoten die wat eerder zijn vertrokken. Ook slecht nieuws telefoontjes van hen die ernstig ziek zijn. Wanneer zij die ziekte overwinnen, zoals dat wordt genoemd, blijven er toch altijd souvenirs achter. Toch, het went. Er komt een andere

regelmaat en onze humor past zich aan. En toch. Ongeveer 1 week geleden kregen we te horen dat de 4de generatie in aantocht is. Een zoon, volgens de moeder van de oma. We hebben de hele week giebelend in ons huis rondgelopen. Verrassing! 

HOERA!

Wij worden overgrootouders!