Afscheid

 

Sinds afgelopen dinsdagavond bevinden zowel Els als ik ons in een vreemd, onbekend gevoel. Dinsdagavond kwam het bericht dat een directe nicht uit Den Haag na een lang lichamelijk en geestelijk lijden een einde aan haar leven heeft gemaakt.

Nicht en ik hadden al sinds jaar en dag wekelijks of met wat meer tussentijds ’t laatste jaar telefonisch contact. Dat was lang niet altijd soepel verlopend of eenvoudig want het leek of nicht niet openstond voor alles wat er gezegd werd. Wat ook kan is dat zij door haar tergende pijnen waaronder hele erge migraine gewoon geen energie genoeg had om open te staan voor de aangeboden zaken, zoals doe een computercursus, of iets leuks, ga op vakantie, doe een cursus mindfulness of i.d.

Wat nicht ook heel erg vond is dat ze een zeur en een aanstelster genoemd werd. Wat dat betreft kwam na heel lang zoeken halverwege 2014 eindelijk een diagnose op tafel waaruit alle pijn een oorzaak kreeg. Ze bleek een heel bijzondere vorm van beenmergkanker te hebben en de behandeling startte direct, en was ook heftig. Dat maakte de gesprekken ook weer wat gevarieerder en we konden ervaringen met medicatie uitwisselen, en over acceptatie, want ook zij ging aan de Chemo.

Persoonlijk denk ik dat deze diagnose met het feit dat er dus wel degelijk een oorzaak gevonden was die nu serieus genomen werd, maar ook de toekomst een hele andere invulling gaf, heeft vast iets te maken met het afscheid van haar om afscheid te nemen van het leven.

Ik kan haar besluit dan ook heel goed begrijpen.

Ik merk ook dat ik vanaf het telefoontje mijn nicht niet meer uit het hoofd kan krijgen. Nu moet er natuurlijk ook een afscheids ceremonie georganiseerd worden, overleg met een uitvaartondernemer, de notaris die de nalatenschap die nog door haar vader op papier gezet is voor zijn vrouw en dochter, af te handelen. De afhandeling daarvan blijkt zoveel geregel te zijn dat we dat niet zelf gaan doen. Er is gelukkig wel voldoende geld voor handen voor dat soort zaken.

Maar kortom ik merk wel dat ik al sinds dinsdagavond mijn hoofd er niet helemaal bij heb. Gisteren maakte ik een stampot peen en ui die nauwelijks te eten was, en ook het maken van blogjes voor http://www.myntransportblog.com

Loopt voor geen meter. Ik heb zojuist ook aan mijn baas verteld wat de reden is van mijn betrekkelijke afwezigheid en die begreep onmiddellijk de impact van wat ik haar vertelde.

Op mijn werk doe ik alleen het hoognodige.

Ik weet ook nog niet precies wanneer een en ander zich zal afspelen want daarbij ben je afhankelijk van de begraafplaats en de agenda aldaar. Kortom het leven is afhankelijk van anderen, en daar doen we het maar even mee.