Spiegelbeeld.

Ik kijk soms in de spiegel.

Wat of wie zie ik

Wit en zwart gekleurd

Meer wit dan zwart

Ik geef het toe

Toch

Dan denk ik

Wie is dat toch die mooie poes.

Mijn naam is Wijffie. 

Groot cadeau.

Soms krijg ik een groots cadeau van mijn kleinzoon. Met hart en ziel heeft hij zich in gestort met het creëren van dit meesterwerk. Ik weet niet meer hoe oud hij was maar het blijft als rechtgeaarde oma zéér waardevol. Meegenomen tijdens de verhuizing, gescand en een back up hiervan gemaakt. Als alles goed gaat raak ik het nooit meer kwijt want deze creatie maakt hij nooit meer. Uniek is die en uniek blijft die. 

Donderdag alweer.

 

Donderdag alweer.

Gisteren had ik mijn fysiozwemdag. Een klein beetje uitgeslapen, rondje met Meisje gelopen en een goede dag gehad. Wel meermaals even op de site van mijn werkgever gekeken want ik wilde graag dat iets wat een beetje zwaar op mijn hart lag tot een goed einde zou komen. Om half zeven ’s avonds keek ik voor de derde maal en jawel het verlossende woord stond geschreven.

Verder gisteren middag na mijn slapen en vrijwel zonder regen een eind gaan lopen met Meisje. We gingen samen per scootmobiel naar de Maasboulevard in Schiedam. Hebben daar een stuk gelopen en ik wilde samen met Meisje gaan oefenen of ze ook op de scoot mobiel kon zitten, zodat ze niet volcontinue naast me hoeft te rennen, en we daardoor wat verder weg kunnen. Met Jesse was dat in het begin ook moeilijk want ze was het net als Meisje nu niet gewend. Toch durf ik te spreken over een geslaagd experiment. Ik had de aanlijnriem om mijzelf heen gedaan en midden rond mijn middel vastgegespt. Verder geholpen bij het opstappen(min of meer gedwongen) en tussen mijn voeten vastgehouden, waar mijn benen voor de veiligheid zorgen. Na een keer of tien een poging tot ontsnappen bleek het uiteindelijk toch mogelijk huiswaarts te keren met Meisje tussen mijn benen. Na de laatste rotonde op de Vlaardingerdijk duwde ze haar koppie omhoog en zat zo lekker om zich heen te kijken zonder verzet.

We zullen nog wel even verder moeten oefenen want nu heb ik haar volcontinue met mijn linker hand vastgehouden bij de halsband wat dan weer voorkomt dat ik fatsoenlijk richting kan aangeven of mijn hand kan uitsteken. Toch voor een eerste probeersel ging het goed.

Ze heeft bij thuiskomst heerlijk geslapen/gesnurkt want ze was moe van de lange renpartij. Toch voelen haar spieren steeds steviger aan, en doet ze het nog steeds beregoed.

Vandaag valt me zwaar. Vanmorgen de wekker dusdanig hard uitgeslagen dat we pas om half zeker wakker werden en dan is het helemaal haasje repje. Gauw pillen uitgezet, promt kwam er bij het uitdrukken van mijn strip methotrexaat het nodige zilverpapier mee en dat wil je niet tussen je tanden krijgen, dus dat er zorgvuldig uitgehaald. Ik had geen tijd om te eten, maar toch wel alles ingenomen, in dit geval met een banaan. Tot nu toe valt het redelijk. Dat is iedere donderdag toch nog afwachten. Wel op mijn werk gelijk begonnen aan de door Els klaargemaakte boterhammen.

Ik hoop dat de morgen een beetje snel wil gaan, zodat ik bijtijds kan gaan slapen, want vanmiddag moeten Els en ik naar de mondhygiëniste in Rotterdam. Ook niet echt iets waar ik naar uitkijk, maar het is wel een al jaren hele goed werkende gewoonte die gelukkig nog steeds valt onder onze dure aanvullende verzekering.

Zo, ik ben weer uitgeschreven. Ander nieuws is er niet.

Groeten, en ook een fijne dag.               Jeroen

Conceptueel fotograferen.

Ik ga graag naar buiten met mijn camera op de feestdagen zoals koningsdag, tropisch carnaval en cultuur borrel dagen in het Juliana park. Dank zij het digitale tijdperk kan ik onbeperkt schieten als mijn accu’s tenminste gevuld zijn. Dus dat doe ik en iedereen is de pineut. De artiesten, omstanders of planten. Dan ben ik die vervelende vrouw die je dan overal tegenkomt met het toestel voor haar snufferd, in allerlei standjes zoals staan, zittend of bukkend. Thuis gekomen giet ik mijn toestel leeg in mijn notebook en ga aan de slag. De mislukten worden eruit gekieperd en bij  andere snij ik bij, laat de automatische correctie er op los. Dan ben ik blij wanneer er 2 of 3 juweeltjes tussen zitten. Deze krijgen dan meer aandacht. De foto hierboven is er eentje en door andere kleurstelling krijgen ze een andere uitstraling en ben ik tevreden. 

Herinneringen

Keek in mijn strippenkast en ik zag een oude strip van 1982. Getekend en geschreven door Raymond Briggs: ‘Toen Viel de Bom’. Ging het lezen en werd overspoeld door herinneringen. Aan 1962 toen iedereen aan de buis gekluisterd zat zoals dat toen werd genoemd. Varkensbaai, Kennedy en Chroetsjov heette de hoofdrolspelers. Randje 3^de wereldoorlog. De wapenwedloop waarbij de bommen groter, zwaarder en steeds een verder bereik hadden. Angstige tijden die bekend staat als de koude oorlog. Ik herinner me nog de grote demonstraties tegen de bom toen er dreigde dat Nederland zijn kruisraketten zouden krijgen van onze grote vriend de USA. De illusies dat er dan ook sprake zou zijn van winnaars en verliezers. We liepen mee in de grote menigte, http://youtu.be/bXlGgDMZb20   lazen boeken erover en luisterde naar de protest liederen. http://youtu.be/RXWdQGtl6qs Maar: de muur viel en het wachten was op een nieuwe vijand. Wie zou het worden? Want zonder vijanden? Dat bestaat niet. Nu zijn het de extremisten IS, Al Qaida en nog veel meer Islamitische engerds. Wij lezen de Koran en halen eruit wat wij denken dat zij denken. Bijna nog zwarte kous achtiger dan de zwarte kousen kerk in Nederland. We worden weer bang gemaakt voor de engerds want we weten precies wat ze denken. We vergeten zowaar dat er meer Islamieten door hun geweld gedood zijn dan Westerlingen. Dat wordt even vergeten. Soms zie ik het zwart in en hoop dan dat ik me vergis. 

Instant fotograaf

15 februari 2015 bleek dat onze geliefde Zuiderling uit het verre Limburg een geheim heeft dat ze nooit heeft gedeeld. Zij deed het voorkomen dat ze niet kan fotograferen. Dus daagde ik haar uit. Pakte een spiegelreflex camera ging naar het balkon en lokte haar om bij mij te komen. Gaf haar dit toestel in de hand en een korte handleiding hoe dit toestel te bedienen. Warempel, ze is ietsjes kleiner dan ik, pakte ze een stoel om op te staan en schoot zo uit haar losse pols een aantal fraaie foto’s. Het was eerst even zoeken maar hier boven zie je het beste resultaat en ik vind die niet slecht. Ze kan het, ze is een geboren fotograaf en misschien, héél misschien is ze aangestoken door het virus. Maar ik denk toch van niet. We zien wel.  

Ons Meisje

Een ´verouderde´ foto 

Snelle beslissingen met grote gevolgen

 

Mijn week zit er bijna op, en het was een zware volle week op mijn werk. Er lag maandagmorgen al veel, en er kwam nog veel meer bij. En ik ben er ondanks veel nieuwe contacten incluis te Delft en Den Haag goed uitgekomen. Wel werd me een vraag gesteld over sectorvreemde zorgaanvragen waar ik absoluut niet van wist waar dat over ging. Ik ben al heel veel jaren verpleegkundige en begeleider, maar had echt geen flauw idee. Gepoogd om er achter te komen en uiteindelijk denk ik dat ik een goed antwoord heb kunnen geven aan de vragensteller.

Toch val ik soms nog achterover van zaken die volkomen nieuw zijn voor me.  Wel kwam ik iedere dag thuis deze week met het gevoel gesloopt te zijn. En dat is vandaag niet anders. Op zich zegt dat gewoon dat ik toch op het randje balanceer, maar dat ik die vier keer vijf uur net aankan.

Verder ben ik in ieder geval zinvol bezig en ben nu ook serieus begonnen met de mensen die in september uit Delft overgekomen zijn om hier op de naburige afdelingen te komen verblijven/wonen omdat er een verplichte bedden reductie heeft plaatsgevonden in Delft bij onze hoofdvestiging.

Veel mensen uit die groep komen er na heel veel jaren op een vaste plek midden in de natuur pas hier na de verhuizing en midden in een woonwijk terechtgekomen op een plek waar ook nog eens veel minder activiteiten  zijn achter dat ze toch wel graag terugwillen naar een beschermde woonvorm in Delft.

Dat ze nu net in Schiedam wonen maakt het er niet gemakkelijker op om ze voor een BW in Delft aan te melden, dus stuurt de gemeente Delft de meeste aanvragen direct terug en verwijst naar de gemeente Schiedam, terwijl ze al die jaren wel rechten hebben opgebouwd in Delft. Kortom de bureaus waar je langs moet om alles te regelen zijn vermenigvuldigd, en het maakt de wachttijd automatisch nog langer.

Soms hebben door hogerhand genomen beslissingen grote invloed op toch al kwetsbare patiënten.

Ik ben in ieder geval blij dat het zo weer weekend is. Even bijkomen.

Mijn twee liefdes.

Neen, het gaat nu niet over mens of dier.

Nu gaat het over lezen en muziek.

Mijn eerste liefde is het lezen

Ergens anders zijn dan hier.

Mijn 1^ste boek dat me raakte was hoe vreemd het ook moge klinken

Old Shatterhand en Winnetou.

Het is geschreven in de ik vorm en het leek alsof hij met me praatte.

Ook in een land dat ik alleen kende van horen zeggen.

Er ging toen een wereld voor me open.

Ik was de jongste van ons gezin en had toen niets te vertellen over de muziek die aanstond.

Die liefde kwam pas later.

Dank zij de ongelofelijke hoeveelheid E-book die ik van een FB vriend heb gekregen lijkt het nu alsof mijn e reader me constant loopt te roepen

“Lees mij Els, lees mij nu!’

Heerlijk! 

De dagen vliegen als een schaduw heen.

Het is alweer 5 dagen geleden dat we vierden dat mijn lief op aarde is gekomen. Ik nodigde 3 dierbare vrienden om dit mee te vieren. De bedoeling was een Nederlands tapas menu op tafel te zetten. Een zwik kleine hapjes en een van mijn favoriete soepjes: Mulligatawney-soep uit India of om preciezer te zeggen uit Tamil gedeelte van dit land. Zoals gewoonlijk had ik weer eens voor een weeshuis ingekocht dus hoefden we dágen niets meer te halen. Petemoei was aan he mopperen dat we Meisje nog niet hadden gefotografeerd terwijl ik al had gezegd dat ik een mooi weer fotograaf ben. Met een paar pufjes zwart rook uit haar oren begon zij Meisje op de gevoelige plaat te zetten. Onze Limburgse vriendin bleef overnachten en dus spraken we af om samen naar Hoek van Holland te gaan met haar auto. Dat rijden was een ramp voor Meisje maar het strand. Het leek alsof ze al tig keer was geweest. Snuffelen, lopen, kijken en mensen begroeten, zo liepen we met zijn drieën in de duinen, op de pier en strand. Het was mooi weer dus werd er druk gefotografeerd. Morgen, besloot ik, ga ik een mooi stukje schrijven en de beste foto te gebruiken. Dit viel wat tegen door al dat gedoe wat leven heet. Kon het snoertje niet vinden waarmee ik de foto’s van de camera in de laptop giet. Roen vond het meteen. Dit gebeurt vaker. Zucht. Schrijf nu dit stukje en ga aan de slag met de foto’s terwijl ik bedenk: De dagen vliegen als een schaduw heen.

Collateral damage

De amnestieregeling die getroffen is voor daders van allerlei oorlogshandelingen in de oorlog tussen Oekraïne en de opstandelingen, mag niet gelden voor de daders van het neerhalen van de MH17, hebben onze politici vroom bereikt, denken ze. Ze willen echter niet terug naar de onderhandelingstafel om het expliciet te laten vastleggen want het lijkt hun vanzelfsprekend dat die regeling niet voor die daders geldt. Ik denk eerder dat Poetin c.s. niet eens meer weten waar het over gaat. Passagiersvliegtuig MH17, waar hebben ze het over?

De MH17 is waarschijnlijk neergeschoten door een soldaat die dacht dat het een vijandelijk oorlogsvliegtuig was, want kort na de ramp verscheen er op social media een triomfantelijk bericht dat er een vliegtuig van de Oekraïense luchtmacht was neergehaald. Ik meen zelfs een filmpje op de tv te hebben gezien met een verklaring van die soldaat. Later verdween dat bericht nadat bekend was geworden dat een verkeersvliegtuig was neergeschoten.

Vijandelijke vliegtuigen neerschieten is de core business van soldaten. We kunnen zoeken naar de schutter maar wat voor straf zou horen bij een vergissing? Hoe kon hij weten dat het een verkeersvliegtuig was? Eerder een ongeluk dan een oorlogsmisdaad. Collateral damage. Er vallen helaas heel veel burgerslachtoffers in Oekraïne.

Door over oorlogsgebied heen te vliegen heeft Malaysia Airlines een risico genomen dat andere luchtvaartmaatschappijen op dat moment al niet meer namen. Malaysia Airlines lijkt mij schuldiger dan de persoon die schoot.

Door drone-aanvallen zijn in de loop van de tijd honderden burgerslachtoffers gevallen, vooral in Pakistan en Jemen. Deze ingecalculeerde collateral damage is laakbaarder dan de vergissing in Oekraïne, maar je hoort er weinig over.

Het hemd is nader dan de rok. Iedereen kent wel iemand die iemand kent van de 196 Nederlandse slachtoffers.

Oekraïners, Pakistanen en Jemenieten mogen verder van ons af staan, hun verdriet is even groot.

Laaglander

Diefstal!

Ja, het klopt! Er zijn dieven op ons dak geweest. Wat ze hebben gestolen? Het koper van de bliksemafleider. Dit is een gewild materiaal voor de dieven. Er bestaat geen registratieplicht wanneer er koper wordt aangeleverd zoals met goud of zilver. Dieven profiteren hiervan net als bij brons. Hoe ik er achter ben gekomen. Wel de bliksemafleider was losgeraakt en zwiepte gevaarlijk heen en weer bij een heftige storm. De loodgieter kwam en zag het geheel en vertelde dat er een hoogwerker moest worden gebruikt. Vandaag werd er gekeken wat er op het dak moest gebeuren want ik wilde niet dat deze tijdens de storm op het dak ging. Vliegende loodgieters bestaan niet. Deze nam dus de foto’s en zag wat er was aangericht door dat tuig. Zij en ik namen contact op met de beheerder en mede bestuurder. Conclusie: vrijdag komt de hoge kraan om de afleider vast te zetten en we krijgen nog een offerte voor een aluminium afleider, dat schijnt te bestaan. De VvE beheerde doet aangifte van de diefstal en zij leggen deze declaratie neer bij de verzekering. Alweer een nuttige ochtend gehad. 

Spagaat

 

Het uitoefenen van nieuw, en ander werk blijkt soms lastiger dan het eerst lijkt. Tactisch uitdrukken is vaak ontzettend belangrijk om de vele mensen bij wie een in te vullen formulier onder ogen krijgen tevreden te houden. Vaak is het klip en klaar wat de aanleiding is voor bepaald gedrag. Schrijf je dat zo helder op dat het voor iedereen begrijpelijk is dan blijkt dat vaak weer moeilijk te accepteren voor de persoon in kwestie, die dat over zichzelf leest.

Ik heb nu gemerkt dat je goed over de manier van opschrijven moet nadenken als je ook de instemming van de patiënt of zijn familie nodig hebt. Zo heb ik het afgelopen half jaar veel bijgeleerd.

In het rapporteren moet ik de observaties die ik zelf op doe natuurlijk goed opschrijven, maar ook daar moet je er rekening mee houden dat ook patiënten hun rapportage mogen lezen. Nu is het verschil dat het gaat om het samenvatten van vaak door anderen opgeschreven observaties zonder de individuen waarvoor je de indicaties aanvraagt echt kent.

Zo kom je nog wel eens terecht in een lelijk spagaat. Nu was ik in de vooronderstelling dat een conflict helder en duidelijk was uitgepraat met de dienaangaande, en floept het een half jaar erna weer omhoog alsof het slecht verteerd eten gaat. In dit geval wederom gepoogd mijn handelswijze uit te leggen, hopende een klacht te kunnen voorkomen.

Ik kan er natuurlijk niet duidelijker over zijn want het gaat om persoonlijke zaken, maar als je dan ziet hoeveel energie er in gaat zitten dan zucht ik maar eens diep.

De poorten van het paradijs.

Een soldaat, Nobushige genaamd, kwam naar Hakuin en vroeg: “is er werkelijk een hemel en een hel?’

‘Wie ben jij?’ Vroeg Hakuin.

‘Ik ben een samoerai,’ antwoordde de krijgsman.

‘Jij, een soldaat?’ riep Hakuin uit. ‘Wat voor heerser wil jou tot wacht hebben? Je gezicht ziet eruit als dat van een bedelaar.’

Nobushige werd zo kwaad dat hij zijn zwaard begon te trekken, maar Hakuin ging verder: ‘Dus je hebt een zwaard! Je wapen is waarschijnlijk nog te bot om mijn hoofd er af te slaan.’

Toen Nobushige zijn zwaard trok, merkte Hakuin op: ‘Hier openen zich de poorten van de hel!’

Op deze woorden stak de samoerai, de bedoeling van de meester begrijpend, zijn zwaard in de schede en boog.

‘Hier openen zich de poorten van het paradijs’ zei Hakuin.

Nadenkend over een gesprek dat ik kortgeleden voerde dacht ik aan dit verhaal uit het boek Zen-zin. Zen-onzin.

Flink schakelen

 

Flink schakelen.

Na een heerlijk weekend was het vanmorgen om 06.00u wel even schakelen, terug naar het werkzame leven. Een keer draaien, om 06.09u er uit. Pillen uitzetten, innemen, tanden poetsen, douchen, ontbijten, koffie en om 07.00u de deur uit. Gelukkig waren we om 10.00u richting slaapkamer gegaan, dus toch wel voldoende rust gehad. Wel wat spierpijn van onze te gekke wandeling aan het strand met Meisje en onze Limburgse vriendin. Oh, wat was ik achteraf blij dat de niet gevonden opblaaspomp voor de luchtbedden geen roet in het eten gooide. Wat voelde ik me stom, en ook dom omdat we dit niet gewoon klaargelegd hadden bij de voorbereidingen van dit weekend. Wat dat betreft ben ik wel veranderd ten opzichte van de oude Roen.

Ik denk dat de pillen hier een negatieve rol bij spelen. Daar komt bij dat ik meer op Els ben gaan lijken, niet letterlijk maar ik ben wel nonchalanter en minder precies geworden. Vergeet meer, etc.

Toch was het nu een heerlijk WE, en voelde ik me echt jarig, ontspannen en feestelijk. Een heerlijk feestje met veel lekkere hapjes, een heerlijke Tamil linzensoep, aangename discussies, fijne mensen, en ontzettend veel felicitaties. Daar helpt wel bij dat ik momenteel in een betere en stabielere fase van mijn leven zit, en daar ben ik ook erg blij mee. Toen ik gisterenmiddag even mijn computer opende na afloop van de feestelijkheden vond ik daar een enorme portie internationale felicitaties. Leuk.

Nu is het gewoon weer hard werken. Er was toch het een en ander binnen gekomen afgelopen vrijdag dus is het lastig om de hele stapel af te krijgen vandaag. Soms zijn de verwachtingen van de afdelingen waarvoor ik voor de patiënten die met ontslag gaan het een en ander aan nazorg of thuiszorg probeer te regelen compleet irreëel. Zo deed ik afgelopen donderdag een spoedaanvraag thuiszorg en dan sturen ze de mw. in kwestie vandaag al met ontslag. Ja, iedereen snapt dan dat ik nu nog niks heb kunnen regelen, maar worden vervolgens kwaad omdat het huns inziens te langzaam gaat. Ja, daar kan ik me niet veel van aan trekken. Ik zou iets meer overleg over de ontslagdatum met mij dan ook wel op prijs stellen. Maar ja, dat is niet aan mij.

Toch lukt het aardig.

Zo mijn pauzemoment zit er weer op, ik ga weer verder. Jeroen

Polderterrorist

Een held is iemand die ongestraft onvoorzichtig is geweest. (W.F.Hermans). Dat is niet helemaal waar, iemand die gestraft wordt na zijn onvoorzichtigheid is evengoed een held.

We waren hem al haast vergeten. Onze eigen polderterrorist, de Pijnackerraar Tarik Zahzah.

Er zijn voldoende argumenten om hem nog gevangen te houden, vindt justitie. Verboden wapenbezit, bedreiging en gijzeling. Kortom, een topcrimineel.

Verboden wapens, dan denk je toch minstens aan een kalasjnikov, niet aan een klappertjespistool, bedreiging, dan denk je aan een grote gespierde man in een camouflagehemd met een indrukwekkend wapen die de arme gijzelaar in zijn oor brult:' Down motherfucker! Down!' Of, zoals de gijzelnemer in Parijs, Amedy Coulibaly, die eerst vier willekeurige mensen doodschiet om zijn woorden kracht bij te zetten en dan pas gaat dreigen. Ja, dan heb je het ergens over.

Zo niet Tarik. Gekleed als ideale schoonzoon. Rustig. Scheldt niet, brult niet. Dreigt alleen formeel, schriftelijk en  houdt zijn 'wapen' achter zijn rug. Uit wat hij zegt en heeft geschreven kan een kind opmaken dat hij geestelijk niet in orde is. Evengoed logisch dat er een aanhoudingseenheid hem komt aanhouden. Met geesteszieken weet je het nooit. Denk aan Bart van Urk. Maar toch. Voor mij is het enige slachtoffer Tarik. Hij is de enige in dit verhaal die écht in gevaar is geweest. Hij is écht bedreigt met échte vuurwapens door échte grote kerels die écht tegen hem schreeuwde. Nog net geen: 'down, motherfucker', maar wat scheelt het. Ik weet niet waarom hij nog vast zit. Het lijkt mij in ieders belang dat hij zo snel mogelijk behandeld wordt aan zijn psychose en wie weet aan de posttraumatische stressstoornis, die hij aan zijn aanhouding overgehouden heeft.

Laaglander

Feest

Ja, binnenkort hebben mijn lief en ik een feestje

Hij wordt dan 55 mijn Valetijn(tje)

Als verassing 3 vrienden uitgenodigd

Om dit heugelijke feit te vieren

Te doen lijstje maken

Wat in te kopen en wat hebben we al.

Kookboeken uit de kast gehaald.

Achter de oren krabben van hoe deed ik dit ook alweer?

Recepten bijstellen

Morgen is de marktdag en dus naar een aantal specifieke kramen gaan

Ik moet geheimzinnigheid betrachten want 2 van de gasten zijn fervente FB vrienden en alles moet verassend zijn.

Ik weet alles al en morgen is mijn lief vrij en samen gaan we van alles brouwen.

Het gaat gezellig worden en bij de vraag: Wat we gaan eten zeg ik nu

Staatstenen en hoepelstokken, zoals mijn wijze moeder vroeger zei.

Afstreeplijst.

Gisteren om 3 uur in de middag:

Oren? Oké!

Spieren? Oké!

Papieren? Ik kan geen Grieks lezen maar ze lijken me oké.

Nagels? Alle nagels zijn niet te lang maar de 2 achterste, ja die moeten geknipt worden.

Tandsteen? Ja, maar we kunnen nog wachten totdat het te erg wordt. Het houdt toch in dat ze verdoofd moet worden want de arts wil toch zijn vingers behouden.

Wanneer zijn de volgend injecties aan de beurt? oktober dit jaar. Oké

Tijdens het eerste officiële bezoek aan de dierenarts kwamen deze issues aan bod.

Meisje is goedgekeurd en de arts en Meisje vinden elkaar oké.

Een mooi portretfoto

Schat, ik heb een idee.

De meest dodelijke woorden die ik tegen mijn lief kan zeggen. Hoe vaak is dit al gebeurd! Na meer dan 34 jaar samen krijgen deze woorden een zwaardere lading. Er klinkt dan een dof, hol gekreun uit zijn mond. Oh, neen! Het kan niet waar zijn. Ik zie dan ineens een stelletje dodelijk vermoeide ogen en zijn huis toont dan een grauwtint dat zelfs een zombie zou verschrikken. Het kan over alles gaan. Een vlaag van culinaire experimentairzucht waaruit je dan moet afwachten hoe dit afloopt. Of het is een gruwelijk brouwsel waarna hij dágen zuurremmers moet gebruiken of zoiets heerlijks dat hij een tijdlang met een verheerlijk gezicht rondloopt. Helaas, dat is dan eenmalig want her creëren, dat lukt dan niet meer. In ons oude huis hadden we balken plafond en mijn idee was om het dak te isoleren en latjes op de balken te schroeven en daarna laminaat te zagen die daartussen geschoven moest worden. Het werd een hel voor mijn lief. Elke plaat laminaat moest anders worden gezaagd want de balken liepen niet gelijk. Trapje op, trapje af. Meten en hermeten. Hij liep na dit karwei minstens een maand kreupel rond, zo pijnlijk was zijn rug geworden. Maar, concludeerde we beiden: het plafond is schitterend geworden. Zo kan ik nog vele anekdotes vertellen maar dan wordt dit stukje te lang en zal niemand het lezen want tijd is kostbaar. Tot de volgende keer.  

Soepeltjes

 

De dag verloopt tot nu toe soepeltjes. Lekker. Het opstaan was even moeilijk om 06.09 maar toch, ik was om kwart over zeven op mijn werkplek en sindsdien aan een stuk door aan het werk. Goede telefoontjes en zo. Afspraken die gehouden worden. Er werd net door Antoinette en Adri een usb stick afgegeven met allerlei fantasy boeken er op voor Els, zodat ze weer volop voer heeft voor haar ereader. Waarom ze eigenlijk lid wilde worden van de Biep in Rotterdam is me ,eigenlijk een raadsel, want een boek heeft ze er nog niet geleend. Els voelt zich vandaag niet lekker. Ze heeft een wankeldag, dus heb ik gezegd dat ze ’t maar even rustig aan moet doen. Ik neem vanmiddag Meisje wel mee naar mijn fysioafspraak bij Bert. Ze kan dan even lekker rennen en gaat bij Bert lekker liggen wachten tot die klaar is met knaaien. Ik zit nu in mijn pauze even een broodje te eten en een stukje te schrijven. Ik keek ook even op facebook en zag dat ik mijn stukje over Healey, en Austin Healey op de dite van het Healey Museum gezet is. Ik vind dat toch wel erg leuk, en krijg van dat soort dingen altijd een gevoel van trots. Heb je interesse, hier kun je het vinden. http://myntransportblog.com/2015/02/08/donald-healey-motor-company-1945-the-cape-warwick-uk-austin-healey-england-uk-since-52/

Van mijn baas kreeg ik ook te horen dat ik as. Vrijdag vrij kon krijgen, zodat Els en ik de dag van daarna samen een beetje kunnen voorbereiden. Lekker.

Ik hou het hierbij, want er ligt nog genoeg. Groetjes. Jeroen

Wat is wijsheid

Gisteren draaide ik een winkeldienst samen met een collega. We werken altijd met zijn tweeën. Had het over de omzet van de zaak. De omzet zien we elk jaar weer dalen en dat gaat al minstens 3 jaar achter elkaar door. Het is dat er een grote spaarpot is aangelegd door het oude bestuur, we alleen met vrijwilligers werken en de huur laag is anders waren we allang failliet. Ook komt er steeds een oud gespreksonderwerp naar voren of we moeten verhuizen of niet want, zo gaat het gerucht, de plek is niet je van het. Je hebt de winkelstraat en om onze zaak te bereiken moet je een trap naar beneden gaan want daar ligt een pleintje. De voorstanders denken dus dat wanneer de klanten vlak langs de winkel lopen ze sneller geneigd zijn om naar binnen te lopen. De tegenstanders, waartoe ik ook behoor, argumenteren dat de huur dan 3x zo hoog is en we dus eerst 3x meer omzet moeten halen om op ons huidige niveau te blijven. Ook dat meer dan ¾ van de winkels gesloten zijn. Dus als de theorie van de voorstanders zou kloppen dan zouden er niet zoveel zaken de deuren sluiten. Dus, vorig jaar was er besloten tijdens de Algemene Leden Vergadering dat we de winkel zouden opknappen met een nieuwe vloerbedekking, een likje verf op de muur en een wat andere indeling. Veel goedkoper dan verhuizen. Kwam een van de bestuursleden de nieuwe burgemeester tegen die iets beloofde te doen en dat weer prompt vergat en begint het hele gesprek weer van voren af aan. Dus komt de vraag naar boven: wat is wijsheid. 

Een onverwachts filmpje

Na een aantal foto's maken van dezelfde scène maakte Google+ voor mij een filmpje in Blijdorp zoo.

De Dromenwever.

Dit is de titel van een van de boeken geschreven door Wim Gijsen. Hij is een van mijn lievelingsschrijvers en bij het doorneuzen van het www leerde ik dat hij meer is geweest dan een fantasyschrijver. http://nl.wikipedia.org/wiki/Wim_Gijsen 

Hier lees je wat meer over de auteur. Ik ben weer eens in zijn fantasiewereld gedoken en reis met hem mee.
Een tijdje geleden liep ik eens samen met Jesse langs het Sterrenbos en kwam een jongen tegen. We liepen eventjes samen op en ik vertelde hem dat ik hierna een lekker bakje thee zou zetten en een boek ter hand zou nemen en zou gaan lezen. Hij keek me verwonderd aan en zei dat hij nooit boeken las met een vleug van trots in zijn stem. Ik beantwoorde hem dat ik het eigenlijk jammer voor hem vond. Dit schijnt wel vaker te gebeuren in het digitale tijdperk. Vreemd. Waarom zou je om iets lief te hebben het andere moeten haten?

 Maar, ik ben dus weer in een leestijdperk belandt en reis in vreemde landen en andere tijden.

Is het al maart?

Vanmorgen keek ik naar buiten.

Overal is het wit.

Nadat Jesse ons verlaten had wisten we al dat er eentje zou komen die haar mand weer zou vullen.

We informeerden bij petemoei uit Delft of ze voor ons zou uitkijken naar de opvolgster

Dat het een meisje zou worden was al een feit

Ik wist dat de winter zou komen en nog vol van verdriet dacht ik wijs te zijn

Te wachten tot maart of zo om actief te zoeken naar een nieuwe vriendin

We wenden aan de pijn en er was eigenlijk niet veel buiten te zoeken

Zonder hond vind ik het niets aan om te wandelen

Roen zei dat het genoeg was en dat we moesten gaan zoeken

We kregen ideeën door vanuit Delft tot ik in de hazelnootogen van Meisje keek en was verkocht.

Er waren andere opties maar steeds keek ik naar die ogen

Vertelden Petemoei: ‘We hebben besloten”.

Het balletje ging rollen en op 11 december landde het vliegtuig in Schiphol en Meisje werd opgehaald en de volgende dag bij ons gebracht.

Wat was ze bang en haar heupspieren waren alleen in aanleg aanwezig

We gingen veel wandelen en langzamerhand voelt ze zich helemaal thuis.

Ik hoopte die gladdigheid te kunnen ontwijken en had me eerst vastgepind op maart en vertelde dit aan iedereen.

Dus, wanneer Meisje en ik langs lopen horen we de vraag:

‘Is het al maart?’

Een bizarre droom vannacht.

 

Waar die vandaan kwam, kwam ie vandaan, maar vannacht zat ik plotsklaps in mijn hel reëel overkomende en hardnekkige droom in Hilversum op de van Riebeeckweg 4. Ik kan me goed herinneren om 04.45u nog naar het toilet te zijn geweest met het licht aan om er maar uit te komen.

Helaas zat ik er vervolgens weer middenin en om 06.00u nog een keer, en bij de tweede keer dat de wekker ging om 06.09 zat ik er zo mogelijk nog meer in.

Ik ga proberen er wat over te vertellen. Ik was met mijn (als ze er nog zou zijn) 101 jarige moeder, in ons oude echte zestigere jaren huis waar ik vanaf mijn 6^e tot 16^e ben opgegroeid. De auto van mijn vader, een prachtige witte oldtimer Mazda 1800 uit 1971 stond voor een ouderwetse verhuiswagen, en het hoofd van het verhuisbedrijf was een lompe, dronken overkomende botte boer. Mijn moeder moest eruit, en was bezig met verhuisdozen die al ten minste honderd keer gebruikt waren en er allemaal even haveloos uitzagen. Ze had hulp van een vriendin uit een later tijdperk, dus ik snapte er geen biet van. De helft van het huis was al gesloopt en de achterkant lag er al af. Ik kreeg prompt heftige ruzie met zowel met de vriendin, de verhuizers, als de aannemers die druk bezig waren met sloopwerk. De achtertuin, en het huis erachter waren al weg evenals de drie garages naast ons huis. Er waren bouwprojecten aan de gang en er lag al een weg vlak naast ons huis waar vroeger de eeuwenoude eik stond en ons grindpad. Op het huis na was er eigenlijk niks herkenbaar. Alleen mijn broze moeder die wat in paniek was, het koud had, en niet wist waar ze aan toe was, en mijn vader was ook nergens te vinden. Alleen de auto die inmiddels dik 43 jaar oud was maar eruitzag als een gloedje nieuwe. Ik liep rond in de kleding die ik woensdagsmorgens aanheb op weg naar mijn fysiozwemmen, dus met mijn zwembroek al aan omdat er meestal geen hokjes vrij zijn als ik bij Huize Frankeland aankom. Het was allemaal bijzonder bizar, en het kost me nog steeds moeite om er van las te komen, al zit ik inmiddels alweer sinds 07.15 op mijn werk.

Ik snap er uiteindelijk ook niks van. Ik zal binnenkort eens op Google Earth kijken of er echt iets veranderd is of dat het nog is zoals een jaar of acht geleden toe ik voor het laatst keek. Wel heb ik laatst een blog gemaakt over Mazda, en specifiek over de Mazda 1800 luce van mijn vader, met kenteken 98-92-PA.

http://myntransportblog.com/2015/01/11/mazda-cars-light-trucks-and-engines-fuchu-aki-district-hiroshima-prefecture-japan-1920-on/

 

 

De Nieuwe Hemel (strip)

De maker van deze strip is Mark Hendriks en komt uit 2006. Ik heb deze van mijn lief gekregen. Hij weet zo goed waar ik van hou. De strip of eigenlijk graphic novel gaat over vrouwen tijdens de Chinees/Japanse oorlog in de jaren dertig. Graphic novel is een strip in boekvorm met een literaire inslag. De Corto Maltose serie wordt hier ook in onderverdeeld. De tekeningen zijn schitterend en bij het bekijken hiervan vermoed ik dat de techniek inhoudt dat gedeelte van een blad papier vochtig wordt gemaakt en dan wordt er met Oost Indische inkt getekend. De inkt vloeit dan uit. Het vel wordt dan gedroogd en dan komt het eigenlijke tekenwerk. Het verhaal is summier en gaat over 2 vrouwen die een treinreis maken door Manchurije. Een vrouw is een schrijver die de reis beschrijft met haar reisgenoot. De Russen zijn net door de Japanners verslagen. Japan breidt zijn vloot uit en heeft grote behoefte aan land en grondstoffen. Ze vinden zichzelf ook superieur aan de Chinese bevolking. Zoals er vaak wordt gezegd dat de geschiedenis wordt geschreven door de overwinnaar blijkt dat deze manier van kijken naar de geschiedenis een verfrissend beeld geeft.

Onverwachtste verassing

We zitten nu bijna elke dag achter onze pc en ons ding te doen.

We hebben elk ons eigen blog, Facebook pagina en Seen hoort er ook bij.

Roen wilden dit alles moderniseren en ging dus aan de slag.

Microsoft gaf hem een cadeau waar hij niet op zat te wachten en hij kreeg toen nr. 8 in zijn pc.

Na een paar dagen geworstel en updates kon hij er mee werken.

Maar toen hij IncrediMail wilde installeren omdat daar alle email adressen in staan ging het fout.

Hij kon wel inloggen maar zag vervolgens een zwart scherm.

Belde dus onze pc onderhoudsmonteur en die zei vanwege de leeftijd van zijn beesie was herstellen een te groot en te duur risico.

Dit alles werd op de pc( de mijne) gedeeld.

Een volgeling van onze blogje bood spontaan aan hem te helpen.

Nam de pc en schijfje en nog meer mee

Belde de dag daarop dat de pc hersteld is en vandaag wordt gebracht.

Mijn held!

Heel veel dank!

Het zonnetje schijnt

Ja, het schijnt ons huis binnen

Dan kijk ik goed rond

Zie dan dingen die ik niet wil zien

Pak de stofzuiger, emmer met sop en lappen

Ga dan voortvarend de keuken in

En dan

Schuiven de wolken voor de zon

Dan denk ik

‘Laat maar zitten of toch niet’

Nu heb ik een schone keuken.

Ik ben benieuwd wanneer de zon weer gaat schijnen.

TOF!

Samen vieren

Meisje had haar losloop dag

Dit is nu voor de 3^de keer.

Ze begint steeds meer als een ‘hond’ te gedragen

De honden etiquette begint te dagen

Snufje hier of daar

Ze rende en speelde voor de 1^ste keer.

TOF

Sinds gisteren is mijn BAHA aangeklikt

Ik hoor weer als een tierelier

Hoor Knul mauwen, de klok tikken en allerlei kleine geluidjes

TOF