Ganzen zijn net mensen.

Vanmorgen liepen Jesse en ik op de bekenden Vlaardingsedijk. We liepen naar beneden en zagen de ganzen. Niet de Nijlganzen want deze waren verjaagd door weer een ander soort. Dit zijn Canadese ganzen, ook mooi.  Deze zijn door jager hier in Nederland uitgezet om te bejagen. Dus zullen ze wel lekker smaken. We hoorden een ongelofelijk gegak, vleugelslagen op het water en zagen golven en waterdruppels die heen en weer spatten. Het waren er 3 stuks die ongelofelijke aan het matten waren. Dit imponeerde ons want het zijn indrukwekkende vogels. Of het waren één paar en een jonge man die haar wilde versieren door haar lief weg te jagen of ze waren aan het vechten voor het territorium.  In ieder geval een van die mannetjes werd verslagen en deze vloog naar de andere kant van het water waar hij al gakkend en sissend achtervolgd werd door het stelletje. Hij vloog weg over de ophaalbrug en we zagen hem later met zijn lief. Het was dus een territorium gevecht. Ganzen zijn dan net mensen die wel erg hebzuchtig zijn. In ieder geval keken Jesse en ik met grote interesse naar dit Koningsdrama en vervolgden we onze weg. 

TwistedSifter.

Een tijd geleden attendeerde mijn lief me op de site van TwistedSifter en de mogelijkheid om van hen nieuwsbrieven te ontvangen. Ik kijk er nog steeds graag naar. Prachtige foto’s van allerlei fotografen en hun thema’s. Leuke video filmpje die me wat leren, ontroeren of gewoon leuk zijn om naar te kijken. Zo zag ik vandaag;

·       Een groeiende sneeuwvlok

·       Een zwaaiende oude vrouw naar de voorbij lopends studenten

·       Ging ik mee met een solitaire man op zijn paard door de bergen

·       Een surfer in de grote oceaan

·       Een jong kind dat voor het eerst bewust luistert en geraakt word door muziek

Een aanrader dus. Ik attendeerde er mijn zoon hierop en warempel hij volgt deze site ook en reken maar dat die kritisch is. Heel veel plezier. 

Er zijn van die dagen.

Wanneer ik wakker word en merk dat het goed toeven is op deze aardkloot. Ik draai me om en bots tegen mijn lief terwijl de wekker ons wakker brult. Ineens ben ik Octopusje en klem hem vast met al mijn armen en benen. Hij kijkt me dan wanhopig aan zodat ik meelij krijg en hem loslaat. De koffie smaakt voortreffelijk. Tijdens het lopen met mijn viervoetige vriendin heb ik een lied in mijn hoofd en loop daardoor alsof ik dansmoleculen onder mijn voeten heb. Mensen die ik niet ken beginnen een praatje met me ook de zon gaat schijnen.  Dit alles tegelijkertijd. Zelfs mijn taakjes staan me niet tegen. Ik zoek een mooi concert op van Pink Floyd en U2 terwijl ik de vitrinekast schoonmaak en weer herindeel. De nieuwe beeldjes van Kuifje, de gebroeders Janssens en professor Zonnebloem krijgen een plekje op het stripplaatsje. Roen is nu thuis en we hebben samen geluncht en nu is hij op jacht naar busplaatjes op Google en ik schrijf dit stukje. 

Oude gezegdes kloppen vaak.

Eentje ervan luidt: “Als je een patiënt dood wil hebben stuur hem dan zoveel mogelijk doctoren”. Zo bleek dat na een 5 jaarlijkse scan dat mijn aangezichtsholtes vol zaten. Dus lag ik later op de OK om deze te laten legen. Alles ging goed alleen begon ik ernstig te hoesten omdat mijn keel beschadigd was door de ademhalingstube. Ze hadden eerst een te grote gebruikt. Alleen dat hoesten ging niet over en ik bleef dus klagen. Na enkele onderzoeken bleek dat ik een gedraaide halsslagader en een kloppende ader die zichtbaar was had. Mijn huisarts was zo wijs me naar een keelspecialist te sturen. Onder de KNO’s heb je weer diverse specialismes en keelspecialisten zijn zeldzaam. Die vertelde dat de verdraaide halsslagader eigenlijk een goedaardige cyste is waarmee ik 100 kan worden en dat mijn stembanden niet aansluiten en dat door mijn medicatie deze ook wat slapper zijn en ik mogelijkerwijze last heb van slaap apnoe. Dit moet nog worden onderzocht. Zijn verklaring ging verder doordat die stembanden niet sluiten dat daar wat maagzuur terecht komt wanneer ik slaap en dat deze hoestaanvallen veroorzaken door de irritatie van het zuur. Roen en ik zijn er stil van en dat gebeurt niet vaak. De KNO arts in het Havenziekenhuis heeft ons dus lulkoek voorgeschoteld. 

Herfst.

De bladeren met de mooie herfstkleuren vallen van de bomen. De groene frisse blaadjes worden vervangen door de kale dorre takken. De mist die zich uitspreid over de weilanden als je uit het raam van de trein kijkt en de kinderen die tekeningen maken op de bevochtigde ramen in de ochtend. Mensen die verkleumt op het station staan met een to-go koffie tussen hun handen geklemd en je hun adem ziet uitblazen die lijken op rookwolkjes. De zomerse topjes en jasjes en broekjes en de fleurige look die wordt vervangen door een winterjas en een dikke warme sjaal. De zon die langer onder blijft en eerder onder gaat. Je ziet en voelt het meteen, de zomerse dagen zijn voorbij. De overgang van zomer naar de herfst en koude winter tijden komen er weer aan. Ik hou er van! I can’t wait till the winter.

Eventjes etaleren

Sinds ik officieel samen met de andere etaleurs zijn gestopt met het etaleren als groep is er een roulatie rooster gemaakt zodat iedereen aan de beurt is. Vandaag was ik aan de beurt en ik had het geluk dat de inkoopster een aantal mooie Boeddha panelen heeft aangeschaft.  Dus het was niet veel werk maar het resultaat is er naar. Een paar “kisten” gedrapeerd en daarop de panelen gezet. Ik ben blij dat ik tegenwoordig een collega met spierballen heb en hij heeft me fijn met het sjouwen geholpen. Het was toch weer even leuk om te doen. 

Hoera, een nieuwe correspondent op mijn blog.

Ik heb er eentje gestrikt om haar kijk op de wereld op dit blog te vertellen. Ze is het “Arnhem’s Modemeisje” en dit zegt al heel wat over haar. Ze heeft al 2 stukjes ingeleverd en ik hoop een regelmatige stroom vanuit het Oosten te mogen ontvangen. Dit weekend schrijven Roen en ik haar introductie en foto in dit blog. De info hebben we al. Kortom; wees welkom en veel creativiteit toegewenst. 

Het was leuk!

 We waren 4 dagen weg. Naar Renesse was ons doel. 60 km van Rotterdam dus was het 2 ½ uur reizen met metro en bus. Als je Nederland wil verkennen neem dan de bus, die rijdt altijd om.  We zijn hier nog nooit geweest, hoewel, Roen herinnerde zich het een en ander. We hadden geboekt in een klein hotelletje, met de poëtische naam “Hotel Renesse”. http://www.hotelrenesse.nl/ Als verassing werden we in een studio gestopt. Meer ruimte om te zitten en te lopen. De bedden waren goed. Voor het eerst sinds jaren konden we niet tegen elkaar aan schuren, dus was het wennen. De douche was prima. De tv was klein en helaas, die zitkuipjes, daar zijn geen woorden voor. Na even zitten kregen we acuut las van houten billen. Dan duurt de avond lang. Dit hebben we bij het vertrek verteld aan de uitbaatster. Ze zette dit meteen op haar “to do list”. Het strand was 15 minuten lopen en 2 strandpaviljoenen waren open. We hebben niet meer zoveel uithoudingsvermogen en Jesse des temeer. Strand, daar houdt ze van. Snuffelen, rennen, blaffen, andere honden ontmoeten, achter vogels jagen. We kwamen 3 Belgen tegen die speciaal voor de hond daar komen. De honden in België mogen niet los op het strand. Vreemd. We hebben 2 dagen gezworven in het mooie dorp. We kende het dus op ons duimpje dus zijn we de 3^de dag naar Zierikzee gegaan. Een prachtig middeleeuwse stad die goed geconserveerd is. Daar ook een Wereldwinkel bezocht, hoe kan het anders. Die zitten in een prachtig pand. De voormalige gevangenis. Groot! We werden eventjes jaloers en we kregen de grande toer. We zijn per slot van rekening “eigen volk”.  Daarna gingen we naar het goed bekend staan restaurant “De Proeverij” en waar ze de beste oesters serveren. http://www.restaurantdeproeverij.nl/?p=e185d8 Mijn lief kreeg een aanval van grote moed en waagde zich aan de oesters. Hij vond ze lekker! Een wereldwonder!  Jesse was een lief mokkeltje en als beloning kreeg ze stukjes stokbrood. Terug in Rotterdam gingen we lunchen op een oud bekend stekkie in de binnenstad en lieten ons verwennen met een grote maaltijdsalade. http://www.sijf.nl/ Daarna; naar huis. Ons eigen bed en hondenbak, en douche. Ook kwam ons geliefde kleinkind want die had gebeld en ons verteld dat ze langs kwam. Blij deden we de deur open en verwelkomden haar met open armen. 

Klassiek Hollands

Vandaag is het feest. Dus heb ik mijn lief en de Zuidelijke schone uitgenodigd voor een feestelijk diner. Ze hebben beiden mijn uitnodiging geaccepteerd. Terwijl Roen, naast me allerlei felicitaties via Facebook binnen haalt( nu al 33 stuks in verschillende talen) schrijf ik dit stukje. Wat is het menu? Het is dus klassiek Hollands. Gebakken biefstuk, boontjes, komkommersalade en appelmoes. Met een lekker glaasje wijn. Lekkerder dan dit kan niet. Ik kijk zo even kritisch om me heen, haal hier en daar een lapje overheen. Dan is het goed zo. Roen haalt de biefstuk en dan zijn de verplichtingen afgerond en vieren we feest. 

donderdagmorgen, mijn derde werkdag op het dagactiviteiten centrum

door Hot

Vanmorgen om 08.25uur kwam ik na een kwartiertje wandelen aan op mijn nieuwe werkplek. De eerste dag maandag was ik wat later doordat ik eerst fysiotherapie had, en ik was wat zenuwachtig over wat en wie ik daar aantreffen zou. Die zenuwen zijn nu al helemaal weg. Het is een aangename, vriendelijke en laagdrempelige plek, waar ik heel veel mensen blijk te kennen. Heel veel mensen zijn oud patiënten die ik op mijn vorige werkplek vaak zover probeerde te krijgen om wat meer structuur in hun leven toe te laten en iets te zoeken waardoor ze het prettig vinden om 's morgens hun bed uit te komen. En heel leuk om te zien dat deze activiteiten daadwerkelijk helpen bij het op de been blijven van velen.
Het is ook leuk om te zien wat ze er allemaal doen. Sommigen werken in de horeca, en zorgen dat er een behoorlijke lunch geserveerd word tussen de middag, waaronder een complete warme maaltijd met salade, maar ook diverse broodjes, altijd een verse handgemaakte soep, en die hebben onder andere de afgelopen dagen al geprobeerd om me behoorlijk te verwennen. Ze vinden het leuk om me hier tegen te komen, en maken voor het merendeel een goede indruk. Anderen zijn bezig met houtbewerking, weer anderen in de textiel, er is een computercursus te volgen, een groep is bezig met het organiseren van een politieke bijeenkomst i.v.m. de komende gemeenteraad verkiezingen en de veranderingen in de WMO, maar ook een maandelijkse kookclub, een groep die zich bezighoud met budget koken, een lijstenmakerij, anderen draaien de balie, en het merendeel gebeurd cliënten gestuurd. Er werken maar een aantal betaalde krachten die zorg dragen voor de indicaties, de evaluaties, het doelgericht naar iets toe werken en het bijhouden of dat doel moet worden aangepast. En zaken waarvan de zorgverzekeraars willen weten waarom ze dat moeten financieren. Het gaat om een kwetsbare groep mensen, en dan met zogenaamd bewezen therapieën cq, werkprojecten aankomen is moeilijk. In dat laatste kan ik mogelijkerwijze een rol spelen.
Afgelopen week heb ik hoofdzakelijk rondgekeken, gepraat, vergaderingen bijgewoond, en heel veel indrukken opgedaan. Bij thuiskomst ben ik dan erg moe, maar tot nu toe voldaan. Ik slaap dan ook heel goed en diep, en merk wel dat het een en ander zijn plekje nog moet vinden. Wel geeft het me voldoening dat ook een stap verder in het proces mensen weer wat zinvols in hun leven te helpen krijgen mogelijk een rol voor mij weg gelegd is.
Nu hebben Rose en ik een dikke week vakantie. Helemaal Top. Bij thuiskomst las ik ook een door haar geschreven stukje waar ik me erg goed bij voel.
Voor nu hou ik het hierbij. Voor iedere lezer. Veel plezier en de groeten.

Wat zeggen die getallen?

Nog één nachtje slapen

Wordt mijn liefje 54

Ik maak dit voor de 34^ste keer mee

Schelen we maar 9 jaar

Ik ga 1x hemels voor hem koken

Wij met z’n tweeën en 1 oude liefde

Hebben we meer dan 999.999x gekust

Nog 3 nachtjes slapen

Gaan we 3 dagen weg

Mag Jesse talloos rennen langs het strand

Ik verheug me er nu al op.

A Fox Tale

Ik hou gewoonweg erg van animatiefilmpjes. Deze is wel erg mooi.

http://youtu.be/piH5_aP0fY8 Heel veel plezier.

Wat gaan die dagen toch zo snel.

Ik had een aantal afspraken staan. Een met een ander en 2 met mezelf. Alles is goed gegaan alleen is de dag bijna weer voorbij. Soms prop ik mijn dagen mudvol. Dit schijnt een bekend probleem te zijn. Alleen is er dan geen keus en dan verlang ik ernaar om hier met mijn beide liefdes te lopen, Roen en onze viervoeter. Komt wel weer. 

De Eerste Keer

Dit is niet het 1ste portretfoto

We herinneren ons altijd die eerste keer. Niet alles, maar dat word via de verhalen van onze jeugd doorverteld. Onze eerste stap en valpartij, de eerste keer naar de kleuterschool, zoals die toen nog heette. De eerste prik en ziek zijn. Later komen die andere 1^ste keren die we ons wel herinneren; de eerste kus, de verliefdheid, ontmaagding en de breuk van die geliefde. Die pijn die daar opvolgde vergeet je nooit. Die persoon is de maatstaf van alle andere verliefdheden en liefdes. Mijn eerste kind maar ook de 2^de is speciaal. Daar geldt die regel niet want elk nieuw kindje is bijzonder. De eerste baan, promotie, verveling of ontslag. Dit zijn de dingen die we nooit vergeten en ook niet mogen vergeten. Vandaag heeft Roen, mijn lief, zo’n eerste dag. Hoewel hij die dagen al een paar keer heeft meegemaakt, wennen zal het nooit. Na het afgeven van Jesse ging hij dus onwennig naar zijn nieuwe werkplek, baas en collega’s. Cliënten? Sommigen zullen nieuw zijn maar ongetwijfeld zal hij weer oude bekenden tegenkomen. Hij werkt toch al 28 jaar in deze branche en het is een kleine wereld. 

Bordenbos

Vroeger, toen de boten nog van hout en de mannen van ijzer waren, toen was het Kralingse bos een woud waar je beren, wilde zwijnen en rovers kon tegenkomen. Maar het is in de wurgende greep van de vertrutting gekomen. In het Kralingse bos staan onderhand meer bordjes dan bomen. Eerst waren er alleen bordje voor de richting van zeg het hertenkamp, de manege  of de kinderboerderij, toen kwamen er bordjes waar honden welkom zijn, waar ze wel of niet los mogen, waar opruimplicht is en voor welke maanden het verbod geldt.  Toen kwamen er straatnaambordjes met de truttigste straatnamen die je kan bedenken: eekhoornpad, verborgen laantje, naaldbomenpad, wolvenvallei . (Toe maar, gelukkig geen wolf te zien, hooguit een ontmande, gecoiffeerde poedel.) Bij de nieuw aangelegde waterpartijen verschenen borden zo groot dat ze het zicht op die zelfde objecten versperden, waarop stond dat je ze niet mag betreden. Er hebben bordjes gestaan voor de homogedoogzone. Weliswaar met een regenboogachtergrond maar de voetjes – foutief-  in de heteromissionarisstand. De tenen zouden de zelfde kant op moeten wijzen (anale seks) of er zou een hoofdje tussen de voeten moeten staan(orale seks). Die bordjes zijn er niet meer. Die sieren nu ongetwijfeld de slaapkamers van de homo’s. Bordjes zijn daar helemaal niet nodig. In de gedoogzone kan je je niet vergissen; er drentelen mannen rond en het is er glibberig door tissues en condooms.

Maar het toppunt; nu zijn er bordjes hoe je kan hardlopen. Alsof je daar een bordje voor nodig hebt!

Waarschijnlijk hebben ze vooraf een prijsvraag uitgeschreven wie het lelijkste bordje kon ontwerpen. Die hondenbordjes waren tot dat moment de lelijkst getekende bordjes die ik ooit gezien had maar het bleek nòg erger te kunnen. Als je een echt, omgevingverpestend bordje wil zien kom dan de hardloopbordjes in het Kralingse bos bekijken, het is een reis waard.

Laaglander

Regencollage

Lekker traditioneel

Samengestelde blog vanuit You Tube, Google enz. Ik kon de woorden niet vinden, daarom heb ik deze zoektocht gehouden op de WWW.

Author: Marco Kunst

Categorie: associatie, creatieve processen, metaforen, Poëzie, schrijven, vrije associatie

Het regent!

Grote, dikke, vette druppels

lopen langzaam langs het raam.

Biggelend en wriggelend,

mijn neus er bijna tegenaan.

Ze ploppen, plonzen in de vaart.

De vissen vieren feest.

Zoveel verse nattigheid is er

lang niet meer geweest.

Pijpenstelen, paraplu’s,

engelenpies en wolkverdriet.

Het komt met bakken naar beneden,

het plenst, het regent dat het giet.

Hoera! Daar word ik vrolijk van!

Ik trek mijn rubberlaarzen aan,

mijn regenjas met capuchon,

en dan mag ik naar buiten gaan!

Want ik ga…

Rennen in de regen, rennen in de regen,

rennen, springen, juichen,

rennen, rennen in de regen!

Tot ik druipend, helemaal kledder,

natter dan een volle spons

uitglijd in de vette modder,

http://youtu.be/R8b9HEIx5J8

Er zit een slot op.

De Irado bewandelt soms vreemde wegen. Dit is het vuilverwerkingsbedrijf van ons mooie Schiedam. We wonen hier prettig want we hoeven maar naar buiten te gaan en daar staan de verschillende bakken voor ons afval. Glas, papier, plastic en die voor de vuilniszakken. Over de laatste gaat deze blog want de Irado heeft in zijn wijsheid besloten om deze met een slot uit te breiden. We kregen een kaart waarmee deze kan worden geopend. Waarom? Ik weet het niet. Misschien omdat hier kindekes in kunnen vallen? Misschien omdat bedrijven hier hun afval deponeren? Bedrijven moeten meer betalen. We verzinnen van alles om achter dit raadsel te komen. Daar was ook de bekende dreigbrief bij dat als de zakken naast de bak zou staan en niet in de bak dan volgden er hoge boetes. Indrukwekkend. Maar helaas, sommigen nemen de zak mee naar buiten en zijn de kaart vergeten. Dus zijn ze te lui om deze op te halen en gooien de zak niet naast de bak maar op het grasveld of op de stoep. Zullen de meeuwen leuk vinden. Daarvoor waren de bakken geplaatst. Ik volg het met belangstelling. 

Chemodag nummer 333.

Ik zat onverwacht vanmorgen eens te rekenen. Ik hoorde dik zes jaar geleden dat ik Poli Myositis heb, en ben na grote hoeveelheden Prednison ook gelijk begonnen met Methotrexaat. Dat spul werkt ook ontstekingsremmend en wordt gegeven in zowel injectie als pilvorm. Zoals normaal begint men met injecties en daar werd ik behoorlijk ziek van. Nu alweer een behoorlijke tijd overgeschakeld naar de orale vorm. Ze zijn helaas ontzettend smerig van smaak, en iedere donderdag is het dus ook de vraag van hoe vallen die tabletjes. Het zijn er tussen de acht en de tien, van ieder tweeënhalve milligram. Vanmorgen vielen ze goed.

Mijn keel werkte goed mee, en het lijkt wel of het daarvan af hangt. Ik werk de laatste tijd ook gewoon op donderdagen terwijl dat de eerste jaren eigenlijk niet mogelijk was omdat ik er meestal vreselijk ziek van werd. Nu merk ik dat werken zelfs als de pillen slecht vallen goed is want dan heb ik afleiding, en thuis niks zitten of liggen doen houd het ziek zijn gevoel alleen maar in stand. Wat wel regelmatig terugkomt is dat ik op zie tegen de donderdag en dat ik met tegenzin mijn extra grote hoeveelheid pillen op donderdag slik. Ik ben nog nooit overgeslagen hoor, want dat zou helemaal fnuikend werken, maar met enthousiasme lukt het ook niet. Dan komen er allerlei ideeën bovendrijven. Dan denk ik aan al die mensen die ik in de afgelopen jaren ben kwijtgeraakt, en die bijv. zo maar onverwachts uitstapten. Dan denk ik weer, dat ik dan toch beter af ben. Ik ben er uiteindelijk nog en heb weliswaar een steeds langere gebruiksaanwijzing met de nodige beperkingen, maar genieten is me niet afgepakt en samen met Rose heb ik het toch eigenlijk hartstikke goed. 

Toch zijn er regelmatig van die baalmomenten te vinden. Vooral als er weer spannende zaken met betrekking tot de toekomst gepland zijn zoals vandaag een gesprek met de MAC over wat ik daar eventueel zou kunnen gaan doen, en het feit dat ik nu ik wel iedere dag naar GGZ toe ga, en geconfronteerd word met het feit dat de patiëntenzorg nu aan anderen is. Ik zit aan de formulieren, en daar ben ik niet slecht in. Het is best te doen, maar mijn hobby zal het niet worden. Ik merk dat ik ondanks dat ik nergens zenuwachtig voor hoef te zijn het toch ben, en dat werkt ook weer op mijn maag en de daar inzittende pillen.

Vandaag had ik weer een aantal nieuwe formulieren, van nieuw opgenomen patiënten. En zo meteen volgt de inhoud van mijn gesprek.

Gesprek:

Ik ga as. Maandag om 08.30u beginnen op het MAC. Ik ga daar gesprekken voeren met patiënten en de verslagen daarvan invoeren in de computer op het MAC. Daar komt de huidige begeleiding niet aan toe en de zorgverzekeraars en in de toekomst de Gemeente als uitvoerder van de financiering willen in toekomende mate zien waar cliënten naartoe werken, en wat het doel is van hun werkzaamheden aldaar. Dit om te kijken of hun indicatie wel terecht is en/of ze niet gewoon buiten het MAC om aan het werk kunnen/moeten. Dat ga ik maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag doen en op woensdag zit ik gedurende twee uur in de inloop. Het gesprek was aangenaam, en open, al werd er wel weer met nadruk gewezen op het feit dat contacten met Patiënten, cq. Cliënten via de sociale media niet toegestaan zijn. Dit om moeizame en vaak voorkomende moeilijkheden die wederzijds tot problemen of ongemakkelijke gevoelens kunnen leiden te voorkomen. Ik moet overigens wel een half uurtje vroeger gaan beginnen. Om 08.30u. En kan in principe mijn scootmobiel er niet binnen kwijt, omdat er verschillende scootmobielgebruikers zijn en die dingen heel veel plaats innemen. Nu kan ik er ook goed met de Metro komen als ik op de Parkweg uitstap.

Verslag over hoe dat zal gaan komt natuurlijk vanzelf. Ik ben in ieder geval enthousiast. Zojuist ook de collega’s op mijn kamer besproken dat ik per as. Maandag alweer richting MAC verdwijn. Ze waren allen verbaasd, maar feliciteerden me van harte met het feit dat het wel weer werk met cliënten is. Daar ben ik overigens ook wel erg blij mee. Ook zit er niet een bepaalde druk van bijvoorbeeld 4 of zes gesprekken per morgen voeren of iets dergelijks zit er niet achter me, dus ik kan rustig de tijd nemen om dat werk me eigen te maken.

Tot zover. De spanning is er weer vanaf en mijn eerste gevoel is positief. Of dat terecht is horen jullie lezers vanzelf. 

Groetjes. Hot

Hindernissen.

Wandelend met mijn geliefde viervoeter genaamd Jesse lopen we regelmatig door Schiedam. Alleen is het de laatste tijd soms lastig. Heel Schiedam, tenminste zo lijkt het, ligt onder de schop. We krijgen met z’n allen glasvezelkabel en daardoor wordt er dus achterstallig onderhoud meegenomen. Stoepen en wegen worden rechtgetrokken. Bomen en struiken gerooid en gesnoeid. Kortom, we moeten regelmatig omlopen en is onze route gestoord. Dan loop ik rond krabbend achter m’n linkeroor denkend, ‘moet dit nou?’ zal wel en ook dit gaat voorbij en Schiedam gaat er steeds fraaier uitzien. 

Rockpalast

Jaren geleden, toen we nog in Arnhem woonden keken we regelmatig naar de Duitse tv zenders. We hadden 2 lievelingsprogramma’s. Tatort en Rockpalast. De eerste zijn waanzinnige krimi’s. Daar speelden een aantal gouden duo’s  en deze afleveringen werden door diverse mensen geregisseerd. Ook hadden ze ’s avonds laat live optredens van allerlei top artiesten. Rockpalast. We verhuisden naar het Westen des lands en Duitsland hebben we lange tijd niet meer kunnen ontvangen.  Van de Tatorts hebben we een aantal Dvd’s gekocht en via You Tube vond ik laatst de concerten van Rockpalast. Zo blij als een kind was ik. Ook heeft mijn lief 2 boxjes en een boombox aangesloten en nu terwijl ik schrijf enz. luister ik tegelijker tijd naar een van die concerten. Ook zijn er een aantal bands die ik nog niet ken, maar dat zal niet lang meer duren. 

Ik begrijp mijn grootouders nu beter.

Wij wonen aan de ‘warme kant’ van onze flat zoals dit wordt aangeduid. Het is nu maandag dus cleaning dag en het zonnetje schijnt helder door ons raam. Ik kijk eens goed en zie het nodige wat ik eigenlijk niet wil zien. We hebben ook een open keuken dus de ervarene onder ons weten wat ik bedoel. Ik begrijp dus mijn grootouders nu beter want zij hadden geen gas verwarming en fornuis. Alles werd met kolen verhit. Ik zie mijn moeder nog die een specialist was om de kachel aan te houden. Kolen erbij, vlammen verspreiden, soms toedekken voor de nacht zodat je ’s morgen alles moet opporren om de kachel weer aan te jagen. Het was een hele kunst. Maar een groot nadeel had het wel; roetvorming en wel overal in de kamer. Ook toen hadden we geen dubbele beglazing dus hadden we de vitrage en dikke overgordijnen. Denk nu nog aan dat roet. Ook werden de ramen, behalve bij het doorluchten, dicht gehouden. Dus zodra dat zonnetje kwam zo rond Pasen kregen ze de kolder in de kop, zoals mijn opa zei en daar begon het. De Grote Schoonmaak! Alles werd gesopt, gewassen, geklopt en geveegd. Alles werd overhoop gehaald om de zomer weer in huis te verwelkomen. Dan snap ik iets van de ‘goede kamer’ waar hoogwaardig bezoek werd binnengelaten zoals mijnheer de pastoor. Daar brandde de kachel zelden en was het dus kou, behalve als het bezoek er was. Die kamer was dus brandschoon. Daar werd goed opgelet. Maar de persoonlijke hygiëne, tja. Een keer week in de tobbe. Allemaal er om de beurt in die tobbe. Ik zie het voor me, al dat vieze water waar weer een volgende in ging want de gezinnen waren groot in die tijd. 12 Kinderen waren normaal. Dan kregen ze schoon ondergoed en kleren aan. Het was toch veel werk. Water koken, op de kolenkachel dus voor de was of bad. Met de emmers sjouwen. Heen en weer. We kunnen ons dat niet meer voorstellen. Wat hebben we het nu toch wel een stuk gemakkelijker. Alleen nu stellen we hogere eisen dan onze grootouders vroeger. 

Update HOT

UAZ Buhanka

Na een lekkere behandeling van de fysiotherapeut kwam ik om half tien op mijn werk. Judith was er niet dus ik vrees dat waar zij al lang op wacht nu eindelijk realiteit is geworden. Dat betekent voor mij dat ik rustig door kan gaan met het afmaken van het werk van vorige week. Het afmaken van het invoeren van een fikse stapel ROM Formulieren. Stiekem hoopte ik op wat anders, want dit is wel erg saai aan het worden. Het is nu bijna etenstijd en ik ben door mijn stapel heen, en ik ben ook al op afdeling Detox geweest om te kijken of er nog registraties ingevoerd moeten worden, maar helaas.

Het weekend was lekker, alleen veel te kort. Ik heb zaterdag een blog over Yellow Coach afgemaakt en zondag een over General Motors. Ik merk wel dat ik het leuk vind om weer gegevens en foto’s op te sporen. En het bezoekersaantal op Myn Transport Blog liep gisteren op tot boven de 850 bezoekers, dus dat gaat richting de cijfers op mijn eerdere blog waar ik wel eens 5000 kijkers p/d haalde.

Verder hebben Rose en ik het rustig aan gedaan. Wel met Jesse weg geweest, maar aangezien het zo ontzettend nat was verder binnen gebleven, wat DvD’s bekeken, wat muziek geluisterd, wat gelezen, bijgepraat met mijn Franse Zus die belde, gecomputerd, gemakkelijk gegeten en het gezellig gehad. Hoogtepunt van de zondagavond vond ik de tweede aflevering van Jelle B.C. die de bergen achter Sotchi bezoekt. Een prachtig gebied waar allerlei landen liggen waar ik nog nooit eerder van gehoord heb. Overigens ook een heel mooi maar erg afgelegen gebied, waar hij prachtige beelden van liet zien. Hierdoor kwam ik ook op het volgende merk terecht waar ik jullie lezers mee ga verrassen, nl: UAZ. Dat busje waar hij de Kaukasus mee door trekt is er ook een. Zie boven aan dit blog.

Ik ga zo een hapje eten, en daarna even langs mijn oude afdeling om te kijken of daar nog werk voor me ligt. Voor nu zijn jullie weer bij. De groetjes.

Hot.

Miles Davis

We hebben een prachtig grootbeeld HD tv met een groot aantal muziekboxen. Dus is de tijd aangekomen dat ik ga genieten van de DVD over Miles Davis een groot inspirator. Ik heb me al tijden hierop verheugd. Zijn muziek. AH! Zijn ups en downs verteld door zichzelf, mede muzikanten en vrouwen. Hij was zijn eigen vijand met drugsgebruik en er weer van los worstelen. Zijn lijf takelde af en toch stond die daar, op zijn podium en weet de luisteraars mee te voeren. Verstond de vibes van zijn tijd en wist die muzikaal te vertalen. Wéér een ander sound en toch herkenbaar. De grote vernieuwer. Ging met zijn tijd mee en maakte die eigen. In het begin speelde hij met zijn helden. Later verzamelde hij de jonge honden met potenties om zich heen. Liet hen spelen en ravotten op het podium, kwam erbij en maakte alles tot een geheel. Geen gemakkelijk mens was hij. Vooral voor zijn vrouwen. Ik begin steeds meer van te genieten. Niet alles. Maar waarom zou ik alles mooi moeten vinden? Zijn muziek, daar moet je in groeien. Is niet erg. Hierdoor is ouder worden leuk.

http://youtu.be/6w4FI0Jq0lI