Droomfoto

Een van mijn droomfoto’s was er niet eentje van bloedmooie mensen en prachtige omgeving zoals een paradijslijk eiland. Ik hou van contrasten. Mat versus glans. Vies, vuil versus clean en schoon. Groot versus klein. Dus hoopte dat ik eens in een vuil, leeg en verlaten gebouw dat zijn beste tijd achter de rug heeft. Daar zou ik dan een prachtig mens laten poseren. Helaas, ze bestaan wel maar zijn toch moeilijker te vinden dan ik dacht en vind je het dan mag je er niet in vanwege instortingsgevaar. Zucht. Maar eigenlijk ben ik niet zo heldhaftig om dit soort panden te betreden. Dus vroeg ik mijn vriend Google om raad en tikte mijn vraag aan hem en hij kwam met deze serie foto’s van jan van de Brink en deze zijn precies wat ik voor ogen heb. Later ga ik oefenen hoe ik een andere foto hiermee kan aanvullen. Dat gaan jullie later zien als het me lukt. Stel je dan voor dat mijn lievelingsmodel in deze zetel plaats heeft genomen.

Rooster Maken

Vandaag ben ik druk bezig het rooster voor de etaleurs te maken. In ieder geval, het staat in klad. Ik laat dit altijd nakijken door mijn lief want de truc is om de verdeling tussen de 3 etaleurs zo eerlijk mogelijk te maken. Dit is voor mij een puzzelstukje en daar is Roen goed in. Ook heb ik de verschillende thema’s die door Fair Trade aan ons geleverd zijn om uit te voeren opgeschreven. Wij, als etaleurs, proberen dit allemaal te visualiseren in de diverse displays. Een paar jaar geleden volgde ik in Culemborg een etalage workshop, ze hebben een mooi Engelse term hiervoor, maar die ben ik vergeten. Ik had er trouwens heel weinig aan. De etaleuse had de keuze uit alle artikelen van de hal. Wij,  wanneer we weer in de winkel aan het werk zijn, moeten het doen met de artikelen die we hebben en dat is een stuk minder dan in Culemborg. Bovendien zitten we niet aan de straat maar aan een inham/pleintje met hoogte verschil. Dus om klanten te lokken is het raadzaam wat grote artikelen te gebruiken. Theorie en praktijk zijn vaak verschillende dingen. Ook proberen ze ons in een structuur te duwen, daar heb ik een hekel aan. Want elke Wereldwinkel is autonoom en dat zit ze dwars. Het is en blijft leuk om te doen. Nu de feestdagen zo goed als achter de rug zijn wordt het erg rustig in de winkel en dan is het fijn om wat te doen te hebben. Anders vliegen we elkaar maar in de haren. We staan altijd met z’n tweeën, vandaar. Maar nu? Nu ga ik lekker naar de top 2000 luisteren, altijd aangenaam. Ondertussen speel ik een spelletje op mijn pc om wat te doen te hebben.

De laatste Vrijdagmiddag van dit jaar.

De regen klettert tegen het raam. Het hondje is bezig een heel bos neer te zagen. We hebben Roen naar het werk gebracht en ik zit de moed te verzamelen om aan het rooster voor de etalage groep te maken. Elk jaar is het raak en hetzelfde deuntje neuriet in mijn oortjes. Ik heb geen zin, eventjes dit of dat doen, later,  zucht enz. In ieder geval hebben we het jaaragenda van de Landelijke Vereniging van de winkels gedownloaded van extranet. Dus schrijf ik dit blogje en ga een foto uitzoeken. Ondertussen luister ik naar de top 2000, altijd leuk.

Afvalmaterialen

Restmaterialen of gevonden materialen. Een heerlijk onderwerp wat ik graag fotografeer. Het is een breed onderwerp want er valt enorm veel te zien. Het is maar waar je blik op valt. Een vogelveer, lege nesten, gevallen bladeren alles wat de natuur brengt. Ook wat wij neer gooien of wat we op het strand vinden. Ik denk dat ik een jutter in mijn vorig leven ben geweest want tijdens het wandelen met mijn toestel op stand by en mijn ogen kijken overal om me heen. Dus waar ik normaal niet naar kijk zie ik dan ineens de mogelijkheden om er iets moois van te maken. Vooral als de zon schijnt is het leuk met het licht en donker te spelen. Dan leeg ik de inhoud van mijn toestel in de pc en ga dan kijken wat ik heb vastgelegd en speel dan met de filterknoppen en het knippen en weer vergroten zodat iets heel kleins opgeblazen wordt en zie ik de dingen geabstraheerd tot iets heel anders. Soms wordt het bijna abstracte kunst. Kijk maar naar de foto die ik heb uitgezocht. Er zullen nog meer foto’s verschijnen met dit thema dat eindeloos is.

Merry Xmas

Een beetje laat maar toch een welgemeend “Merry Xmas!

Papa was a Rolling Stone



 

Bob Dylan

Vroeger was ik anti-mp3speler. Vooral bij hardlopen. Ik vond dat je je volledige aandacht bij de beweging moest hebben. Er in opgaan: meditatie. Totdat ik een mp3speler probeerde.Muziek die midden in je hoofd klinkt. Fantastisch. Eerst gebruikte ik hem alleen op de fiets maar al snel viel ik van mijn geloof. Joggen met muziek: double fun. Mijn mp3speler is natuurlijk opgeladen met oudere-jongeren muziek zoals daar zijn: Tom Waits, Robert Palmer, David Bowie, Bryan Ferry, Willy Deville, Amy Winehouse enz. maar vooral Bob Dylan. All along the watchtower, Wheels on fire, Blowing in the wind, Mr Tambourine man, noem maar op. Vanaf mijn zestiende ben ik liefhebber. Eerst was hij folk singer, toen de hipste rocker van de wereld, nu een zingende opa. Er zijn perioden geweest dat ik hem niet zo interessant vond maar toen wàs hij ook niet zo goed. Zijn laatste vijf cd’s zijn in elk geval prima te pruimen.

Hij is oud, dun en krom geworden, 71 jaar. Een oude knotwilg die vol in de wind heeft moeten groeien en leven. Zijn stem is gelooid, gerookt en gepekeld.

Door de jaren groeide ik met hem mee, werd gelijkertijd ouder. Hij zingt de soundtrack van m’n leven. Hij zingt anders dan vroeger. Hij was nooit een groot zanger maar nu denk je dat hij na elk liedje een tijdje aan het zuurstof moet. Zou hij nog steeds zoveel roken?

Zijn agressie en verontwaardiging is niet meer expliciet. Het zit verborgen in raadselachtige teksten, symboliek. Maar je voelt dreiging, spanning. Het gonst er doorheen maar je kan het niet pakken.
  http://youtu.be/diFH3cDQCXE

Sommige nummers lijken opgehangen aan één goeie regel:

-Beyond here lays nothing, but de mountains of the past.

-You’re like a time bomb in my heart.

-When you think that you’ve lost everything, you’ll find out you can always lose a little more.

Ik hoop nog lang van hem te genieten.

Laaglander

r

 

 

Nog één nachtje slapen

En dan

·       Elkaar een gelukkige Kerst toewensen

·       Jesse blij maken omdat ze los mag rennen in het Sterrenbos

·       Feestelijk ontbijten

·       De laatste hand leggen aan ons eten door

1.    dadels vullen met geitenkaas

2.    dadels en walnoten fijnmalen en honing toevoegen. Balletjes draaien en door sesamzaadjes rollen.

3.    Courgettes raspen voor de soep.

4.    Kip marineren in de yoghurt en eieren.

5.    Enz.

Dit zijn kleine dingetjes voordat ons bezoek arriveert.

We zoeken nog naar

·       Onze lachrimpels

·       Ons goed humeur

·       Onze grapjes en hopen dat ze niet al te belegen zijn.

Kortom morgen wordt het gezellig!

 

SAG MIR, WO DIE BLUMEN SIND.

Viooltjes

Alweer bloemen? Ja. Waarom? Tja. Bloemen zijn gewoon mooi! Niet dat ik veel bloemen in huis heb want we hebben katten en voornamelijk Knul. We hebben een soort van afspraak. Ik stop de bloemen in een vaas en hij haalt ze eruit. Hij vindt het een uitstekende deal maar ik niet. Dus ben ik dan gedwongen de vaas hoog te zetten of in de slaapkamer en dan zie ik ze zo  goed als nooit. Boven mijn maaiveld zogezegd. Alleen Roen kan ze zien. Hij 1 meter 95 en ik 1 meter 68, scheelt een boel. Dus geniet ik van de bloemen die buiten ontluiken, bloeien en sterven. Ik maak er vaak een foto van en vereeuwig ze. Ook dacht ik vandaag aan een Duitse zangeres Hildegard Kneff die in vroegere jaren een hit had genaamd “Sag mir, wo die blumen sind. Een prachtig anti oorlogslied. http://youtu.be/aLAxbQxyJSQ

Waar zijn ze gebleven

Het regent! Alweer! In ons nieuwe huis is er geen gekletter op het dak. Weg, vakantie gevoelens. Grauw, alles is grauw. De grond is tot sijpens nat. Er ontstaan kleine beekjes achter de dijk, riviertjes op de ramen gevormd door de druppels die zich ineen rijgen. Als kind zijnde vond ik dit fascinerend en kon mezelf hierin verliezen in mijn dromen. Maar, waar zijn ze gebleven? De bloemen bedoel ik. De boterbloempjes, de madeliefjes en de paardenbloemen. Weg! Ook de bloemen waarvan ik de namen niet weet en bij het tonen hiervan ik ah kan roepen dat zijn de ….pjes. Dan vult iemand anders de naam aan en ik onthoud dit alles voor 5 secondes. Maar ze blijven mooi.

Omstanders

Komen ze al?

Afgelopen jaar ben ik in mijn uppie naar het zomercarnaval geweest want mijn lief wilde eventjes met zichzelf alleen zijn. Dat is begrijpelijk, dat gevoel ken ik. Dus stond ik samen met nog meer mensen te wachten op wat komen gaat. Ik heb dus een aantal foto’s van mijn medewachtenden gemaakt. Mensen staan dan toch heel anders op de foto’s dan wanneer zij dit weten. Dan is het moeilijk niet te poseren en de tijd gaat toch sneller als je ergens mee bezig ben.