En nu?

De health fryer is binnen.

Wat kunnen we hiermee doen en hoe doen we dit zijn de volgende vragen.

De voordelen spraken ons aan.

Minder vet en gemakkelijk koken.

Als luie kok spreekt me dit aan.

We gingen dus naar You Tube en werden een beetje wijzer.

Voor de rest is het gewoon doen!

Zag een filmpje over de Amerikaans Italiaans keuken die aan Italianen werd geserveerd.

Viel niet in goede aarde.

Ikzelf hou ook van Italiaans eten.

Niet moeilijk te maken zegt mijn lief.

Net zoals de fryer.

Je moet het toch wel weten.

Dus een aantal filmpjes bekeken van hoe een Italiaan kookt.

Ziet er inderdaad niet moeilijk uit.

Ben toch gestopt.

Ik kreeg er trek van en voelde me even een masochist. 

Muntthee.

We zaten op het terras.

Op een vertrouwd stekkie.

Bij het oude postkantoor in Arnhem.

We hebben hier 20 jaar gewoond en zo af en toe hebben we last van heimwee.

Nostalgie is ons niet vreemd.

Namen een glas muntthee en dachten aan onze oude buurman

Toen we nog op kamers woonden.

Een Marokkaanse buurman die ons echte muntthee leerde maken

Een mooi cadeau vinden we.

Soms

Soms ga ik té ver mijn mijn portret foto's.

Experimenteren.

Soms krijg ik hét te pakken.

Dan gaat mijn gedachtegang heen waar het nooit is geweest.

Meestal is Jeroen het slachtoffer, maar niet altijd.

Zo had ik een een zelfmaak muesli ervaring.

Kocht allerlei vlokken en ook wat lijnzaad.

Echt, lijnzaad vind ik lekker.

Had ook gehoord dat dit gebruikt kan worden bij obstipatie.

Ik keek in de bus met de ingrediënten en de zak met lijnzaad en kieperde alles erbij.

De smaak was goed en iedereen smulde totdat ik ze ineens met samengeknepen billen naar de WC zag rennen.

Conclusie; minder lijnzaad.

Zo wilde ik ineens wat gerechten wat pittiger maken.

Kocht rode pepertjes

Sneed deze in stukjes en voegde dit ook aan het gerecht toe.

Het effect was eigenlijk komisch.

Er werden allerlei bekken getrokken en zo af en toe leek het alsof er een explosie in hun mond.....

Conclusie; haal de pitjes eruit.

Jeroen is enorm blij dat ik dit al geleerd had zonder dat hij erbij was.

Juli.

Hij zou 40 jaar geworden. Mijn ukkie, kleintje. Erwinischkie was mijn koosnaam. Juli is zijn geboorte en sterfmaand. Ik weet het. Het gebeurde 35 jaar geleden en niemand, behalve Roen en ik herinneren dit. Tenminste, zo lijkt het. Zo gaan, zo heb ik het vernomen, zijn broer en gezin + de vader gezamenlijk naar zijn grafje. Ik mag mee maar Jeroen niet, tenminste van zijn vader. Dus gaan we niet. Jeroen was er bij en heeft mee gerouwd. Maar ja, hij is niet welkom. En voor de rest van de familie wordt hij doodgezwegen, alsof hij niet heeft bestaan. Het is moeilijk dan om niet verbitterd te geraken en wij kunnen nergens ons verdriet kwijt. 35 Jaar lijkt heel lang geleden en toch is het soms zo korte tijd.  

Frankrijk

Terug in de tijd.
Weet niet meer in welk jaar.
OP vakantie bij French Sister.
Er was een beeldenexpositie in een Franse tuin in Zuid Frankrijk in 2004.
De kunstenaar is Toutain geboren in Toulouse 1948. 
Hoe weet ik dit nog allemaal.
Ik heb de brochure bewaard en de foto komt uit ons archief. 

Tropisch Carnaval.

Ik twijfel of ik dit jaar ga.
Vorig jaar heb ik een prachtige reportage gemaakt, al zeg ik het zelf.
Maar elk jaar?
Dan wordt het saai of een verplichting.
Daar heb ik geen zin in.
Ik sla een jaartje over.
Deze foto is dus van 2016.
Het is altijd wachten wanneer de stoet begint.
Ik sta dan op het Eendrachtsplein en daar is het niet zó druk.
Tenminste vergelijking  met de binnenstad.
Dus dan zet ik een aantal mede-wachtende op de gevoelige plaat. 

Tja.

Ik heb een heel oud mobieltje. Echt oud. Een Nokia 6600i. Daarmee kan ik werken. Ik heb wel een paar smart phones gekocht omdat ik mee wil met de vaart der volkeren. Dat was geen succes om het kort neer te schrijven. Dat heb ik nu eenmaal. Hoe meer ik met een apparaat kan doen hoe eerder ik verdwaal. Nu ga ik eindelijk mijn mobiel behoorlijk instellen. Op advies van Roen mijn Nokia gedownload. Verbindingssnoertje opgezocht en vastgezet. Hij vind het onprettig om met zijn grote vingers aan de kleine knopjes te werken. Friemelen dus. Maar de verbinding kwam niet tot stand. Ook zijn mijn vingers smaller. Dus leggen ik me er bij neer dat alles via het mobieltje gaat werken. Ik sta niet bekend voor mijn geduld naast dit alles en ik wil nog meer leren. Dit leg ik later wel uit.

Freakshow in Portugal

Het buurtfeest in Costa da Caparica was al een tijdje gaande voordat we het opmerkten. We hadden met de hele familie gegeten in een buurtrestaurant. Voldaan en nagenietend van de gezelligheid ging iedereen zijns weegs. Toen we in het vallend duister, via een schilderachtige kade, naar de auto liepen hoorde ik in de verte een zanger en dacht: is dat een plaatje van Julio Iglesias of niet en kàn dat wel, een Spaanse zanger in Portugal. ‘Nee joh,’ zei Marian, ‘dat is live, een feest of zo. Muziek op het plein, Portugeese style.’ Onze nieuwsgierigheid was gewekt. Als door sirenen gelokt volgden we door smalle straatjes het muziekspoor en kwamen terecht in een fantastische party waar volwassenen, kinderen en honden aan het feesten waren. Het leek op een Fellinifilm, hoewel, in een film zou je zoveel malle Pietjes vergezocht vinden. Er was duidelijk een overschot aan zonderlingen, zwakbegaafden en dorpsgekken. En onder de andere mensen was een indrukwekkende hoeveelheid onderbeten, overbeten, lelijke koppen en dwerggroei te zien. Ofschoon Costa da Caparica op een steenworp afstand van Lissabon ligt – de Taag over, langs Cristo Rei en je bent er – heeft inteelt er lelijk huisgehouden.

Er was een geïmproviseerde bar, een oud-Portugeesche gebakkraam en een podium waar drie dikke, somber kijkende, besnorde mannen liedjes de zoelte instuurden, volmaakt passend bij de fantastische zomeravond. Een mengeling van Juan Luis Guerra, Rowan Hèze en Los Lobos. Maar dan in het Portugees. Het eerste dat we zagen was, op zuidelijke klanken, een countrylinedance die zo perfect werd uitgevoerd dat daar wel repetitie aan vooraf móest zijn gegaan maar het was duidelijk geen uitvoering want iedereen had gewone kleren aan. Een reus met een half gebit en een wijnvlek die een groot deel van zijn gezicht besloeg, deed alles precies verkeerd en botste steeds tegen de anderen aan. Toch werd niemand kwaad. Naast de line stond een jongentje van een jaar of tien aandachtig mee te dansen. Een kleuter gooide ritmisch op de muziek steeds haar knuffel de lucht in en ving hem op. De band speelde onvermoeibaar door. De muzikanten zongen om beurten, alle drie even goed. Na de linedance werd er ‘gewoon’ gedanst. Los en in salsastijl. Vaak vrouwen met elkaar. De meesten waren op hun paasbest, in trevira jurken en uitbundige tatoeages uitgedost. Ze dansten goed, soepel in de heupen, tikje uitdagend. Hoewel er alleen plaatselijke Portugezen waren, voelden wij ons welkom. Na een tijdje voegde mijn knappe zoon en zijn beeldschone vriendin, ook gelokt door de authentieke klanken, zich bij ons. Geprikkeld door de ritmische muziek waagden zij een dansje en zo voegden ze een grappig contrast toe aan dit schilderachtige plaatje.

Laaglander

Zoekt en gij zult vinden,

Ik ontving vandaag een nieuw litterair meesterwerk van onze onvolprezen Laaglander.

Het vertelt over zijn vakantie ervaringen in Portugal

Over line dansers, Fellini figuren en zangers.

Verder ga ik niets verklappen.

Wij hebben een afspraak, hij en ik,

Hij schrijft de stukje en ik zoek de plaatjes.

Normaliter: No problem.

Maar nu?

De steekwoorden die ik anders gebruik zagen geen hout.

Lijken niet op van wat ik zoek.

Ga even ver kijken op Google afbeeldingen.

Dus: jullie moeten even in spanning afwachten op de traktatie van Laaglander.

Alweer!

Alweer wat?

Nee toch!

Ja, alweer een nieuwe specialist.

Dokter nummer 10.

Wegens blijvende kortademigheid gaan we samen naar een nieuwe specialist: de long arts.

Er is al een longfoto gemaakt.

Vanwege een onduidelijke plek gaat er verder onderzocht worden.

Een ct scan en blaastest.

Weer een uitbreiding van onze woordenschat.

Weer wachten.

Warmte

Door die warmte raak in mijn inspiratie kwijt.
Leef weer in overlevingsmood
Deze is ook uit ons archief
En oh, wat hebben we soms mooie uitzichten

Uitzicht van ons huis

Vandaag

Waarin een museumbezoekje een, bijna, wereldreis, werd.

Ik had een museumjaarkaart aangeschaft en bedacht me, daar ga ik vandaag gebruik van maken.

Er is een soort Museumplein in Rotterdam op het Eendrachtsplein.

Dat wist ik.

Dus daar stapte ik uit de metro, liep naar boven en wat nu?

Ach, die huisjes ken ik al. Witte decor huizen.

Liep het plein op. Dat word ook al verbouwd.

Geen enkel verwijsbord te vinden.

Vroeg aan een inboorling waar de kunsthal te vinden is.

Ze vertelde me de weg, toch was het even zoeken want daar is ook een soort park.

Eindelijk, gevonden. Maar nu. Waar is de ingang?

Gelukkig hier.

Checkte in en ging alles bekijken.

Eerst was er een foto expositie.

Hé? Dit is toch het foto museum niet?

Het waren foto's van Robert Mapplethorn. Nooit van gehoord. Portret foto's. Ik was er niet weg van alhoewel hij de hemel in werd geprezen.

Zijn bloemenportretten: prachtig.

Daarna naar een of ander deel waar er cursussen werd gegeven?

Voor de rest was het museum gesloten. In september komt er weer iets nieuws.

Mopperend ging ik naar buiten. Dat hadden ze beneden kunnen vermelden.

Toen naar Museum Booymans van Beuningen gegaan waar de ingang ook wat lastig te vinden is.

Dit is een echt museum. Ben niet naar de tentoonstellingen geweest maar beneden naar gekloste of geborduurde kant gekeken. Ze hebben een hele collectie van die momenteel wordt uitgezocht.

Ook een afdeling van design door de eeuwen heen.

Ik hou hiervan en toen wilde ik naar huis.

Ging rechtsaf langs een beeldwerk van Picasso en ging lopen. Ik dacht dat ik wist waar ik heen ging. Niet dus. Ik ging een paar keer links en hoera: de Witte de Withstraat. Die ken ik. Deze volgde ik en wat zag ik toen? Dat beeld van Picasso weer. Draaide me om en kwam later bij het Erasmusbrug. Daar wil ik niet zijn! God zij dank, daar is de metrohalte. Eendrachtsplein! Naar huis. Ik was bek af. Vertelde mijn avontuur aan Jeroen en die kwam niet bij van het lachen. Heb ik wel eens geschreven dat ik een kei ben in het verdwalen?

Waar blijft de tijd?

Mijn broertjes.

Door inkrimping van ons leefgebied.

Hoe bedoel je?

Oké!

Doordat 't uithoudingsvermogen verkleind is gaan we er niet zo vaak meer uit.

We moeten het zogezegd in onze omgeving zoeken.

Een mens is creatief.

Ik kijk nu regelmatig in ons fotoarchief.

Het verleden wordt door andere ogen bekeken

Was ik dit? Zijn zij dat?

Wat ging de tijd toen oneindig traag.

Nu: Na het opstaan, gapen, ontbijten enz. en het is bijna alweer avond.

De voorgenomen klusjes gaan niet door.

Zoef, zei de bekende haas.

Een door mij geliefde zangeres, Sandy Dennie zong er al over en er zijn vele covers van gemaakt.

Zij blijft de beste!

Who knows where the time goes

Een heerlijke zondagochtend

Mijn boxjes neuriën zachte jazzmuziek

Traktatie van You Tube.

Een vers gezet bakkie koffie voor mijn neus

Meisje laat Jeroen uit.

Ik schrijf dit stukje nadat ik de katten eten heb gegeven,

Strakjes na het douchen en thuiskomst van bovengenoemde

Een kopje thee

Brunchen

Dan is het weer voorbij

Deze heerlijk zondagochtend.