Lang geleden
toen ik nog vrijgezel was had ik een vriend
die allerlei ambachten beoefende. Ik kende hem als knoflookboer. Hij
dacht ik pacht een lapje grond, stop daar tenen knoflook in, kom later terug en
dan heb ik kg ’s knoflookbollen. Helaas vergat hij dat er altijd onkruid op de
loer ligt en bij aankomst kon hij de knoflook niet tussen al dat onkruid
herkennen. Hij is ook fotograaf geweest en ook platenboer. Muziek was toen een
groot deel van mijn leven en ik stond open voor allerlei nieuwe namen. Ik
vertelde dat ik zocht naar rustig luister muziek. We gingen samen naar Concerto
in Amsterdam dat bekend stond bij alle muziekliefhebbers als het walhalla van
alle platenzaken. Het bestaat nog steeds, http://concerto.amsterdam/
, Hij schoof langs alle bakken en zonder naar de namen te kijken werden er
platen van allerlei labels uit gerukt. Zo leerde ik muziek kennen van Nick
Drake, Five leaves after. Nog steeds een
van mijn lievelingszangers. Vooral het nummer “Riverman” staat bovenaan. Dan
denk ik aan het boek van Herman Hesse, Sidartha. Jeroen werd besmet door dit
virus en laatst kwam hij met een cd van Molly Drake, zijn moeder. Hij had zijn
woordenschat en creativiteit niet van een vreemde.
Nick Drake; “Riverman”.
Molly Drake;
“How wild the wind blows”.
Veel plezier
met het luisteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten