En de monteur zei;

Ja! Er is een monteur binnen geweest! Hij had verstand van ons ingewikkelde systeem, dat waren we bijna vergeten dat er monteurs zijn die weten waar ze mee bezig zijn. Een wonder. Het bleek dat er een heel klein thermostaatje, ver achterin het apparaat gelegen was dat het niet meer deed. Het was een lastig karweitje. Dus; geen handschoenen meer aan in huis, geen dikke panty onder de sportbroek, geen dikke trui met daarboven een dik vest aan! Ik voel me kilo’s lichter. Wat kan een mens blij zijn. Grijnzend naar elkaar genieten we dubbel van de warmte. Niet te vergeten, maandag komt er een mannetje die het raam in de achterste kamer gaat repareren. Dat sluit niet goed. Ook hebben we daardoor een kleine verbouwing gepleegd door een kastje te verplaatsen en wat dingetjes te verhuizen. Anders kon de man er niet bij. Tegelijkertijd is er meer licht in de kamer. Onze dag kan niet meer stuk.  

Zen

ONTBETEN

IN HET AANGENAME GEZELSCHAP

VAN OCHTENDGLORIE.

Haiku poëzie door Matsuo Basho

Muziek; Music for Zen Meditation.

 http://youtu.be/fp1J8aYzMno

Drumming.

Ik ben gek op percussie en de bas. Bij een lekker ritme ga ik vanzelf zwingen waar ik ook maar ben. Op de stoel, in de keuken sta ik ineens te dansen. Jesse vindt dit een uitnodiging en doet met me mee. De eerst drummer waar ik van genoot was. Sandy Nelson. Ik woonde toentertijd in de States eind jaren vijftig begin zestiger jaren. De Beach Boys of werd er gezongen over verloren liefdes klonk door de radio heen. Country, heel veel country op de tv. Ineens hoorde ik iets héél anders. Een drummer met soms een gitarist speelde de sterren uit de hemel. Ik hoorde de drummer en was verkocht. Vooral toen mijn broer de lp met “birth of the beat. Een kant van de plaat met  1 nummer. Wanneer ik nu nog de hoes bekijk zie ik een man met een nu in mijn ogen “simpel drumtoestel” en nog steeds vind ik hem the godfather of the beat. http://youtu.be/_n8kz4-H648 Ik zocht een mooi filmpje erbij. Helaas vond ik er geen die ik goed genoeg vind.

Onverwachte ontmoeting.

Een aantal jaar geleden liepen we met ons meissie in het Sterrenbos zodat zij de gelegenheid had om de bomen te markeren. We hadden een vast groepje. Dat was leuk en was tegelijkertijd een gezonde uitlaatklep van ons wel en wee. De hondjes waren toen nog pup en groeide samen naar volwassenheid. Nu is dat groepje uiteen gevallen. Er zijn een paar verhuisd, een paar gaan hemelen, soms kregen een aantal ruzie. Dat gebeurt.  Nu kwam ik een van de trouwste metgezellen tegen. Zij waren toen begeleid door een grote hond, van Braziliaanse afkomst. Hij kreeg eerst erg veel last van een peesblessure of zoiets. Als gevolg daarvan kwamen er operaties en een brace en heel veel pijnstillers. We vroegen ons dus af niet of hij een spuitje moest krijgen maar wanneer. Ik kwam haar vandaag tegen en hoorde hun verhaal. Zij moesten toch onverwachts afscheid van hem nemen. Het bleek dat hij een hersentumor had en was een totaal andere hond wanneer er een aanval opkwam en viel iedereen aan wiens gezicht hem niet beviel. Hij was wat je noemt een erg grote hond met hele grote tanden. Dus; ze moesten hem wel in laten slapen want stel je voor dat ze hem niet meer tegen kon houden! Er zou dan doden vallen. Dat is een heel groot nadeel van huisdieren. We leven langer dan zij en ook wij hebben afscheid van een aantal katten moeten nemen. Er blijft toch altijd een leegte achter want elk beestje heeft een eigen aard. Dan zeggen we tegen elkaar; “Weet je nog?”

Een aflopende zaak.

Dit zegt alles.

Hier zitten we nu naast elkaar. Met vingerhandschoenen aan, een legging met sokken aan. Met daarboven nog een molton broek, hemd, trui enz. We zitten binnen nota bene. Onze Agpo Ferroli is aan het aftakelen en hapert door de hele dag heen. Dit is zijn laatste winter. Hij doet zijn best en af en toe voelen we aan de radiatoren en voelen warmte!! We wisten dit al toen we hier gingen wonen en hadden hier al geld voor weggelegd. Daarna volgde er een eindeloze gesprekken met onze medebewoners, de offerte makers en VvE beheerders. Er werd van alles beweerd. Eerst was het een individuele zaak, daar na een gezamenlijke zaak,  daarna werd het weer een p.p. met de berekeningen voor de installateurs. Ook is er afgesproken dat de buizen die door ons appartementen lopen gezamenlijk zijn. Deze moeten dus eerst worden opgeknapt en gereinigd. Dan moeten de cv’s uitstaan dus werd het wachten tot het niet meer vriest. Bel Tempus werd er gezegd. Deze fa. zorgt voor het onderhoud. Een verhaal apart. De meeste van de monteurs kennen dit apparaat niet en onderhoud is dus een mooi woord voor even de stofzuiger erdoor halen. Deze fa. krijgt beslist de opdracht niet. We hopen wel dat we een installateur kunnen vinden die het aandurft. Dit verhaal krijgt beslist nog een staartje. Ondertussen hebben we het koud! Zielig hé?

Afscheid

Afgelopen maandag is er een mede flatbewoner overleden. Alleen hoorde ik pas gisteren hiervan. Dus kreeg ik een condoleance kaart van Riet en ik pakte de portemonnee pen en ging de flat langs voor een handtekening op de kaart en geld voor een bloemstuk. Vandaag is er een afscheid van de man en dat is voor ons erg snel. Vanmorgen gingen we langs de bloemenhandel voor de bestelling. Dat was geen probleem zei de bloemist. Vanmiddag nemen we dus afscheid van iemand die we echt amper kenden maar hij kwam me over als een buitengewoon vriendelijk mens. Het is en blijf vreemd dat toen ik mijn toer langs de bewoners ging ik weer eens echt een gesprek had met hen. Normaal gaat het van Hallo, hoe gaat het, lekker weer he?  Maar bij trouwerijen en begrafenissen staan we even stil bij de wisselingen in ons leven. 

Vreugde en Smart

Werk van Reyle-Elimental Threshold

Daarop zei een vrouw: Spreek tot ons over vreugde en smart. En hij antwoordde: Je vreugde is onthulde smart. En de bron waaruit je lach ontspringt, werd vaak gevuld met je tranen. Hoe kan het anders zijn? Hoe dieper je smart in je wezen kerft, hoe meer vreugde je kunt bevatten. Is niet de beker die je wijn bevat dezelfde beker die in de oven van de pottenbakker werd gebakken? En is niet de luit die je geest kalmeert hetzelfde hout dat door de mensen werd uitgehold?

Wanneer je blij bent, schouw dan diep in je hart, en je zult zien dat enkel wat je smart gegeven heeft, ook vreugde brengt. Wanneer je verdrietig bent, blik dan opnieuw in je hart en je zult zien dat je weent om wat je vreugde schonk.

Sommigen zeggen: “Vreugde is groter dan smart”, en anderen: “neen, de smart is groter”. Maar ik zeg je: ze zijn onafscheidelijk. Ze komen tezamen, en wanneer een met je aanzit aan tafel, moet je bedenken dat de andere slaapt in je bed.

Voorwaar, als een weegschaal hangt tussen je smart en je vreugde. Alleen wanneer je ledig bent, sta je stil en ben je in evenwicht. Wanneer de schatbewaarder je opneemt om zijn goud en zilver te wegen, moet je vreugde of smart rijzen en dalen.

Deze tekst komt uit het boek “De Profeet”, geschreven door Kahlil Gibran.  Dit heeft hij geschreven in 1927. 

Koud hé?

Vijfsluizen in Schiedam

Het zag er eerder dit jaar mooier uit dan nu. Maar toch ben ik blij dat de sneeuw weg is. maar de kou blijf en onze kachel heeft het beter gedaan. Hij is echt aan vervanging toe. Het wachten is op wat warmte want wanneer de vervanging plaats kan vinden moeten alle kachels it zijn. geduld is en blijft een schone zaak. 

Kopfoto

Wat is dat? Wat? Ja, die tekening boven je stukjes! Waar heb je die vandaan? Heb je die soms via Google opgetrommeld? Ik vind hem mooi of lelijk. Hangt er vanaf met wie ik spreek. Heb ik zelf getekend! Wat! Heb jij dit gemaakt? Dat is moeilijk, ik ben niet zo artistiek. Ik kan niet tekenen. Het valt wel mee, antwoord ik dan. Gewoon lijntjes trekken, dat middenstuk heb ik afgeplakt met verf tape, dat spul dat je gebruikt om dingen af te plakken. Je kiest dan 2 groepen kleur. Voor de achtergrond blauw, groen en paars. Voor de voorgrond rood, oranje en geel. Eerst de achtergrond inkleuren. Dan tape verwijderen en het witte gedeelte met lijnen de voorgrond inkleuren. Daarna met fijne markerpen de lijnen accentueren. Daarna de bovenkant schaduw maken met een breder markerpen. Een kind kan de was doen. De kopfoto hiervan is eigenlijk een doorsnede van de tekening. Oh! Wat heb jij een geduld, dat heb ik niet. Ach, als je iets leuk vind dan komt het geduld vanzelf. 

Explosie

Je lonkt naar mij! Zachtjes pak ik je beet en voel hoe glad jij in mijn vinger ben en rustig  glij je door mijn vingers naar beneden. Ik streel je van boven naar beneden en visa versa terwijl ik droom van wat komen gaat. Ik voel je ribbels mijn vingertopjes kietelen. Heel rustig tuit ik mijn lippen terwijl ik je naar mijn mond breng en mijn lippen zich samenspannen om het topje en begin dan eerst zachtjes aan je te zuigen. Dan versterk ik mijn zuigkracht totdat…er een explosie plaats vind in mijn mond en slik alles naar beneden. Wanneer alles op is  gooi ik je weg in de prullenbak.  Zucht. Ik kijk naar rechts en gelukkig, ik heb er nog heel veel in een potje. Tot de volgende keer. 

Anorexia atletica 2

Een tijdje geleden heb ik de oplettende lezertjes verveeld met gezeur over en niet bestaand overgewicht: aanstellerij en koketterie, lekker boeien. Nu wil ik diezelfde lezertjes even updaten. Het heeft me namelijk nogal beziggehouden, de laatste weken.  Het hogere doel is natuurlijk een betere tijd op de marathon van Rotterdam, 14 april aanstaande. Mijn laatste tien of zo marathons heb ik gelopen met een gewicht van 75 kg. Je kan, na de marathon, op internet elke 5 km doorkomst van je zelf bekijken. Ik vond de laatste keren dat ik log en dreunend liep. Dat moet anders. Ik wil 70 kg worden. Want dat woog ik toen ik, vele jaren geleden, in m’n vorige leven, nog ‘snel’ was.

Ik had een heel traject voor mezelf vastgesteld. Elke week 500 gram eraf. Beginnen bij 77 kg, eindigen op 1 april op 70 kg. Dan heb ik nog twee weken over om op krachten te komen.

Maar wat denk je? Ik ben er al. 69,8 kilootjes. Mijn pensje heeft plaats gemaakt voor een wasbord. Maar de wallen, onder mijn ogen zijn flink gegroeid. Op mijn leeftijd moet je kiezen: wat dikker en een gezond gezicht, of slank maar met een vellerige kop.

Was het moeilijk? Nou,in het begin wel hoor. Met honger naar bed. Dan slaap je zo flodderig. En dromen over eten hè. Ik droomde dat ik voor Herman den Blijker twee mud aardappelen moest bakken en dat ik daar een flink deel zelf had opgegeten. Op één of andere manier is het toch gaan wennen en ben ik me niet meer zo bewust van trek.  Een goede truuk is  om vlak voor het slapen een schaaltje magere yoghurt met zoetstof en twee eetlepels haverzemelen te eten. Haverzemelen verteren namelijk langzaam.( In tegenstelling tot tarwezemelen, die helemaal niet verteren) en daardoor geven ze langdurig een gevoel van verzadiging, terwijl ze heel weinig calorieën bevatten.

 Ik was er wel dag en nacht mee bezig. Nog wel, zoals je ziet. Alles wat ik at of dronk voerde ik in op mijn eetdagboek op caloriechecker.nl. Ik bleef angstvallig onder de 2000 kcalorieën per dag. Meestal 1500.

Nu is het probleem natuurlijk om tot 14 april niet meer aan te komen. Maar de training  wordt vanaf nu dermate zwaar  dat dàt een hoop calo’s gaat kosten. En wat eraf gaat mag er ook weer aan.

Ik ga jullie, of jullie willen of niet, te zijner tijd op de hoogte brengen of het allemaal geholpen heeft.  In elk geval zie ik er alvast wel uit als een atleet. (Met een slopende ziekte.)

Elke dag kijk ik even op de site van Rotterdam marathon, alleen om te op de aflopende klok te kijken: nog 55 dagen, nog 55 nachtjes slapen.

Voorpret is òòk  pret.

Laaglander

Werk + nooit af.

Verzilverde Boeddha uit Nepal 

Roen zit naast me en ziet er stukken beter uit. Hij heeft zich zelfs beter gemeld. De werkzaamheden zijn weer teruggedraaid naar oude toestanden. Het is elke keer weer wennen en ik hou hem nauwlettend in de gaten. Zuster Els gaat weer in de achtergrond maar houdt nog een oogje open. Ook in de Wereldwinkel ga ik langzamerhand weer wat meer doen. Zo hebben we een web site die door onze medewerker Nils wordt gerund en dat doet hij perfect. Alleen heeft hij nu een full time job en heeft geen tijd om foto’s te maken. Dat ga ik dus doen en de eerste foto’s zijn genomen. Dat is wel gelukt alleen het toestel deed vreemd en maakt vreemde geluiden alsof er iets ging ratelen. Terug naar de fotohandel dus. Hij is een vriendelijke man en we komen er wel uit. 

Web Logs verhuizen = monnikenwerk.

Een aantal jaar geleden zijn mijn lief en ik aan een web Log begonnen. Eentje met zijn tweeën. Dus kreeg het een gezamenlijke naam Family Hotrose. Dat liep goed maar ineens kregen we te horen dat een ander bedrijf onze Weblog manager had overgenomen en dat het gehele bestand zou worden overgezet. Dat zou een fluitje van een cent zijn. Niet dus. Alles wat fout kon gaan ging ook fout. Een aantal van onze medebloggers stapten over. Ze hadden geen geduld. Wij wel en mijn lief begon toen naar plaatjes te zoeken op het web en tot zijn vreugde vond hij een schat van bussen, auto’s enz. Alles wat een mens van de ene plek naar de andere vervoerden in het verleden tot op heden. Het verhuizen ging opeens beter, dachten we, en we gingen verder. Het bloggen ging alles behalve vlekkeloos. Dus begon Roen met zijn nieuwe site Hot Transport en had toen 2 blogs onder zijn hoede want ik begon de mijne samen met een aantal correspondenten. Daarna ontvingen we bericht dat de verhuizing nog niet compleet was maar dat de oude 13 maart afgesloten zou worden. Daarna hoorde we niets meer en Roen begon zelf met de verhuizing en alle meer dan 1509 Stukjes moesten gekopieerd worden en daarna geplakt op de nieuwe site. Hij keek me wanhopig aan en straks ga ik samen met hem verder met kopiëren en plakken. Een monnikenwerk dus. 

Ik wil naar de zee!

2 Spelende kinderen

We zijn er een tijd niet geweest. Toch hadden we ons voorgenomen om wat vaker te gaan, deze winter. Telkens kwam er iets tussen, wat toen erg belangrijk leek. maar wat het was? Wanneer we er waren is het leuk om de mede strandgenoten te fotograferen. Hier zijn 2 spelende kinderen die probeerden keien te verplaatsen.

Gefeliciteerd Jeroen!!

Soms maakt hij een zelfportret.

Mijn lief is jarig. Dat is dus verwentijd. Lekkers bij de koffie. Lekker koken. Het weer werkt mee! Zullen niet veel mensen zeggen. Maar door het weer kijken we naar buiten en maken het binnen gezellig. Vanavond gaan de kaarsjes aan, de tafel wordt op chique gedekt en kijken we elkaar diep in de ogen. Ik heb hem het complete werk van Schulz “Snoopy” Peanuts compleet gegeven. We kopen niet meer zoveel strips dus een begin van een nieuwe reeks is niet verstandig. Dus was ik blij om het complete werk te geven en Snoopy is en blijft een klassieker. 

Een regelrechte must voor werkers in de psychiatrie

Momenteel ben ik in het boek PAAZ bezig. Het boek gaat over een paaz, dat betekend psychiatrische afdeling algemeen ziekenhuis. Ikzelf heb zo’n zes jaar op een paaz gewerkt dus het onderwerp is mij bekend. Het boek is geschreven door Myrthe van der Meer.  Zij is een negenentwintig jarige redacteur. Het heet een roman te zijn  maar het lijkt meer een minutieus verslag. Weinig geromaniseerd  denk ik; het boek is duidelijk autobiografisch. De hoofdpersoon krijgt een denderende burn out. Ze blijkt ook depressief te zijn maar omdat ze dat eigenlijk altijd al was, ervoer  ze dat niet als bijzonder, als iets abnormaals. Ze beschrijft hoe ze daar binnenkomt. Hoe ze moet wennen aan mede cliënten en personeel, regels gang van zaken enz. Ze  ervaart hoe het is om deel uit te maken van een continue veranderende groep. Ze beschrijft intensieve contacten met mede cliënten, hoe ze met elkaar meeleven en hoe ze steeds meer van zichzelf en haar problemen begint te begrijpen.

 Het is echt een geweldig boek. Het is niet speciaal kritisch, hoewel er wel kritiek in staat. Het is echt èn  goed  van binnenuit geschreven. Hoe het voor een patiënt is om opgenomen te zijn. De stress te ervaren van zelf een groot probleem te hebben, samen te moeten leven met een aantal mensen die je niet zelf hebt uitgezocht en die niet al te makkelijk in de omgang zijn en je te moeten schikken naar huisregels en programma’s die niet altijd even logisch zijn.

Er zit een vrij lang middenstuk in maar je kan toch niet zeggen dat er iets uit moet of dat het niet boeiend is.

Ik heb het nog niet uit maar ik weet nu al: dit boek is een aanrader voor iedereen die geïnteresseerd is in psychiatrie.

Voor mensen die in de psychiatrie werken of willen gaan werken is het een regelrechte must.

Laaglander

Tussen de vergaderingen.

Deze week zijn er 2 vergaderingen gepland. Eentje van de WW oftewel de Wereldwinkel en vanavond van de jaarlijks vergadering van de VvE. Zeer afwisselend dus. De eerste ging over klanten en hoe ze in de winkel te lokken. Het gaat slecht in de WW’s, ook landelijk gezien. Er werd gepraat over een Sieraden party. We hebben al een mooie locatie aan de Haven en het wordt een top avond met lekkere wijn en hapjes. De sieraden, sjaals en tassen zullen mooi worden tentoongesteld. Ook krijgen de mensen een goodybag mee met een bon die hen beloofd dat ze 10% korting krijgen als ze binnen een week in de winkel komen. Wie weet. Zo komen er allerlei issues ter tafel want dit is wat je noemt een BO (Breed Overleg) dus het bestuur, personeelszaken, etaleurs, roostermaker en web site beheerder praten over toekomstplannen. Vanavond wordt er de VvE vergadering gehouden en gepraat over het financiële jaarverslag, antennes op het dak, de cv met warmte terugwinsysteem en  de kanalen die hiervoor door ons appartementencomplex lopen en nog andere dingen. De kascommissie bestaat nu uit 2 mensen die het totaal niet meer eens waren over de veranderingen die plaats hebben gevonden binnen de VvE en die zijn nu het kasboek met een fijne kam aan het doorspitten in de hoop fouten te vinden. Ik ben benieuwd hoe dat zal gaan.  

Alles verandert en blijft hetzelfde.

Roen zit naast me en werkt aan zijn blog en nog meer dingen. Alles gaat weer zoals altijd maar toch gaat het anders. Ik doe de buiten dingen zoals lopen met Jesse en boodschappen doen en hij werkt aan het huishouden op een tempo wat hij aan kan. Het zware werk neem ik voor mijn rekening. Deze routine treedt in werking wanneer het niet zo lekker gaat met Roen. Als ik dan dingen voorstelt en ik hoor geen tegenstribbelingen dan gaat het niet lekker met hem. Dan heeft hij alleen de energie voor de noodzakelijkheden. Hij slaapt, wordt wakker en lummelt een beetje en gaat weer slapen. Wanneer hij heftig gaat protesteren hoor ik dit met graagte aan. Hij heeft weer genoeg energie om deze te verkwisten aan nodeloos gedoe. Zover is het nog niet, kom nog. Ondertussen luisteren we naar de radio of muziek en hij kijkt in Facebook en ik schrijf deze blog. 

Zuster Els is weer terug.

Daar zitten we nu Roen en ik. Vorige week waren we blij want Roen had van zijn dokter gehoord dat alle bloedwaarden oké zijn. En nu? Gisteren begon het eigenlijk al. Roen werd niet lekker en we hadden toch al een teleurstellende trip achter de rug. Ik wilde hem trakteren op een high tea op de SS Rotterdam. Ik had 2 plaatsen gereserveerd en daar stonden we dan. High Tea? Nu? Dat was toch gisteren! Heeft u iets op schrift? Neen, ik dacht dat noteren jullie toch!! Maar op zondag hebben we geen high tea. Misschien is het op zaal zus of zo. We werden toch vriendelijk te woord gestaan maar het bleef er is geen high tea. Toch wel met een lichte ergernis togen we weer naar huis. Toen begon het gedonder en voelde mijn lief zich niet lekker. Als troost bestelden we ons eten dat later werd bezorgd. Maar; vannacht werd ik ineens wakker naast een trillende lief en dat ging door en door. Ik heb het niets over gewoon trillen maar hij lag te shaken en hij had het koud! Dus pakte ik de sprei en kroop heel dicht tegen hem aan om hem die warmte te geven. We vielen langzamerhand in slaap. Toen kwam zuster Els in actie en er werd getempt, afspraken verzet en de dokter kreeg een mail. Hij kwam wat later bij ons en constateerde longontsteking. Rustig vertelde hij ook dat we in zulke gevallen ’s nachts de dokter kunnen bellen. Jesse en ik togen naar de apotheker voor de medicijnen en naar de Lidll voor kleine lekkere hapjes. Zo komt het dat ik deze week niet alleen mijn avondmaal eet. 

Cast a Bright Shadow.

Oftewel “Schaduw van ijs”. Geschreven door Tanith Lee, een van mijn lievelingsschrijvers. Gisteren liep ik in de bieb te neuzen en warempel; een boek van Tanith Lee, eentje die ik nog niet ken. Wat is zij goed in het scheppen van werelden met eigen klimaat, volkeren met allen hun eigen verleden, mythologieën en overlevingstechnieken. Zij heeft een ontstellend groot woordenpalet tot haar beschikking en in mijn hoofd leef ik in deze wereld en met de hoofdpersonen. Het zijn vaak geen prettige werelden die zij schept maar fascinerend. Leuk! 

Om te Janken zo Mooi.

Af en toe struin ik door You Tube eb dan kom ik een prachtig lied tegen. Klik hierop en ik hoop dat jullie dit blije lied je raakt.   http://youtu.be/lEeHA4UrTOE  Het wordt gezongen door Maarten van Roozendaal. Ik had nog nooit van hem gehoord. 

Hetzelfde en toch héél anders.

We zitten naast elkaar, elk achter onze eigen pc. En ook dus ander merk. Daarnaast kopen we een nieuw programma en installeren deze elk in onze pc. Zover niets nieuws onder de zon. Alleen na de installatie gebeuren er andere dingen bij de mijne als bij die van Roen. Het ziet er anders uit en we moeten dit anders benaderen. We snappen er niets van. Hetzelfde en toch héél anders. Raar.

Vrouwen zijn een raadsel.

Roen heeft een vrouw als baas. Zijn eerste vrouwelijke baas. Nu realiseer ik me dat ik voor de gek ben gehouden. Ik ben van die generatie dat ik baas wilde zijn over eigen buik. Er werd me voorgehouden dat wanneer vrouwen aan de macht kwamen ze  een heel ander soort baas zouden zijn dan de mannen! Meelevende, meevoelende bazen. Nu is het zover en het valt ons tegen. Baas in eigen buik zijn we geworden en we bepalen wat we gaan doen wanneer die vrucht van onze schoot er aan zit te komen. De vrouw moet nu alles doen. Kinderen opvoeden, huis in orde houden, een baan hebben want we moeten onze eigen broek op weten te houden, ouders bijstaan in hun oude dag, vrijwilligerswerk doen en koken.  Wat fijn! De nieuwe baas van Roen kwam binnen zonder zich voor te stellen. Er werden veranderingen doorgevoerd zonder de nieuwe spelregels uit te leggen. Een fout= een waarschuwing, tweede fout= u kunt wel gaan. Er wordt niet gepraat en de waarschuwing + handtekeningen wordt in de richting van de medewerkers gegooid. Wanneer zij ter verantwoording wordt geroepen door of patiënten dan loopt ze weg met de woorden dat zij het persoonlijk maken. Is dit de nieuwe baas waar de feministen zo van droomden? Moet je nagaan, ik ben een vrouw en ik snap die vrouwen niet! 

Nieuwe zakelijkheid in de psychiatrie

Toen ik als leerling verpleegkundige mijn carrière aanving, in 1974, viel dat juist samen met de bloei van de antipsychiatrie. Een beweging onder kritische psychiaters die meer persoonlijke betrokkenheid naar de patiënten  wilden  en die bijvoorbeeld dachten dat de ziekte schizofrenie een gevolg van opvoeding kon zijn.

In de psychiatrie gaan werken was behoorlijk cool, toentertijd. 

Hoewel  er  een behoudende tegenstoom was had de antipsychiatrie wel degelijk een flinke invloed op bijvoorbeeld de opleiding tot psychiatrisch verpleegkundige.  Je had één keer per maand een week achterelkaar  les. Zo was er elke lesweek een hele dag gereserveerd voor vormende activiteiten. Eigenlijk gewoon groepstherapie. Het kon er dan hevig aan toe gaan, dat was niet vrijblijvend, dat kon echt over jezelf gaan. Aan het eind van de opleiding was er een werkweek van jewelste.  In die tijd werden er ook therapeutische gemeenschappen geopend voor heroïne junkies: de Emilyhoeve in Den Haag en een soortgelijke t.g. bij de Bouman in Rotterdam.  Het K. Herman Boumanhuis, de grootste verslavingsinstelling  van Nederland. In zo´n t.g was het mogelijk dat een cliënt ´opklom´ van zorgvrager naar zorgverlener.  De zogenaamde ervaringsdeskundige. Keith Bakker is daar een voorbeeld van. Hij is ook een sprekend voorbeeld van hoe gruwelijk het mis kan gaan met ervaringsdeskundigen. Hoewel, ‘gewone’ hulpverleners deugen ook niet altijd , maar dit terzijde. De grens tussen hulpvrager en hulpverlener was toen heel vaag. Eind jaren zeventig, begin jaren tachtig werd de leiding van de drugafdeling van de Bouman geheel gedomineerd door sanyassins, volgelingen van de Indiase goeroe Bhagwan. De therapieën die gegeven werden waren allemaal door Bhagwan bedacht.  (Overigens zijn nu nog heel wat psychotherapeuten en pastores schatplichtig aan Bhagwan.)  De meeste cliënten werden gedurende hun behandeling bekeerd tot sanyassin. Baghwan begon op het laatst politiek incorrecte onzin uit te slaan, waarschijnlijk expres, en werd daardoor gemarginaliseerd en gedemoniseerd.

Zo’n grote invloed zou nu compleet ondenkbaar zijn.

De antipsychiatrie is intussen geheel verdwenen, op een modieuze oprisping van Bram Bakker na. De nieuwe zakelijkheid heeft zijn intrede gedaan. Psychiatrie is weer een strikt medisch specialisme geworden met diagnoses en medicatie, zo veel mogelijk losgezongen van zingeving, goeroes en malligheid en dat is misschien maar het beste ook, maar soms verlang ik nog wel eens naar die oude chaos terug.

Als onze manager bijvoorbeeld controleert of alle verstrekte medicijnen wel zijn afgetekend en iedereen die ook maar de geringste administratieve vergissing heeft begaan trakteert op een  officiële waarschuwing.  (Let wel, drie officiële waarschuwingen= DE  ZAK.) De nieuwe zakelijkheid heeft zijn nadelen.

Laaglander

Een Ditjes en Datjes Dag.

Markt Koopman

Huis cleanen. Denken over mijn stukje. Roen vertroetelen. Denken over mijn stukje. Een literair meesterwerk van Laaglander dat ik morgen ga publiceren. Denken over mijn stukje. Afspraken maken met French Sister die in april een week komt en alweer denken over mijn stukje. Het wordt eentonig. Ik wil een blij stukje maken als tegenhanger van het trieste weer. En Eureka, ik weet het. Bij het uitsorteren van mijn oude foto’s kwam ik een portret tegen van een erg blije markt man die voor me wilde poseren. De blijdschap straalt er vanaf. Wie weet worden jullie er ook blij van

A perfect Day

De regent klettert tegen de ramen. Roen zit naast me het een en ander aan het doen. Hij zoekt plaatjes van alle bussen van de wereld en omgeving. Die zet die op zijn blog en heeft volgelingen uit alle landen. Tenminste, zo lijkt het. Het weer is en blijft mistroostig. Ik denk aan mijn blog, zo wat ga ik er vandaag meedoen. Ik google even op You Tube en warempel, ik heb het. Lou Reed en zijn lied “Perfect Day” http://youtu.be/Uri6LLCZVjg Roen kijkt me aan met een blik van wat doe je me aan!! Hij kijkt zo walgelijk, als hij zo naar een koe zou kijken dan wordt haar melk gelijk zuur. Dus maak ik deze blog wat later want het past zo goed op deze dag met deze regen dat klettert tegen de ramen.  

Nina Simone

Een van mijn lievelingszangeres is Nina Simone. Haar pianospel=Goddelijk. Zang=meedrijvend. Elk nummer, ik denk dat ze alleen covers zingt, doet ze in haar eigen stijl en maakt daar iets totaal eigens van. Wanneer ze samen met een groot orkest zingt dan doet ze me niet zoveel. Maar in een kleine combo van bas, drums en haar eigen pianospel swingt mijn lijf de boogie woogie.  http://youtu.be/YFRiVCQ-cvg

De Babbersmolen

Schiedam heeft 7 molens die we allemaal vanuit ons huis zien. Het zijn echte stadsmolens. http://www.ontdekschiedam.nu/historie/molens   Dat kun je zien doordat de onderbouw hoog is. Daarboven komen de ronde balustrades met het molengedeelte met wieken daarop . Ze staan in de stad dus is het logisch dat ze boven de huizen uit moeten steken om wind te vangen. Er is echter één uitzondering, de Babbersmolen. Die zien we niet vanuit ons huis. Deze staat bij Vijfsluizen en heeft geen onderbouw. We lopen er regelmatig langs om onze viervoeter wat gras onder haar voeten te gunnen en regelmatig eet ze hier haar groenvoer. Lange tijd was het een karkas wat eens een mooie molen was. Deze molen is echt een water verplaatsende molen en stond 80 jaar zonder onderhoud. Dus de kap en wieken waren weg. Afgelopen jaar, eindelijk, is die opgeknapt en hij is schitterend geworden. Het is een witte molen geworden met nog een grijze plek waar later een reclame of zoiets opgeschilderd gaat worden. Denken we. Hierboven mijn stukje staat die dan hersteld in oude glorie “DE BABBERSMOLEN”.