Samen strompelen? Ja gezellig!

Zomaar een mooi plaatje van het www

Soms lijken we teveel op elkaar.

Roen met de griep en ik met de naweeën van de chiropractor.

Allebei verrekken we van de spierpijn.

Roen heeft er nog koorts bij, zo tussen de 38 en 40 graden.

Vrijdag was ik dus bij de chiropractor en die gooide zich helemaal in de strijd.

Kreeg ook nog een kleine verhoging onder mijn hak zodat mijn bekken gelijk staat.

Ik heb daar ook een warmte pack gekocht tegen de spierpijn

Dat kan me toch warm zijn na 2 minuten magnetron verhitting

Dat gebruiken we dus om en om.

We gaan dus steeds meer op elkaar lijken.

De eenzame dood van René Lelivelt

… suicide is painless / It brings on many changes / And I can take or leave it if I please, zongen ze vroeger, bij de tv-serie M.A.S.H.

    En zo is het maar net. Zelfmoord komt veel voor onder psychiatrische patiënten. Niet alleen depressieve mensen, ook jonge schizofrenen maken vaak de balans op, als ze een paar maal psychotisch zijn geweest. Voor een toekomst van opnames en crises bedanken ze en stappen bewust uit het leven. Of de patiënt heeft een dwingende stem die hem opdracht geeft een eind aan zijn leven te maken, dat bestaat ook. En er zijn mensen die niet echt depressief of psychotisch zijn, maar toch dood willen..  

    Hoewel ik veertig jaar in de verpleging werk, waarvan meestentijds in de psychiatrie, had ik nog nooit direct een suïcide meegemaakt. Als er een suïcide was, had ik net geen dienst. Stom geluk, want het is ook voor een professional bepaald geen pretje.  Maar onlangs was ik toch aan de beurt.

    Op een zondag was ik ingedeeld op de crisisafdeling. Ik wilde juist een sigaret draaien voor een patiënt die in de isoleer verbleef, toen collega Roel binnenkwam. Hij liep meteen op mij af en vroeg of ik mee kon komen. Ik wilde eerst het sjekkie draaien maar Roel drong aan: ‘nu meteen meegaan alsjeblieft’. Ik ging met hem mee, onderwijl propte ik het pakje shag in mijn zak. Hij liep naar de slaapetage van de open afdeling, ging een slaapkamer binnen en meteen naar de douche. Daar hing roerloos aan de kraan met een elektriciteitsdraad om zijn nek, zijn billen een klein stukje boven de grond, benen vooruit, hoofd opzij gebogen, René Lelivelt. Ik kende René wel, hij was eerder opgenomen geweest wegens zelfmoordgedachten. Tegenslagen zag hij snel als onoplosbaar.

    ‘Losmaken’, zei ik meteen. Ik tilde hem onder zijn oksels een beetje op en Roel haakte de draad los van de kraan. De lus zat los om zijn nek, niet gestropt. Ik legde hem plat en gaf hem meteen, mijn walging negerend, een mond-op-mondbeademing. Roel begon onderwijl een hartmassage te geven. Het was een beetje krap in de douche dus we sleepte hem de kamer in en gingen verder met reanimeren. Collega Jeannette  kwam binnen, door het alarm opgeroepen. ‘1-1-2 bellen’, riepen wij. ‘Reanimatie!’ ‘Heb je een ambu?’, vroeg ik. Dat is een soort blaasbalg, speciaal voor beademen. Ik vond die stoppelige mond van René weerzinwekkend en ik had weleens een ambu zien liggen in de medicijnkamer. Jeannette wist kennelijk niet wat een ambu was. Ze gaf me later wel een beademingsdoekje met een klein stukje plastic buis eraan, die ik handig tussen de tanden van René kon steken. Er stond een cartoonachtige afbeelding van een rode kusmond om de plaats aan te geven waar je moest blazen. Dat ergerde me. Maar het werkte prima. We bleven reanimeren. Jeannette of iemand anders had een AED, een automatische externe defibrilator  gehaald en die hadden we aangesloten. De stem uit het apparaat zei dat we door moesten gaan met reanimeren. Na een tijdje zei de stem dat er een analyse gemaakt zou worden. ‘Raak de patiënt niet aan’. Na een ogenblik beval hij dat we door moesten gaan met reanimeren. Na een minuut of wat hoorden we sirenes. Even later kwamen er, vreemd genoeg, brandweermannen en politiemannen binnen. Eén brandweerman nam het hartmasseren van Roel over. Ik ging onverdroten door met beademen. Ik kreeg de slag goed te pakken. René’s borst steeg en daalde zichtbaar. De masserende brandweerman naast me zei dat ik wel wat minder hard mocht blazen. Korte tijd later kwamen de verpleegkundigen van de GGD binnen. Die namen het beademen over met een ambu. Zie je nou wat een ambu is, wilde ik zeggen maar ik zag Jeannette nergens meer. ‘Jullie hebben het prima gedaan hoor’, zei iemand, ik denk een verpleger. ‘Hoe het ook afloopt. Maak jezelf geen verwijten, jullie hebben goed gehandeld.’ Tot dat moment had ik niets gevoeld. Ik was alleen maar bezig geweest, zonder aarzeling of twijfel maar door die opmerking werd ik juist onzeker, alsof er ook een alternatief zou zijn geweest. Toen ik de kamer uitliep kwam juist een in een rode overall gestoken GGD-arts binnen. Ze was per helikopter gekomen. De AED had intussen een keer of drie een analyse gemaakt en steeds bevolen door te gaan met reanimeren. Geen defibrillatie. Ik zag dat de dokter René een intraveneuze injectie gaf. Adrenaline, dacht ik. Dat stemde mij weinig hoopvol. Ik liep naar beneden. Ik wilde mijn mond spoelen vanwege de mond-op-mondbeademing. Ik werd aangesproken door een oudere politieman. ‘Kom even zitten’, zei hij, ‘wil je koffie? Het is niet niks wat je zojuist hebt meegemaakt. We zijn natuurlijk stoere mannen, maar zoiets doet toch wel wat met je.’ Toen voelde ik een onbenoembare emotie in mijn borst groeien en ik snikte het uit. Ik dacht dat als niemand zou hebben gezegd dat we het goed gedaan hadden en als die politieman mij niet had aangesproken, dat ik niets had gevoeld en zo weer had kunnen overgaan tot de orde van de dag. Het leek of zij mijn geschoktheid hadden opgeroepen.

   Hij vroeg mijn gegevens voor een proces-verbaal. Ik voelde me plotseling vermoeid. Ik ging terug naar de crisisafdeling. Vlak onder de oppervlakte voelde ik de emotie, tranen waren dichtbij. Een collega sloeg in een troostend gebaar een arm om me heen. Ik appte Marjan wat ik had meegemaakt.

    De geneesheer-directeur en de manager van de open afdeling, waren gearriveerd. René was dood. Er hing een gelaten sfeer. Er was recherche gekomen en een schouwarts. Gewone procedure bij een niet-natuurlijke dood.

    Een tijd later volgde een zogenaamde prisma-analyse. Onder leiding van een gespecialiseerde personeelsmedewerker werd de hele opname, behandeling en alle procedures en de zelfmoordgebeurtenis minutieus geanalyseerd. Hieruit werd geconcludeerd dat we niet anders of beter hadden kunnen handelen. Goed om te horen, al is het een schrale troost. 

    Ik vond het afschuwelijk om mee te maken. Ik ben in de zorg gegaan omdat ik mensen wil helpen. Natuurlijk lukt dat niet altijd maar zelfmoord went nooit.

Laaglander

Ditjes en Datjes.

Het is een rustige dag vandaag.

Hoewel, mijn lief heeft de griep.

Dan komt zr. Els weer om de hoek kijken

Zorgt voor het eten en laat de hond uit.

Stuurt hem naar bed en beslist hoe laat zij hem weer wekt.

Komt zelf weer aan het lezen toe.

Er gebeurt dan zo weinig dat ze achter haar welgevormde oortje krabt en eigenlijk niet weet waar ze over wil schrijven.

Heb wel een mooie foto van het web geplukt

Dus heeft ze een kopfoto.

Tot morgen wereld. 

Verwonderlijk

Voor het eerst ben ik gekraakt

Een aparte sensatie.

Dicht aaneen waren we.

Mijn botten worden geduwd, getrokken en in een richting getrokken.

Ze moeten weer in oude stand worden gezet.

Het is een intieme behandeling.

Lijkt soms op een dans

Kraken, doffe geluiden

Tot hij gereed is dan sta ik voor hem

Maak bewegingen zonder de gewende beperkingen.

Die komen weer terug met de verwachtte spierpijn.

Daarvoor kocht ik een hot kompres dat ik dagelijks ga gebruiken.

Tevreden keek hij naar mij en het werk zijner handen.

Vrijdag zien we elkaar weer. 

Beendergestel

Ik heb mezelf weer eens vergaloppeerd. Gisteren liep alles op rolletjes. Trapje op, trapje af. Buigen, rekken en strekken. Eventjes staan praten met een bakkie in mijn hand. Was leuk. Om 1 uur ging ik naar mijn afspraak bij de fysiotherapeut die mijn spieren knaait. Was ik mijn ov kaart vergeten dus was het naar huis lopen. Ik haalde het nipt maar daarna begon de ellende. Het lopen gaat de laatste tijd niet meer zo soepeltjes en heb een gratis scan door een chiropractor laten maken en die bevestigde mijn vermoedens. Mijn botjes lopen niet meer dan ze zouden moeten doen en in verloop van tijd verergert dit alles want ik word een dagje ouder. Dus loop ik nu met spierpijn rond en morgen begint de behandeling. Gelijktijdig neurie ik een oud liedje wat dit alles bezingt.

https://youtu.be/REftXTSgR8k

Vele handen maken licht werk

De winkel wordt onder handen genomen.

Na het afscheid van de Landelijke vereniging van wereldwinkels gaan we een andere weg

Dus mogen we de kleuren paars/geel niet meer gebruiken

We zijn lid geworden van een andere groep maar nog steeds een wereldwinkel en de nieuwe kleur is blauw.

Er is een tijdelijke winkel gehuurd dus zijn vanmorgen alle artikelen verhuisd naar het nieuwe pand, 3 winkels verder.

Alleen moeten we steeds een bult op of af.

Er waren mannen voor het zware sjouwwerk

Ik had onze bolderkar meegenomen, of liever gezegd, gisteravond gaf G me een lift met de auto samen met de kar.

Dat viel reuze goed en iedereen was blij met de kar.

De winkel is nu leeg en de nieuwe, tijdelijke, wordt nu ingericht.

Het gaat er goed uitzien.

Voor de rest?

Dit wordt ongetwijfeld vervolgd.

Moe en spanning

Stekelig struikgewas.

 

MOE,

Ondanks een goed en ontspannen weekend, waarin ik ook lekker geslapen heb, ben en blijf ik moe. Ik merk dat een week met 1 crematie, een suïcide, en een poging met alle emoties die daarmee samen hangen en los komen niet bij mij in de koude kleren is gaan zitten. Vanmorgen om 06.00u werd ik wel wakker door de wekker, maar desalniettemin draaide ik nog een keer om, en vervolgens nog een keer, daardoor moest ik me griezelig haasten. Ik was daardoor iets te laat, maar voel me belazerd, spierpijn, korzelig, kan maar moeilijk op gang komen en ben al blij dat ik uiteindelijk toch nog op mijn werk terecht ben gekomen. Daar aangekomen merkte ik gelijk dat ik me erger aan het feit dat er hier zo slecht gecommuniceerd  word. Daardoor gebeuren dingen niet op de handigste en logische manier, maar vaak dubbel en zonder dat de een op de hoogte is van het werk van de ander.

Soms worden mensen ook ingezet voor taken waar ze helemaal niet voor zijn. Zo zijn momenteel alle vaste personeelsleden van de afdeling waar het vorige week helemaal mis ging weg, en zitten er alleen een flexwerker en een zgn. activiteitenbegeleidster, die de ins en outs van de meeste daar aanwezigen niet kennen. En hebben de mensen die nu ergens in overleg zijn niet eens laten weten waar ze wel zijn. Ik zie het gebeuren en kan er toch niks aan of mee doen.

Ik heb uiteindelijk mijn eigen werk, behalve als het mis gaat zoals vorige week. Op zo’n moment komen de gebruikelijke zaken en mogelijkheden om in te grijpen en in actie te komen als vanzelf weer boven en ben ik gelukkig in staat om d.m.v. improviseren de boel toch wel weer in goede banen te lijden, maar wel met het gevolg dat zo’n beroep op mij extreem veel energie kost, en zo langduriger voelbaar is. Vooral de adrenaline en de emoties die dan boven komen drijven vergen veel van mijn lijf en geest. Ik ben overigens niet de enige waar de afgelopen week niet in de koude kleren is gaan zitten.

Genoeg hierover.

Gisteren middag waren we met goede vriend G, Els Meisje en ik naar Hoek van Holland. Het was lekker, maar er was wel een koude noord oostelijke wind. Op het moment dat we de duinen inliepen lieten we net als de vorige keren Meisje los en de eerste tijd ging dat goed, maar ze ontdekte vervolgens in het doods uitziende stekelige struikgewas veel leven en liet zich vervolgens meer dan een uur niet zien. G en ik zijn door dat heftige struikgewas gaan struinen en zagen wel wat Meisje zo leuk vond, nl. veel konijnenholen en keutels, maar geen Meisje. Na een dik uur struinen, roepen en zoeken melde ze zich bij Els en kreeg een brok long, gedroogde long, een lekkernij waar ook Jesse erg gek op is. Els liet mij roepende weten dat Meisje terecht was en ik heb het G ook laten weten, waarna we ons met veel moeite weer uit het struikgewas konden bevrijden. Wel waren we alledrie uitgeput van deze zoekpartij en hebben geruime tijd gezeten  op het muurtje langs de pier. Vervolgens hebben we ondanks weinig zin toch nog een eind met Meisje aan de lijn gelopen en hebben uiteindelijk nog een warme chocolademelk genuttigd in een strandpaviljoen.

Vervolgens zijn we teruggereden naar Vlaardingen waar G een lekker maal bestelde en dat hebben we daarna soldaat gemaakt. Heerlijk. We waren opgelucht dat Meisje ook weer bij ons terug was en die laat in haar groeiende zelfverzekerdheid zien dat ze meer durft en ook gerust een uurtje helemaal met zichzelf bezig kan zijn zonder aan de baasjes te denken. Ze vond de jacht op konijntjes eventjes wat belangrijker.

Vanmorgen toen ik om tien voor half zeven de huiskamer binnenkwam lag ze ook heerlijk opgerold te slapen in de troon van Els i.p.v. in haar grote eigen mand. Ze laat zien toch flink wat ondeugends in zich te hebben. Het is leuk te zien dat ze steeds meer zichzelf aan het worden is, maar dat is tegelijkertijd soms wel erg spannend.

Bollie en Billie (strip)

Wanneer ik me echt wil ontspannen pak ik de gouwe ouwe uit mijn strippenkast. Zoals ook met Bollie en Billie. Herkenning alom. Geinig getekend en met een milde humor die onsterfelijk is. Een aanrader dus. Bij het aanklikken van de volgende link kun je meer over hen lezen. Maar pas op eenmaal verslingert altijd verslingerd. http://nl.wikipedia.org/wiki/Bollie_en_Billie

Sodemieters

 

Sodemieters,

Mijn werkweek is behoorlijk confronterend deze week. Eerst was mijn hoofd natuurlijk al erg gevuld met het feit dat een nicht van mij een zeer begrijpelijk einde aan haar leven heeft gemaakt, en die hebben we afgelopen woensdag een mooi, respectvol afscheid kunnen bezorgen.

Dan begon de week al goed. Op de afdeling links van me deed een van de bewoners een tentamen suïcide met behulp van een schaar. Hij is net als de andere bewoners tegen zijn zin overgeplaatst van de vertrouwde plek waar hij woonde in een stad hier nabij, maar heeft het hier op de nieuwe plek die weliswaar qua kamers meer luxe geeft, maar qua dagprogramma pure armoe troef betekent, niet naar zijn zin. Hij ligt nu nog in het algemeen ziekenhuis, met een geperforeerde long en longontsteking.

De impact voor de afdeling, het personeel daar, degene die hem vond, en de medebewoners is groot. Dat zijn dan toevallig ook allemaal opgenomen mensen maar vaak wonen en delen ze hun woonomgeving al jaren met elkaar. Tijdens dat dit speelde ging een ander op diezelfde afdeling heftig uit de bol die op eigen wijze voor heftige ontwrichting van de leefomgeving zorgde. Ik heb me die dag met de opvang van de vindster bezig gehouden, die toch ook heftig ontdaan was doordat ze normaliter niet op een afdeling werkt en zoiets in dertig jaar psychiatrie nog niet had meegemaakt.

En dan kom ik vandaag op het werk aan en voelde al aan dat niet alles was zoals het behoorde te zijn. Blijkt gisterenavond een patiënt van de afdeling rechts van mijn werkplek een geslaagd tentamen suïcide te hebben gepleegd. Dit gevolgd door vinden, reanimatie, politie, ambulance, onderzoek en het afvoeren van het individu in kwestie. Afdeling en personeel over de toeren, idem afdelingsarts, management, alles en iedereen. Triest.

Als ik nu eens terugkijk op de afgelopen maanden sinds januari, dan zijn er erg veel mensen uit mijn eigen patiëntenkring die hebben gekozen voor een zelfgekozen einde. Ik denk toch dat het ook te maken heeft met het feit dat de situatie om in aanmerking te komen voor een opname veel heftiger en slechter moet zijn dan voorheen. Met als gevolg dat de categorie opgenomenen veel zwaarder geworden is, en dat je dus veel meer heftig zieken bij elkaar laat verblijven maar ook moet behandelen en verzorgen. De omstandigheden op een afdeling worden hier niet aangenamer op, zowel voor degenen die er verblijven als de verpleegkundigen.

Ook het aantal mensen wat eigenlijk “te vroeg” ontslagen word is groter, dus ook op straat neemt de onrust toe. Als er tegen mensen die problemen ervaren gezegd word “ga maar naar je buren, of zoek je eigen problemen uit, dan laat je ze in de steek. Het aantal mensen wat deze ingewikkelde samenleving niet(meer) aankan neemt toe. Schuldhulpverleners doen hun uiterste best, maar tegen reclames waar je aangezet word om eerst te kopen en pas achteraf te betalen kunne zij ook niet op. Nu is dat natuurlijk maar een voorbeeld. Maar je kunt rustig zeggen dat we van een zogenaamde verzorgingsstaat plotsklaps tot een asociale samenleving zijn verworden. Een rampenplan is het.

Nou wist ik dit al lang, maar zo’n week zoals de afgelopen week zet je weer even in de rauwe realiteit. Ik ben er als ervaren werker binnen de psychiatrie ook bepaald niet aan gewend. Toch zal het voorlopig eerder verslechteren dan verbeteren.

Ik heb bijvoorbeeld gedurende de eerst maanden van dit jaar nog niemand kunnen voorzien van een nieuwe plek, alleen voor plekjes op een vaak lange wachtlijst.

Hier laat ik het bij. Gegroet en een fijn en ontspannen weekend voor een ieder.                                        Jeroen

Regelen, regelen, en nog eens regelen,

 

Regelen, regelen, regelen,

Liep de communicatie tussen de diverse afdelingen, cq onderdelen binnen het ziekenhuis de laatste tijd niet zo soepel, dit is plotsklaps midden in de belangstelling. Er is eerst het nodige misgegaan, maar de direct leidinggevenden zitten nu alle medewerkers op de huid om er zorgvuldiger mee om te gaan en dit ook goed te rapporteren, zodat terughaalbaar zal zijn waar het misgaat. Aan mij is gevraagd op de communicatie en vooral het goed en vooral zorgvuldig invullen van formulieren toezicht te gaan houden.

Op dit moment staat het bij iedereen weer even op de voorgrond en als ik iets signaleer moet ik een seintje geven aan de direct leidinggevende die dan voor verdere aansporing zullen zorgen.

Ik ben benieuwd hoe dit zal gaan. Nu op het moment komt overigens een mailtje binnen dat de papieren waar ik ruim drie weken geleden om gevraagd heb, binnen zijn en dat ik daarmee eindelijk de aanmelding bij een andere instelling kan afronden, en nu vijf minuten later is de aanmelding dus ook daadwerkelijk de deur uit, en zelfs de bevestiging van ontvangst heb ik al binnen. Nu is het even afwachten wanneer deze aanmelding daar ter plaatse besproken kan worden en of er aldaar een wachtlijst is. Dus we zijn er nog niet, maar voor deze betreffende patiënt zijn we wel een flinke stap opgeschoten.

Zo dat was een uitputtende morgen, maar wel de moeite waard.

Gegroet                                                                           Jeroen