Husselende dagen

Zo is de agenda prima in orde.

Zijn de afspraken binnens en buitenshuis gemaakt.

Komt er een indringer binnen die alles weer door elkaar husselt.

Hoe bedoel je zul je vragen.

Nu, we hadden bijna een afspraak met de notaris die de zaken van de verkoper regelt.

Alleen bleek die begin december een gaatje te hebben.

Onze ING man zette wat druk op die notaris en wat blijkt?

De bank van de verkoper wil 30 dagen bedenktijd hebben voor het geval wij toch niet willen kopen.

Zucht!

Dus hebben we een afspraak, die door de notaris wat vervroegd is naar 20 november.

De verkoper belde ons want hij snapt er ook niets van.

Hij heeft een bos sleutels klaar liggen en we hebben toestemming om toch met het opknappen te beginnen.

Geduld is een schone zaak,

Wat zal ik schrijven.

Eigenlijk weet ik het al.

Had dit niet voor mogelijk gehouden,

Zo'n 3 weken geleden zetten we ons huis te koop.

De makelaar had mooie foto's en een filmpje laten maken door een vakman

We kregen al snel kijkers.

De 2de, zo vertelde de makelaar, was enthousiast, zeer enthousiast.

Dit zou hem kunnen worden.

Hij vroeg een week later om een 2de bezichtiging

De volgende dag ontvingen we een bod.

We noemden een lagere bedrag dan dat we eerder hadden genoemd.

Er werd wat heen en weer gepingeld

Zowaar, het werd geaccepteerd door de verkopers en koper.

Er is een datum geprikt en als alles goed gaat dan is ons huis op 1 februari 2019 zijn huis.

Kortom we hebben ons huis verkocht!

De verhuizer is gebeld voor meer dozen, inpakpapier en etiketten.

Het inpakken wordt weer hervat.

Conceptuele Kunst EdR: Verliesles

Conceptuele Kunst EdR: Verliesles: Verliesles Een prachtige dag in 2013. Met mijn zoon en kleinkinderen ging ik roeien op de Rotte. De zon scheen uitbundig. Eenden...

Verliesles

Verliesles

Een prachtige dag in 2013. Met mijn zoon en kleinkinderen ging ik roeien op de Rotte. De zon scheen uitbundig. Eenden, meerkoeten en futen werden gevoederd. De kleintjes spetterde met hun handjes op het water. We picknickten op de kant. Een gelukkige dag voor een zeventigjarige opa. Toen we weer naar huis gingen en we bij de auto stonden bedacht ik dat ik mijn medicijnen in de boot had laten liggen. Snel ging ik terug. Toen ik vanaf het lage steigertje weer op het gras stapte, viel ik en brak mijn nek. Terwijl ik met mijn gezicht in het gras lag voelde ik alle kracht uit mijn lichaam ontsnappen. Alsof de stekker eruit getrokken werd. Accepteren, accepteren, hoorde ik een stem zeggen. Een stem buiten mijzelf; een hallucinatie. Meteen besefte ik dat vanaf dat moment alles anders zou worden. En zo was het ook.

De ambulance reed eerst naar de verkeerde kant van de Rotte en moest kilometers terug rijden. Zodoende lag ik anderhalf uur te wachten voordat ik eerste hulp kreeg. Een ongeluk komt nooit alleen, zeggen ze.

Na langdurige revalidatie mocht ik, met een boel thuiszorg naar huis. Naar mijn vrouw. Een paar weken later kreeg zij te horen dat ze kanker had en een half jaar later was ze dood. De laatste periode voor haar overlijden lagen we samen in de huiskamer, in een ziekenhuisbed, niet in staat elkaar aan te raken. Dat was het ergste van mijn dwarslaesie. Als je denkt dat je alles verloren hebt, kom je erachter dat je altijd nog wel wat meer kunt verliezen.

Ik lig in een ziekenhuisbed, in mijn huiskamer te wachten op hulpverleenster 1. Die komt om negen uur. Om half tien komt hulpverlener 2, die is hoger gekwalificeerd, die doet dingen bij me, die nummer 1 niet mag doen.

De bel gaat. Ik slaak een kreet waar ik zelf van schrik. Dat komt doordat ik een spasme krijg als ik de afstandsbediening van de buitendeur indruk. Spasmen heb ik te kust en te keur. Vooral als ik me beweeg of als iemand me beweegt. De zuster schrikt allang niet meer van mijn ongecontroleerde kreten. Monter komt ze binnen trippelen op hoge hakjes. 'Goedemorgen meneer Schreuder,' zegt ze. 'Goed geslapen?'

'Ik slaap nog steeds en ik droom dat er een engel binnenkomt. Ach, ik slaap nooit goed, daar ben ik aan gewend', zeg ik. Het is Ellen, mijn lievelingszuster. Ze haalt een paar slippers uit haar tas en wisselt van schoeisel. Even later vult de kamer zich met sexual healing van Marvin Gay; de zuster heeft de radio aangezet. Ze zijn allemaal lief maar Ellen ken ik het langst en zij mij. Daardoor weet ze het best wat ik wel en niet wil. De thuiszorg stuurt weleens een nieuwe op me af. Die moet dan leren hoe ze mij moet hanteren. Dat is voor ons allebei lastig. Het is dan balen als ze het na een paar keer voor gezien houdt. Begrijpelijk wel. Zo leuk ben ik niet. Maar Ellen trekt zich niets van mijn humeur aan en is altijd positief. Ellen begint me te wassen in bed.

Om half tien komt Hans erbij. Hans is een gepensioneerde verpleger die een beetje bijbeunt. Hij moet me een klysma geven; daar is Ellen niet toe bevoegd. Hij boft maar. In het begin vond ik dat afschuwelijk maar ik ben de schaamte voorbij. Geen keus hè. Hij geeft me een klysma en vervolgens poep ik liggend op een celstof matje. Mijn plas gaat door een slangetje, dwars door mijn buik een zak in. Met een hijskraan die aan het plafond boven mijn bed hangt, met behulp van een hangmat wordt ik in mijn elektrische rolstoel getakeld. Ik heb een arm en een halve hand die het nog doen. Dat wil zeggen, mijn duim, wijs- en middelvinger doen het een beetje; mijn ringvinger en pink staan in een dwangstand. Met die vingers en knokkels kan ik mijn rolstoel, mijn telefoon, mijn computer en mijn ziekenhuisbed bedienen. Ellen maakt mijn ontbijt en zet die in hapklare brokken op de desk van de rolstoel. Met een speciale ergo-vork eet ik. Mijn drinken zit in bekers met een rietje. Mijn lunch wordt op het aanrecht klaargezet, zodat ik erbij kan. Om elf uur vertrekken ze en ben ik alleen totdat de kokkin komt om zes uur, om mijn warme maaltijd te maken. ’s Avonds om tien uur komt er een verpleegkundige die me in bed takelt.

In mijn rolstoel ben ik enigszins autonoom. Ik doe soms boodschappen. Ik laat dan een medewerker van de super mijn tas inpakken. Dat doen ze graag voor me. Soms ga ik naar mijn zus die in de buurt woont en in het weekend zie ik soms mijn kinderen en kleinkinderen. Zo ziet mijn leven er de laatste jaren uit.

Als je me vroeger zou hebben gevraagd of ik dit leven acceptabel zou vinden had ik vol overtuiging ‘nee’ gezegd. Maar mijn perspectief is veranderd en ik heb dingen geleerd die ik anders gemist zou hebben. Bijvoorbeeld acceptatie en overgave. Iedereen is afhankelijk van anderen. We zijn afhankelijk van infrastructuur, van techniek, van transport, noem maar op. Alleen ik ben wat meer afhankelijk dan de meesten. Ik ben nu heel kwetsbaar, maar niemand kwetst me. De mensen zijn juist goed voor me. Als iemand me op mijn hoofd krabbelt ben ik blij. Dan knor ik van welbehagen. Wie had zoiets ooit kunnen denken?

Laaglander

Argusogen.

Met deze blik lopen we door ons huis.

De laatste veegjes en stofjes worden verwijderd.

Rommel wordt weggestopt in de kasten en laden.

WC, wastafel en keukenblad zijn met een soplapje behandeld.

Als laatste wordt de stofzuiger ter hand genomen.

Meer kunnen we niet doen.

Tijdens de bezichtigingstijden is ons huis zelden zo schoon,

want: om 3 uur des middags komen de eerste kijkers.

Ons is verteld dat we dan samen met meisje ons pand te verlaten  hebben.

Dan is de makelaar vrij om te handelen en ons rest alleen nog het wachten,

Rust in de tent.

Inrichten.

Ik merk het aan alle kanten

Mijn hoofd loopt over

Kijk in boeken en winkels

Hoe wordt mijn (ons) volgend huis?

Wat word de inrichting?

Kijk urenlang op You Tube

Wordt het:

industrieel

sjabbie sjiek

contemporary

Een ratjetoe.

De volgende site, daar kijk ik naar met een gulzige blik!

Niet te betalen, maar mooi!

https://www.youtube.com/watch?v=jrSpuxZwRvA

Inspiratie is een mooi ding

Nu alleen het geld nog.

Maar:

We komen er wel en vinden onze eigen stijl.

Wat zijn we druk 11 september midden in de nacht

Wat zijn we druk.

Els en ik zijn afgelopen vrijdag naar Arnhem gegaan. We hadden een renault twingo gehuurd voor drie dagen en een logeeradres geregeld bij Hotel Gieling in Duiven. We hadden daar een eenvoudige goede kamer met ontbijt, en de eerste dag ook nog met een driegangen menu voor betrekkelijk weinig geld. We hebben veel gedaan. Hoofddoel was huizen kijken, en ook goed de omgeving van die huizen checken. Met checken bedoel ik hoe zit het met de bereikbaarheid en de afstand tot winkels, openbaar vervoer, huisartsenpraktijk, apotheek, is er een ziekenhuis in de buurt? kan Meisje in de directe nabijheid uitgelaten worden, hoe is het met de Vereniging van Eigenaren bij ieder huis? etcetera. We hebben op zaterdag 2 appartementen bezocht op de zevende en achtste verdieping en beiden bevielen. Veel licht, mooi uitzicht, goede VvE, enz. Als het had gekund, dan hadden we gelijk zaken gedaan. Maar ons eigen huis staat nog niet eens officieel in de verkoop.

Voor dat ons eigen huis in de verkoop kan moeten we eerst een verhuizer hebben gevonden. We willen nl. al een flink deel van onze inboedel opslaan. Toen de makelaar hier vorige week was constateerde hij dat ons huis weliswaar mooi, kleurrijk en geleefd was maar tevens dat het veel te vol staat. Hij had daar gelijk in. Ik had foto's gemaakt en als je naar de gemiddelde foto's van huizen die te koop staan kijkt dan is ons huis inderdaad wel erg vol. En we hebben zelf geen plek voor tijdelijke opslag, en willen wel veel spullen definitief de deur uit doen, maar niet alles. Kortom het gaat opslag worden en pas daarna kan ons huis officieel op de verkoop-site.

Vervolg Weekend in Arnhem: We hebben lekker gewandeld met Meisje. Volop leuke groene plekken om te wandelen. We zijn even naar Doesburg gereden, en wat een leuke oude plaats is dat. We hebben Rheden bezocht en daar lekker geluncht zaterdag. We zijn even op bezoek geweest bij onze schoone achterkleindochter, onze kleindochter en bij haar ouders. Was leuk. Ze keken er wel van op dat we zomaar plotsklaps voor de deur stonden, maar dat is juist het leuke van richting het Oosten verhuizen. We zijn op de terugweg ook nog via Woudenberg gereden voor een spontaan bezoek bij de oudste broer van Els en zijn vrouw en hebben daar een heerlijke lunch voorgeschoteld gekregen. En aan het einde van de middag kwamen we weer thuis aan. Allebei erg moe van alle indrukken, het gepraat, en de bezoeken. De zondag kwam er niet veel meer uit onze handen.

Gisteren moest na het ontbijt eerst het Renaultje terug naar de verhuurder. Ik tankte 14 liter benzine af terwijl we dik 360 km hadden gereden, en ik was behoorlijk verbaasd. Els liet Meisje uit, en daarna zijn we weer verder gegaan met ruimen, en beslissen wat wel en wat niet de moeite van het meenemen waard is. Er is alweer veel weg gegaan, maar we zijn nog lang niet klaar. Toch begint er iets van overzicht te komen. Zo'n verhuizing is wel heel erg goed om weer eens te weten wat je in huis hebt en waarom eigenlijk. Het zal mijn hobby niet worden, maar het ruimt wel lekker.

Toch merk ik dat ik ondanks de vermoeidheid erg licht slaap. Mijn hoofd zit erg vol en is druk bezig met alles wat komen gaat. Red ik het met mijn gezondheid? Kan ik stabiel blijven met al die spanning? Krijgen we de financiën rond zonder verder onze leefkosten te verhogen? Welke bedrijven nemen we in de hand? Zullen we kunnen wennen in de stad waar we elkaar hebben leren kennen? Is het de moeite waard om ons mooie appartement in te ruilen voor een oude flat in Arnhem? Heel veel vragen en nog maar weinig duidelijkheid. Logisch dat ik hier nu rond vieren een stukje aan het schrijven ben. Ik ga zometeen nog even terug. Vandaag komt er een verhuizer praten en kijken, en daarna woensdag en vrijdag nog een, zodat we met drie offertes een goede gedegen keuze kunnen maken. Daarvoor moet ik natuurlijk wel een beetje uitgeslapen zijn.

Goh, het is best lang geleden dat ik zo'n verslag schreef over waar we mee bezig zijn. Eigenlijk best wel leuk. Groetjes allemaal en alvast een fijne nieuwe dag toegewenst. Jeroen.

ff Dimmen

Gisteren kwam hij: De Makelaar.

We kenden het bureau door de vorige makelaar genaamd de Heer de Heer.

Zijn opvolger kwam en zag.

Vertelde zijn verhaal en ervaringen.

Noemde ons huis een geleefd bont geheel.

Rekende de som op die we eventueel kunnen vragen.

Kwam met een anekdote over een cliënt wiens huis zó vuil was dat hij het weigerde het te verkopen.

Wonderwel snapte de man dit en bij het volgende bezoek was alles pico bello.

We maakten afspraken.

Ik keek nogmaals eens goed rond en Roen dook op de telefoon voor de bankinfo.

Ik ken mijn lief een beetje en zag dat alles overweldigend was en we het overzicht hadden verloren.

We hadden een einddatum afgesproken om alles binnen 2 weken geregeld te hebben.

Na mijn ronde zag ik wat de makelaar bedoelde.

Alles is sjabie sjiek.

Ik stelde voor de haast wat te vertragen omdat wij ons voorbij liepen.

We hebben al een afspraak met iemand in Arnhem die zijn flat zelf verkoopt.

Dus gaan we dit weekend.

Kijken naar de flat en omgeving.

Informeren bij een verhuisbedrijf of we al een gedeelte van ons inboedel al kunnen opslaan.

Ons huis staat te vol.

We doen het rustiger aan en hebben nog genoeg te doen.

Ruimen,

Met spiedend oog loop ik rond.

Vraagstellingen!

Wat moet nog gerepareerd worden?

Waardoor wordt ons appartement nog aantrekkelijker?

De vloer in de keuken heeft Roen al onder handen genomen.

Van de week worden de palen helemaal afgewerkt.

We waren er al aan gewend dat ze niet af waren.

Ook, wat kan er allemaal weg?

Stukjes leer en behangstalen gaan in de vuilniszakken en papierbakken.

Ga daar straks mee verder.

Ook van wat kunnen we in de verkoop zetten.

Apparaten die we gekocht hebben en voor de rest werkeloos in de kast staan.

Wat hebben we veel troep gespaard!

Zo van; dat kunnen we later misschien nog gebruiken.

We hebben het gevoel dat ons huisje snel verkocht gaat worden en wat we nu ruimen hoeft later niet mee.

Digi Els.

Soms graai ik in mijn foto archief.

Ben dan blij dat ik Digi Els ben.

Kan knippen wat ik wil i.p.v. Zuinig afmeten door het rolletje,

Zo was ik in het Julianapark te Schiedam.

Het was toen nog Koninginnendag,

Het koningsfeest werd gehouden en optredens; volop.

Maakte groepsfoto's,

Thuis bekeek ik alles en distilleerde dit stelletje uit het geheel.

Lijkt op de jaren 50 of 60 in de reclame.

ff Wachten.

Nadat we hadden vernomen dat mijn lief 100% was afgekeurd zuchtten we beiden van opluchting.

Eindelijk zekerheid.

We verspreidden het woord

Kregen een telefoontje van de vrucht mijner schoot die de vraag stelde dat we nu vrij zijn om te gaan wonen waar we maar willen.

Waarom Arnhem niet?

Daar woont de rest van ons gezin.

We gingen praten en praten en nog eens praten en besloten om ons huis in de verkoop te gaan zetten.

Vertelden dit aan de diverse vrienden en kennissen.

Ook de UWV vroegen toch wel na of dit tot de mogelijkheden behoort.

Die raadde ons aan te wachten totdat alle ontslagprotocollen achter de rug waren.

Ook adviseerde een zwemmaatje Jeroen om te wachten totdat de Brexit achter de rug is.

Is het een harde dan gaan er vele mensen verhuizen vanuit de UK en huizen nog meer in prijzen stijgen door de vergrootte vraag.

Dus wachten we vooralsnog,

Ondertussen repareren we de kleine klusjes in huis om dit netter te maken.

Windowshoppen we op Funda en Jaap welke appartementen er te koop staan.

Kijken we in welke stijl we gaan inrichten.

Wat er allemaal weg kan.

Geduld is een schone zaak.

Grote schoonmaak.

Ik haal de bezem door mijn leven.

Alles wat me niet bevalt?

Eruit!

Spullen die ik 2 jaar niet vast heb gehouden.

Gaan naar winkels die dit alles in dank afnemen.

Goedkope boekenzaak, kringloopwinkel en 2de hands kledingzaak.

Door een wat langlopende depressie kijk ik nu extra kritisch overal in ons huis.

Vuil? Niet nodig? Foetsie!

Sopje hier, troep naar het vuilnis, kliekjes die nog goed zijn?

Kliekjesdag houden.

De rest eruit.

Vrienden die alleen maar over zichzelf praten en mijn commentaar bekritiseren of alleen maar reageren in negatieve zin of die alles weten zonder iets te vragen;
Der uit!

Zo langzamerhand kan ik nu weer beter en dieper in en uit ademen.

Loop ik weer rechterop.

En weet je wat?

Dit bevalt me prima!

En wat zegt Jeroen?

Die geeft me een aai over mijn bol of een schop onder mijn kont

en denkt:

Hoera, daar hebben we Elsje weer.

Huistirannie

Gevonden op Google afbeeldingen.

Ineens was hij er.

Om nooit meer weg te gaan.

We wisten dat hij zou komen.

Het zat er dik in.

Je kon het zien.

Aan Mirjams buik.

Toch waren we verrast.

Verbaasd.

Hoe oenig kan je zijn?

Wat was hij lelijk.

Een scheel, verkreukeld marsmannetje.

Moeder vond hem prachtig.

De mooiste baby ooit.

Na een dag was hij echt mooi.

Hij nam de leiding.

Hij bepaalde.

Hij heerste.

's Avonds even naar de kroeg?

Samen joggen?

Forget it!

Thuisblijven voor de huistiran.

Eindeloos huisarrest.

Toch kon hij niet weg.

Want we waren reddeloos verliefd.

Een jaar later.

De crèche.

Het beviel mijnheer matig.

In het begin.

Voor de horigen een zegen.

Even lucht.

Maar daar was nummer twee.

Weer iemand die bleef.

De gijzeling ging verder.

Of het nooit gestopt was.

Het ging wennen.

Het werd een verslaving.

Twintig jaar later.

Afkicken.

Want ze gaan verkassen.

Allebei.

Om weg te blijven.

Dat hoort zo.

Dat is niet erg.

Dat wil je zelf.

Dat is een succes.

Dat is normaal.

Dat is het leven.

Dat is goed.

Dat stemt je dankbaar.

Maar je voelt het wel.

Laaglander

Schotland: reisverslag 2.

De nacht voor het vertrek geslapen in Venray, de woonplaats van mijn reisgenoot.

We werden naar Zeeland (N.B.) gebracht door de zoon van

Daar is het grote verzamelen van alle bussen van Bolderman.

Het is gróót daar!

Een enorm gekrioel van mensen en hun bagage en daar stonden ze, onze trouwe reiswagen met chauffeur.

Wie had de grootste koffer?

Ik, natuurlijk.

Met een wiskundig oog nam hij de gewenste koffers en stuwde de bagageruimte vol.

Snel even naar het kleinste kamertje.

In de bus richting Duinkerken in België.

Daar is het wat rustiger dan in Calais en de vaartijd is een half uur langer.

Door de douane gaan is een verhaal apart.

We werden zorgvuldig geïnstrueerd door de chauffeur die Robert werd genoemd.

Alle paspoorten en identificatiebewijzen in de handen houden.

Geen foto's maken in het betreffende gebied.

Er bestaan 3 opties;

• Alleen paspoort controle.
• Paspoort en willekeurig bagagecontrôle.
• Allemaal Paspoort en bagagecontrôle.

Gelukkig voor ons alleen paspoortcontrôle.

Richting schip.

We mochten weer foto's maken.

We voeren richting Dover.

Het was er fris en nat aan boord.

Morgen ga verder.

Schotland: reisverslag 1.

Gisteren was mijn lief een heel druk baasje.

Downloadend alle foto's van beider toestellen.

Haalde de foto's die waren doorverzonden door mijn reisgenoot.

Ik had er zo'n 1000 en zij het dubbele.

Had al in mijn hoofd hoe deze in stukjes te verwerken

Van dag tot dag, van hier tot daar.

Alleen, zucht, is alles een grote brij.

Wanneer je in de bus zit en die wordt door iemand anders bestuurd.

Dan is er een volgorde.

Nu, de ene berg lijkt ernstig op de andere.

Hoe noordelijker hoe ruiger.

Alleen een kenner ziet het verschil.

Dus, ga ik alles door mijn foto bewerkingsprogramma stuwen.

Behandel ik alles per thema.

Wat het allemaal gaat worden?

We zien wel.

Beste Marcel Gelauff

Van Rembrandt

Jij hebt, als van hoofdredacteur van de NOS, in je wijsheid besloten dat blank voortaan wit heet. Hulde hiervoor, bravo! Het werd tijd. Ik ben dankbaar dat ik, na zesenzestig jaar niet langer een verachtelijke blanke ben, maar wit. Trouw en de Volkskrant zijn het ermee eens, dus dan moet het goed zijn.

Je hebt zwart en daartegenover staat wit. Niet dat vage blank. Logisch. Blank, dat associeer je toch met de huidskleur van de gemiddelde Belg, Brit of Hollandse kaaskop; roze, gelig, grauw. Wit daarentegen is compromisloos, er is maar één variant van, rein als sneeuw. Onbezoedeld. Gaaf. Noem maar op. Muhammad Ali zei het al: De witte ridder, het witte huis, de cowboy met de witte hoed op het witte paard. Wit is goed. Veel beter dan blank, duidelijker. Een helderder onderscheid. En een betere vertaling van het Engelse black and white. Zwart en wit. De Engelse taal is sowieso de toekomst want de inzichten over politieke correctheid komen tenslotte uit Amerika.

Als we wit duidelijk definiëren, dan is de rest van de mensheid automatisch zwart. Het gehate N-woord is gelukkig al in ongenade gevallen. Met instemming van in elk geval een gedeelte van hen die, ofwel zelf, of wier voorouders afkomstig zijn uit Afrika, zuidelijk van de Sahara. Mensen dus die vroeger - toen de witte mensen nog blank waren en niet beter wisten, in de duistere middeleeuwen dus (ik schroom het achterlijke woord te gebruiken) - negers werden genoemd. En natuurlijk de politiekcorrecte witte Gutmenschen.

Zij, de voorheen N-woorddragers, zijn samen met hun gehate naam eenvoudigweg afgeschaft.

Dus zullen de Papoea’s, de Hindoestanen, de Chinezen en al die andere onwitte mensen vast ook blij zijn dat ze hun discriminatoire benamingen kwijt zijn en dat ze voortaan zwart zijn. Dat is veel overzichtelijker. Voor iedereen het beste.

Of Turken en Marokkanen nu zwart of wit moeten heten, daar moet jij maar een uitspraak over doen. Jij hebt daar goeie, politiek zuivere ideeën over. Turken en Marokkanen wonen vaak in zwarte wijken, denk daar aan. Maar jij weet dat veel beter dan ik. En mensen met een zwarte en een witte ouder, die zijn zwart hè, want niet wit. Ik vertrouw op je wijsheid, laat mij niet in het duister tasten.

Nogmaals dank, dat ik, dank zij jou niet meer blank ben.

Je trouwe volgeling, Laaglander

Gedachten bij nacht.

Hotel New York

plaatje is zomaar gekozen, heeft niets te maken met de tekst.

Buiten regent het,

en binnen hou ik het ook niet droog.

Ik ben voor de derde maal opgestaan,

niet wetende wat anders te doen.

Somethimes it drives me crazy.

The sounds next to me.

Ik kan me er niet van afsluiten,

wanhoop en verdriet voeren de boventoon.

Zojuist kwam ze na een plasje even binnen,

ze pakte haar net opgeladen e-reader mee.

Ik vroeg nog, ga je lezen,

en ze mompelde een slaperig antwoord.

Sindsdien een paar keer terug gegaan naar bed,

waar het liefdelijk kabaal helaas is voortgezet.

Even tien minuten geprobeerd om me ervoor af te sluiten,

maar het klinkt als een leger Irado medewerkers.

Dit is mijn derde poging iets op papier te zetten,

zonder dat ik haar beledig of boos maak.

Ik weet uiteindelijk dat wil hier niets mee van doen heeft.

Het is er, zelfs zonder slokje op.

Ik merk wel dat ik het op den dag ook merk.

Mijn lontje is wat kort,

en soms ligt een uitbarsting op de loer.

Ik loop wat op de (lange) tenen.

Is dit puur het slaapgebrek?

Is het de spanning met betrekking op de UWV keuring?

Is het omdat mijn hart dinsdag weer is gecheckt?

Het is van 80 naar 70 slagen gezet.

Dat blijft overigens erg raar,

dat je op afstand word ingesteld,

en dat je een update krijgt.

In dit geval zodat ik minder snel gehackt kan worden.

Ze zetten ook nog even mijn pacemaker uit,

en wat bleek?

Zelfstandig ongeveer 30 slagen per minuut.

Ik ben dus wel erg afhankelijk geworden van mijn hulpmotor.

Maar daar ging het in dit schrijven niet om.

Mijn gevoelens spelen met elkaar.

En dat is niet de eerste keer.

Het lijkt wel of ze de onrust groter willen maken.

Zo ben ik dik een week geleden,

vorig jaar dus, gevallen

en heb mijn ribben stevig gekneusd.

Daardoor beweeg ik moeizaam.

Zelfs met mijn hoge dosis morfine en paracetamol

kan ik nauwelijks de gewone dingen doen.

Zelfs draaien in bed is een crime.

Natuurlijk speelt ook dit met mijn humeur.

Kortom er speelt genoeg om soms dicht bij de wanhoop te komen.

Sinds eergisteren is er nog meer om me druk over te maken.

Twee vrienden die ik al zeven á acht jaar ken,

hebben dusdanige problemen dat ze uit elkaar zijn.

De angel van de strijd waar het hier om gaat,

daar strijden ze samen voor, en ze zijn

keer op keer in staat hoe diep, en soms nog dieper ze komen

elkaar uit die diepten te halen.

Toch lijkt het nu of een van de twee

zo diep terecht is gekomen,

dat de ander geen andere weg open zag

dan te vertrekken, voor zichzelf kiezende

Het is moeilijk om te zien gebeuren.

Vooral omdat je voor hen beiden het zo graag anders ziet.

Het enige wat ik momenteel kan,

is afstand nemen en laten weten dat ik er ben.

Ik zou zo graag iets invloedsrijks doen,

want ik gun ze zoveel beter.

Net in het nieuwe jaar 2018 terechtgekomen,

en dan zo.................

Aan de andere kant geeft dit me momenteel de kans

om goed na te denken, en te zien

dat iedereen worstelt met zijn eigen individuele problemen,

en soms lijken die alles overheersend te zijn.

Kijk je dan de volgende dag nadat het licht is geworden.

Dan blijkt dat alles door gaat.

Het leven waar je deel van uitmaakt is maar een zo klein deeltje

van de wereld, dat je je plotsklaps weer klein voelt.